Raymond Barre

Raymond Barre

Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1924 Saint-Denis
Data i miejsce śmierci	25 sierpnia 2007 Paryż
Premier Francji
Okres	od 25 sierpnia 1976 do 21 maja 1981
Przynależność polityczna	Unia na rzecz Demokracji Francuskiej
Poprzednik	Jacques Chirac
Następca	Pierre Mauroy
Odznaczenia

Raymond Barre (ur. 12 kwietnia 1924 w Saint-Denis, zm. 25 sierpnia 2007 w Paryżu^[1]) – francuski polityk, nauczyciel akademicki i samorządowiec, komisarz europejski, minister i parlamentarzysta, w latach 1976–1981 premier Francji.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze, uzyskał dyplom Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu. Pracował jako nauczyciel akademicki, specjalizując się w ekonomii politycznej. Był profesorem na uniwersytetach w Caen i Paryżu, a także w stołecznej Sciences Po^[2] oraz w École centrale Paris^[3], zaś w 1958 został dyrektorem w fundacji naukowej FNSP^[2].

W latach 1959–1962 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra przemysłu Jeana-Marcela Jeanneneya. Po kilku latach powrócił do pracy w administracji^[2]. W 1967 został wiceprzewodniczącym Komisji Europejskiej, gdzie do 1973 odpowiadał za sprawy finansowe i gospodarcze^[4]. Następnie był m.in. przewodniczącym komisji zajmującej się reformą systemu finansowania mieszkalnictwa i członkiem rady francuskiego banku centralnego^[2]. Od stycznia do sierpnia 1976 sprawował urząd ministra handlu zagranicznego w rządzie, którym kierował Jacques Chirac^[5].

Był jednym z najbliższych współpracowników prezydenta Valéry’ego Giscarda d’Estainga^[4]. W sierpniu 1976, po rezygnacji gaullisty Jacques’a Chiraca, objął urząd premiera. Sprawował go do maja 1981, stojąc na czele trzech kolejnych gabinetów. W dwóch pierwszych do kwietnia 1978 jednocześnie był ministrem gospodarki i finansów^[5]. Zakończył pełnienie funkcji premiera, gdy urzędujący prezydent nie uzyskał reelekcji, przegrywając z François Mitterrandem.

Dołączył w międzyczasie do prezydenckiej Unii na rzecz Demokracji Francuskiej. Z jej ramienia w 1978 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego. Ponownie wybierany w 1981, 1986, 1988, 1993 i 1997, wykonywał mandat deputowanego do 2002^[1]. W 1988 kandydował w wyborach prezydenckich. Z wynikiem 16,5% głosów zajął trzecie miejsce, wyprzedzili go socjalista François Mitterrand i gaullista Jacques Chirac^[6]. Od odejścia z rządu kontynuował działalność naukową. W latach 1995–2001 zajmował stanowisko mera Lyonu^[2].

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczony m.in. Legią Honorową IV klasy i Krzyżem Wielkim Orderu Narodowego Zasługi^[2]. Otrzymał doktoraty honoris causa m.in. uniwersytetów w Barcelonie, Budapeszcie, Ottawie^[2], Łodzi^[7] i Bratysławie^[8].

Życie prywatne

Od 1954 był żonaty z Evą Hegedüs, miał dwoje dzieci^[2].

Przypisy