Regiel

Regiel, regle – określenie wywodzące się z gwary góralskiej, gdzie oznacza „las rosnący na stromym stoku”. Mimo swojej ludowej genezy sformułowanie przeniknęło szeroko do słownictwa geograficznego, tworząc kilka pojęć i nazw związanych z górami, głównie z Tatrami^[1].

W ramach piętrowego układu roślinności górskiej wyróżnia się leśne piętro reglowe, dzielące się dodatkowo na regiel dolny, będący naturalnym siedliskiem buka, i górny, będący siedliskiem świerka. Formacje tektoniczne zbudowane ze skał osadowych i współtworzące północne części Tatr oraz Góry Choczańskie są określane mianem płaszczowin reglowych. Zasięgi geograficzne „reglowych” płaszczowin i pięter roślinności nie pokrywają się w pełni, co jest widoczne głównie w Tatrach Bielskich uformowanych z płaszczowiny reglowej, a gdzie występuje powszechnie piętro kosodrzewiny i piętro halne^[2].

Reglami określa się także poszczególne kopulaste wzniesienia tatrzańskie pokryte lasem, położone po północnej stronie Tatr u podnóża wyższych szczytów wyniesionych poza granicę lasu, takie jak Łysanki, Krokiew czy Hruby Regiel. Obszar obejmujący te wzniesienia, umiejscowiony na południe od Zakopanego, bywa wyodrębniany jako osobna część Tatr pod nazwą Tatry Reglowe albo po prostu Regle. Wzniesienia typu reglowego występują też w Tatrach Bielskich – jak Mały Regiel czy Wielki Regiel^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Jodłowski M., Balon J., Krąż P., Łańcuch Tatrzański (514.5), [w:] Regionalna geografia fizyczna Polski, red. Richling A., Solon J., Macias A., Balon J., Borzyszkowski J., Kistowski M., Poznań 2021, s. 522–528.
• Kondracki J., Karpaty, Warszawa 1989, wydanie II.
• Radwańska-Paryska Z., Paryski W.H., Encyklopedia tatrzańska, Warszawa 1973.