Randy Griffin

Randy Griffin

Pseudonim	The Gentleman
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1976 Filadelfia, Pensylwania
Obywatelstwo	amerykańskie
Wzrost	180 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	średnia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	32
Zwycięstwa	25 (KO 13)
Porażki	4
Remisy	3

Randy Griffin (ur. 7 czerwca 1976 w Filadelfii, w stanie Pensylwania) – amerykański bokser, finalista Mistrzostw Stanów Zjednoczonych z roku 1998 oraz turnieju Golden Gloves z roku 1997, reprezentant Stanów Zjednoczonych na Igrzyskach Dobrej Woli w Nowym Jorku. W 2000 był uczestnikiem turnieju kwalifikacyjnego dla Stanów Zjednoczonych, ale nie uzyskał kwalifikacji, przegrywając finałową walkę z Jeffem Lacym. Od 20 czerwca 2000 jest bokserem zawodowym. W swojej karierze dwukrotnie walczył o mistrzostwo świata WBA w kategorii średniej, remisując 20 października 2007 oraz odnosząc porażkę 5 lipca 2008 w pojedynkach z Feliksem Sturmem.

Kariera amatorska

Griffin zaczął trenować boks w wieku 15 lat^[1]. Jako amator trenował w klubie Joe Hand Boxing Gym w Filadelfii^[2] pod okiem trenera Howarda Mosleya^[1]. Na przełomie kwietnia i maja 1997 był uczestnikiem 70. edycji turnieju Golden Gloves w Denver. Griffin na turnieju rywalizował w kategorii średniej, rozpoczynając rywalizację od punktowego zwycięstwa nad Dennisem McKinneyem. W swojej drugiej walce, w 1/8 finału pokonał na punkty Luciusa Westa, awansując do ćwierćfinału. W ćwierćfinałowej walce rywalem Griffina był Andre Haynes, który również poległ na punkty. W półfinałowej walce w turnieju, która odbyła się 2 maja, Griffin pokonał na punkty Jeffa Lacy'ego, awansując do finału. Griffin nie przystąpił do finałowego pojedynku z Daną Ruckerem przez co Rucker zwyciężył walkowerem^[3].

W marcu 1998 był uczestnikiem mistrzostw Stanów Zjednoczonych, które rozgrywane były w Colorado Springs. Rywalizację na mistrzostwach rozpoczął od punktowego zwycięstwa (18:10) w 1/16 finału nad Lamontem Winnem. W 1/8 finału pokonał na punkty (8:4) Daniela Garcię, awansując do ćwierćfinału mistrzostw. W ćwierćfinale jego rywalem był Cheyenne Padekin, a walka zakończyła się punktowym zwycięstwem Griffina. W półfinale kategorii średniej, Griffin pokonał na punkty (19:4) Marka Shahida, awansując do finału wraz z Jeffem Lacym. W finale Griffin przegrał na punkty (16:31)^[4]. W kwietniu 1998 był uczestnikiem 22. edycji rozgrywanego w Bangkoku turnieju King's Cup. Swoją ćwierćfinałową walkę na tym turnieju przegrał z reprezentantem Kazachstanu Wiaczesławem Burbą, rywalizując z nim w kategorii średniej^[5]. W czerwcu 1998 został wicemistrzem turnieju US Challenge, który rozgrywany był w Colorado Springs. W finale turnieju przegrał na punkty (11:23) z rodakiem Arthurem Palacem^[6]. W lipcu 1998 reprezentował Stany Zjednoczone na igrzyskach dobrej woli w Nowym Jorku, gdzie rywalizował w kategorii średniej. W ćwierćfinale igrzysk pokonał go przed czasem w drugiej rundzie reprezentant Francji Jean-Paul Mendy^[7]. W październiku 1998 został wicemistrzem turnieju Tammer, który rozgrywany był w fińskim mieście Tampere. W finale kategorii średniej przegrał na punkty (3:6) ze Szwedem Andreasem Gustavssonem^[8].

W marcu 1999 był uczestnikiem mistrzostw Stanów Zjednoczonych rozgrywanych w Colorado Springs. Przegrał tam swoją pierwszą walkę w kategorii lekkośredniej, przegrywając z Anthonym Hanshawem^[9]. W maju 1999 był półfinalistą 72. edycji turnieju Golden Gloves, na którym rywalizował w kategorii średniej. Rywalizację na tym turnieju rozpoczął od pokonania w 1/16 finału Melvina Cummingsa. W walce 1/8 finału pokonał na punkty Viliego Bloomfielda, awansując do ćwierćfinału. W walce ćwierćfinałowej pokonał wyraźnie na punkty (4:1) Daryla Woodsa. W półfinałowej walce przegrał nieznacznie na punkty (2:3) z Jersonem Ravelo^[10]. Pod koniec maja 1999 uczestniczył w turnieju wielu Narodów, który rozgrywany był w Liverpoolu. Rywalizację w kategorii średniej rozpoczął od ćwierćfinałowego zwycięstwa nad Kanadyjczykiem Trevorem Stewardsonem, pokonując go wyraźnie na punkty (17:6). W półfinale pokonał nieznacznie na punkty (6:7) reprezentanta Anglii Carla Frocha. Finałowy pojedynek Griffin przegrał na punkty (7:11) z reprezentantem Australii Paulem Millerem^[11]. W listopadzie 1999 był w składzie na męcz międzypaństwowy pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Anglią. Griffin stoczył jedną walkę w składzie USA, wygrywając na punkty z Johnem Pearcem w pojedynku kategorii średniej. Stany Zjednoczone wygrały te spotkanie 8:6, wygrywając 4 z 7 pojedynków^[12]. W styczniu 2000 uczestniczył w mistrzostwach Stanów Zjednoczonych, rywalizując w kategorii średniej. Ćwierćfinałowy pojedynek na mistrzostwach przegrał na punkty z Mattem Godfreyem^[13]. W lutym 2000 był uczestnikiem turnieju kwalifikacyjnego na igrzyska olimpijskie dla Stanów Zjednoczonych. W pierwszym pojedynku pokonał swojego byłego rywala Matta Godfreya, wygrywając z nim na punkty (8:6). W drugim pojedynku zwyciężył na punkty (8:4) Juliusa Fogle'a, awansując do finału. W finale turnieju przegrał na punkty (10:26) z Jeffem Lacym^[14], który wystąpił we wrześniu 2000 na igrzyskach olimpijskich w Sydney^[15].

Kariera zawodowa

2000 – 2002

Jako zawodowiec zadebiutował 20 czerwca 2000^[16] w swoim rodzinnym mieście – Filadelfii^[17]. W debiucie pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie innego debiutanta Cornella Hestera^[18]. Drugi zawodowy pojedynek stoczył 12 września 2000^[19], pokonując przez techniczny nokaut w czwartej rundzie Vandivera Howarda. Walka została przerwana przez sędziego z powodu kontuzji Howarda^[20]. Ostatnią walkę w 2000 stoczył 8 grudnia^[21], pokonując przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Chucka Berry'ego^[22].

12 stycznia 2001^[23] stoczył swój czwarty zawodowy pojedynek. W swojej czwartej walce pokonał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Imana Greena^[24]. W kolejnym pojedynku, 21 lutego 2001^[25] pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Lamonta Coopera^[26]. Griffin w 2001 stoczył jeszcze sześć pojedynków, wszystkie wygrywając^{[27][28][29][30][31][32]}.

10 maja 2002^[33] zmierzył się z niepokonanym w dwunastu pojedynkach, Ugandyjczykiem Jamesem Lubwamą. Walka odbyła się w Dover Downs, w amerykańskim mieście Dover, a gala transmitowana była przez stację ESPN2 pod nazwą „ESPN Friday Night Fights”. W sześciorundowym pojedynku lepszy okazał się Lubwama, który dzięki aktywności i presji jaką wywierał przez wszystkie rundy zwyciężył jednogłośną decyzją^[34]. Lubwama zadał w tym pojedynku 592. uderzenia, z czego 141. było celnych. Griffin doprowadził do celu 118. z 370. zadanych ciosów. Na ring powrócił 4 października 2002, pokonując jednogłośnie na punkty Ronalda Boddiego^[35]. Kolejny pojedynek stoczył 21 marca 2003, a rywalem ponownie był Ronald Boddie. Walka ponownie zakończyła się jednogłośnym zwycięstwem Griffina na punkty^[36]. 11 lipca 2003 znokautował w trzeciej rundzie Dana Thorntona, zdobywając mistrzostwo Stanu Kentucky w kategorii superśredniej^[37]. W 2003 stoczył jeszcze dwie walki, wygrywając obie na punkty. 29 października pokonał Tima Bowe'a^[38], a 11 listopada Tyrusa Armsteada^[39].

2004 – 2006

Pierwszy pojedynek w 2004 stoczył 19 marca^[40], pokonując przez techniczny nokaut w ósmej rundzie Karla Willisa^[41]. 20 maja 2004 zmierzył się z niepokonanym rodakiem Yusafem Mackiem^[42]. Walka zaplanowana na osiem rund zakończyła się remisem. Jeden sędzia wypunktował wygraną Macka w stosunku punktowym 77-75, drugi wygraną Griffina 77-75, a ostatni wskazał na remis, punktując 76-76^[43]. 11 czerwca 2004^[44] pokonał Levana Easleya, wygrywając przez techniczną decyzję w siódmej rundzie. W siódmej rundzie po przypadkowym zderzeniu głowami walka została przerwana, a po podliczeniu punktów Griffin został ogłoszony zwycięzcą^[45]. Ostatni pojedynek w 2004 stoczył 30 lipca, mając za rywala Kubańczyka Julio Garcíę^[46]. Griffin zwyciężył przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie, zdobywając pasy NABA oraz WBO NABO w kategorii średniej^[47].

W 2005 roku stoczył cztery pojedynki. 15 stycznia pokonał jednogłośnie na punkty Benjiego Singletona^[48], 11 lutego przez techniczną decyzję w ósmej pokonał Levana Easleya^[49], a 14 maja jednogłośnie na punkty Ronalda Weavera^[50]. Ostatnią walkę w 2005 stoczył 3 września, remisując z reprezentantem Ghany Jamesem Toneyem w pojedynku o pas WBC w kategorii średniej^[51]. Na ring powrócił 6 maja 2006, pokonując przez techniczny nokaut w ósmej rundzie Portorykańczyka Aníbala Acevedo^[52]. 8 lipca 2006^[53] pokonał jednogłośnie na punkty byłego mistrza świata kategorii średniej Maselino Masoe. Walka miała status pojedynku eliminacyjnego do mistrzowskiego pasa WBA w kategorii średniej^[54].

Pojedynki o mistrzostwo świata WBA

20 października 2007^[55] zmierzył się w walce o mistrzostwo świata WBA w kategorii średniej^[56] z ówczesnym posiadaczem pasa Feliksem Sturmem^[57]. Walka odbyła się w niemieckiej hali imienia Gerry'ego Webera, która położona jest w niemieckim mieście Halle^[58]. Pojedynek zakończył się remisem, na który wskazali sędziowie po dwunastu rundach rywalizacji. Pierwszy sędzia wskazał na wygraną Sturma, punktując 115-114 na jego korzyść. Drugi z sędziów wskazał na Amerykanina, punktując 117-114, a trzeci wskazał remis 114-114. Amerykanin był w tym pojedynku agresorem, wywierając presję od pierwszego gongu. Taktyka Sturma polegała głównie na kontratakach z defensywy. Amerykanin był stroną przeważającą w końcowych rundach walki, wywierając cały czas presję oraz wykazując się lepszym przygotowaniem kondycyjnym^[59].

5 lipca 2008^[60] doszło do rewanżu ze Sturmem, a stawką było mistrzostwo świata WBA w kategorii średniej^[56]. Rewanż odbył się w tym samym miejscu, co pierwsza walka^[61]. W pojedynku rewanżowym lepszy okazał się Sturm, który zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów (116-112, 116-113, 118-110)^[62].

Dalsza kariera

Na ring powrócił 4 grudnia 2010^[63]. Jego rywalem był reprezentant Australii Kariz Kariuki, a walka odbyła się w chińskim mieście Tiencin^[64]. Kariuki zwyciężył w tym pojedynku wyraźnie na punkty (117-110, 117-110, 118-109), zdobywając pas WBO Oriental w kategorii półciężkiej^[65]. Kolejny pojedynek stoczył 17 listopada 2012^[66], pokonując przez techniczny nokaut w szóstej rundzie Gary'ego Lavendera^[67]. Ostatni pojedynek stoczył 9 maja 2013^[68], przegrywając jednogłośnie na punkty (110-118, 110-118, 111-117) z Rosjaninem Miedżydem Biektiemirowem^[69]. Stawką walki był pas WBC United States w kategorii półciężkiej^[70].

Lista walk na zawodowym ringu

Wynik	Rekord	Przeciwnik	Werdykt	Runda	Data	Miejsce	Tytuł
Przegrana	25 - 4 - 3	Miedżyd Biektiemirow	UD	12/12	2013-05-09	Hilton Anatole Hotel, Dallas, Teksas, USA	WBC United States (USNBC) (kategoria półciężka)
Wygrana	25 - 3 - 3	Gary Lavender	TKO	6/6	2012-11-17	Americas Mart, Atlanta, Georgia, USA
Przegrana	24 - 3 - 3	Kariz Kariuki	UD	12/12	2010-12-04	Tiencin Sports Arena, Tiencin, Chiny	WBO Oriental (kategoria półciężka)
Przegrana	24 - 2 - 3	Felix Sturm	UD	12/12	2008-07-05	Gerry Weber Stadium, Halle, Nadrenia Północna-Westfalia, Niemcy	WBA World (kategoria średnia)
Remis	24 - 1 - 3	Felix Sturm	PTS	12/12	2007-10-20	Gerry Weber Stadium, Halle, Nadrenia Północna-Westfalia, Niemcy	WBA World (kategoria średnia)
Wygrana	24 - 1 - 2	Maselino Masoe	UD	12/12	2006-07-08	Savvis Center, Saint Louis, Missouri, USA	WBA eliminator (kategoria średnia)
Wygrana	23 - 1 - 2	Aníbal Acevedo	TKO	6/8	2006-05-06	DCU Center, Worcester, Massachusetts, USA
Remis	22 - 1 - 2	James Toney	SD	12/12	2005-09-03	Gund Arena, Cleveland, Ohio, USA	WBC International (kategoria średnia)
Wygrana	22 - 1 - 1	Ronald Weaver	UD	10/10	2005-05-14	MGM Grand, Las Vegas, Nevada, USA
Wygrana	21 - 1 - 1	Levan Easley	TD	8/10	2005-02-11	Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana	20 - 1 - 1	Benji Singleton	UD	8/8	2005-01-15	M.C. Benton Jr. Convention Center, Winston-Salem, Karolina Północna, USA
Wygrana	19 - 1 - 1	Julio García	TKO	10/12	2004-07-30	Freedom Hall State Fairground, Louisville, Kentucky, USA	WBO NABO, NABA (kategoria średnia)
Wygrana	18 - 1 - 1	Levan Easley	TD	7/10	2004-06-11	DeltaPlex, Grand Rapids, Michigan, USA
Remis	17 - 1 - 1	Yusaf Mack	PTS	8/8	2004-05-20	Kewadin Casino, Sault Sainte Marie, Michigan, USA
Wygrana	17 - 1	Karl Willis	UD	12/12	2004-03-19	Exposition Center, Louisville, Kentucky, USA
Wygrana	16 - 1	Tyrus Armstead	UD	8/8	2003-11-11	Caesars Indiana, Elizabeth, Indiana, USA
Wygrana	15 - 1	Tim Bowe	UD	8/8	2003-10-29	Executive Inn, Owensboro, Kentucky, USA
Wygrana	14 - 1	Dan Thornton	KO	3/6	2003-07-11	End Zone Sports Bar, Louisville, Kentucky, USA	Mistrzostwo stanu Kentucky (kategoria superśrednia)
Wygrana	13 - 1	Ronald Boddie	UD	6/6	2003-03-21	Dover Downs, Dover, Delaware, USA
Wygrana	12 - 1	Ronald Boddie	UD	6/6	2002-10-04	Dover Downs, Dover, Delaware, USA
Przegrana	11 - 1	James Lubwama	UD	6/6	2002-05-10	Dover Downs, Dover, Delaware, USA
Wygrana	11 - 0	Derrick Whitley	UD	6/6	2001-11-30	Bellevue Hotel, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana	10 - 0	Rodney Moore	TD	5/6	2001-09-21	Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana	9 - 0	Israel Ponce	TKO	2/6	2001-07-13	Hampton Beach Casino, Hampton Beach, New Hampshire, USA
Wygrana	8 - 0	Sebastian Hill	UD	6/6	2001-06-15	Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana	7 - 0	Dan Sheehan	TKO	4	2001-05-18	Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana	6 - 0	Ronald Boddie	TKO	2/6	2001-03-16	Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana	5 - 0	Lamont Cooper	TKO	1/6	2001-02-21	Tropicana Hotel & Casino, Atlantic City, New Jersey, USA
Wygrana	4 - 0	Iman Green	TKO	2	2001-01-12	Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana	3 - 0	Chuck Berry	TKO	2/4	2000-12-08	Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana	2 - 0	Vandiver Howard	TKO	4/4	2000-09-12	Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana	1 - 0	Cornell Hester	TKO	1/4	2000-06-20	Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA	Debiut

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Biografia – BoxRec.com
• Lista walk zawodowych – BoxRec.com