Referendum na Malcie w 2011 roku

Malta Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Malty Ustrój polityczny Ustrój polityczny Malty Konstytucja Konstytucja Malty Władza ustawodawcza Izba Reprezentantów Władza wykonawcza Prezydent (Lista) Premier Rząd Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Finanse Bank Centralny Malty Samorząd terytorialny Podział administracyjny Malty Partie polityczne Partie polityczne Partia Pracy Partia Narodowa Wybory Wybory parlamentarne: 2013 Wybory do PE: 2014 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Malty Wikiprojekt Polityka

Referendum na Malcie w 2011 roku odbyło się 28 maja 2011 roku i miało na celu poddanie pod głosowanie kwestii dopuszczalności rozwodów^[1].

Sytuacja prawna przed referendum

Do czasu referendum Malta była jednym z dwóch w Europie (obok Watykanu) i jednym z trzech państw na świecie^[1] (obok Filipin^[2]), w którym instytucja rozwodu nie istniała, choć honorowane były rozwody udzielone poza granicami kraju (47 w 2010 roku^[3]). Sposobami zakończenia związku, które dopuszczało przed referendum maltańskie prawodawstwo, były separacja i ubieganie się o orzeczenie nieważności małżeństwa przed władzami kościelnymi^[1], choć z prawnego punktu widzenia małżeństwo nie zostawało rozwiązane. Ponadto Malta stosowała ustawodawstwo dotyczące alimentów i opieki nad dziećmi^[3].

Malta jest według konstytucji krajem świeckim, ale ta sama konstytucja nadaje wyznaniu rzymskokatolickiemu status religii państwowej, a Kościołowi prawo i obowiązek nauczania, które wartości i zasady są dobre^[3].

Przyczyną przeprowadzenia referendum była rosnąca liczba rozstań partnerów mimo braku rozwodów, wspólne zamieszkiwanie partnerów bez ślubu i liczba dzieci urodzonych poza małżeństwem^[1].

Inicjatywa prawodawcza

W czasie rządów Partii Pracy w 1981 roku istniały grupy działaczy, które namawiały rząd do wprowadzenia rozwodów, ale nie zdecydowano się wtedy na żadne działania. W 2010 roku z inicjatywą rozwiązania kwestii rozwodów wystąpił deputowany Partii Narodowej Jeffrey Pullicino Orlando, który zgłosił w lipcu projekt ustawy, ale rząd zaproponował referendum, licząc na odrzucenie projektu przez społeczeństwo. Ostatecznie projekt referendum poparł maltański parlament, ponieważ dwóch deputowanych Partii Narodowej zagłosowało wbrew własnemu ugrupowaniu^[3].

Aktywność Kościoła

W dniu głosowania wyraźnie widoczna była duża aktywność przedstawicieli Kościoła rzymskokatolickiego w mobilizowaniu przeciwników rozwodów, m.in. przywożenie do lokali osób niezdolnych do samodzielnego poruszania się i starszych oraz specjalnie przygotowywane na ten dzień treści kazań^[2], biskup Gozo nazwał katolików popierających rozwody zdrajcami^[3].

Głosowanie

Pytanie w referendum brzmiało Czy zgadza się Pan/i na umożliwienie rozwodu parom małżeńskim, które pozostają w separacji od co najmniej czterech lat, jeżeli nie ma realnych szans na pojednanie, a kwestie alimentów i opieki nad dziećmi są uregulowane?^[3].

Według oficjalnych wyników referendum za legalizacją rozwodów, które musi poprzedzić co najmniej czteroletnia separacja, opowiedziało się 53% głosujących przy frekwencji 72%. Premier Lawrence Gonzi zapowiedział wprowadzenie rozwodów do prawa cywilnego, choć wynik referendum nie jest wiążący dla rządu i parlamentu^[2].

Wyniki referendum ws. rozwodów^[4]

Opcja	Głosów	Procent
Za	122 547	52,67%
Przeciw	107 971	46,4%
Nieważne	2173	0,93%
Razem	232 691	100%
Frekwencja:	72%

Następstwa

25 lipca maltański parlament stosunkiem 52 do 11 przy 5 wstrzymujących się głosach przyjął ustawę zezwalającą na rozwody. Ustawa weszła w życie w październiku tego samego roku^[5].

Przypisy