Remont (koń)

Remont – młody koń dla wojska.

Zakupy remontów były prowadzone przez służbę remontu, która była instytucją administracji wojskowej II Rzeczypospolitej. Remonty były uzupełnieniem pogłowia koni wojskowych nowymi zwierzętami zakupywanymi komisyjnie w czasie pokoju lub mobilizowanymi w czasie wojny od ludności według uprzednio wydanych kart mobilizacyjnych. Zakupione konie kierowano do oddziałów wojskowych zgodnie z zapotrzebowaniem, a najlepsze egzemplarze trafiały do Zapasu Młodych Koni. Remonty następnie były ujeżdżane lub przyuczane do pracy pociągowej. Z zasady zwierzęta kupowano z pominięciem pośredników, bezpośrednio od hodowców[1].

W przedwojennej Polsce istniało duże zróżnicowanie ras i typów koni spowodowane innymi zaleceniami hodowlanymi w państwach zaborczych oraz uwarunkowaniami historycznymi związanymi z przemarszami obcych armii. Tak zróżnicowane pogłowie zwiększało możliwość wyboru koni do stajni remontowych poszczególnych formacji konnych Wojska Polskiego: kawalerii, artylerii konnej czy taborów wojskowych.

Hodowle prywatne, oparte w większości na mierzynach z czasem starały się powiększyć hodowlany asortyment. Konie remontowe dla wojska decydowały o większej opłacalności, a wyższe ceny za te zwierzęta umożliwiały specjalizację hodowli. Hodowla koni na potrzeby kawalerii opierała się na koniu małopolskim. Dla artylerii zaczęto opierać hodowlę na koniach zimnokrwistych sprowadzanych ze Szwecji i Francji[2].

Przypisy

  1. ↑ L. Kukawski, Rola konia w formacjach zbrojnych w dziejach Polski, [w:] Żywią i bronią. Wieś i chłopi w obronie ojczyzny, red. Gmitruk, P. Matusak, Warszawa 2009, s. 309.
  2. ↑ L. Maciąg, Hodowla koni na przełomie XIX i XX wieku i jej wpływ na hodowlę terenową, [w:] Dziedzictwo duchowe i materialne szlachty podlaskiej od XIX wieku do III Rzeczypospolitej, Siedlce 2006, s. 104-105.

Bibliografia