Raymond Leppard

Raymond Leppard
Imię i nazwiskoRaymond John Leppard
Data i miejsce urodzenia11 sierpnia 1927
Londyn
Pochodzenieangielskie
Data i miejsce śmierci22 października 2019
Indianapolis
Instrumentyklawesyn
Gatunkimuzyka poważna
Zawódklawesynista, dyrygent
Odznaczenia
Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)

Raymond John Leppard (ur. 11 sierpnia 1927 w Londynie[1][2][3], zm. 22 października 2019 w Indianapolis[4]) – brytyjski klawesynista i dyrygent.

Życiorys

W latach 1948–1952 studiował grę na klawesynie i altówce na Uniwersytecie Cambridge, gdzie następnie od 1957 do 1967 roku wykładał[1]. Jako dyrygent zadebiutował w Londynie w 1952 roku[1][2][3]. W 1959 roku wystąpił po raz pierwszy w Covent Garden Theatre, prowadząc oratorium Samson G.F. Händla[1]. Koncertował z English Chamber Orchestra, którą prowadził wykonując na klawesynie linię basso continuo[1]. W latach 1973–1980 był pierwszym dyrygentem BBC Northern Symphony Orchestra[1][2][3]. Współpracował z festiwalem operowym w Glyndebourne[1].

Od 1976 roku mieszkał na stałe w Stanach Zjednoczonych[2]. W 1978 roku zadebiutował w Metropolitan Opera w Nowym Jorku, prowadząc operę Billy Budd Benjamina Brittena[2]. Od 1984 do 1990 roku gościnnie prowadził St. Louis Symphony Orchestra[2][3]. W latach 1987–2001 pełnił funkcję dyrektora muzycznego Indianapolis Symphony Orchestra[2]. W 1990 roku poprowadził w Pałacu Buckingham koncert z okazji 90. rocznicy urodzin królowej matki Elżbiety Bowes-Lyon[2]. Od 1994 roku był kompozytorem rezydentem University of Indianapolis[2].

W 1983 roku otrzymał tytuł komandora Orderu Imperium Brytyjskiego[2].

Twórczość

Przyczynił się do odrodzenia zainteresowania muzyką Claudio Monteverdiego[1], przywrócił na sceny opracowane przez siebie opery kompozytora: Orfeusza (1965) i Powrót Ulissesa do ojczyzny (1972), a także opery Cavalliego: L’Ormindo (1967), La Calisto (1969), L’Egisto (1974) i L’Orione (1980)[2]. Jego działalność w tej mierze miała charakter pionierski, choć współcześnie opracowania Lepparda uznawane są za zbyt swobodne i zniekształcające pierwowzory[1]. Wspólnie z English Chamber Orchestra dokonał nagrań płytowych utworów J.S. Bacha, Händla, Haydna i Mozarta[1]. Był autorem pracy poświęconej praktyce wykonawczej, The Real Authenticity (wyd. Londyn 1988)[2][3].

Skomponował ścieżki dźwiękowe do filmów Władca much (1963), Alfred Wielki (1969), Śmiech w ciemnościach (1969), Perfect Friday (1970) i Hotel New Hampshire (1984)[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 330–331. ISBN 978-83-224-3303-4.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2096. ISBN 978-0-02-865528-4.
  3. ↑ a b c d e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 499. ISBN 0-674-37299-9.
  4. ↑ Daniel J. Wakin: Raymond Leppard, Versatile Maestro Who Led Baroque Revival, Dies at 92 (ang.). nytimes.com, 2019-10-22. [dostęp 2021-01-18].

Media użyte na tej stronie

Order BritEmp (civil) rib.PNG
Baretka Orderu Imperium Brytyjskiego (cywilnego; od 1936).