Rehabilitacja społeczna

Rehabilitacja społeczna – 1. zespół działań mających na celu umożliwienie osobie z niepełnosprawnością uczestniczenie w życiu rodzinnym, społecznym i zawodowym, na poziomie maksymalnie zbliżonym do innych osób[1]; 2. proces przywracania osobie z niepełnosprawnością zdolności do samodzielnego funkcjonowania i aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym[2]

Rehabilitacja społeczna stawia sobie następujące cele:

  • kształtowanie zaradności osobistej i motywowanie aktywności w sytuacjach społecznych;
  • kształtowanie umiejętności związanych z samodzielnym pełnieniem ról społecznych;
  • likwidowanie barier architektonicznych, urbanistycznych, transportowych, technicznych, w komunikowaniu się, w dostępie do informacji i innych;
  • kształtowanie wśród ogółu społeczeństwa postaw i zachowań, które będą sprzyjać integrowaniu się osób niepełnosprawnych z pełnosprawnymi[1][3].

Niektórzy autorzy wskazują również na inne cele rehabilitacji społecznej:

  • adaptację do trudniejszych warunków życia, powstałych z powodu niepełnosprawności;
  • integrację, poprzez włączanie do różnych sfer życia publicznego oraz kontakty interpersonalne[2].

Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych jako podstawowe formy wspomagania rehabilitacji społecznej warsztaty terapii zajęciowej i turnusy rehabilitacyjne[3].

Zobacz też

  • Niepełnosprawność społeczna

Przypisy

  1. ↑ a b Marianna Marek–Ruka: Rehabilitacja społeczna osób niepełnosprawnych. Wyd. II – uzupełnione. Warszawa: Akademia Pedagogiki Specjalnej, 2001. ISBN 83-912349-1-6. (pol.)
  2. ↑ a b Małgorzata Kupisiewicz: Słownik Pedagogiki Specjalnej. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013, s. 304. ISBN 978-83-01-17338-8. (pol.)
  3. ↑ a b Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 1997 r. nr 123, poz. 776)