Regalica
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Województwo | |
Lokalizacja | |
Rzeka | |
Źródło | |
Miejsce | Odra Wschodnia, Szczecin |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | |
Miejsce | Szczecin |
Współrzędne | |
Regalica (do 1945 niem. Groβe Reglitz, po 1945 Rgilica[1]) – nazwa wschodniego ramienia Odry obowiązująca poniżej części Szczecina – Klucza do jeziora Dąbie[2].
Pomiędzy Regalicą a głównym nurtem Odry znajduje się obszar zwany Międzyodrzem. Z Odrą Zachodnią łączą ją: Skośnica, sztuczny Kanał Leśny, Parnica oraz wiele kanałów na Międzyodrzu.
Regalica odbiera część wód z Odry Wschodniej i uchodzi do Dąbia. Dalej wody przechodzą przez kanały Czapina, Babina oraz Iński Nurt do głównego biegu Odry.
Najbardziej zmieniony został odcinek rzeki na wysokości Zdrojów, obecny fragment zwany Martwą Wodą był dawniej częścią wyspy Siedlińska Kępa, a z dawnego nurtu, częściowo zasypanego, pozostała zatoka zw. Starą Martwą Wodą.
Dopływy: Obnica, Parnica, ramiona boczne: Cegielinka, Martwa Woda.
Infrastruktura
Nad Regalicą położone prawobrzeżne osiedla Szczecina: Klucz, Podjuchy, Zdroje i Dąbie. Rzeka stanowi również naturalną granicę pomiędzy dzielnicami Szczecina Prawobrzeżem i Śródmieściem.
Drogi i mosty nad Regalicą (licząc od południa):
- most drogowy w ciągu drogi wojewódzkiej nr 120 w Gryfinie
- kolejowy most zwodzony w Podjuchach,
- Most Gryfitów w ciągu ul. Floriana Krygiera
- most im. 1 Armii Wojska Polskiego (zamknięty dla ruchu)
- most kolejowy w ciągu linii kolejowej nr 351 (w sąsiedztwie mostu im. 1 Armii WP)
- Most im. Pionierów Miasta Szczecina
- Most Cłowy w Szczecinie
Nazwa
Od Parnicy do ujścia do jeziora Dąbie, rzeka przybiera nazwę Mienia (niem. Mönne). Nazwę Regalica wprowadzono urzędowo w 1949 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Grosse Reglitz[3].
Zobacz też
- Rzeki Polski
Przypisy
- ↑ Terebucha, Eugeniusz Port szczeciński w: Szczecin miasto-port-okolice, Polskie Towarzystwo Geograficzne w Szczecinie, Święto Morza 1947
- ↑ Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych: Hydronimy. Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (oprac. red.). T. 1. Cz. 1: Wody płynące, źródła, wodospady. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006. ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 4)
Media użyte na tej stronie
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Relief location map of West Pomeranian Voivodeship. Geographic limits of the map:
- N: 54.65 N
- S: 52.58 N
- W: 13.95 E
- E: 17.10 E