Raport z Belmont

Raport z Belmont – Raport Państwowej Komisji dla Ochrony Ludzkich Uczestników Badań Biomedycznych i Behawioralnych, powołanej w czerwcu 1974 roku przez Kongres Stanów Zjednoczonych. Komisja została powołana pod wpływem ujawnienia szokujących informacji na temat prowadzenia badań na ludziach przez amerykańskich lekarzy, m.in. badania w Tuskegee nad nieleczonym syfilisem^[1].

Raport zatytułowany „Ethical Principles and Guidelines for the Protection of Human Subjects of Research” (zwany też krótko Raportem z Belmontu, biorący swoją nazwę od ośrodka Belmont Conference Center, w którym go zredagowano) nakreśla 3 podstawowe zasady etyki badań klinicznych: szacunek dla pacjentów, dobroczynność i sprawiedliwość. Raport zawiera również praktyczne postulaty, takie jak: świadoma, dobrowolnie udzielona i zrozumiała dla pacjenta zgoda na udział w badaniu, wyważenie właściwych z punktu widzenia jednostki (pacjenta) proporcji pomiędzy korzyściami wynikającymi z uczestnictwa w badaniu a ryzykiem z nim związanym, a także sprawiedliwy dobór grup pacjentów^[1].

Przypisy

Zobacz też

• Kodeks norymberski

Bibliografia

• C. Weijer, B. Dickens, EM. Meslin. Bioethics for clinicians: 10. Research ethics.. „CMAJ”. 156 (8), s. 1153-7, Apr 1997. PMID: 9141987. 
• T.W. Carroll, M.P. Gutmann. The limits of autonomy: the Belmont Report and the history of childhood.. „J Hist Med Allied Sci”. 66 (1), s. 82-115, Jan 2011. DOI: 10.1093/jhmas/jrq021. PMID: 20418274.