Rahmon Nabijew
 (c) RIA Novosti archive, image #140800 / Yuriy Kuydin / CC-BY-SA 3.0 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Prezydent Tadżykistanu | |
| Okres | od 2 grudnia 1991 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | Akbarszo Iskandarow (p.o.) |
| Następca | Akbarszo Iskandarow (p.o.) |
| Prezydent Tadżykistanu | |
| Okres | od 23 września 1991 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | Kadriddin Asłonow (p.o.) |
| Następca | Akbarszo Iskandarow (p.o.) |
| Odznaczenia | |
   | |
Rahmon Nabijew (tadż. Раҳмон Набиев, ur. 5 października 1930 w Wilajecie sogdyjskim, zm. 11 kwietnia 1993 w Chodżencie) – radziecki i tadżycki polityk, premier Tadżyckiej SRR w latach 1973–1982, I sekretarz KC Komunistycznej Partii Tadżykistanu w latach 1982–1985, przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Tadżyckiej SRR w 1991, a następnie pierwszy prezydent Tadżykistanu w latach 1991–1992.
Życiorys
W 1949 ukończył technikum rolnicze w Leninabadzie (obecnie Chodżent), po czym studiował w Taszkenckim Instytucie Nawadniania i Mechanizacji Rolnictwa. 1954-1955 główny inżynier maszyn w stanicy, później pracownik i dyrektor jednego z departamentów w Ministerstwie Rolnictwa Tadżyckiej SRR. Od 1961 działacz partii komunistycznej, zastępca kierownika i kierownik Wydziału KC Komunistycznej Partii Tadżykistanu (KPT), dyrektor Biura Środkowoazjatyckiego KC KPZR, 1971-1973 minister rolnictwa Tadżyckiej SRR. Od 20 lipca 1973 do 20 kwietnia 1982 premier Tadżyckiej SRR, następnie do 14 grudnia 1985 I sekretarz KC KPT.1986-1991 przewodniczący Prezydium Centralnej Rady Towarzystwa Ochrony Przyrody w Tadżykistanie. 1974-1989 deputowany do Rady Najwyższej Tadżyckiej SRR.
Do pierwszych demonstracji przeciwko jego rządom doszło jeszcze przed rozpadem ZSRR, m.in. w dniach 11 i 12 lutego 1990 w stołecznym Duszanbe. Osią sporu w Tadżykistanie stał się konflikt między reprezentującą wschodnie obszary kraju opozycją a interesami klanów kulabskiego i leninabadzkiego reprezentonymi przez komunistyczną nomenklaturę[1]. Od marca do kwietnia 1992 miał miejsce szereg demonstracji antyrządowych oraz wieców poparcia dla prezydenta. Utworzony przez niego batalion prezydencki został wysłany do walki z islamistycznymi ruchami opozycyjnymi wspieranymi przez zagranicznych dżihadystów, w tym; Al-Kaidę[2], Islamską Republikę Afganistanu, talibów[3] a także uzbeckich islamistów. Opozycja na czele z Islamską Partią Tadżykistanu domagała się utworzenia w Tadżykistanie państwa islamskiego a następnie jego przemianę w kalifat rozciągnięty na całą Azję Środkową[4].
Po jego wymuszonym przez opozycję ustąpieniu tymczasowym prezydentem został Akbarszo Iskandarow, a wybory w 1994 wygrał Emomali Rahmon.
Odznaczenia
Przypisy
- ↑ Krzysztof Strachota, Maciej Falkowski: Dżihad i Nowa Wielka Gra. Paradoksy zagrożenia wojującym islamem w Azji Centralnej. Ośrodek Studiów Wschodnich, 2010, s. 19-20. ISBN 978-83-930151-3-9.
- ↑ Inside Al Qaeda: global network of terror, by Rohan Gunaratna, s. 169
- ↑ Lena Jonson Tajikistan in the New Central Asia: Geopolitics, Great Power Rivalry and s. 96. 2006. 978-1845112936
- ↑ https://web.archive.org/web/20180715094412/http://www.understandingwar.org/tajikistan-and-afghanistan "hile the IMU still seeks to topple the Uzbek government, it now also wants to establish an Islamic Caliphate that spans Central Asia."
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
Ribbon bar for the Soviet decoration Order of Lenin. Drawn by Zscout370.
(c) RIA Novosti archive, image #140800 / Yuriy Kuydin / CC-BY-SA 3.0
“Signing of Protocol on Establishing Commonwealth of Independent States”. The heads of 11 independent states, i.e. former Soviet republics, met in Alma-Ata to sign the Protocol on Establishing the Commonwealth of Independent States. Other important documents, namely, the Alma-Ata Declaration, the Military Agreement, etc., were passed during the summit.
