Red Flag exercise
Red Flag exercise – zaawansowane ćwiczenia amerykańskich sił powietrznych odbywające się od 1975 roku na poligonie w Nellis Air Force Base w Nevadzie lub Eielson Air Force Base na Alasce. W ćwiczeniach mogą również uczestniczyć siły powietrzne innych państw NATO lub innych sojuszników Stanów Zjednoczonych. Ćwiczenia mają na celu zwiększanie możliwości bojowych sił powietrznych w warunkach poligonowych, odwzorowujących jak najbardziej realistycznie warunki współczesnego pola bitwy.
Historia
W 1975 roku powstał raport znany jako Red Baron (Czerwony Baron), podsumowujący działalność sił powietrznych podczas wojny w Wietnamie. Z wniosków, jakie zawarto w raporcie, wynikało, że szanse przeżycia pilota bojowego znacznie wzrastają po odbyciu 10 lotów bojowych. 80% strat amerykańskich miało miejsce przed ukończeniem dziesiątego lotu bojowego. Ówczesne metody szkolenia pilotów nie przewidywały ćwiczeń w zakresie walk manewrowych, filozofia walki w powietrzu zakładała zniszczenia przeciwnika z dużej odległości, bez obserwacji wzrokowej celu (Beyond Visual Range) przy użyciu rakiet powietrze–powietrze. Doświadczenia wojny w Wietnamie pokazały również siłę nowoczesnej obrony przeciwlotniczej wyposażonej w rakiety ziemia–powietrze, gdzie północnowietnamskie rakiety skutecznie zwalczały amerykańskie samoloty. Suma tych doświadczeń zmusiła siły powietrzne do zmiany metod szkolenia swoich pilotów. Z nowym pomysłem na unowocześnienie i osiągnięcie większej skuteczności w szkoleniu wystąpił pułkownik Richard "Moody" Suter, który zdołał przekonać ówczesnego dowódcę lotnictwa taktycznego (Tactical Air Command) generała Roberta J. Dixona do zorganizowania na terenie bazy Nellis jak najbardziej realistycznych ćwiczeń odwzorowujących warunki bojowe, z jakimi mogą spotkać się piloci myśliwscy. Pierwsze ćwiczenia odbyły się w listopadzie 1975 roku. W bazie Nellis sformowano 64. dywizjon agresorów (64th Tactical Fighter Training Squadron), a następnie 65th TFTS. Piloci tych jednostek, latając na początku na samolotach Northrop T-38 Talon, a następnie na F-5E i F-5F, symulowali działania radzieckiego lotnictwa używającego samolotów MiG-21. W toku doskonalenia metod szkolenia stworzono ćwiczenia nieograniczające się tylko do walk powietrznych, ale symulujące lądowo powietrzne pole walki z obroną przeciwlotniczą i wrogimi samolotami. Obecnie siły mające symulować potencjalnych przeciwników zgrupowane są w 414 Bojowym Dyzwizjonie Szkoleniowym (414th Combat Training Squadron) z 57 Skrzydła (57th Wing), latającym na samolotach General Dynamics F-16 Fighting Falcon.
Ćwiczenia
Ćwiczenia odbywają się nad zespołem poligonowym Nellis (Nellis Range Complex), kompleks znajduje się na pustynnym terenie na północ od bazy i obejmuje obszar wielkości połowy Szwajcarii, a znany jest pod bardziej kolokwialną nazwą jako the range. Cały obszar i wszystkie znajdujące się na nim jednostki znajdują się pod kontrolą Red Flag Measurement and Debriefing System będący systemem pomiarowo-kontrolnym, który monitoruje ruch wszystkich samolotów znajdujących się w powietrzu. Rejestrowane są ich parametry lotu, ich wysokość, pozycja, prędkość, a na odprawie po ćwiczeniach dane te są analizowane. Dodatkowo obszar działań zabezpieczany jest przez krążący w pobliżu samolot Boeing E-3 Sentry AWACS. Na ziemi rozmieszczone są stanowiska radzieckich rakiet przeciwlotniczych S-75, S-125, 2K12 Kub, Strzała-2, 9K33 Osa, przeciwlotniczych zestawów artyleryjskich ZSU-23-4, ZSU-57-2, stanowiska radarowe i stanowiska emisji zakłóceń elektronicznych emitujących sygnały w zakresie częstotliwości potencjalnych wrogów. Starty rakiet przeciwlotniczych imituje się efektami wizualnymi, np. kłębami dymu, które powstają przy wystrzale pocisku Strzała-2. Ćwiczenia trwają 6 tygodni i podzielone są na dwutygodniowe etapy. W ciągu roku może odbyć się kilka takich ćwiczeń. Poligon umożliwia latanie na bardzo małych wysokościach, teoretycznie są pewne ograniczenia, prędkość maksymalna do ok. 900 km/h, wysokość minimalna ok. 50 metrów, jednak w praktyce jedynym kryterium decydującym o tym, jak wysoko i jak szybko lecieć, jest "nie dać się zestrzelić". Podczas typowych ćwiczeń siły w nich uczestniczące podzielone są na dwa zespoły, zespół niebieski (Blue Forces) – zespół "ćwiczący" i zespół czerwony (Red Forces) – zespół "wrogów". Samoloty zespołu niebieskiego to jednostki Air Combat Command, Air Mobility Command, United States Air Forces in Europe, Pacific Air Forces, Air National Guard, Air Force Reserve Command, United States Army, United States Navy, United States Marine Corps oraz siły państw sojuszniczych. Zespół czerwony składa się z samolotów z 57 Skrzydła 57 Taktycznej Grupy Przeciwników (57th Wing's 57th Adversary Tactics Group). 57th Adversary Tactics Group w swoim składzie obok 414th Combat Training Squadron posiada również 64th Aggressor Squadron (64 Dywizjon Agresorów) wyposażony w samoloty F-16 oraz 65 Dywizjon Agresorów (65th Aggressor Squadron), ta jednostka wyposażona jest w samoloty McDonnell Douglas F-15 Eagle, które mają symulować nowsze konstrukcje samoloty typu MiG-29 i Su-27. W ramach zespołu czerwonego mogą również działać jednostki, które na co dzień nie są częścią dywizjonów agresorów, a pochodzą z innych jednostek US Air Force, marynarki i Korpusu Piechoty Morskiej. Typowe ćwiczenia składają się z części zwanej Green Flag, a będącej ćwiczeniami bliskiego wsparcia jednostek naziemnych, części Maple Flag, będącej kanadyjską wersją Red Flag, główną bazą Maple Flag jest kanadyjska baza w Cold Lake, jednak część tych ćwiczeń odbywa się w Nellis, oraz czterech klasycznych ćwiczeń Red Flag. Ćwiczenia obejmują misje rozpoznawcze, tankowanie w powietrzu, zdobywanie przewagi w powietrzu, niszczenie nieprzyjacielskich stanowisk radarowych (Wild Weasel), transport powietrzny i walki powietrzne. W ciągu roku w ćwiczeniach Red Flag uczestniczy około 5000 pilotów i 14 000 członków personelu naziemnego, w ramach ćwiczeń wykonywanych jest rocznie około 20 000 lotów, a uczestniczy w nich około pół tysiąca samolotów.
W 2012 roku po raz pierwszy w ćwiczeniach Red Flag 12-2 na Alasce wzięły udział maszyny i załogi z Polski: osiem samolotów F-16C/D i pojedynczy C-130E oraz 32 pilotów, 158 mechaników z 31 Bazy Lotnictwa Taktycznego i 33 Bazy Lotnictwa Transportowego i dziesięć osób z Dowództwa Operacyjnego[1]. Ćwiczenia odbywały się w dniach 7 - 22 czerwca. Polski Hercules wraz z pozostałymi biorącymi udział w ćwiczeniach samolotami transportowymi stacjonował w Joint Base Elmendorf-Richardson obok Anchorage, a samoloty bojowe w Eielson Air Force Base mieszczącej się obok Fairbanks. Operacja przelotu polskich sił na Alaskę była jak do tej pory największą tego typu operacją przebazowanie żołnierzy i sprzętu. Skorzystano z pomocy wynajętego samolotu An-124, niemieckiego Airbus A310 MRT i wyczarterowanego Boeinga 767. Polskie załogi miały okazje po raz pierwszy wykonywać zadania wspólnie z amerykańskimi maszynami Lockheed F-22 Raptor[1]. W 2017 roku miało miejsce inne, historyczne wydarzenie, po raz pierwszy wspólnie ćwiczyły ze sobą samoloty trzy typy samolotów o cechach utrudnionej wykrywalności, F-22 z 95th Fighter Squadron wykonywały zadania razem z Lockheed Martin F-35A z 58th Fighter Squadron (obydwa należące do US Air Force) i Lockheed Martin F-35B z VMFA-211 należącego do lotnictwa United States Marine Corps[2].
Państwa uczestniczące w ćwiczeniach Red Flag
Stany Zjednoczone
Australia (2006, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2016, 2017)
Arabia Saudyjska (2008, 2010, 2012)
Belgia (2010, 2011)
Brazylia (1998, 2008)
Chile (1998)
Dania (1995, 2005)
Egipt
Francja (2001, 2006, 2007, 2008, 2009)
Grecja (2008)
Hiszpania (2001, 2007, 2008, 2016, 2017)
Holandia (2006, 2011, 2013)
Indie (2008, 2016)
Izrael (2003, 2004, 2009, 2015)
Japonia (2007, 2012)
Jordania (2015)
Kanada (1977, 1979, 1981, 1983, 1984, 1989, 2006, 2008)
Kolumbia (2012)
Korea Południowa (2008, 2012)
Niemcy (2001, 2006, 2007, 2012)
Norwegia (2009)
Nowa Zelandia (2013)
Pakistan (2010, 2016)
Polska (2012)[1]
Portugalia (2000)
Singapur (2001, 2006, 2008, 2010, 2013, 2015)
Szwecja (2006, 2008, 2013)
Turcja (2003, 2007, 2008, 2016)
Wenezuela (1992, 1996)
Wielka Brytania (2001, 2004, 2006, 2007, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016)
Włochy (2006, 2009, 2016)
Zjednoczone Emiraty Arabskie (2009, 2011, 2012, 2013, 2016)
Linki zewnętrzne
Przypisy
Bibliografia
- Patrick Bigel, Czerwony sztandar nad Newadą, "Skrzydlata Polska", nr 1 (1995), s. 26-32, ISSN 0137-866X.
- Grzegorz Sobczak, Szachownice nad Alaską, "RAPORT Wojsko Technika Obronność", nr 6 (2012), s. 48-52, ISSN 1429-270X.
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
.svg)
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
.svg)
Autor: Pedro A. Gracia Fajardo, escudo de Manual de Imagen Institucional de la Administración General del Estado, Licencja: CC0
Flaga Hiszpanii
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
Flag of Portugal, created by Columbano Bordalo Pinheiro (1857-1929), officially adopted by Portuguese government in June 30th 1911 (in use since about November 1910). Color shades matching the RGB values officially reccomended here. (PMS values should be used for direct ink or textile; CMYK for 4-color offset printing on paper; this is an image for screen display, RGB should be used.)
U.S. Air Force and Polish air force F-16C Fighting Falcons awaits the signal to launch during RED FLAG-Alaska 12-2 June 11, 2012, Eielson Air Force Base, Alaska. This is the first time the PLAF has participated in RF-A. RF-A provides aircrews realistic combat sorties increasing their chances of survival in real-world combat. The U.S. Air Force F-16s are assigned to the 77th Fighter Squadron, Shaw Air Force Base,
A flight of Aggressor F-15 Eagles and F-16 Fighting Falcons fly in formation, June 5, 2008, over the Nevada Test and Training Ranges. The jets are assigned to the 64th and 65th Aggressor squadrons at Nellis Air Force Base, Nevada.
Red Flag Logo
A member of the Polish Air Force C-130 Hercules crew guides the aircraft to begin to taxi to the runway during Red Flag-Alaska on Joint Base Elmendorf-Richardson June 13, 2012. The goal of Red Flag-Alaska is to provide each aircrew with vital first missions to increase their chances of survival in combat environments.
German Luftwaffe (Air Force) crew chiefs work on Panavia Tornado IDS aircraft during the "Red Flag 07-3" exercise at Nellis Air Force Base, Nevada (USA), on 21 August 2007. The Tornado fighters belonged to the Jagdbombergeschwader 31 (JaboG 31) "Boelcke" (31st Fighter-Bomber Wing) from Noervenich AB, Northrhine-Westphalia, Germany (blue emblem on the tail fin), and the German Air Force Flying Training Center (GAF/FTC) at Holloman AFB, New Mexico (yellow emblem).