Raszko Madżarow

Raszko Madżarow

Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1874 Kopriwsztica
Data śmierci	12 października 1943
Minister rolnictwa
Okres	od 21 czerwca 1918 do 17 października 1918
Poprzednik	Petyr Dinczew
Następca	Andrej Lapczew
Minister sprawiedliwości
Okres	od 29 stycznia 1924 do 3 listopada 1924
Poprzednik	Janko Stojanczow
Następca	Cwjatko Boboszewski
Minister kolei, poczt i telegrafów
Okres	od 3 listopada 1924 do 4 stycznia 1926
Poprzednik	Janaki Mołłow
Następca	Kimon Georgiew

Raszko Projczew Madżarow (bułg. Рашко Пройчев Маджаров; ur. 14 czerwca 1874 w Kopriwszticy, zm. 12 października 1943 w Sofii^[1]) – bułgarski polityk i prawnik, minister sprawiedliwości (1924), deputowany do Zwyczajnego Zgromadzenia Narodowego 14. (1908–1911), 15. (1911–1913), 16. (1913), 17. (1914–1919), 18. (1919–1920), 19. (1920–1923), 20. (1923), 21. (1923–1927), 22. (1927–1931), 23. (1931–1934) i 24. (1938-1939) kadencji^[1].

Życiorys

Pochodził z zamożnej rodziny kupieckiej z Kopriwszticy, był synem Projczo Madżarowa i Mariji z d. Karawełowej (siostry Lubena i Petko Karawełowa). Po ukończeniu gimnazjum w Sofii Raszko Madżarow studiował prawo w Sankt Petersburgu, Paryżu i w Lyonie^[1]. Od 1905 pracował jako adwokat w Sofii i działał w ruchu spółdzielczym^[1]. W latach 1908–1911 zasiadał w radzie miejskiej Sofii. W 1908 zwyciężył w wyborach do Zgromadzenia Narodowego, mandat deputowanego sprawował przez dziesięć kadencji.

W czerwcu 1918 stanął na czele resortu rolnictwa, sprawując ten urząd do października 1918. W 1923 objął na kilka miesięcy resort sprawiedliwości, odpowiadał za przygotowanie kontrowersyjnej ustawy o ochronie państwa (Закон за защита на държавата). W latach 1924–1925 i 1928-1930 kierował resortem kolei, poczt i telegrafów^[1].

Do końca życia działał w ruchu spółdzielczym i w ruchu turystycznym. Zmarł w Sofii, pochowany w Kopriwszticy^[1]. W 70. rocznicę śmierci Madżarowa odsłonięto w Kopriwszticy poświęconą mu tablicę pamiątkową, doceniając jego wkład w rozwój sieci wodociągowej w mieście^[2].

Był żonaty (żona Cwetanka), miał córkę.

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 272–273. ISBN 978-954-430-603-8.