Raniero d’Elci

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	7 stycznia 1731
Konsekrator	François-Maurice Gontieri
Współkonsekratorzy	François-Marie Abbati; Joseph-Louis de Cohorn de La Palun
Konsekrowani biskupi
Bonaventura Antonio Maria Giuseppe Barberini	1740
Niccola Maria Calcagnini	1745
Laurentius Odorisi	1747
Paul-Loup de Sallières de Fausseran	1748
Sante Lanucci	1748
Giuseppe Lancellotti	1749
Giovanni Battista Lattanzi	1750
Matteu D’Angelis	1750
Francesco Maria Forlani	1750
Vito Antonio Mastandrea	1751

Rainiero d’Elci
	Kardynał biskup
Data i miejsce urodzenia	7 marca 1670 ; Florencja
Data i miejsce śmierci	22 czerwca 1761 ; Rzym
	Prefekt Świętej Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów
Okres sprawowania	1752-1761
	Arcybiskup Ferrary
Okres sprawowania	5 maja 1738–15 września 1740
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	21 grudnia 1699
Nominacja biskupia	22 listopada 1730
Sakra biskupia	7 stycznia 1731
Kreacja kardynalska	20 grudnia 1737; Klemens XII
Kościół tytularny	S. Sabina (23 lipca 1738); biskup Sabiny (10 kwietnia 1747); biskup Porto e S. Rufina (9 kwietnia 1753); biskup Ostia e Velletri (12 stycznia 1756)

Rainiero d’Elci (ur. 7 marca 1670, zm. 22 czerwca 1761) – włoski kardynał.

Życiorys

Pochodził z Florencji, z rodziny hrabiów d’Elci. W 1695 ukończył studia na uniwersytecie w Sienie z tytułem doktora obojga praw. Od 1700 roku działał w Kurii Papieskiej m.in. jako wicelegat w Romanii i Awinionie, gubernator Fano i Recanati oraz referendariusz Sygnatury Apostolskiej. W latach 1711-16 był inkwizytorem na Malcie. W listopadzie 1730 mianowano go tytularnym arcybiskupem Rodi, a w styczniu 1731 nuncjuszem apostolskim w Paryżu. Funkcję tę sprawował przez ponad 7 lat, a więc stosunkowo długo. W grudniu 1737 papież Klemens XII mianował go kardynałem prezbiterem tytułu S. Sabinae, jednak nominacja ta została ogłoszona dopiero pół roku później. Arcybiskup Ferrary 1738-40. Uczestniczył w konklawe 1740, krótko po nim został mianowany legatem w Ferrarze. W kwietniu 1747 został wybrany kamerlingiem Świętego Kolegium (był nim do stycznia 1748) i kardynałem biskupem Sabiny. Następnie został biskupem Porto e Santa Rufina (w kwietniu 1753). 12 stycznia 1756 uzyskał promocję do diecezji Ostia e Velletri. Jako dziekan Kolegium Kardynalskiego przewodniczył konklawe 1758 roku. Zmarł w Rzymie wieku 90 lat^[1].

Przypisy

↑ The Cardinals of the Holy Roman Church

[1] The Cardinals of the Holy Roman Church

[1]

Lata 1130–1378	Wilhelm (1130–1137) Corrado Demetri (1137–1138) Gilles (1138–1139) Corrado Demetri (1139–1153) Imar (1153–1159) Gregorio Centu (1159–1162) Ubaldo de Lucca (1162–1181) Konrad von Wittelsbach (1181–1200) Ottaviano di Paoli (1200–1206) Pietro Gallocia (1206–1211) Giovanni di San Paolo (1211–1214) Niccolò de Romanis (1214–1218) Guido Papareschi (1218–1221) Ugolino Conti di Segni (1221–1227) Pelagio Galvani (1227–1230) Jean d’Abbeville (1230–1237) Jacques de Vitry (1237–1240) Romano Bonaventura (1240–1243) Rinaldo Conti di Jenne (1243–1254) Odon de Châteauroux (1254–1273) Jan z Toledo (1273–1275) Pedro Julião Reboli (1275–1276) Bertrand de Saint-Martin (1276–1278) Ordoño Alvares (1278–1285) Bentivenga da Bentivengi (1285–1289) Latino Malabranca Orsini (1289–1294) Gerardo Bianchi (1294–1302) Giovanni Boccamazza (1302–1309) Leonardo Patrasso (1309–1311) Giovanni Minio da Morrovalle (1311–1313) Niccolò Alberti (1313–1321) Berenger Fredol (1321–1323) Berenguer Fredol (1323) Guillaume Godin (1323–1336) Pierre Desprès (1336–1361) Élie Talleyrand de Périgord (1361–1364) Guy de Boulogne (1364–1373) Angelic de Grimoard (1373–1378)
Obediencja „rzymska”	Pietro Corsini (1378–1381) Philippe d’Alençon (1381–1397) Pileo di Prata (1397–1400) Angelo Acciaioli (1404–1408) Enrico Minutoli (1408) Antonio Correr (1408–1415)
Obediencja „awiniońska”	Angelic de Grimoard (1373–1388) Pietro Corsini (1388–1405) Gui de Malsec (1405–1408) Jean Flandrin (1408–1415)
Obediencja „pizańska”	Gui de Malsec (1409–1412) Jean de Brogny (1412–1415)
Lata 1415–1503	Angelo Correr (1415–1417) Jean de Brogny (1417–1419) Baldassare Cossa (1419) Jean de Brogny (1419–1426) Angelo d’Anna de Sommariva (1426–1428) Giordano Orsini (1428–1438) Antonio Correr (1438–1445) Pierre de Foix (1445–1449) Amadeusz Sabaudzki (1449–1451) Pierre de Foix (1451–1464) Bessarion (1464–1472) Guillaume d’Estouteville (1472–1483) Rodrigo Borgia (1483–1492) Oliviero Carafa (od 1492)
Lata od 1503	Oliviero Carafa (do 1511) Raffaele Sansoni Riario (1511–1521) Bernardino Lopez de Carvajal (1521–1523) Francesco Soderini (1523–1524) Niccolò Fieschi (1524) Alessandro Farnese (1524–1534) Giovanni Piccolomini (1535–1537) Giovanni Domenico de Cupis (1537–1553) Gian Pietro Carafa (1553–1555) Jean du Bellay (1555–1560) François de Tournon (1560–1562) Rodolfo Pio di Carpi (1562–1564) Francesco Pisani (1564–1570) Giovanni Girolamo Morone (1570–1580) Alessandro Farnese (1580–1589) Giovanni Antonio Serbelloni (1589–1591) Alfonso Gesualdo (1591–1603) Tolomeo Gallio (1603–1607) Domenico Pinelli (1607–1611) François de Joyeuse (1611–1615) Antonio Maria Galli (1615–1620) Antonio Maria Sauli (1620–1623) Francesco Maria Bourbon del Monte (1623–1626) Ottavio Bandini (1626–1629) Giovanni Battista Deti (1629–1630) Domenico Ginnasi (1630–1639) Carlo Emmanuele Pio (1639–1641) Marcello Lante della Rovere (1641–1652) Giulio Roma (1652) Carlo de’ Medici (1652–1666) Francesco Barberini (1666–1679) Cesare Facchinetti (1680–1683) Niccolò Albergati-Ludovisi (1683–1687) Alderano Cibo (1687–1700) Emmanuel–Theodose de la Tour d'Auvergne de Bouillon (1700–1715) Nicolò Acciaioli (1715–1719) Fulvio Astalli (1719–1721) Sebastiano Antonio Tanara (1721–1724) Francesco del Giudice (1724–1725) Fabrizio Paolucci (1725–1726) Francesco Pignatelli (1726–1734) Francesco Barberini (1734–1738) Pietro Ottoboni (1738–1740) Tommaso Ruffo (1740–1753) Pietro Luigi Carafa (1753–1755) Raniero d’Elci (1756–1761) Giuseppe Spinelli (1761–1763) Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini (1763–1774) Giovanni Francesco Albani (1774–1803) Henry Benedict Stuart (1803–1807) Leonardo Antonelli (1807–1811) Alessandro Mattei (1814–1820) Giulio Maria della Somaglia (1820–1830) Bartolomeo Pacca (1830–1844) Lodovico Micara (1844–1847) Vincenzo Macchi (1847–1860) Mario Mattei (1860–1870) Costantino Patrizi Naro (1870–1876) Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1877–1878) Camillo di Pietro (1878–1884) Carlo Sacconi (1884–1889) Raffaele Monaco La Valletta (1889–1896) Luigi Oreglia di Santo Stefano (1896–1913) Serafino Vannutelli (1914–1915) Vincenzo Vannutelli (1915–1930) Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte (1930–1948) Francesco Marchetti Selvaggiani (1948–1951) Eugène Tisserant (1951–1972) Amleto Giovanni Cicognani (1972–1973) Luigi Traglia (1974–1977) Carlo Confalonieri (1977–1986) Agnelo Rossi (1986–1993) Bernardin Gantin (1993–2002) Joseph Ratzinger (2002–2005) Angelo Sodano (2005–2019) Giovanni Battista Re (od 2020)

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Raniero d’Elci

Życiorys

Przypisy

Media użyte na tej stronie

Kardynał biskup

Data i miejsce urodzenia	7 marca 1670 Florencja
Data i miejsce śmierci	22 czerwca 1761 Rzym
Prefekt Świętej Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów
Okres sprawowania	1752-1761
Arcybiskup Ferrary
Okres sprawowania	5 maja 1738–15 września 1740

Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	21 grudnia 1699
Nominacja biskupia	22 listopada 1730
Sakra biskupia	7 stycznia 1731
Kreacja kardynalska	20 grudnia 1737 Klemens XII
Kościół tytularny	S. Sabina (23 lipca 1738) biskup Sabiny (10 kwietnia 1747) biskup Porto e S. Rufina (9 kwietnia 1753) biskup Ostia e Velletri (12 stycznia 1756)