Rarwino (powiat białogardzki)

Rarwino

wieś
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	białogardzki
Gmina	Białogard
Wysokość	31 m n.p.m.
Liczba ludności (2007)	213
Strefa numeracyjna	94
Kod pocztowy	78-200
Tablice rejestracyjne	ZBI
SIMC	0303048
Położenie na mapie gminy wiejskiej Białogard Rarwino
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Rarwino
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Rarwino
Położenie na mapie powiatu białogardzkiego Rarwino
53°57′11″N 15°47′41″E/53,953056 15,794722

Rarwino (niem. Rarfin) – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Białogard. W latach 1975–1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 213 mieszkańców. Jest najbardziej na zachód położoną miejscowością w gminie.

Geografia

Wieś leży ok. 15 km na południowy zachód od Białogardu, przy trasie byłej linii wąskotorowej Białogard – Lepino. W niewielkiej odległości przepływa rzeka Pokrzywnica. Wieś w układzie owalnicy, w terenie pagórkowatym. Otoczona przez pola, łąki oraz lasy.

Historia

Rarwino to wieś o metryce średniowiecznej. W 1299 r. był wzmiankowany Gustlavusde Rarvyn. Wieś pojawia się w dokumentach po raz pierwszy w 1380 r. Miejsce należało do najstarszych posiadłości rodziny von Flemming. W 1491 roku wzmiankowana jako lenno rodziny von Podewils. W 1729 r. Grzegorz Henryk v. Podewils sprzedał majątek generałowi Janowi Fryderkowi von Platen. W 1775 r. następuje alodyfikacja majątku przez von Platen. W 1784 r. wieś stanowiła własność szlachecką. Król Fryderyk II w 1780 r. dał środki na melioracje i postawienie folwarku, wśród pól, nosił nazwę Friderichshofe. W 1. poł. XIX wieku majątek przechodzi w ręce rodziny Guse. Na początku XX wieku właścicielem był Hans Henryk Guse. W rękach tej rodziny majątek pozostawał aż do końca II wojny światowej^[1].

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest^[2]:

• kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki filialny pod wezwaniem Narodzenia NMP^[3], barokowy, wybudowany w 1572 r., przebudowany w 1751 i 1834 r., nr rej. 198 z 1 lipca 1959 r. Kościół filialny, rzymskokatolicki należący do parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Stanominie, dekanatu Białogard, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Usytuowany w centrum wsi na terenie płaskim, otoczony owalnym placem o prostej podłodze urbanistycznej w całości wypełnionej trawiastą polaną, z drzewami rosnącymi wzdłuż parceli (jesion, lipa, klon (roślina)). Pierwotnie wokół kościoła rozciągał się cmentarz, obecnie zlikwidowany. Po stronie północno-zachodniej kościoła ustawiony jest współczesny misyjny krzyż. Teren przykościelny wyznaczony jest kamiennym cyklopowym murem o nieobrobionych ciosach górą we fragmentach ze współczesną metalową siatką na metalowych prostych słupach. Z 1532 r. zachował się ogólny zarys budynku oraz informacje o fundacji kościoła przez generała J. F. von Platen. Następna rozbudowa miała miejsce w 1751 r. W ich wyniku kościół otrzymał wystrój barokowy nadany poprzez formę i detal wieży oraz wewnątrz z ołtarzem głównym i emporami bocznymi. Dość nietypową i stanowiącą zagadkę stanowi sposób rozwiązania zachodniej części kościoła, z dwoma bardzo masywnymi, murowanymi słupami, przechodzącymi poprzez całą wysokość kościoła i wyznaczającymi wschodnią ścianę wieży. Po pożarze w 1803 r. został odbudowany. W kościele zachowały się tablice remontowe rzemieślników z 1884, 1897, 1892, 1919 oraz 1926 roku. W 1942 r. dzwon z kościoła odlany w 1576 r. został przeznaczony na przetopienie dla celów wojennych, ale uniknął tego losu i obecnie jest na cmentarzu w miejscowości Leichlingen (Rheinland) w Niemczech.
• park dworski z drugiej połowy XIX wieku, nr rej. 1042 z 24 czerwca 1978. Powierzchnia 4,00 ha, zlokalizowany w północnej części wsi, ładne okazy modrzewia europejskiego, jodły pospolitej i grupa platanów klonolistnych. Wzdłuż granicy parku przy drodze do Domacyna rośnie rząd kasztanowców pospolitych.

inne zabytki:

• dwór z drugiej poł. XIX wieku, pierwotnie składający się z korpusu i dwóch bocznych oficyn, które pełniły najprawdopodobniej rolę zabudowań gospodarczych. Taki układ został zaznaczony na mapie z 1889 r. Po przebudowie w latach 60. XX wieku pierwotny wygląd uległ zatarciu. Obecnie budynek jest bezstylowy
• grodzisko nizinne datowane na IX–X wiek. Położona na wzniesieniu wśród podmokłych łąk w odległości 550 m na północ od Rawina i 850 m na wschód od rzeki Pokrzywnicy. Jest to przykład osiedla obronnego Słowian z okresu wczesnego średniowiecza. Zabytkowy obszar ma wymiar 130 na 180 m.
• w Rarwinie znajdują się dwa nieczynne cmentarze:
  • przykościelny o pow 0,32 ha, rośnie klon srebrzysty
  • ewangelicki o pow. 0,23 ha. w runie rośnie bluszcz i konwalia majowa.

Gospodarka

We wsi znajduje się kotłownia węglowa, funkcjonuje zbiorczy system odprowadzania ścieków.

Transport

W Rarwinie znajduje się przystanek komunikacji autobusowej.

Przyroda

Ze wsi do Podwilcza po obu stronach drogi rosną dęby szypułkowe i kasztany tworzące aleję o długości 2000 m o obw. 178–320 cm.

Turystyka

Przez miejscowość wiodą dwa lokalne szlaki turystyczne:

• Szlakiem torami byłej kolejki wąskotorowej – rowerowo-pieszy, nieoznaczony
• Szlakiem parków, dworów i pałaców – motorowy, nieoznaczony.

Osoby urodzone w Rarwinie

• Franz Woken (ur. 1685, zm. 1734) – niemiecki pedagog, historyk, teolog luterański

Kultura i sport

W miejscowości jest świetlica wiejska.

Zobacz też

• Rarwino

Przypisy

Bibliografia

• Plan Rozwoju Lokalnego Gminy Białogard na lata 2005-2013, Białogard, UG, 2005
• Andrzej Świrko, Pałace, dwory i zamki w dorzeczu Parsęty, POT, 2005, ISBN 83-7263-900-0.

Linki zewnętrzne

• Trzy epitafia w tutejszym kościele:
• Hansa Friedricha von Platen
• Hypolity Juliany von Podewils
• Friedricha D. von Platen