Rafał Ekielski

Rafał Ekielski
Data i miejsce urodzenia

26 grudnia 1898
Kraków

Data i miejsce śmierci

18 maja 1969
Kielce

Miejsce spoczynku

Powązki, kw. B/23

Zawód, zajęcie

konstruktor motocykli

Odznaczenia
Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Rafał Ekielski (ur. 26 grudnia 1898 w Krakowie, zm. 18 maja 1969 w Kielcach) – polski inżynier, konstruktor i budowniczy motocykli.

Życiorys

Syn architekta[1] Władysława Ekielskiego i Zofii Stiasnej[2]. W 1917 ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie[2][3], następnie Wyższą Szkołę Przemysłową w Krakowie[4]. Podczas I wojny światowej powołany do armii austro-węgierskiej, następnie wstąpił do Legionów Polskich[4]. Porucznik rezerwy[5]. Po demobilizacji podjął pracę jako kierownik warsztatów w Zakładach Zjednoczonych Fabryk Maszyn, Kotłów i Wagonów „L.Zieleniewski i Fitzner-Gamper” S.A[2]. Skonstruował wówczas wózek magazynowy napędzany motocyklowym silnikiem Villiers. Po powrocie do Krakowa w 1933 skonstruował wraz z Janem Łazarskim prototyp motocykla Orlę-Villiers 350, nieliczne egzemplarze tego motocykla wyprodukowały Państwowe Zakłady Inżynierii (potwierdzone zostało wyprodukowanie 3 egzemplarzy, które przeznaczone były do rekwizycji na rzecz Wojska Polskiego w 1939), a 6 października 1934 zgłosili do Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej podwozie bocznego wózka motocyklowego zaopatrzonego w koło, które cofa się przy zderzeniu z przeszkodą (patent został przyznany 24 września 1937, jednakże nie rozpoczęto produkcji)[6].

W 1936 rozpoczął pracę w Hucie „Ludwików”[6]. W 1938 został kierownikiem zespołu projektantów, w skład którego wchodzili E. Merta, B. Piątek, Gwidon Maro oraz Karol Domżał, nowego motocykla SHL[6]. W ramach przygotowań został wysłany do zakładów Villiers Engineering w Wolverhampton celem zapoznania się z przebiegiem produkcji[7]. Do września 1939 wyprodukowano 2000 sztuk motocykla SHL[1].

Podczas II wojny światowej zbudował kilkanaście motocykli dla oddziałów partyzanckich Armii Krajowej[1].

Po II wojnie światowej pracował dalej w Hucie „Ludwików” (przemianowanej w 1948 na Kieleckie Zakłady Wyrobów Metalowych), w której prowadził prace projektowe i nadzorował linię produkcyjną[1]. W latach 50. zaprojektował homogenizator wykorzystany do produkcji Majonezu Kieleckiego[8][9].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d Paszkiewicz 2010 ↓, s. 29.
  2. ↑ a b c Paszkiewicz 2010 ↓, s. 27.
  3. ↑ Spis absolwentów III Gimnazjum, obecnie II Liceum Ogólnokształcącego im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie 1883–1939. II Liceum Ogólnokształcącego im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie. [dostęp 2015-11-20].
  4. ↑ a b Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. [dostęp 2015-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-19)].
  5. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 242.
  6. ↑ a b c Paszkiewicz 2010 ↓, s. 28.
  7. ↑ Villiers. Silnik na licencji.. [dostęp 2015-11-20].
  8. ↑ Lidia Cichocka: Kultowy Majonez Kielecki ma swoje korzenie w... Związku Radzieckim. Poznaj jego niezwykłą historię. echodnia.eu, 15 września 2021. [dostęp 2022-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  9. ↑ Miłosz Węglewski. Smak z tradycją. „Newsweek”, s. 66, 29 marca 2021. 

Bibliografia

  • Andrzej Eligiusz Paszkiewicz: Słownik Biograficzny Techników Polskich. T. 21. Warszawa: Muzeum Techniki, 2010. ISBN 83-85001-37-8.