Reguła 107%
Reguła 107% – zasada w Formule 1 obowiązująca w latach 1996–2002 i od roku 2011 mówiąca, że kierowca, który w trakcie kwalifikacji uzyskał czas gorszy niż 107% czasu zdobywcy najlepszego czasu pole position (od 2011 roku zdobywcy najlepszego czasu w Q1), z zasady nie kwalifikuje się do wyścigu, chyba że sędziowie z powodu wyjątkowych okoliczności uczynią wyjątek.
Historia
Wprowadzenie
Organ zarządzający Formułą 1, Fédération Internationale de l’Automobile (FIA), wprowadził regułę 107% na zebraniu Światowej Rady Sportów Motorowych w czerwcu 1995 roku, tuż przed Grand Prix Francji[1]. Z propozycją wprowadzenia takiej zasady wyszła Komisja Formuły 1 – grupa przedstawicieli Formuły 1[2]. W trakcie kilku poprzednich lat do wyścigu kwalifikowało się 26 najlepszych kierowców z kwalifikacji. W sezonie 1995 stawka zmniejszyła się początkowo do 26, a później do 24 samochodów, co spowodowało, że każdy kierowca miał zapewniony udział w wyścigu – w tym zespoły mające małe budżety i wolne samochody, między innymi Forti, Pacific czy Simtek. Początkowo regułę 107% planowano wprowadzić począwszy od Grand Prix Węgier 1995. Wymagało to jednak zgody wszystkich zespołów, a Forti i Pacific zaprotestowały. Niemniej jednak fakt, że reguła była wspierana przez większość zespołów pozwolił na wprowadzenie jej od początku sezonu 1996[2].
Wypowiadając się na temat wprowadzenia reguły 107% prezydent FIA Max Mosley powiedział, że "każdy mały zespół, który jest odpowiednio zorganizowany, będzie w stanie osiągnąć margines 107%"[3]. Właściciel praw komercyjnych do Formuły 1, Bernie Ecclestone, powiedział, że Formuła 1 jest najlepsza i nie potrzebuje czegoś, co nie byłoby najlepsze. Z drugiej strony małe zespoły wyrażały obawę związaną z wprowadzeniem reguły[2].
Zastosowanie
Reguła 107% po raz pierwszy znalazła zastosowanie w pierwszym Grand Prix, w którym obowiązywała – Grand Prix Australii: kierowcy Forti, Luca Badoer i Andrea Montermini, nie zdołali osiągnąć wymaganego czasu. Ścigali się oni jednak ulepszoną wersją ubiegłorocznego Forti FG01, w którym w 1995 roku tylko raz (na 34 razy) kierowca Forti uzyskał w kwalifikacjach czas lepszy niż 107% czasu zdobywcy pole position[4]. W Grand Prix San Marino Badoer ścigał się nowym Forti FG03, a Montermini używał jeszcze starego modelu, i to tylko Montermini nie zdołał się zakwalifikować[5]. Kierowcy tego zespołu nie zakwalifikowali się później jeszcze do Grand Prix Hiszpanii i Grand Prix Wielkiej Brytanii (kiedy to w ogóle nie wyjechali na treningi)[6]. W późniejszej części sezonu zastępujący w Minardi Giancarlo Fisichellę Giovanni Lavaggi nie zakwalifikował się do Grand Prix Niemiec, Belgii i Japonii.
W sezonie 1997 reguła 107% znalazła zastosowanie tylko w Grand Prix Australii. Czas powyżej 107% zdobywcy pole position uzyskali Pedro Diniz, Vincenzo Sospiri oraz Ricardo Rosset. Sędziowie dopuścili jednak Diniza do startu między innymi na podstawie tego, że w trakcie treningów osiągał czasy poniżej 107%[7][8]. W przepisie mówiącym o regule 107% był bowiem zapis o "wyjątkowych okolicznościach", w jakich sędziowie mogą dopuścić kierowcę do wyścigu mimo nieuzyskania czasu poniżej 107% czasu zdobywcy pole position, i FIA zacytowała ten zapis[9]. Natomiast Sospiri i Rosset, kierowcy nowo powstałego zespołu MasterCard Lola, uzyskali w kwalifikacjach czasy odpowiednio o 5 i 6 sekund gorsze od Diniza i nie zostali dopuszczeni do wyścigu[7].
W sezonie 1998 Rosset – wówczas kierowca Tyrrella – nie zakwalifikował się pięciokrotnie. Czas powyżej 107% czasu zdobywcy pole position uzyskał w kwalifikacjach do Grand Prix Hiszpanii, Monako, Węgier i Japonii. Rosset nie zakwalifikował się także do Niemiec, ale na skutek kontuzji po wypadku w trakcie treningów w ogóle nie wziął udziału w kwalifikacjach[10].
W roku 1999 reguła 107% była stosowana dwukrotnie. Za pierwszym razem do Grand Prix Australii nie zakwalifikował się Marc Gené, ale na podstawie czasów uzyskiwanych w wolnych treningach sędziowie dopuścili go do startu[11]. W kwalifikacjach do Grand Prix Francji panowały bardzo zmienne warunki, a wraz z upływem kwalifikacji coraz mocniej padał deszcz. Z tego powodu zasady 107% nie wypełnili Damon Hill, Marc Gené, Luca Badoer, Pedro de la Rosa i Toranosuke Takagi, ale wszyscy zostali dopuszczeni do startu[12].
W sezonie 2000 zasada 107% nie była stosowana ani razu. W roku 2001 natomiast znalazła zastosowanie trzykrotnie. W pierwszym Grand Prix sezonu w Australii Tarso Marques nie uzyskał wymaganego czasu, ale z powodu "wyjątkowych okoliczności" został dopuszczony do wyścigu pomimo faktu, że ani razu w trakcie weekendu wyścigowego w Australii nie ustalił czasu lepszego niż 107% najlepszego czasu[13]. Plotkowano, że dopuszczenie Marquesa do startu było spowodowane tym, iż nowy właściciel Minardi, Australijczyk Paul Stoddart, chciał, by w "domowym" Grand Prix wystartowali obaj kierowcy zespołu[14]. W Grand Prix Wielkiej Brytanii Marques ponownie nie wypełnił regulaminowego minimum, ale tym razem nie został dopuszczony do startu[15]. Kwalifikacje do Grand Prix Belgii odbywały się wpierw na mokrym torze, który później powoli przesychał. Z tego powodu regulaminowego czasu nie uzyskali Jos Verstappen, Fernando Alonso, Enrique Bernoldi i Tarso Marques, ale wszyscy zostali dopuszczeni do startu[16].
W sezonie 2002 zasada 107% również była stosowana. W Grand Prix Australii Takuma Satō rozbił swojego Jordana podczas treningów i w kwalifikacjach korzystał z samochodu zapasowego. Jednak z powodu awarii skrzyni biegów Japończyk nie zdołał przejechać mierzonego okrążenia. Następnie Giancarlo Fisichella pożyczył Satō swój samochód, ale wtedy już mocno padało i Satō nie uzyskał regulaminowych 107%. Został on jednak dopuszczony do startu[17]. Alex Yoong nie zakwalifikował się do Grand Prix San Marino, Wielkiej Brytanii i Niemiec, po czym został na dwa wyścigi zastąpiony przez Anthony’ego Davidsona[18]. W Grand Prix Francji zespół Arrows przeżywał problemy finansowe i stawił się na kwalifikacje tylko po to, by uniknąć kary finansowej; kierowcy zespołu, Heinz-Harald Frentzen i Enrique Bernoldi, nie przejechali okrążenia poniżej 107%, a Frentzen opuścił tor 10 minut przed zakończeniem sesji[19]. Fisichella nie ustanowił czasu podczas tej sesji, jednak było to wynikiem wypadku podczas treningów[19].
Zasada 107% została zniesiona po sezonie 2002, kiedy to ustalono nowy format kwalifikacji.
Łącznie reguła 107% została złamana 37 razy. 13 razy kierowcy zostali dopuszczeni do startów. Reguła znalazła zastosowanie podczas 23 Grand Prix.
Powrót
23 czerwca 2010 roku Światowa Rada Sportów Motorowych ogłosiła, że od sezonu 2011 ponownie będzie obowiązywać reguła 107%. Z powodu trzech części kwalifikacji, do wyścigu nie zakwalifikują się kierowcy, którzy uzyskają czas gorszy od 107% czasu zdobywcy najlepszego czasu w pierwszej części kwalifikacji (Q1)[20]. Już w pierwszym Grand Prix jej powrotu (Grand Prix Australii 2011) naruszyli ją kierowcy zespołu HRT, Narain Karthikeyan i Vitantonio Liuzzi[21].
Lista naruszeń reguły 107%
Inne serie
Zasada 107% była używana w Serii GP2 i została zastosowana trzykrotnie. Marcos Martínez z powodu problemów z silnikiem nie zakwalifikował się do swojego pierwszego wyścigu (Hungaroring, sezon 2007) mimo faktu, że podczas treningów uzyskiwał czasy poniżej 107% najlepszych czasów[22]. W sezonie 2009 w trakcie rundy w Monako Ricardo Teixeira uzyskał czas gorszy od 107% czasu zdobywcy pole position i nie wystartował w wyścigach[23]. W kwalifikacjach do rundy mistrzostw na Hungaroringu w tym samym roku, Romain Grosjean i Franck Perera zderzyli się przed ustanowieniem przez ich obu mierzonego czasu okrążenia. Perera został uznany za winnego spowodowania kolizji, za co zakazano mu startu w pierwszym wyścigu, ale w drugim mógł wystartować (z ostatniego rzędu); Grosjean nie wystartował w obu wyścigach[24]. Perera nie zakwalifikował się do wyścigów na torze Spa-Francorchamps z powodu nieuzyskania w kwalifikacjach regulaminowego czasu[25]. Również Grosjean nie uzyskał regulaminowych 107% w Monako w sezonie 2011, z powodu trafiania na wolniejszych kierowców na okrążeniach pomiarowych oraz kolizji ze swoim kolegą z zespołu Pålem Varhaugiem[26].
Przypisy
- ↑ World Council decisions (ang.). grandprix.com, 1995-07-03. [dostęp 2010-12-18].
- ↑ a b c Tony Dodgins. Top Story: F1 grid cut threatens small teams. „Autosport”. 139 (13), s. 4-5, 1995-06-29. Haymarket. ISSN 0269-946X.
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 1995-96. Hazleton, 1995, s. 38. ISBN 1-874557-36-5.
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 1996-97. Hazleton, 1996, s. 92, 101. ISBN 1-874557-91-8.
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 1996-97. Hazleton, 1996, s. 136. ISBN 1-874557-91-8.
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 1996-97. Hazleton, 1996, s. 92, 185. ISBN 1-874557-91-8.
- ↑ a b Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 1997-98. Hazleton, 1997, s. 107. ISBN 1-874557-47-0.
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 1997-98. Hazleton, 1997, s. 100. ISBN 1-874557-47-0.
- ↑ F1 teams race home to test (ang.). grandprix.com, 1997-03-17. [dostęp 2010-12-18].
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 1998-99. Hazleton, 1998, s. 192. ISBN 1-874557-43-8.
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 1999–2000. Hazleton, 1999, s. 99. ISBN 1-874557-34-9.
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 1999–2000. Hazleton, 1999, s. 149. ISBN 1-874557-34-9.
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 2001–2002. Hazleton, 2001, s. 115. ISBN 1-903135-06-0.
- ↑ GRAND PRIX RESULTS: AUSTRALIAN GP, 2001 (ang.). grandprix.com. [dostęp 2010-12-18].
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 2001–2002. Hazleton, 2001, s. 198. ISBN 1-903135-06-0.
- ↑ Nigel Mansell (red.): 2001 Formula One Annual. European Press, 2001, s. 353, 379, 495. ISBN 0-9541368-0-2.
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 2002−2003. Hazleton, 2002, s. 91. ISBN 1-903135-10-9.
- ↑ Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 2002−2003. Hazleton, 2002, s. 81. ISBN 1-903135-10-9.
- ↑ a b Alan Henry (red.): AUTOCOURSE 2002−2003. Hazleton, 2002, s. 180. ISBN 1-903135-10-9.
- ↑ Press Release: World Motor Sport Council (23/06/2010) (ang.). fia.com, 2010-06-23. [dostęp 2010-12-18].
- ↑ Qantas Australian Grand Prix 2011 – Łączny wynik kwalifikacji (pol.). f1wm.pl. [dostęp 2011-03-26].
- ↑ Martínez not allowed to debut in GP2 this weekend (ang.). gp2.gpupdate.net, 2007-08-04. [dostęp 2010-12-18].
- ↑ Trident Racing's Davide Rigon, 9th while Ricardo Teixeira did not start (ang.). automobilsport.com, 2009-05-23. [dostęp 2010-12-18].
- ↑ Franck Perera handed penalty (ang.). gp2.gpupdate.net, 2009-07-24. [dostęp 2010-12-18].
- ↑ Mark Glendenning: Di Grassi penalised for blocking (ang.). autosport.com, 2009-08-28. [dostęp 2010-12-18].
- ↑ Marek Roczniak: Van der Garde ponownie na pole position w GP2 (pol.). f1wm.pl, 2011-05-26. [dostęp 2011-05-26].
Media użyte na tej stronie
Autor: Pedro A. Gracia Fajardo, escudo de Manual de Imagen Institucional de la Administración General del Estado, Licencja: CC0
Flaga Hiszpanii
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.
.svg)
.svg)
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flaga Finlandii
bendera Indonesia
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
(c) I, SilverArrows, CC BY 2.5
Heinz-Harald Frentzen and Enrique Bernoldi, French GP 2002.