Raketenpanzerbüchse Panzerschreck

Raketenpanzerbüchse Panzerschreck

Państwo	III Rzesza
Producent	Enzinger Union Pfeddersheim Gebrüder Scheffler Berlin HASAG Meuselwitz Jaeckel Freistadt Kronprinz Solingen Schricker Fürth-Vach
Rodzaj	granatnik przeciwpancerny
Historia
Produkcja	1943–1945
Dane techniczne
Kaliber	88 mm
Wymiary
Długość lufy	1640 mm (RPzB 54) 1350 mm (RPzB 54/1)
Masa
broni	10,7 kg (RPzB 54) 9,5 kg (RPzB 54/1)
Inne
Zasięg skuteczny	150 m

Raketenpanzerbüchse Panzerschreck – niemiecki rakietowy granatnik przeciwpancerny z okresu II wojny światowej.

Panzerschreck stanowił duży postęp w stosunku do Panzerfausta. Jego budowa była bardziej skomplikowana i droższa, jednak rekompensowane było to przez większy zasięg i lepszą celność, a także przez możliwość wielokrotnego użycia. Panzerschrecki skonstruowano na podstawie amerykańskiej wyrzutni Bazooka o bardzo podobnej budowie, zdobytej przez Niemców w Afryce Północnej; według innych źródeł pierwszą bazookę zdobyto na froncie wschodnim, gdzie do Armii Czerwonej trafiła w ramach programu „Lend-Lease”.

Wyrzutnię wielorazowego użytku stanowiła stalowa rura, nazywana przez żołnierzy Ofenrohr („rura piecowa”), gdyż bardzo przypominała komin od popularnego polowego piecyka (tak zwanej kozy), a ponadto przy strzale wytwarzała chmurę dymu. Pocisk rakietowy ładowano od tyłu wyrzutni. W modelach RPzB 54 i RPzB 54/1 zastosowano płytę pancerną (o wymiarach 36 × 47 cm)^[1] chroniącą żołnierza przed gazami i pyłem, które wydobywały się z pocisku w czasie strzału. Pocisk kalibru 88 mm, z własnym ładunkiem miotającym w tylnej części, odpalany był za pomocą umieszczonej w rękojeści prądnicy, wytwarzającej impuls elektryczny podczas ściśnięcia jej dłonią. Donośność broni wynosiła 150 metrów, jednakże powyżej 100 metrów szansa trafienia była nikła.

Poważną wadą Panzerschrecka były duże rozmiary tej broni (udało się je ograniczyć w wersji RPzB 54/1). Z braku odpowiedniej liczby armat przeciwpancernych w obliczu rosnącej potęgi pancernej państw alianckich, Panzerschrecki z powodzeniem je zastępowały w walce na bliskim dystansie, wchodząc od wiosny 1944 r. na wyposażenie kompanii przeciwpancernych niemieckich pułków piechoty (na początku każdy pułk miał posiadać ich 36, a później już 54 i 18 w rezerwie).

Na początku powstania warszawskiego w szkole przy ulicy Woronicza na Mokotowie zdobyto około 180 pocisków, a tydzień później samego Panzerschrecka. Według zdobytego wzoru skopiowano w powstańczych warsztatach co najmniej kilkanaście wyrzutni, co znacznie podniosło skromne przeciwpancerne wyposażenie Mokotowa^[2].

Galeria

Zobacz też

• 8,8 cm Raketenwerfer 43
• PIAT

Przypisy