Rdestówka bucharska
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek | rdestówka bucharska | ||
Nazwa systematyczna | |||
Fallopia baldschuanica (Regel) Holub Folia Geobot. Phytotax. 6:176. 1971 | |||
Synonimy | |||
|
Rdestówka bucharska, fallopia bucharska, rdest bucharski (Fallopia baldschuanica) – gatunek rośliny pnącej należącej do rodziny rdestowatych. Pochodzi z Azji, z Afganistanu, Tadżykistanu i Pakistanu[4]. Jest uprawiany w wielu krajach świata, także w Polsce. Używany jest do szybkiego pokrywania ogrodzeń i budynków, zwłaszcza niezbyt efektownych[5][6]. Często dziczeje z uprawy i rośnie dziko jako kenofit[7]. Gatunek bywa uznawany za tożsamy z rdestówką Auberta[8], który to takson rośnie ok. 3 tys. km dalej na wschód, ale różni się tylko drobnymi cechami[5].
Morfologia
- Pokrój
- Pnącze osiągające do ponad 5 m wysokości. Owija się pędami, które są wiotkie, ale w dole drewniejące[5]. Rozrasta się za pomocą kłączy[6].
- Liście
- Całobrzegie, o sercowatej nasadzie[5]. Młode są czerwonawo nabiegłe, później zielone[6]. Opadające zimą[5] – jesienią jej liście przyjmują bardzo efektowne żółte lub brązowe zabarwienie.
- Kwiaty
- Są drobne, ale licznie zebrane w gęste i okazałe, wąskowiechowate kwiatostany. Okwiat jest biały lub różowy, tworzony przez 5 listków, z których trzy zewnętrzne są większe. Pręcików jest 8, słupków – 3, przy czym kwiaty są zwykle funkcjonalnie tylko męskie lub żeńskie[5].
- Owoce
- Suche, trójkanciaste orzeszki, ciemnobrązowe do czarnych, połyskujące[5].
- Gatunki podobne
- Za odrębny gatunek – rdestówkę Auberta – uznaje się rośliny o silniejszym wzroście (do 15 m długości pędów) i kwiatach białych lub zielonkawych[7]. Podobna jest też Fallopia multiflorum, która w odróżnieniu od rdestówki bucharskiej jest wrażliwa na mróz i wymaga ochrony na zimę.
Uprawa
Rdestówka bucharska jest rośliną bardzo łatwą w uprawie, ale raczej wymaga kontrolowanego wzrostu, ze względu na dużą ekspansywność. Gatunek ten preferuje miejsca o pełnym nasłonecznieniu, ale może być również uprawiany w półcieniu. Jest rośliną mrozoodporną i toleruje niskie temperatury zimowe (rośnie w strefach mrozoodporności od 4 do 7). Biorąc pod uwagę ekspansywność tej rośliny, lepiej jest nie uprawiać jej w miejscach o ograniczonej przestrzeni[6].
Przypisy
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens , Caryophyllales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website [online], Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-10-07] (ang.).
- ↑ The Plant Finder's Encyclopedia (ang.). [dostęp 2008-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 marca 2009)].
- ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-02-05].
- ↑ a b c d e f g Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. I. Trees and shrubs. London: Macmillan, 1988, s. 93. ISBN 0-333-73003-8.
- ↑ a b c d Fallopia baldschuanica. W: Gardening Help [on-line]. Missouri Botanical Garden. [dostęp 2021-04-17].
- ↑ a b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- ↑ Fallopia baldschuanica (ang.). W: Flora of North America [on-line]. eFlora.org. [dostęp 2011-05-18].
Media użyte na tej stronie
Autor: AnRo0002, Licencja: CC0
Schlingknöterich (Fallopia baldschuanica) an der Saar in Saarbrücken