Ray Mercer

Ray Mercer
Ilustracja
Pseudonim

Merciless

Data i miejsce urodzenia

4 kwietnia 1961
Jacksonville, USA

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

185 cm

Masa ciała

114 (2008) kg

Styl walki

boks

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

44

Zwycięstwa

36

Przez nokauty

26

Porażki

7 (KO 2)

Remisy

1

Nieodbyte

0

Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
złotoSeul 1988boks
(waga ciężka)
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 5.09.2008.

Raymond A. Mercer (ur. 4 kwietnia 1961 w Jacksonville) – amerykański bokser, mistrz olimpijski (Seul 1988) oraz zawodowy mistrz świata WBO (1991) w wadze ciężkiej; także zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) i K-1.

Kariera sportowa

Boks amatorski

Boks zaczął trenować dopiero w wieku dwudziestu kilku lat, gdy wstąpił do armii amerykańskiej[1]. Był żołnierzem zawodowym (w stopniu sierżanta) stacjonującym w Niemczech. W 1988 roku został mistrzem amerykańskich sił zbrojnych oraz amatorskim mistrzem kraju w wadze ciężkiej. Dzięki temu wziął udział w kwalifikacjach do kadry narodowej na Igrzyska Olimpijskie[2]. Wygrał je, pokonując m.in. dwóch późniejszych zawodowych mistrzów świata: Michaela Bentta i Tommy'ego Morrisona[1]. Ostatecznie zdobył w Seulu złoty medal w wadze ciężkiej (do 91 kg), wygrywając wszystkie cztery walki przed czasem:

Bilans amatorskich walk Mercera to w sumie 68 zwycięstw i 6 porażek.

Boks zawodowy

Wkrótce po swoim olimpijskim sukcesie odszedł z armii, aby rozpocząć profesjonalną karierę bokserską. Pierwszą zawodową walkę stoczył w lutym 1989 roku, wygrywając przez techniczny nokaut z Jessem McGhee (ówczesny bilans 5-2-0). Dwa lata później, wygrawszy 16 kolejnych walk (11 przed czasem), otrzymał szansę walki o mistrzostwo świata. 11 stycznia 1991 roku w Atlantic City pokonał Francesco Damianiego (27-0-0), zdobywając pas organizacji WBO. Mercer wyraźnie przegrywał walkę na punkty aż do 9. rundy, gdy znokautował Włocha pojedynczym lewym podbródkowym, łamiąc mu nos[3].

10 miesięcy później po raz drugi w karierze zmierzył się z Tommym Morrisonem (28-0-0) – tym razem w obronie pasa WBO. Morrison, który zdobył w międzyczasie popularność dzięki roli Tommy’ego Gunna w filmie Rocky V, przeprowadził zdecydowany atak w trzech pierwszych rundach, próbując bez powodzenia znokautować znanego z dużej odporności na ciosy Mercera. W końcu w 4. rundzie całkowicie opadł z sił i utracił inicjatywę. Niecałe 20 sekund po rozpoczęciu 5. rundy Mercer zdołał osaczyć go w narożniku ringu, po czym wyprowadził serię szesnastu celnych ciosów sierpowych i prostych. Ostatnich sześć zadał już w momencie, gdy zamroczony i bezbronny rywal leżał na linach. Dopiero wtedy sędzia Tony Perez przerwał walkę, a nieprzytomny Morrison upadł twarzą na deski ringu. Nokaut ten powszechnie uznawany jest za jeden z najbardziej brutalnych w historii wagi ciężkiej[3][4][5][6][7], a poczytny tygodnik Sports Illustrated określił ironicznie walkę jako "Rocky VI: Łomot"[8].

Wkrótce po tryumfie nad Morrisonem Mercer zrezygnował z tytułu, aby podpisać lukratywny kontrakt na walkę z byłym dwukrotnym mistrzem świata Larrym Holmesem (53-3-0). Niepokonany Mercer był zdecydowanym faworytem i choć był bliski znokautowania przeciwnika w 1. rundzie, ostatecznie przegrał przez jednogłośną decyzję. 42-letni Holmes umiejętnie wykorzystał swe doświadczenie i przewagę zasięgu ramion, wypunktowując rywala lewymi prostymi. Zrezygnowany Mercer stwierdził po walce, że musi wrócić na salę treningową i "nauczyć się boksować"[3].

Niespodziewana porażka z Holmesem okazała się punktem zwrotnym w karierze Mercera. Rok później, w 1993 roku doznał kolejnej bolesnej klęski. Przegrał przez jednogłośną decyzję ze stosunkowo mało znanym Jessim Fergusonem (18-9-0) w walce, której stawką było prawo zmierzenia się z Riddickiem Bowe o mistrzostwo WBA. Ferguson oskarżył ponadto Mercera, że ten w trakcie pojedynku kilkukrotnie proponował mu 100 000 dolarów łapówki w zamian za poddanie się. Choć przeanalizowane przez nowojorski sąd telewizyjne nagrania walki potwierdziły, że w jej trakcie bokserzy wielokrotnie się ze sobą komunikowali, nie znaleziono dostatecznych dowodów korupcji. Ostatecznie w 1994 roku Mercer został uniewinniony[2][9].

W następnych latach doznał dwóch kolejnych porażek, obu z wyżej notowanymi rywalami: w 1995 roku przez jednogłośną decyzję z Evanderem Holyfieldem (30-2-0), a w 1996 przez kontrowersyjną decyzję większości z Lennoxem Lewisem (28-1-0)[10]. Niepowodzenia te częściowo powetował sobie zwycięstwem na punkty nad byłym dwukrotnym mistrzem świata Timem Witherspoonem (45-4-0). Jednak wkrótce po tej walce, w 1997 roku zdiagnozowano u niego wirusowe zapalenie wątroby typu B, co na ponad rok wyłączyło go z uprawiania sportu[2].

Po powrocie na ring wygrał z rzędu sześć walk przez nokaut. Dzięki temu otrzymał po 10 latach drugą szansę walki o mistrzostwo świata WBO. 26 czerwca 2001 roku przegrał w Atlantic City przez techniczny nokaut w 6. rundzie z broniącym tytułu Ukraińcem Władimirem Kliczko (38-1-0). Była to jedna z ostatnich walk starzejącego się Mercera z wysoko notowanym przeciwnikiem. W 2005 roku zmierzył się jeszcze z późniejszym mistrzem świata WBO Shannonem Briggsem (42-4-1) i doznał drugiej przegranej przed czasem (KO w 7. rundzie). Porażka ta przerwała na ponad dwa lata bokserską karierę Mercera. Ostatnią walkę stoczył we wrześniu 2008 roku w Szwecji, gdzie pokonał przez decyzję byłego mistrza WBF, Holendra Richela Hersisię (30-2-0).

K-1

W 2004 roku podpisał kontrakt z K-1 – największą organizacją kick-boxingu na świecie. W debiucie na gali K-1 World Grand Prix w Nagoi przegrał przez decyzję z ówczesnym wicemistrzem K-1 WGP Japończykiem Musashim. Swoją drugą i zarazem ostatnią walkę w K-1 stoczył w marcu 2005 roku w Seulu. Został wtedy pokonany w osobliwych okolicznościach przez mistrza K-1 Remy'ego Bonjasky'ego. Na samym początku 1. rundy Holender trafił Mercera kopnięciem okrężnym w głowę – był to pierwszy cios wyprowadzony w tej walce. Otrzymawszy go, Amerykanin odwrócił się do rywala plecami, za co był liczony przez sędziego do "8", po czym odmówił kontynuowania walki[11].

Mieszane sztuki walki

W marcu 2007 roku Mercer podpisał kontrakt z organizacją Cage Fury Fighting Championships. Przewidywał on stoczenie nieoficjalnej, pokazowej walki na pełnych zasadach MMA przeciwko popularnemu streetfighterowi Kimbo Slice'owi. Doszło do niej w czerwcu w Atlantic City. Mercer przegrał przez duszenie gilotynowe w czasie 1 minuty i 12 sekund.

13 czerwca 2009 roku w wieku 48-lat stoczył na gali Adrenaline III: Bragging Rights w Birmingham swoją pierwszą oficjalną walkę MMA. Wygrał ją, sensacyjnie nokautując w ciągu zaledwie 9 sekund Tima Sylvię – byłego mistrza UFC w wadze ciężkiej[12].

Przypisy

  1. ↑ a b Ray Mercer. sports-reference.com. [dostęp 2009-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-21)]. (ang.).
  2. ↑ a b c Robert Cassidy Jr.: Ray Mercer: Boxing, like war, is a business. The Sweet Science, 26 sierpnia 2005. [dostęp 2009-08-28]. (ang.).
  3. ↑ a b c Brent Matteo Alderson: A Salute To a Soldier. BoxingScene.com, 26 stycznia 2006. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
  4. ↑ Ray Mercer vs. Tommy Morrison. BoxRec.com. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
  5. ↑ James Slater: Boxing History: Ray Mercer – Tommy Morrison. 15 Years Later Still The Most Brutal Conclusion To A Heavyweight Fight. SaddoBoxing.com, 24 kwietnia 2006. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
  6. ↑ Craig Parrish: Will Tommy Morrison Come Back?. East Side Boxing, 3 sierpnia 2006. [dostęp 2009-08-28]. (ang.).
  7. ↑ Shaun Murphy: Remembering Tommy Morrison and the greatness of the 90’s. East Side Boxing, 23 czerwca 2009. [dostęp 2009-08-28]. (ang.).
  8. ↑ Richard O'Brien: Rocky VI: The Pummeling. Sports Illustrated, 28 października 1991. [dostęp 2009-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-07)]. (ang.).
  9. ↑ Gerald Eskenazi: Ferguson Describes Offer Of Bribe From Ray Mercer. The New York Times, 24 marca 1994. [dostęp 2009-08-28]. (ang.).
  10. ↑ Sean Newman: A 'Ray' of Hope for Mercer Supporters: "Merciless" Ray Mercer is Ready to Fight!. DoghouseBoxing.com, 29 stycznia 2007. [dostęp 2009-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-31)]. (ang.).
  11. ↑ Monty DiPietro: Choi Wins K-1 Asian GP; Bonjasky Dispatches Mercer. k-1.co.jp, 19 marca 2005. [dostęp 2009-08-28]. (ang.).
  12. ↑ Brian Knapp: Tim-ber: Mercer KOs Sylvia in 9 Seconds. sherdog.com, 14 czerwca 2009. [dostęp 2009-08-28]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Mistrzowie olimpijscy w boksie - waga ciężka

1904–1908: ponad 71,7 kg, 1920–1936: ponad 79,4 kg, 1948: ponad 80 kg, 1952–1980: ponad 81 kg, 1984–2012: 81–91 kg

Media użyte na tej stronie

Boxing pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Ray Mercer, 1988.JPEG
Ray Mercer demonstrates his boxing stance while training during the Summer Games of the 24th Olympiad in Seoul.