Region Flamandzki

Region Flamandzki Vlaams Gewest
Region autonomiczny
Herb Flaga
Hymn: De Vlaamse leeuw
Państwo	Belgia
Ośrodek administracyjny	Bruksela[a]
Kod ISO 3166-2	BE-VLG
Minister-prezydent	Geert Bourgeois
Powierzchnia	13 522 km²
Populacja (2018) • liczba ludności	6 552 967
• gęstość	522 os./km²
Języki urzędowe	niderlandzki
Szczegółowy podział administracyjny
Liczba prowincji	5
Położenie na mapie
Strona internetowa

Region Flamandzki (niderl. Vlaams Gewest) – jeden z trzech regionów federalnych Belgii, położony w północnej części kraju i zamieszkany głównie przez ludność niderlandzkojęzyczną. Siedzibą parlamentu i rządu Regionu Flamandzkiego jest Bruksela (leżąca poza obszarem regionu – w osobnym Regionie Stołecznym Brukseli). Na określenie regionu używa się też wieloznacznego terminu Flandria.

Podział administracyjny

Region Flamandzki jest podzielony na 5 prowincji:

1. Antwerpia,
2. Limburgia,
3. Flandria Wschodnia,
4. Brabancja Flamandzka,
5. Flandria Zachodnia.

Największe miasta to Antwerpia, Gandawa, Mechelen, Leuven, Hasselt, Brugia.

Historia

Flandria na przestrzeni wieków wchodziła w skład różnych państw i regionów. Od XII w. była pod panowaniem Francji, następnie od 1384 Burgundii. W 1477 przeszła w ręce Habsburgów, a w 1566 – królów hiszpańskich (Niderlandy Hiszpańskie). W 1713 w wyniku wojny o sukcesję hiszpańską przeszła pod rządy austriackie.

Po rewolucji francuskiej w 1794, podobnie jak całe Niderlandy, Flandria została anektowana przez Francję i włączona w jej struktury państwowe jako departamenty: Deux-Nèthes, Dyle, Escaut, Lys i Meuse-Inférieure. W 1798 wybuchło powstanie przeciwko władzy francuskiej, w proteście przeciwko powoływaniu mężczyzn do armii tego kraju.

Po klęsce Napoleona pod Waterloo, na mocy kongresu wiedeńskiego Flandria weszła w skład nowego państwa – Królestwo Zjednoczonych Niderlandów, składającego się z dzisiejszej Belgii, Holandii i Luksemburga. Jego władca, król Wilhelm I prowadził nieudolne rządy, faworyzując protestanckie prowincje północne. Spowodowało to niezadowolenie katolików z południa, rewolucję (1830) i ostatecznie oderwanie się Flandrii i Walonii jako niepodległej Belgii, co zostało potwierdzone traktatem londyńskim w 1839.

W wyniku działalności autonomicznego ruchu flamandzkiego w 1962 ustalono granicę językową niderlandzko-francuską, tworząc w ten sposób region niderlandzkojęzyczny i usankcjonowano jednojęzyczność Flandrii (a dwujęzyczność dla regionu Brukseli). W 1970 utworzono wspólnotę flamandzką obejmującą instytucje i osoby we Flandrii oraz instytucje flamandzkie w Brukseli. W 1980 określono obszar regionu autonomicznego, który początkowo nie pokrywał się z podziałem administracyjnym Belgii na prowincje. Dlatego po utworzeniu w 1989 Regionu Stołecznego Brukseli, w 1995 wydzielono z Brabancji niderlandzkojęzyczną Brabancję Flamandzką. Od 1993 Flandria jest regionem federalnym.

Premierzy Flandrii

• 1981–1992: Gaston Geens (CVP)
• 1992–1999: Luc Van den Brande (CVP)
• 1999–2003: Patrick Dewael (VLD)
• 2003–2003: Renaat Landuyt (p.o., sp.a)
• 2003–2004: Bart Somers (VLD)
• 2004–2007: Yves Leterme (CD&V)
• 2007–2014: Kris Peeters (CD&V)
• 2014–2019: Geert Bourgeois (NVA)
• 2019–2019: Liesbeth Homans (NVA)
• od 2019: Jan Jambon (NVA)^[1]

Media

We Flandrii telewizja publiczna nazywa się Vlaamse Radio- en Televisieomroep. Jej kanałem jest één. Vtm, należące do Vlaamse Media Maatschappij, jest najpopularniejszym kanałem komercyjnym.

Zobacz też

• Fikcyjne ogłoszenie secesji Flandrii – kontrowersyjny program nadany przez francuskojęzyczną RTBF 13 grudnia 2006
• Wyścig Dookoła Flandrii
• Flamandowie
• Władcy Flandrii

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Regionu (niderl.)