Redzyńskie

Redzyńskie

wieś
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Powiat	miński
Gmina	Latowicz
Liczba ludności (2011)	242[1][2]
Strefa numeracyjna	25
Kod pocztowy	05-334[3]
Tablice rejestracyjne	WM
SIMC	0677719
Położenie na mapie gminy Latowicz Redzyńskie
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Redzyńskie
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Redzyńskie
Położenie na mapie powiatu mińskiego Redzyńskie
51°59′07″N 21°48′34″E/51,985278 21,809444

Redzyńskie – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie mińskim, w gminie Latowicz. Przez miejscowość przepływa rzeczka Lelilka, nazywana tu Ścieklą.

Wieś królewska Radzyńskie położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie garwolińskim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego^[4].

W latach 1526-1795 wieś należała do starostwa latowickiego. W latach 1795-1809 – pod zaborem austriackim. Od 1809 r. w Księstwie Warszawskim, guberni warszawskiej, powiecie siennickim, a od 1866 r. w powiecie mińskim (od 1868 nazwa powiatu nowomiński). W latach 1870-1954 należała do gminy Iwowe, w latach 1955-1972 – do Gromadzkiej Rady Narodowej w Iwowym, od 1973 r. należy do gminy Latowicz. W latach 1919-1939 była w granicach województwa warszawskiego, 1939-1945 w Generalnym Gubernatorstwie, 1946-1975 w województwie warszawskim, od 1975 do 1998 r. – w granicach województwa siedleckiego. Od 1999 r. znajduje się w województwie mazowieckim.

Historia

We wsi znajduje się cmentarzysko ciałopalne z okresu wpływów rzymskich (kultura pucharów lejkowatych).

Pierwsze wzmianki o wsi pojawiły się w 1517 r. W 1560 r. we wsi było 24 gospodarstwa i karczma. W 1613 r. liczba gospodarstw wzrosła do 29.

Wieś została zniszczona podczas wojen szwedzkich i w 1660 r. liczyła 8 domów i karczmę. Z 12¼ włók gruntów rolnych zasianych było 3½.

W 1789 r. we wsi było 26 domów, w 1827 r. – 46 domów i 255 mieszkańców, a w 1880 r. – 31 domów i 229 mieszkańców.

W 1924 r. powstała szkoła podstawowa. W 1929 r. założono Ochotniczą Straż Pożarną. W 1961 r. powstało Koło Gospodyń Wiejskich.

W 1970 r. wieś liczyła 323 mieszkańców, a w 2000 r. 290 mieszkańców. Przyrost naturalny w latach 1970-2000 wyniósł -10,2%. W 1988 r. we wsi było 68 domów, w 2009 r. - 69 domów.

Etymologia

Ludowa tradycja podaje, że miejscowość nazywano pierwotnie Łęciny (lub Łęty). Obecnie jest to obszar położony poza wsią, w pobliżu rzeczki „Ściekli”. W 1540 r. zapisano nazwę „Rądzynskye”. Nazwa późniejsza: Radzynskie i Rądzyńskie wskazuje, że została utworzona od słów: radzić – udzielać rad, rędzić – wyczesywać len, reda – oznaczającego podmokłą łąkę lub „Redlić” – oborywać kartofle.

Inne wyjaśnienie wskazuje na założyciela wioski o nazwisku Radzymił, Radzywił lub rodzinę Redzyńskich, może Radzyńskich. W kronikach parafii Latowicz przetrwała z 1757 r. wzmianka o Felicjanie Radzińskim, być może jednym z potomków rodziny, do której należała miejscowość.

Zabytki

• Kapliczka murowana, pomalowana na niebiesko, pochodząca z drugiej połowy XX w., odnowiona w 1991 r. przez Bolesława Maślankiewicza.

Przypisy

Bibliografia

• Redzyńskie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 588 .
• Dudrewicz L., 1880. Wycieczka archeologiczna nad rzekę Świder w roku 1878, Zbiór wiadomości do Antropologii Krajowej T.4: 18-19
• Gajowniczek. Z. 1999. Dzieje Latowicza, FPL, Latowicz
• Gieysztorowa I., 1967. Lustracja województwa Mazowieckiego 1565 roku, cześć l. Warszawa.
• Grzikiewicz M., 1954. Wybrane zagadnienia z badań nad kulturą grobów kloszowych, Wiadomości Archeologiczne T.20: 134-173.
• Liana T., 1961. Znaleziska z okresu późnolateńskiego i rzymskiego z terenów między Wisłą a dolnym Bugiem, Materiały Starożytne, T.7:215-222.
• Modrzewska H., 1953. Materiały do bibliografii archeologicznej Mazowsza, Materiały Wczesnośredniowieczne T.3: 101-134
• Niedźwiedź J. Ostas C., Opracowanie studialne wartości kulturowych Gminy Latowicz
• Sienkiewicz M., i in. 1999. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Latowicz.
• Przybowski J., 1874. Wycieczki archeologiczne nad Świder, Wiadomości Archeologiczne T.2: 25-53
• Wawrzyńczyk A., 1989. Lustracje województwa Mazowieckiego XVII wieku, T.2 (1660-1661), Warszawa.