Rameau Thierry Sokoudjou

Rameau Thierry Sokoudjou
Ilustracja
Pseudonim

Afrykański Zabójca

Data urodzenia

18 kwietnia 1984

Obywatelstwo

Kamerun

Wzrost

178 cm

Masa ciała

93 kg

Styl walki

judo, BJJ

Klub

Team Quest

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

37

Zwycięstwa

19

Przez nokauty

13

Przez poddania

1

Przez decyzje

4

Porażki

18

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 28.10.2017.

Rameau Thierry Sokoudjou (ur. 18 kwietnia 1984) − kameruński judoka oraz zawodnik MMA. W czasie swojej kariery walczył we wszystkich największych organizacjach MMA na świecie - PRIDE FC, UFC, DREAM, Strikeforce i Bellator, międzynarodowy mistrz KSW w wadze półciężkiej z 2011.

Sportowa kariera

Judo

Treningi judo podjął w wieku około 5 lat. Jako junior zdobył trzykrotnie mistrzostwo kraju. Jego celem był udział w igrzyskach olimpijskich w 2004 roku, więc w wieku 17 lat wyjechał do USA, w poszukiwaniu lepszych warunków treningowych. W 2001 roku wygrał mistrzostwa Kalifornii oraz międzynarodowe mistrzostwa USA (US Open) w kategorii open. W 2003 roku ponownie zwyciężył w mistrzostwach stanowych, a w US Open zajął 3. miejsce. Powrót do ojczyzny i wzięcie udziału w kwalifikacjach olimpijskich uniemożliwiły mu jednak problemy wizowe[1].

Mieszane sztuki walki

W 2004 roku otrzymał angaż w czołowym amerykańskim klubie MMA, Team Quest jako sparingpartner i instruktor judo. Pomagał tam Danowi Hendersonowi w przygotowaniach do walki z Kazuhiro Nakamurą oraz Rulonowi Gardnerowi przed jego starciem z Hidehiko Yoshidą. W 2006 roku Sokoudjou sam zadebiutował w profesjonalnych mieszanych sztukach walki. W swoich trzech pierwszych walkach zanotował dwie wygrane i jedną porażkę[1].

PRIDE FC

Henderson, mistrz PRIDE FC w wadze półśredniej, polecił Sokoudjou właścicielom tej ówcześnie największej organizacji MMA na świecie. Dzięki temu w lutym 2007 roku Kameruńczyk zadebiutował na gali PRIDE 33 w Las Vegas przeciwko Antônio Rogério Nogueirze. Brazylijczyk, czołowy zawodnik MMA świata w wadze do 93 kg oraz mistrz swojego kraju w boksie amatorskim, był uważany za zdecydowanego faworyta (bukmacherzy przyjmowali na niego zakłady w stosunku 16-1). Sokoudjou znokautował go jednak w zaledwie 23 sekundy[2]. Niecałe dwa miesiące później stał się sprawcą kolejnej niespodzianki, gdy podczas PRIDE 34 w Saitamie znokautował w pierwszej rundzie utytułowanego grapplera i byłego pretendenta do mistrzostwa PRIDE w wadze średniej, Ricardo Aronę. Jak się wkrótce potem okazało była to ostatnia gala PRIDE FC w historii, bowiem organizacja ta została zakupiona przez właścicieli konkurencyjnego UFC[3].

UFC

Kilka miesięcy później Sokoudjou sam stał się zawodnikiem UFC, podpisując kontrakt na trzy walki. W pierwszej, rozegranej w grudniu 2007 roku w Las Vegas (UFC 79) przegrał przez poddanie z przyszłym mistrzem w wadze półciężkiej, Lyoto Machidą. W drugiej wygrał z Kazuhiro Nakamurą (UFC 84), jednak w ostatniej (UFC 89) został znokautowany przez Brazylijczyka Luiza Cané, co spowodowało, że UFC nie przedłużyło z nim kontraktu[3].

DREAM

Po odejściu z UFC, w styczniu 2009 roku stoczył przegraną walkę z Renato Sobralem na gali Affliction: Day of Reckoning, po czym powrócił do Japonii, aby wystartować w DREAM Super Hulk GP − turnieju bez podziału na kategorie wagowe organizacji DREAM. W rozegranym w maju 2009 roku ćwierćfinale pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie byłego zawodnika K-1 Jana Nortje. W październikowym półfinale miał się początkowo zmierzyć z byłym mistrzem DREAM w wadze średniej, Gegardem Mousasim, jednak Holender wycofał się z turnieju. Zastąpił go Bob Sapp, którego Sokoudjou wyeliminował przez TKO w pierwszej rundzie. Finał turnieju odbył się 31 grudnia, podczas sylwestrowej gali Dynamite!! 2009 w Saitamie. Sokoudjou przegrał przez nokaut w trzeciej rundzie z Ikuhisą Minową[4]. Wcześniej, bo w październiku, doszło w końcu do walki Kameruńczyka z Mousasim, tym razem jednak pod egidą amerykańskiej organizacji Strikeforce. Mousasi wygrał przed czasem w drugiej rundzie na skutek ciosów pięściami w parterze.

Lata 2010-2015

Od 2010 roku Sokoudjou walczy ze zmiennym powodzeniem dla mniejszych organizacji, m.in. na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Australii i Izraela. 19 marca 2011 roku wystąpił po raz pierwszy w Polsce, gdy wygrał podczas KSW XV przez TKO z Janem Błachowiczem, zdobywając międzynarodowe mistrzostwo KSW w wadze półciężkiej. W walce rewanżowej 26 listopada 2011 podczas KSW XVII uległ Błachowiczowi decyzją sędziów po 3-rundowej walce. Po prawie roku przerwy stoczył wygrany pojedynek w Rosji nokautując już w 1. rundzie wysokim kopnięciem w głowę Rosjanina Dienisa Komkina.

Od 2014 roku związany z Bellatorem, gdzie zanotował dwie wygrane przed czasem, w tym pierwszy raz w karierze przez poddanie rywala oraz jedną porażkę. 3 października 2015 przegrał z byłym pretendentem do pasa UFC Paulem Buentello.

2016-

1 października 2016 wrócił do KSW tocząc ponownie walkę o mistrzostwo wagi półciężkiej z Tomaszem Narkunem, ostatecznie przegrywając przez TKO pod koniec pierwszej rundy. Kolejną porażkę w KSW zanotował 27 maja 2017 podczas KSW 39 na Stadionie Narodowym w Warszawie ulegając na punkty Łukaszowi Jurkowskiemu.

15 czerwca 2017 na M-1 Challenge 80 w Harbin został znokautowany przez Rosjanina Siergieja Charitonowa w 40. sekundzie pojedynku. 28 października 2017 zdobył pas Australian FC wagi półciężkiej pokonując przed czasem Jamiego Abdallaha[5].

Osiągnięcia

Mieszane sztuki walki:

  • 2010: DREAM Super Hulk Grand Prix - finalista turnieju wagi otwartej
  • 2011: międzynarodowy mistrz KSW w wadze półciężkiej
  • 2017: mistrz Australian FC w wadze półciężkiej

Judo:

  • 1997: Mistrzostwa Kamerunu w judo - 1. miejsce (juniorzy)
  • 1998: Mistrzostwa Kamerunu w judo - 1. miejsce (juniorzy)
  • 1999: Mistrzostwa Kamerunu w judo - 1. miejsce (juniorzy)
  • 2001: US Open - 1. miejsce w kat. otwartej
  • 2001: Silver State Championship - 1. miejsce
  • 2001: Golden State Championship - 1. miejsce
  • 2002: California State Championship - 1. miejsce
  • 2003: Golden State Championship - 1. miejsce
  • 2003: US Open - 3. miejsce w kat. 100 kg

Przypisy

  1. ↑ a b Dave Doyle: Sokoudjou's secret journey to MMA stardom. Yahoo! Sports, 22 grudnia 2007. [dostęp 2011-02-19]. (ang.).
  2. ↑ Matt Calkins: Cameroonian Stars in MMA... But Don't Tell His Parents. pe.com, 26 stycznia 2008. [dostęp 2011-02-19]. (ang.).
  3. ↑ a b Sam Caplan: Rameau Thierry Sokoudjou released by the UFC. fiveouncesofpain.com, 27 listopada 2008. [dostęp 2011-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 maja 2010)]. (ang.).
  4. ↑ Stuart Tonkin: Masato Victorious at DYNAMITE!!. k-1.co.jp, 31 grudnia 2009. [dostęp 2011-02-19]. (ang.).
  5. ↑ Australian FC 21: Sokoudjou zdobył mistrzowski pas w nokautującym stylu. mmanews.pl, 2017-10-28. [dostęp 2017-10-28]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie