Raul de Bragelonne

Raul August Juliusz de Bragelonne – postać fikcyjna stworzona przez Aleksandra Dumasa; występuje w dwóch jego powieściach Dwadzieścia lat później i Wicehrabia de Bragelonne. Syn hrabiego de La Fere (Atosa) oraz księżnej Marii de Chevreuse (Marii Michon). Przyjaciel młodego hrabiego de Guise. Postać ta występuje również w powieści Henry’ego Bedforda-Jonesa D’Artagnan jako Raul d’Aram. Jej akcja rozgrywa się pomiędzy powieściami Trzej muszkieterowie i Dwadzieścia lat później. Początkowo panowała opinia, że napisana ona została z notatek Aleksandra Dumasa, wskutek czego w Polsce jest ona wydawana właśnie pod tym nazwiskiem, jednakże najprawdopodobniej nie ma z Dumasem nic wspólnego. Pomimo tego cieszy się dużą popularnością wśród miłośników prozy Aleksandra Dumasa i wielu uważa ją za uzupełnienie trylogii, choć wprowadza zasadnicze zmiany w życiorysie Raula de Bragelonne.

Wygląd i cechy postaci

Raul tak z wyglądu, jak i zachowania niezwykle przypominał swojego ojca, hrabiego de La Fere. Podobnie jak on był niezwykle honorowy i szlachetny aż do przesady. Bardziej zależało mu na zachowaniu godności swojej i rodu niż na własnym życiu. Nigdy nie unikał odpowiedzialności, z chęcią służył ojczyźnie i przyjaciołom. Bywał narwany i wybuchowy, jednakże potrafił nad sobą zapanować, kiedy zaszła taka potrzeba. Jego największą miłością była młodsza od niego o osiem lat sąsiadka, Luiza de La Valliere, późniejsza metresa Ludwika XIV. Miłość ta pozostała jednak nieodwzajemniona, zaś Raul nie mogąc pogodzić się z tym, że ukochana wybrała, a do tego wcześniej cały czas go okłamywała, iż odwzajemnia jego uczucia, nie umie znaleźć sobie miejsca na świecie i woli zginąć niż widzieć ją w ramionach innego. Raula cechowała typowa dla jego ojca duma rodowa i wielkopańskie zachowanie. Jednakże nie wynosił się ponad innych, choć był również niezwykle dumny ze swego pochodzenia. Atosa darzył wielkim szacunkiem i zaufaniem. Wiedział, że zawsze może mu zaufać. Kochał go bardzo mocno i byłby gotowy wskoczyć za niego w ogień. Darzył również wielką przyjaźnią d’Artagnana i Portosa oraz nieco mniejszą przyjaźnią Aramisa (mniejszą głównie dlatego, że mało miał okazji, by go poznać). Podobnie jak ojciec był również wielce oddany królewskiej rodzinie Burbonów i Francji. Zdrada i wystąpienie przeciwko królowi była dla niego czymś niemożliwym. Jedynie miłość do ojca była dla niego ważniejsza od miłości do króla i ojczyzny – dowodzi tego chwila, kiedy podczas Frondy staje po stronie Atosa i Aramisa, gdy dowiaduje się, że walczą oni przeciwko królowi. Mimo młodego wieku był prawdziwym erudytą i błyszczał talentem tak naukowym, jak i wojskowym (walka we Flandrii pod wodzą księcia Kondeusza). Znał się również na dobrych manierach, posiadał dużo ogłady, umiał rozmawiać z kobietami. Luiza była jedyną kobietą, którą pokochał. Jednakże w swoich wyobrażeniach mocno ją wyidealizował, wskutek czego gdy poznał jej prawdziwe oblicze załamał się. Raula było stać na brawurą i szalenie odważne czyny (jak choćby uratowanie hrabiego de Guise podczas podróży do Flandrii). Darzył również wielkim szacunkiem i przyjaźnią starego sługę Grimaud, choć podobnie jak ojciec, nie spoufalał się z nim za bardzo. Był wierną młodszą kopią swojego ojca.

Rola w powieściach

Dwadzieścia lat później – Raul został poczęty w roku 1633. Wówczas to księżna de Chevreuse uciekała w towarzystwie swojej służki Ketty (wcześniej służącej Milady de Winter) z Francji i zatrzymała się po drodze na plebanii. Kobiecie wpadł w oko młody pleban i postanowiła go uwieść, ukrywając się w jego łóżku. Traf chciał jednak, że tej samej nocy w klasztorze zjawił się Atos. Rozpoznał on śpiącą w przedpokoju Ketty i domyślił się, że jej pani też musi tu być. Ponieważ pleban wyszedł pocieszyć obłożnie chorą to właśnie hrabia de La Fere zastąpił go w łożu i to on spędził noc z księżną. Następnego dnia księżna z Ketty wyjechała za granicę. Rok później na plebanię przysłano koszyk, a w nim noworodka płci męskiej wraz z kartką, na której była napisana data jego poczęcia. Chłopca wkrótce potem odebrał Atos i zabrał do siebie. Uczynił go wicehrabią de Bragelonne i adoptował. Nie przyznawał się publicznie do tego, iż chłopak jest jego synem, nie powiedział tego również Raulowi, który nazywał go „panem”, a nie „ojcem”. Pomimo tego wszyscy, którzy znali Atosa, łatwo się mogli domyślić, iż chłopak jest biologicznym dzieckiem, gdyż był on do niego niezwykle podobny. Raul wychowywał się w domu swego ojca, gdzie odebrał staranne wykształcenie podobne do tego, jakie wcześniej odebrał Atos. Hrabia de Le Fere tak pokochał swego syna, iż zmienił się dla niego – przestał pić i uprawiać hazard, stał się odpowiedzialny za siebie, znalazł sens swego życia. Raul dorastał pod jego okiem. Obaj mieszkali w małym wiejskim dworku we wsi Bragelonne. W wieku piętnastu lat chłopak był zakochany w swojej siedmioletniej sąsiadce, Luizie de La Valliere, która mieszkała wraz ze swoją matką w sąsiedztwie posiadłości Atosa i Raula. Atos nie patrzył na przyjaźń między dziećmi zbyt przychylnie, obawiał się bowiem (jak się później okazało, słusznie) poważnych konsekwencji tego uczucia. Pomimo tego nie zabraniał Raulowi kontaktów z Luizą. Gdy w roku 1648 wybuchła Fronda Atos przyłączył się do niej, nie mówiąc jednak synowi o niczym – nie chciał go wciągać w swoje sprawy. Tego samego roku do posiadłości Bragelonne przybył d’Artagnan, który chciał pozyskać dla Mazarina swoich dawnych kompanów. Atos odmówił jednak takiej służbie i kiedy d’Artagnan wyjechał on i Raul przybyli do Paryża. Tam Atos umożliwił chłopcu spotkanie z jego matką, księżną de Chevreuse. Nie ujawnił jednak chłopakowi, kim jest dla niego kobieta, ale wyjawił księżnej, kim dla niej jest ten chłopiec. Księżna na widok syna poczuła przypływ matczynych uczuć i starała się zdobyć jego przyjaźń, jednocześnie nie zdradzając mu, iż jest jego biologiczną matką. Atos z Raulem oraz księżną udali się na przyjęcie do znajomych księżny, gdzie Raul poznał frondycką śmietankę towarzyską. Niedługo potem Raul został wysłany przez Atosa na front do Flandrii pod rozkazy księcia Kondeusza. Chłopak wyruszył w drogę, a niedługo potem pojechał za nim wierny sługa Grimaud, który miał nad nim czuwać. Raul podczas podróży uratował przed utonięciem młodego hrabiego de Guise, dzięki czemu obaj młodzieńcy zostali przyjaciółmi. Niedługo potem razem wybronili oni kata z Bethune napadniętego przez hiszpańskich maruderów, jednego z nich biorąc do niewoli. Podczas napaści kat został jednak poważnie ranny. Spodziewając się śmierci poprosił o spowiednika. Raul i hrabia poprosili więc o pomoc przypadkowo spotkanego mnicha – mieli pecha, był nim bowiem syn Milady, Mordaunt, który szukał zabójców swojej matki. Po przesłuchaniu kata zabił go nożem i uciekł. Raul jednak nie dowiedział się o tym, bo wraz z hrabią de Guise dotarł do wojsk Kondeusza, gdzie szybko zasłynął swoją brawurą, szaleńczą odwagą oraz znajomością wojennych forteli. Prócz tego również pomógł w przesłuchaniu schwytanego przez siebie Hiszpana, wykazując się w ten sposób wielką znajomość języków obcych. Za swoje zasługi Kondeusz posłał Raula z posłaniem do królowej Anny Austriaczki oraz do przebywającej we Francji żony króla Anglii. Rozmawiając z tą drugą Raul poznał lorda de Winter, któremu podał adres swojego ojca. Raul również spotkał się z Atosem i obaj spędzili miło czas. Niedługo potem Atos wyjechał z Aramisem i lordem Winterem do Anglii, a Raul pomógł królewskim muszkieterom aresztować radcę Broussela, ulubieńca mieszczan i jednego z przywódców Frondy. D’Artagnan, który wiedział, iż Atos jest frondystą, potajemnie w rozmowie z chłopakiem zabronił mu chwalić się tym czynem ojcu oraz nie zachowywać się podobnie w przyszłości. Raula zdziwiło bardzo zachowanie przyjaciela ojca, ale posłuchał go, choć ten nie podał mu powodów swojego zakazu. Jakiś czas później Raul walczył w wojsku królewskim w bitwie przeciwko wojskom Frondy. Podczas bitwy wziął go do niewoli Aramis i oddał Atosowi, który przekonał syna do walki po swojej stronie. Obaj przyjaciele odebrali również Raulowi depeszę do kardynała Mazarina, z której dowiedzieli się, gdzie zostali uwięzieni d'Artagnan i Portos. Gdy Atos został aresztowany przez królową za to, iż ośmielił się za nimi wstawić, Raul wraz z Aramisem zebrali szybko oddział frondystów i ruszyli im na pomoc. Jednakże okazało się to zbędne – cała trójka bowiem sama uciekła, porywając jako zakładnika samego Mazarina. Odsiecz spotkała ich uciekających z więzienia. Wszyscy razem zabrali więc kardynała do jednego z zamków Portosa, gdzie zmuszono Mazarina do licznych ustępstw wobec Frondy oraz ofiarowania tytułu barona dla Portosa i stanowiska kapitana muszkieterów dla d’Artagnana. Choć Atos i Raul nie zażądali nic dla siebie, to jednak królowa również im wręczyła pewne nagrody – Atos otrzymał Order Św. Ducha, zaś Raul dowództwo pułku. Chłopak w stopniu pułkownika pojechał więc na front na kolejną wojnę, a wraz z nim d’Artagnan. W czasie trwania akcji tej powieści Raul ma piętnaście do szesnastu lat.

Wicehrabia de Bragelonne – powieść zaczyna się od roku 1661, a zatem Raul ma już chronologicznie rzecz ujmując dwadzieścia osiem lat (choć Dumas pisze o nim, iż ma dwadzieścia cztery, co jest błędem z jego strony). W tej książce Raul jest dworzaninem na dworze młodego Ludwika XIV. Nim to się jednak stało walczył na froncie we Flandrii w stopniu pułkownika. Potem, kiedy Fronda znowu się rozwinęła, Raul opuścił swego dowódcę księcia Kondeusza, który przystąpił do Frondy. Gdy jednak nowy przełożony wicehrabiego de Bragelonne uczynił to samo, co jego poprzednik, Raul ponowił swój czyn nie chcąc walczyć przeciw królowi. Kondeusz ostatecznie stanął ponownie po stronie Ludwika XIV, a Raul de Bragelonne znowu wstąpił do niego na służbę. W roku 1661 (gdy zaczyna się akcja powieści), młodzieniec zawozi na polecenie Kondeusza zaproszenie na ślub Ludwika XIV i infantki hiszpańskiej Marii Teresy księciu Gastonowi Orleańskiemu, stryjowi króla. U księcia na dworze przebywało wówczas kilka młodych podopiecznych jego żony, wśród nich również Luiza de La Valliere, którą młody de Bragelonne adorował. Luiza kochała Raula jedynie jak brata, lecz nie umiała mu tego powiedzieć, choć chłopak robił sobie wobec niej wielkie nadzieje, którym dziewczyna bynajmniej nie zaprzeczała. Raul więc cieszył się jak dziecko, sądząc, że ukochana odwzajemnia jego wielkie uczucie, co niestety było nieprawdą. Tego dnia doszło pomiędzy parą do potajemnego spotkania. Raul potem pojechał odwiedzić swego ojca, który pozostał na wsi w posiadłości Bragelonne. Atosowi nie podobała się miłość syna do Luizy, gdyż przeczuwał, że wyjdzie z niej jeszcze jakieś nieszczęście - niestety miał rację. Dlatego podczas tej wizyty, kiedy młodzieniec przyznał się ojcu do spotkania z Luizą, hrabia de La Fere skarcił go delikatnie i polecił, by więcej nie spotykał się z panną de La Valliere, ale wiedział, iż chłopak i tak nie posłucha jego polecenia. Po tej wizycie Raul wyjechał z księciem Kondeuszem do Hiszpanii na uroczystość zaślubin Ludwika XIV i Marii Teresy. W międzyczasie zaś Atos i d’Artagnan brawurową akcją przyczynili się do restauracji dynastii Stuartów w Anglii, dzięki czemu zyskali mocno w oczach ludzi i zaczęli bywać na dworze Ludwika XIV. Atosowi bardzo to odpowiadało, gdyż mógł śledzić z bliska karierę swego syna. Raul był bardzo szczęśliwy, gdyż dzięki swemu przyjacielowi, hrabiemu de Guise, Luiza stała się dwórką księżniczki Henrietty, żony brata króla, księcia Filipa Orleańskiego. Raul miał więc możliwość częstego widywania się ze swoją ukochaną, która nie umiała mu powiedzieć, że kocha go tylko jak brata i przyjaciela. Planował z nią ślub, który jego ojciec nie aprobował. Mimo niechęci dla takiego związku Atos udał się do Ludwika XIV, by prosić o jego zgodę na to małżeństwo. Król jednak widząc niechęć hrabiego de La Fere do przyszłej panny młodej przezornie odmówił podając za powód, że panna młoda musi wnieść odpowiedni posag, zaś panna Luiza póki co na to pozwolić sobie nie może - nie mówiąc już o tym, że nie jest ona ani zbyt urodziwa, ani nie pochodzi z naprawdę dobrego domu. Atosa decyzja króla bardzo ucieszyła, Raula zaś załamała. Mimo wszystko wicehrabia de Bragelonne czekał, aż nadejdzie jego czas. Oczekując na uśmiech losu podnosił na duchu hrabiego de Guise, który zakochał się nieszczęśliwie w księżniczce Henrietcie - pomagał mu zachować psychiczną stabilność. Nie miał jednak pojęcia, że on sam również nie ma lepszej sytuacji uczuciowej, Luiza bowiem zakochała się w Ludwiku XIV, który zaczął odwzajemniać to uczucie i chciał z niej uczynić swoją metresę. By móc swobodnie romansować, Ludwik odesłał Raula na dwór króla Anglii Karola II. Jednakże w końcu misja się skończyła i Raul radośnie wrócił do ukochanej, ta jednak na jego widok zemdlała, a kiedy się ocknęła, powiedziała, że nie jest go godna. Chłopak nic z tego nie rozumiał do czasu, aż prawdę wyjawiła mu księżniczka Henrietta. Sama była bowiem zakochana w Ludwiku XIV, dlatego jego romans z Luizą bardzo jej się nie podobał. Zabrała więc Raula do tajemnego podziemnego pokoju w apartamencie markiza de Saint-Agnan. W tymże pokoju spotykali się często Luiza i Ludwik XIV, czego dowodem był znajdujący się tam portret panny de La Valliere. Raul zrozumiał, że ukochana go zwodziła i została królewską kochanką. Nie mógł tego znieść, szukał zemsty. Nie mając możliwości zemścić się na królu z pomocą Portosa wyzwał na pojedynek markiza de Saint-Agnan. Do pojedynku jednak nie doszło, gdyż markiz o wszystkim opowiedział królowi, który zabronił mu się bić. Raul i Portos tymczasem czekali markiza, lecz młodzieniec spodziewał się, iż ten poszedł do króla i o wszystkim mu powiedział, a co za tym idzie nie wstawi się na pojedynek. Poprosił więc Portosa, by ten zaczekał jeszcze na markiza, sam zaś wrócił do Paryża, gdzie spotkał Atosa. Opowiedział mu o wszystkim, wskutek czego hrabia de La Fere odwiedził natychmiast króla i nie omieszkał mu powiedzieć, co myśli o człowieku, który mając mnóstwo kobiet do swej dyspozycji, uwodzi cudze ukochane. Skrytykował również młody wiek króla i zachowanie niegodne władcy Francji, po czym oznajmił, że rodzina de La Fere nigdy więcej nie będzie służyć Burbonom – na dowód tego złamał rodową szpadę i jej szczątki cisnął królowi pod nogi. Urażony Ludwik XIV kazał go aresztować i osadzić w Bastylii. Jednakże d’Artagnan zabrał Atosa do więzienia jedynie jako gościa jej gubernatora, po czym pojechał do króla i wyjednał od niego ułaskawienie. Następnie pojechał do Atosa, by odwieść go do domu. Tymczasem Raul wrócił załamany do domu, gdzie w tajemnicy przed królem odwiedził go Luiza, prosząc o przebaczenie. Dziewczyna wyznała mu wreszcie na temat swych uczuć do niego oraz próbowała namówić Raula, by ten kochał ją tylko jak siostrę i przyjaciółkę. Doprowadziła tym wicehrabiego do szału, wskutek czego wykrzyczał on jej, iż nie może się na to zgodzić i nieprawdą jest to, co ona mu zarzuca, że kochał ją tylko jak przyjaciółkę - on bowiem zawsze kochał ją jak ukochaną. A więc nieszczęściu, które teraz na niego spadło, ona jest winna, gdyż wiedząc o jego uczuciach do niej dawała mu fałszywą nadzieję. Luiza słysząc te słowa zemdlała, zaś Raul kazał ją odesłać do Ludwika XIV. Niedługo potem młodzieniec dowiedział się o Grimauda, że Atos poszedł do króla powiedzieć mu, co o nim myśli i został za to aresztowany przez d'Artagnana. Raul postanowił ratować ojca. Pojechał po wciąż czekającego na markiza de Saint-Again Portosa i razem z nim ruszył na pomoc Atosowi. Po długich poszukiwaniach natknęli się na karetę więzienną, którą jechał Atos. Obaj zauważyli, że kareta wyjechała z Bastylii i jedzie w kierunku przeciwnym niż jego dom w Paryżu. Myśląc, że hrabia de La Fere ma zostać wywieziony do lasu i skrytobójczo zamordowany, obaj ruszyli mu z odsieczą i zaatakowali strażników. Jednak do walki z nimi nie doszło, gdyż Atos wychylił się z karety i wyjaśnił im, że dzięki wstawiennictwu d'Artagnana został ułaskawiony i jedzie właśnie do hrabstwa de Le Fere. Ojciec i syn wrócili więc razem do domu we wsi Bragelonne, jednak Raul popadł w apatię i nie chciał z nikim rozmawiać. Czuł, że stracił sens swego życia. Pewnego dnia odwiedził ich książę de Beaufort, który szukał żołnierzy do walki w Afryce. Raul postanowił skorzystać z okazji i pojechać tam. Atos wiedział, że jego syn szuka śmierci, ale nie przeszkodził mu w tym. Z bólem serca odwiózł go do Tulonu, skąd miały wyruszyć wojska. Słysząc jednak, że na znajdującej się niedaleko Wyspie Św. Małgorzaty przebywa d'Artagnan, ojciec i syn postanowili go odwiedzić i udali się tam. Na wyspie było więzienie, w którym przebywał człowiek w żelaznej masce, nad którym tymczasowo sprawował pieczę właśnie d’Artagnan. Atos i Raul spędzili z nim nieco czasu, dowiadując się co nieco na temat intrygi, jaką z owym więźniem przeprowadzili Portos i Aramis. Nieco później Raul wyjechał z księciem de Beaufort na front. Atos po jego wyjeździe wrócił do posiadłości we wsi Bragelonne i osiadł tam na stałe popadając w rozpacz i cierpienie. Szybko się zestarzał i osłabł. W końcu nawet nie miał siły wstać z łóżka. Czuwał nad nim wierny Grimaud. Niedługo potem Raul zginął podczas jednej z bitew, która dzięki jego poświęceniu zakończyła się zwycięstwem wojsk francuskich. List o tym fakcie wysłał Atosowi książę de Beaufort, a dostarczył go swemu panu Grimaud. Atos dowiedziawszy się o śmierci syna zmarł z rozpaczy. Ciało Raula zostało przewiezione do Francji i pochowane we wsi Bragelonne tuż obok Atosa. Ich groby często odwiedzał d’Artagnan.

D'Artagnan – w wersji Henry’ego Bedforda-Jonesa Raul urodził się w roku 1626 jako Raul d’Aram, syn Aramisa i księżnej de Chevreuse. Traf jednak chciał, że urodził się w chwili, kiedy królowa Anna Austriaczka leżała w komnatach złożona chorobą i księżna się nią opiekowała. Dodatkowo chłopak miał pecha urodzić się dziewięć miesięcy po ostatnim spotkaniu Anny Austriaczki i księcia Buckingham. Po jego narodzinach księżna, bojąc się gniewu męża, oddała chłopca pod opiekę pewnemu mnichowi, sama niewiele interesując się synem. Oprócz tego opiekę nad chłopcem roztaczała grupa wtajemniczonych ludzi: Aramis, hrabina Helena de Sirle, marszałek Bassompierre oraz sama królowa. Mnich, opiekun Raula, wkrótce zmarł, przed śmiercią zapisując mu w testamencie wszystko co posiadał. Do testamentu dołączył kodycyl, w którym zapisał rzekome pochodzenie Raula. Dokument stał się przez to bardzo niebezpieczny – gdyby wpadł w ręce kardynała Richelieu, ten bez wahania wykorzystałby go, żeby zniszczyć królową. Dlatego odesłano go do Anglii i powierzono opiece kilku wtajemniczonym osobom, w tym lordowi de Winter. Chłopca zaś ukryto w klasztorze Saint Saforin. W roku 1630, gdy Raul miał 4 lata, Richelieu za pomocą swoich szpiegów dowiedział się o nim i o owym testamencie. Postanowił zdobyć i chłopca, i testament. Jego szpieg wykradł dokument z Anglii, zaś inny agent miał zdobyć pierścień marszałka Bassompierre, niezbędny do odebrania chłopca z klasztoru – pierścień ten był znakiem rozpoznawczym. W sprawę jednak wtrącił się d’Artagnan, który przypadkiem zdobył ów klejnot. Potem wraz z Atosem i Portosem przybył on na spotkanie do hotelu markiza St. Luc, gdzie wezwał ich lord de Winter. Wtajemniczył ich w całą sprawę i powiedział o kradzieży testamentu. D’Artagnan zabił więc agenta kardynała i odebrał mu dokument, który natychmiast zniszczył. Zaś Atos i Portos z pierścieniem zabrali Raula z klasztoru. Atos wówczas przedstawił się chłopcu jako jego biologiczny ojciec, wprawiając tym Raula w radość. Większe było szczęście chłopca, kiedy Portos ofiarował się być mu drugim ojcem. Raul udał się z nimi do gospody, gdzie wkrótce potem doszło do bitwy Atosa, Portosa i d’Artagnana z agentem kardynała, hrabią Montforge i jego ludźmi – zwycięskiej dla muszkieterów. Raul nie brał w niej udziału, ponieważ dla bezpieczeństwa Atos odesłał go pod opieką wiernego sługi Grimauda do hotelu, w którym przebywał Gerwazy, sługa stryja Atosa. Gerwazy zabrał ich oboje do siedziby swego umierającego pana i ukrył ich. Niedługo potem zjawił się tam Atos, który wbrew swoim przewidywaniom przeżył starcie i wrócił cały, choć ranny. Po tym wszystkim Atos wystąpił z wojska, wrócił do nazwiska hrabia de Le Fere i zaadoptował Raula czyniąc go wicehrabią de Bragelonne.

Raul w filmie

W filmach o przygodach muszkieterów zwykle pomijana jest postać Raula de Bragelonne. Dlatego niewielu aktorów zagrało tę postać. Oto oni:

C. Thomas Howell, który zagrał Raula w filmie Powrót muszkieterów Richarda Lestera. W filmie tym jednak pokazano postać Raula dość karykaturalnie – jako młodego chłopaka pasjonującego się naukami ścisłymi, którymi Atos, Portos, Aramis i d’Artagnan gardzą i wyśmiewają się z nich przy byle okazji. W filmie tym Raul najpierw siedzi w oberży badając swoje naukowe księgi, ale przeszkadza mu w tym Planchet, który chce ukraść dla siebie trochę jedzenia. Swoim zachowaniem naraża się mocno Raulowi, który zaczyna go ścigać ulicami Paryża. Z pomocą dawnemu słudze przychodzi d’Artagnan, który go ukrywa. Dochodzi wówczas do małej sprzeczki pomiędzy Raulem a d’Artagnanem. Później widzimy Raula, jak siedzi na podwórzu przed domem swego ojca i bada naukowe książki, podczas gdy Atos siedzi na rusztowaniu i jest oblegany przez swoich wierzycieli. Ci ściągają go z rusztowania i chcą aresztować. Atos walczy z nimi i woła na pomoc syna. Raul niezbyt chętnie porzuca książki i staje do walki u boku ojca. Nagle zjawiają się d’Artagnan, Portos i Planchet, którzy wspierają ich w walce i lichwiarze uciekają. Raul, widząc muszkietera i jego sługę, jest zły (w końcu miał z nimi na początku filmu konflikt) i kiedy Atos ich przedstawia jako swoich przyjaciół, urażony odchodzi. Później Raul, jadąc lasem, przypadkowo jest świadkiem zabicia kata z Lille przez Justine de Winter, którą potem ściga i pojedynkuje się z nią. Kobieta podstępem pokonuje go, ale darowuje mu życie, gdy dowiaduje się, kim jest jego ojciec. Śledząc go, odnajduje czterech muszkieterów i stacza z nimi mały pojedynek, który pozostał nierozstrzygnięty. Uciekającą Justine próbuje zastrzelić Portos, ale Raul nie pozwala mu na to – chłopak bowiem zakochał się w dziewczynie. Niedługo potem d’Artagnan z przyjaciółmi dostaje od Anny Austriaczki zadanie uwolnienia Karola I z więzienia rewolucjonistów. Ponieważ Aramis obraził się na przyjaciół, zamiast niego do Anglii jedzie Raul. Uwolnienie króla się nie udaje – Karol I zostaje ścięty przez kata, którym była przebrana Justine de Winter. Muszkieterowie szykują na nią zasadzkę. Raul powodowany uczuciem uprzedza ją o tym, ale ta więzi go w krześle pułapce. Chwilę potem jednak zjawiają się Atos, Portos i d’Artagnan. Dochodzi do walki, jednak Justine znów się wymyka i szykuje zasadzkę na statku „Błyskawica”. Dzięki przypadkowi zostaje ona wykryta przez muszkieterów, którzy uciekają szalupą. Wcześniej jednak Raul zbudował maszynę, dzięki której statek zostaje wysadzony w powietrze w odpowiednim momencie, gdy muszkieterowie już dawno byli poza jego pokładem. Bohaterowie wracają do kraju, ale nie spotykają się z wdzięcznością ze strony królowej. Jednocześnie Mazarin porywa z pomocą Justine Ludwika XIV i zamyka go w swoim zamku. Na pomoc władcy przychodzą Atos, Portos, d’Artagnan i Raul którzy dostają się do zamku na balonie zbudowanym przez Cyrana de Bergerac i staczają zwycięską walkę z ludźmi kardynała. Uwalniają króla i biorą do niewoli Mazarina, w czym pomaga im zjawiający się niespodziewanie Aramis. Raul z przyjaciółmi walczy z Justine, ale ta skacze z murów do rzeki i już z nich nie wypływa. Raul chce skakać za nią, ale d’Artagnan mu to odradza.

Drugim aktorem, który wciela się w rolę Raula, był Peter Sarsgaard. Zagrał go on w filmie Człowiek w żelaznej masce z 1998 r. W tej wersji matka Raula umarła przy porodzie. Atos opiekuje się swoim synem i wraz z nim mieszka w Paryżu. Chłopak stara się zostać muszkieterem jak jego ojciec, co udaje mu się osiągnąć przy pomocy d’Artagnana. Kocha się z wzajemnością w pięknej Christine, której postanawia się oświadczyć podczas balu u Ludwika XIV. Atos daje mu w tym celu obrączkę swojej żony, a matki chłopaka. Do zaręczyn jednak nie dochodzi, gdyż w chwili, gdy chłopak próbuje się oświadczyć, rozpoczynają się zawody, zaś Raul bierze w nich udział. Christine zostaje przez chwilę sama i zaczyna się do niej zalecać Ludwik XIV, któremu dziewczyna już na początku balu wpadła w oko. Chce ją pocałować, ale przerywa im zamachowiec, który próbuje zabić króla. D’Artagnan w ostatniej chwili ratuje władcę, a Christine zabiera ze sobą Raul. Ludwik XIV zdenerwowany wzywa do siebie generała i nakazuje mu przydzielić Raula na front. Załamany chłopak wycofuje swój wniosek o przyjęcie go do muszkieterów i przychodzi do Atosa, mówiąc mu o wszystkim. Obaj nie mają wątpliwości, co jest przyczyną tych wszystkich wydarzeń – królowi wpadła w oko Christine i chce on mieć do niej swobodny dostęp. Raul załamany jedzie na front. Mimo obietnic króla, który obiecał d’Artagnanowi, że chłopakowi nic się nie stanie, Raul zostaje potajemnym królewskim rozkazem wysłany na najbliższą linię frontu naprzeciw armat. Raul na niedługo przed walką pisze list do Christine i każe go wysłać do królewskiego pałacu, po czym zgodnie z rozkazem rusza do szturmu na wrogą twierdzę z imieniem Christine na ustach. Chwilę później wybucha przed nim kula armatnia i zabija go. Niedługo potem Atos i Christine dowiadują się o śmierci Raula. Dziewczyna zostaje kochanką króla, ale gdy otrzymuje list od ukochanego, jaki ten wysłał jeszcze z wojska, załamuje się. Do tego dowiaduje się podstępem, że Ludwik wbrew obietnicom wysłał Raula na front naprzeciw armat. Rozumie już wszystko i z rozpaczy wiesza się na sznurze od zasłon. Śmierć Raula na froncie staje się m.in. przyczyną, dla której trzej muszkieterowie stają przeciwko królowi w intrydze z tytułowym człowiekiem w żelaznej masce w roli głównej.

Postać Raula występuje również w serii czterech rosyjskich filmów powstałych na podstawie trylogii Dumasa o muszkieterach. Pierwszy z nich to "D'Artagnan i trzej muszkieterowie", lecz w nim Raul się pojawia. W drugim "Trzej muszkieterowie dwadzieścia lat później" z 1992 r. Raul pojawia się zaledwie w dwóch scenach - kiedy Atos przedstawia go d'Artagnanowi i Portosowi oraz gdy Mordaunt porywa Raula, by z jego pomocą wciągnąć czterech muszkieterów w pułapkę. W trzecim filmie "Tajemnica królowej Anny, czyli trzej muszkieterowie trzydzieści lat później" z 1994 r. Raul jest postacią drugoplanową. W czwartym filmie zatytułowanym "Skarby kardynała, czyli powrót muszkieterów" z 2004 r. Raul jest głównym bohaterem i wraz z córką d'Artagnana, synem i córką Portosa oraz synem Aramisa szuka tytułowych skarbów kardynała Mazarina, w czym wspierają ich powracający z zaświatów czterej muszkieterowie. Raula zagrał tam Danila Dunaev.

W filmie Muszkieterka z 2004 r. postać Raula zastąpiono Gastonem Atosem, który wraz z synem Portosa, synem Aramisa i córką d’Artagnana walczy z intrygami kardynała Mazarina i broni Ludwika XIV. Syna Atosa w tej wersji zagrał aktor Casper Zafer.

Bibliografia

  • A. Dumas, D’Artagnan, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2003.
  • A. Dumas, Trzej muszkieterowie Dwadzieścia lat później, Wydawnictwo Zielona Sowa, 2003.
  • A. Dumas, Wicehrabia de Bragelonne tom I, Państwowe Wydawnictwo Iskry, Warszawa 1959.
  • A. Dumas, Wicehrabia de Bragelonne tom II, Państwowe Wydawnictwo Iskry, Warszawa 1959.
  • A. Dumas, Wicehrabia de Bragelonne tom III, Państwowe Wydawnictwo Iskry, Warszawa 1959.