Reluktancja

Reluktancja, rezystancja magnetyczna, opór magnetyczny[1] obwodu magnetycznego – pojęcie analogiczne do rezystancji (oporu elektrycznego), które zamiast rozpraszać energię, magazynuje ją. Reluktancja jest skalarem. Całkowita reluktancja jest stosunkiem siły magnetomotorycznej w pasywnym obwodzie magnetycznym do całkowitego strumienia magnetycznego w tym obwodzie. Jednostką reluktancji w układzie SI jest henr−1. Z definicji może być wyrażona:

gdzie:

– reluktancja wyrażona w amperozwojach na weber (jest to jednostka równoważna zwojowi na henr),
– siła magnetomotoryczna wyrażana w amperozwojach,
– strumień magnetomotoryczny wyrażony w weberach.

Strumień magnetyczny zawsze tworzy zamkniętą pętlę w sposób opisany równaniami Maxwella, ale kształt pętli zależy od reluktancji materiałów. Strumień jest skoncentrowany wokół ścieżek o najmniejszej reluktancji. Reluktancję jednorodnego obwodu magnetycznego można obliczyć wzorami:

lub

gdzie:

– długość obwodu w metrach,
przenikalność magnetyczna próżni równa henra na metr,
– względna przenikalność magnetyczna materiału (bezwymiarowa),
– przenikalność magnetyczna materiału
– przekrój poprzeczny obwodu w metrach kwadratowych.

Odwrotnością reluktacji jest permeancja

Jednostką permeancji w układzie SI jest henr (tak samo jak indukcyjności, ale oba pojęcia są od siebie różne).

Zobacz też

Przypisy

  1. opór magnetyczny, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-11-25].