Rajd Karkonoski 1993

13. Rajd Karkonoski
7. runda Mistrzostw Polski 1993
Państwo	Polska
Baza	Karpacz
Od	22 października 1993
Do	23 października 1993
Dł. całkowita	493 km
Dł. odcinków	256 km (22 OS)
Nawierzchnia	asfalt/szuter
Meta
Zgł. załóg	55
Sklas. załóg	33
Zwycięzca	Marek Gieruszczak (Toyota Celica GT4)

Rajd Karkonoski 1993 był 7. eliminacją Rajdowych Samochodowych Mistrzostw Polski w 1993 roku. Został rozegrany w dniach 22 i 23 października 1993 roku. Podzielony był na dwa etapy – asfaltowy i szutrowy.

Warunki pogodowe: deszcz, w wyższych partiach śnieg

Odcinki specjalne:

Etap 1:

• OS – 1 Jelenia Góra – Jelenia Góra (asfalt, 2,2 km)
• OS – 2,6,10 Jelenia Góra (Sobieszów) – Piechowice (asfalt, 10,7 km)
• OS – 3,7,11 Podzamcze – Sosnówka (asfalt, 23,1 km)
• OS – 4,8,12 Karpacz – Karpacz (asfalt, 7,71 km)
• OS – 5,9,13 Kowary (Wojków) – Janowice Wielkie (asfalt, 15,1 km)

Etap 2:

• OS – 14,17,20 Łomnica Dolna – Karpniki (szuter, 12,0 km)
• OS – 15,18,21 Karpniki – Przełęcz Karpnicka (szuter, 6,4 km)
• OS – 16,19,22 Janowice Wielkie – Jelenia Góra (Maciejowa) (szuter, 10,1 km)

Przed rajdem

Zespół Toyoty pomimo że Paweł Przybylski miał już pewny tytuł mistrzowski stawił się w komplecie w Jeleniej Górze. Markowi Gieruszczakowi przed własną publicznością nie wypadało nie pojechać dobrze, tym bardziej że walczył o drugie miejsce w punktacji z Robertem Herbą. Ten ostatni miał już pewny tytuł w grupie N, ale mierzył w drugie z rzędu wicemistrzostwo w klasyfikacji generalnej.

Przebieg rajdu^[1]

Etap 1

Pierwszego dnia rajdu pogoda była w miarę stabilna, co nie znaczyło że ścigano się po suchym. Padał deszcz, w wyższych partiach nawet śnieg. Toyoty były przygotowane na takie warunki, ale część kierowców próbowała jechać w czasami zimowych warunkach na zwykłych deszczówkach. Robert Herba nieprzygotowany na śnieg w miejscach, gdzie było biało, zakładał opony szutrowe i wygrywał z Gieruszczakiem. Paweł Przybylski tymczasem od startu rządził i dzielił, wygrywając osiem z dziesięciu pierwszych prób. Jednak na starcie 11-tego odcinka zabrakło na starcie Toyoty z numerem 2. W rajdzie tymczasem prowadził Herba, Gieruszczak był dopiero czwarty ze stratą ponad trzech minut. Honoru Toyot bronił Krzysztof Hołowczyc.

Etap 2

To były wówczas jedyne całkowicie szutrowe odcinki specjalne w RSMP. Marek Gieruszczak ruszył do ataku, wygrywając z Herbą kolejne odcinki z ogromnymi przewagami. Z trzech i pół minuty na początku etapu przed startem ostatniej pętli zrobiło się 28 sekund. Gdy zanosiło się na wspaniałą walkę o zwycięstwo, w samochodzie Herby zepsuła się skrzynia biegów. Kierowca Nissana odpadł z rajdu, tracąc szansę na wicemistrzostwo. Życiowe wyniki natomiast zrobili Krzysztof Hołowczyc (zwycięstwo w N-ce i drugie miejsce w klasyfikacji rajdu, dzięki czemu Toyota "ustrzeliła" czwarty w sezonie, choć nietypowy dublet) oraz Zenon Sawicki (który dojechał na trzecim miejscu, co było ogromną sensacją). Dopiero za tą dwójką zameldowali się faworyci - Piotr Kufrej w Nissanie oraz Wiesław Stec w Mitsubishi.

Zwycięstwo przed własną publicznością pozwoliło Gieruszczakowi na zajęcie drugiego miejsca w całych mistrzostwach, natomiast pech Herby spowodował, że w punktacji nie zmieścił się na podium.

Klasyfikacja generalna^[2]

1. Marek Gieruszczak/Marek Skrobot (Toyota Celica GT4)
2. Krzysztof Hołowczyc/Maciej Wisławski (/N/Toyota Celica GT4)
3. Zenon Sawicki/Dariusz Dekuczyński (/N/Ford Sierra Cosworth 4x4)
4. Piotr Kufrej/Maciej Hołuj (/N/Nissan Sunny GTi-R)
5. Wiesław Stec/Jerzy Bigos (/N/Mitsubishi Galant VR4)
6. Andrzej Chojnacki/Piotr Namysłowski (/N/Ford Escort RS Cosworth)
7. Waldemar Doskocz/Jarosław Baran (/F-2/Peugeot 309 GTi 16V)
8. Bogdan Herink/Barbara Stępkowska (/F-2/Renault Clio 16S)
9. Lesław Orski/Tomasz Chmiel (/F-2/Volkswagen Golf GTi 16V)
10. Dariusz Wirkijowski/Marcin Augustyn (/N/F-2/Opel Kadett GSi 16V)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona rajdu