Ramienica omszona

Ramienica omszona
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Gromada	Charophyta
Klasa	Charophyceae
Rząd	ramienicowce (Charales)
Rodzina	Characeae
Rodzaj	Chara
Sekcja	Chara
Gatunek	ramienica omszona
	Nazwa systematyczna
	Chara tomentosa L.; Sp. Pl.2. 1753: 1156
Synonimy
	Chara latifolia; Ch. ceratophylla;
	Chara latifolia; Ch. ceratophylla;

Ramienica omszona (Chara tomentosa) – gatunek ramienicy, jeden z pierwszych opisanych przez Linneusza, przez co stał się gatunkiem typowym (jako lektotyp) rodzaju Chara^[1]. W polskiej literaturze naukowej utrwalona jest nazwa „ramienica omszona”, mimo że początkowo, tj. u Jana Kluka używano nazwy „ramienica kosmata”^[3].

Morfologia

Końcowe człony nibyliści

Ramienica omszona po wyciągnięciu z wody na kotwicy

Pokrój

Stosunkowo duży makroglon (zwykle do 1 m długości^[4], ale zwykle 10–60 cm^[1]) o silnie rozgałęzionej plesze. Gruba (1,5-3 mm średnicy), skręcona nibyłodyga z długimi (do kilkunastu cm) międzywęźlami. Plecha od zielonej do czerwonawej (zwłaszcza młodsze fragmenty), zwykle silnie inkrustowana węglanem wapnia, przez co krucha. Roślina dwupienna^[4].

Okorowanie

Dwurzędowe, ale zmienne i dość często trzyrzędowe. Rzędy główne silniej wykształcone niż boczne^[4].

Nibyliście

Długie (do 8 cm), grube (1,3 mm średnicy). Zagięte do wewnątrz, tworząc w przypadku płodnych nibyliści czerwonawe główki. 6–8 (najczęściej 6) w okółku. 4–5 członów, z czego ostatni nieokorowany, zbudowany z dwóch lub trzech komórek i zwykle bardzo wyraźny (gruby, maczugowaty)^[4].

Nibylistki

Zwykle wyraźne. Jaśniejsze od nibyliści. Wewnętrzne przeważnie grube, krótko zakończone, widoczne gołym okiem, podczas gdy na zewnątrz nieco słabiej wykształcone (do brodawkowatych). Na liściach płonnych nieco krótsze i cieńsze niż na płodnych^[4].

Kolce

Zmienne. Grube i ostro zakończone, czasem brodawkowate. Pojedyncze lub po 2 (ewentualnie 3) w pęczkach. W dolnych międzywęźlach słabiej wykształcone i rzadziej rozmieszczone^[4].

Przylistki

Zmienne. W dwurzędowych, czasem trzyrzędowych, okółkach. Rozdęte u nasady i ostro zakończone. Przylistki górnego okółka zwykle dłuższe niż dolnego^[4].

Plemnie

Pojedyncze, rzadko w parach. W węzłach nibyliści. Intensywnie pomarańczowe, niewiele mniejsze od lęgni (1–1,5 mm średnicy), dzięki czemu widoczne gołym okiem^[4].

Lęgnie

Duże (1,2 mm długości). Pojedyncze, rzadko w parach. Rzadsze niż plemnie. W węzłach nibyliści. Jasnobrązowe. Koronka wyraźnie rozchylona^[4]. Oospory brązowe^[1].

Zmienność

Roślina bardzo zmienna w zależności od warunków ekologicznych. W wodach płytkich, przybrzeżnych, zwykle mniejsze i delikatniejsze formy (do kilkunastu cm), często o nietypowych dla gatunku cechach. Kolor plechy takich form zwykle zielonoróżowy do czerwonego. Na głębszych stanowiskach formy silnie wydłużone, zielone. Tam też rzadziej spotykane są osobniki płodne^[4]. Ekotyp słonawowodny występuje w zakresie 4,5–7,5 PSU^[1].

Podobne gatunki

Ramienica zwyczajna, ramienica przeciwstawna, ramienica kolczasta^[4]

Biologia

Roślina wieloletnia^[4]. Rozmnażanie płciowe jest stosunkowo mało wydajne^[1].

Ekologia

Łąka ramienicowa budowana w dużej mierze przez ramienicę omszoną

Gatunek słodkowodny ze słonawowodnym ekotypem. Nie występuje w wodach szybko płynących. Występuje głównie w jeziorach mezotroficznych i słabo lub umiarkowanie eutroficznych. Także w mniejszych zbiornikach, jak i w rowach, ale tam rzadziej. Często w wodach płytkich litoralu, ale sięga 7 m głębokości, preferując podłoże organiczno-węglanowe (gytia), choć rośnie też na podłożu mineralnym lub organicznym niewapiennym. Często tworzy zespół roślinny Charetum tomentosae w postaci zwartej, czerwonawej łąki ramienicowej. W takich warunkach ma istotny udział w tworzeniu osadów^[4]. Zbiorowisko to występuje w szerokim zakresie warunków siedliskowych, jednak zwykle w wodzie o odczynie zasadowym. Może występować na podłożu piaszczystym o głębokości kilku centymetrów przy samym brzegu lub szuwarze, ale łąki o większym pokryciu są częstsze na podłożu organicznym, w pasie nymfeidów^[5].

Występowanie

Występuje w większej części Europy, łącznie z Bałtykiem, sięgając Kazachstanu i Afryki Północnej^[1]. W Polsce spotykana w całym kraju, jeden z najczęstszych przedstawicieli rodziny^[4]. Zwarte zbiorowiska częściej występują w pasie pojezierzy^[5].

Zagrożenia i ochrona

Według Czerwonej listy roślin i grzybów Polski jest gatunkiem rzadkim. Podlega w Polsce ochronie gatunkowej^[4]^[6]. Obecność jej zbiorowiska w zbiorniku jest podstawą do objęcia go ochroną jako siedlisko przyrodnicze 3140 (twardowodne oligo– i mezotroficzne zbiorniki z podwodnymi łąkami ramienic Charetea) w systemie Natura 2000^[7].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Anders Langangen: Chara tomentosa Linnaeus. AlgaeBase. [dostęp 2014-10-07]. (ang.).
↑ Carl von Linné: Species plantarum : exhibentes plantas rite cognitas, ad genera relatas, cum differentiis specificis, nominibus trivialibus, synonymis selectis, locis natalibus, secundum systema sexuale digestas. T. 2. Sztokholm: Impensis Laurentii Salvii, 1753, s. 1156.
↑ Jan Krzysztof Kluk: Dykcyonarz roślinny. T. 1: A-E. s. 118.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Mariusz Pełechaty, Andrzej Pukacz: Klucz do oznaczania gatunków ramienic (Characeae) w rzekach i jeziorach. Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska / Wydawnictwo Naukowe Gabriel Borowski, 2008, s. 55–57, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-7217-200-5.
↑ ^a ^b Henryk Tomaszewicz: Roślinność wodna i szuwarowa Polski : (klasy Lemnetea, Charetea, Potamogetonetea, Phragmitetea) wg stanu zbadania na rok 1975. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1979, s. 29–33, seria: Rozprawy Uniwersytetu Warszawskiego = Dissertationes Universitatis Varsoviensis, 0509-7177. ISBN 83-00-01088-2. (pol.).
↑ Dz.U. z 2014 r. poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin
↑ Ryszard Piotrowicz: 3140 – Twardowodne oligo– i mezotroficzne zbiorniki z podwodnymi łąkami ramienic Charetea. W: Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. T. 2: Wody słodkie i torfowiska. Ministerstwo Środowiska, s. 48–58. ISBN 83-86564-43-1.

[AB-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Anders Langangen: Chara tomentosa Linnaeus. AlgaeBase. [dostęp 2014-10-07]. (ang.).

[L-2] Carl von Linné: Species plantarum : exhibentes plantas rite cognitas, ad genera relatas, cum differentiis specificis, nominibus trivialibus, synonymis selectis, locis natalibus, secundum systema sexuale digestas. T. 2. Sztokholm: Impensis Laurentii Salvii, 1753, s. 1156.

[kluk-3] Jan Krzysztof Kluk: Dykcyonarz roślinny. T. 1: A-E. s. 118.

[klucz-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Mariusz Pełechaty, Andrzej Pukacz: Klucz do oznaczania gatunków ramienic (Characeae) w rzekach i jeziorach. Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska / Wydawnictwo Naukowe Gabriel Borowski, 2008, s. 55–57, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-7217-200-5.

[tom-5] Henryk Tomaszewicz: Roślinność wodna i szuwarowa Polski : (klasy Lemnetea, Charetea, Potamogetonetea, Phragmitetea) wg stanu zbadania na rok 1975. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1979, s. 29–33, seria: Rozprawy Uniwersytetu Warszawskiego = Dissertationes Universitatis Varsoviensis, 0509-7177. ISBN 83-00-01088-2. (pol.).

[rozp2014-6] Dz.U. z 2014 r. poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin

[por-7] Ryszard Piotrowicz: 3140 – Twardowodne oligo– i mezotroficzne zbiorniki z podwodnymi łąkami ramienic Charetea. W: Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. T. 2: Wody słodkie i torfowiska. Ministerstwo Środowiska, s. 48–58. ISBN 83-86564-43-1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne