Rejencja kwidzyńska (1815–1920)

	kwidzyńska
	kwidzyńska
Państwo	Królestwo Prus
Prowincja	Prusy Zachodnie
Siedziba	Kwidzyn
Powierzchnia	17 596 km²
Populacja (1910); • liczba ludności	; 960 855
• gęstość	54,6 os./km²
	Szczegółowy podział administracyjny
Liczba powiatów	15
Liczba miast na prawach powiatu	2
	Położenie na mapie;

Dawna siedziba władz rejencji

Rejencja kwidzyńska (niem. Regierungsbezirk Marienwerder) – pruska i niemiecka jednostka administracyjna, istniejąca na Pomorzu Gdańskim w latach 1815–1920.

Historia

Rejencja została utworzona w 1815. Wraz z rejencją gdańską tworzyła prowincję Prusy Zachodnie.

Obejmowała tereny uzyskane przez Prusy w I i II rozbiorze Polski, w tym ziemię chełmińską, która do 1815 należała do Księstwa Warszawskiego i zgodnie z postanowieniami kongresu wiedeńskiego miała wraz z miastem Podgórz zostać włączona do Wielkiego Księstwa Poznańskiego).

W 1821 powierzchnia okręgu wynosiła prawie 17 621 km kw. W 1820 rejencję zamieszkiwało 379 tys. mieszkańców, w 1850 – 630 tys., a w 1905 – 932 tys.

W 1820 rejencja dzieliła się na następujące powiaty:

W 1875 ze wschodniej części powiatu Konitz wydzielono powiat Tuchel. W 1887 z części obszaru powiatów: Kulm, Thorn, Graudenz i Strasburg i. Westpr. utworzono powiat Briesen. W 1900 miasta Graudenz i Thorn wyodrębniono z powiatu.

W wyniku postanowień traktatu wersalskiego większa część okręgu znalazła się w granicach Polski jako województwo pomorskie. Zachodnie powiaty (Deutsch Krone, Schlochau i Flatow) przyłączono do prowincji Marchia Graniczna Poznańsko-Zachodniopruska, a wschodnie (Marienwerder, Rosenberg i. Westpr. i Stuhm) stały się częścią rejencji zachodniopruskiej, wchodzącej w skład Prus Wschodnich.