Raport Brzeszczota

Raport „Brzeszczota” – raport datowany na początek grudnia 1946 roku. Sporządzony na podstawie informacji ustnych od kapitana Wacława Alchimowicza[1]. Raport zawierał opis struktury organizacyjnej MBP, charakterystykę jego pracowników i władz, zawierał sugestię o konieczności przeprowadzenia „likwidacji mózgów MBP”[2] tj. osób należących do ścisłego kierownictwa MBP (Brystigerowa, Czaplicki, Różański i inni). Przy pomocy raportu „Brzeszczota” MBP chciało rozpracować i skompromitować podziemie wobec społeczeństwa „działalnością bandycką”[3][4]. Tadeusz Płużański raport przepisał na maszynie, naniósł poprawki stylistyczne. W zredagowanej przez siebie odpowiedzi na wytyczne przekazane przez władze emigracyjne[5], mylnie przypisywanej W. Pileckiemu[6], zawarł odniesienie do raportu Brzeszczota.

Poza tym całkowite odżegnywanie się od akcji zbrojnych, poza przypadkami akcji ideowej partyzantki, nie może mieć również zastosowania z powodu konieczności likwidacji czołowych asów MBP czy PPR. Akcje takie, jak to wskazuje raport Brzeszczota, muszą mieć miejsce, o ile chce się skutecznie przeciwdziałać zupełnemu zsowietyzowaniu Polski. Mają one jeszcze tę dobrą stronę, że podnoszą na duchu Naród, który się otrzęsie i będzie wierzył w siłę ruchu oporu[7].

Witold Pilecki raport „Brzeszczota” wraz z odpowiedzią Płużańskiego przekazał przy pomocy „Elżbiety” Marii Wolfówny na Zachód do sztabu gen. Andersa 2. Korpusu Polskiego.

Przypisy

  1. ↑ Wiesław Jan Wysocki: Rotmistrz Pilecki. Warszawa: GRYF, 1994, s. 136. ISBN 83-85209-42-5, ISBN 83-85521-23-2.
  2. ↑ Najważniejszym zadaniem Leszka Kuchcińskiego „Bigla”, „Podkowy” było, jak się wydaje, rozpoznanie i likwidacja wtyczek WiN w strukturach resortu bezpieczeństwa, co też udało mu się doskonale. Zarówno Czesław Stachura z WUBP w Łodzi, jak i Wacław Alchimowicz z Departamentu V MBP zostali przez niego rozpracowani, zatrzymani, skazani na karę śmierci i zamordowani. Charakterystycznym elementem prowadzonej przez niego gry były ponawiane kilkakrotnie próby nakłonienia autentycznych konspiratorów do przeprowadzenia akcji o charakterze bojowym, wymierzonych w funkcjonariuszy MBP, np. Józefa Czaplickiego, Romana Romkowskiego czy Józefa Różańskiego. . W: Mariusz Bechta: W sieci. Powojenne polskie siatki wywiadowcze (AK-NIE-DSZ-WiN, PSZ) w latach 1944-1955. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2016, s. 193. ISBN 978-83-8098-108-9.Sprawdź autora:1.
  3. ↑ IPN: "Również w przypadku Witolda Pileckiego i jego bliskich współpracowników użyto tych wypróbowanych sposobów. Do WiN wprowadzono agenta, Leszka Kuchcińskiego, byłego żołnierza TAP i poddano ją dłuższej inwigilacji. Przy jego pomocy MBP chciało rozpoznać siły i środki jakimi dysponowała grupa Pileckiego, by skutecznie skompromitować podziemie „bandycką działalnością”, przez próbę podsunięcia likwidacji filarów MBP: J. Różańskiego, J. Brystygierowej, R. Romkowskiego, J. Czaplickiego, G. Korczyńskiego – tzw. raport „Brzeszczota””.. [dostęp 2013-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-05)].
  4. ↑ Wiesław Jan Wysocki: Rotmistrz Pilecki. Warszawa: GRYF, 1994, s. 136-139. ISBN 83-85209-42-5, ISBN 83-85521-23-2.
  5. ↑ Wkrótce obszerną odpowiedź na wytyczne przekazane przez władze emigracyjne napisał Płużański(...). W: Adam Cyra: Rotmistrz Pilecki ochotnik do Auschwitz. Warszawa: RM, 2014, s. 158. ISBN 978-83-7773-200-7.
  6. ↑ Zob. potwierdzenie, że Tadeusz Płużański zredagował wspomnianą odpowiedź: ASS MON. Akta sprawy..., t.5, k. 133-134, uzasadnienie do Wyroku WSR w Warszawie z 15 marca 1948 roku. W.J. Wysocki mylnie twierdzi, że autorem tej odpowiedzi był Witold Pilecki. Cytuje także jej fragmenty. Zob.: W.J. Wysocki, Rotmistrz..., s.129-132.. W: Adam Cyra: Rotmistrz Pilecki ochotnik do Auschwitz. Warszawa: RM, 2014, s. 165. ISBN 978-83-7773-200-7.
  7. ↑ Wiesław Jan Wysocki: Rotmistrz Pilecki. Warszawa: Gryf, 1994, s. 131. ISBN 83-85209-42-5.

Bibliografia

  • Wiesław Jan Wysocki: Rotmistrz Pilecki. Wyd. 1. Warszawa: WOW Gryf”, 1994, s. 271. ISBN 83-85209-42-5, ISBN 83-85521-23-2. (pol.)
  • Rotmistrz Pilecki. Oficjalna strona IPN
  • Anna Mandrela: Kto zdradził Witolda Pileckiego?. Wyd. 1. Warszawa: Stowarzyszenie Marsz Niepodległości”, 2019, s. 320. ISBN 978-83-955830-0-1.

Linki zewnętrzne