Rajmund Sołoniewicz
| ||
| Kraj działania |  Polska | |
| Data i miejsce urodzenia | 1929 Żychlin | |
| Data śmierci | 1993 | |
| Profesor nauk chemicznych | ||
| Specjalność: chemia analityczna, chemia i technologia nieorganiczna | ||
| Alma Mater | Politechnika Łódzka | |
| Uczelnia | Politechnika Łódzka | |
| Okres zatrudn. | 1950–1993 | |
| Prorektor ds. studenckich | ||
| Uczelnia | Politechnika Łódzka | |
Rajmund Sołoniewicz (ur. 1929 w Żychlinie, zm. 1993) – polski chemik, profesor Politechniki Łódzkiej.
W 1951 ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej. Pracę w Politechnice Łódzkiej rozpoczął w 1950 roku. W roku 1979 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego.
Początkowo zajmował się zastosowaniem tiomocznika w chemii analitycznej, a później elektrochemią związków organicznych. Wielką pasją profesora były studia z zakresu historii chemii. Jego dorobek naukowy obejmuje m.in. 61 publikacji, 10 patentów, 8 skryptów, tłumaczenia dwóch monografii z języka rosyjskiego oraz trzy wydawnictwa książkowe.
W uczelni pełnił funkcje prorektora ds. studenckich, prodziekana ds. dydaktycznych na Wydziale Chemii Spożywczej oraz na Wydziale Chemicznym, a także dyrektora Instytutu Chemii Ogólnej. Zmarł nagle w 1993 roku.
Bibliografia
- Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 236.
Linki zewnętrzne
- Prof. dr hab. inż. Rajmund Sołoniewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2014-09-15].
