René Pleven

René Pleven

Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1901 Rennes
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1993 Paryż
Premier Francji
Okres	od 12 lipca 1950 do 10 marca 1951
Przynależność polityczna	Demokratyczna i Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu
Poprzednik	Henri Queuille
Następca	Henri Queuille
Premier Francji
Okres	od 11 sierpnia 1951 do 7 stycznia 1952
Przynależność polityczna	Demokratyczna i Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu
Poprzednik	Henri Queuille
Następca	Edgar Faure
Minister finansów Francji
Okres	od 16 listopada 1944 do 26 stycznia 1946
Poprzednik	Aimé Lepercq
Następca	André Philip
Minister spraw zagranicznych Francji
Okres	od 14 maja 1958 do 1 czerwca 1958
Poprzednik	Christian Pineau
Następca	Maurice Couve de Murville
Minister sprawiedliwości Francji
Okres	od 22 czerwca 1969 do 16 marca 1973
Poprzednik	Jean-Marcel Jeanneney
Następca	Pierre Messmer
Odznaczenia

René Pleven (ur. 15 kwietnia 1901 w Rennes, zm. 13 stycznia 1993 w Paryżu) – francuski polityk.

Życiorys

Jego ojcem był pułkownik Jules Pleven, wykładowca na École spéciale militaire de Saint-Cyr^[1]. Wykształcenie zdobywał w liceach w Rennes i Laval, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Paryskim^[1]. Był także studentem École libre des sciences politiques^[1]. W latach 1929–1939 pracował dla Automatic Telephone Company, pełniąc m.in. funkcję dyrektora wszystkich operacji w Europie^[1].

W 1939 został zmobilizowany do Francuskich Sił Powietrznych jako sierżant rezerwy. Jean Monnet mianował go następnie zastępcą szefa francuskiej misji w Stanach Zjednoczonych, mającej na celu zakup samolotów wojskowych^[1]. W 1940 roku po raz pierwszy spotkał się z generałem Charles’em de Gaulle’em^[1]. Pod koniec czerwca 1940 roku dołączył do sił Wolnej Francji^[1].

W lipcu 1940 roku został mianowany sekretarzem generalnym Francuskiej Afryki Równikowej i wraz z pułkownikiem Philippe’em Marie Leclerkiem oraz Claude’em Hettierem de Boislambertem wyjechał do Afryki, mając za zadanie przyłączenie francuskich kolonii do Wolnej Francji^[1]. Odegrał kluczową rolę w wydaniu decyzji o przyłączeniu Czadu do Wolnych Francuzów przez gubernatora Félixa Éboué^[1].

We wrześniu 1941 roku został mianowany komisarzem ds. gospodarki, finansów i kolonii we Francuskim Komitecie Narodowym^[1]. W październiku 1941 powrócił do Londynu^[1]. W 1942 został mianowany komisarzem ds. gospodarki, kolonii i marynarki handlowej, został także wiceprzewodniczącym Francuskiego Komitetu Narodowego^[1]. W październiku 1942 roku objął stanowisko komisarza do spraw zagranicznych i kolonii, a od lutego 1943 ponownie tylko komisarza ds. kolonii^[1]. Funkcję komisarza ds. kolonii pełnił także we Francuskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego i Rządzie Tymczasowym Republiki Francuskiej^[1]. Na przełomie stycznia i lutego 1944 roku przewodniczył konferencji o dekolonizacji zorganizowanej w Brazzaville^[1].

Po śmierci Aimé Lepercqa w listopadzie 1944 roku objął stanowisko ministra finansów, a od kwietnia 1945 był ministrem finansów i gospodarki^[1]. Funkcję ministra przestał pełnić po rezygnacji de Gaulle′a w 1946^[1].

Pomagał w założeniu Demokratycznej i Socjalistycznej Unii Ruchu Oporu, która miała włączyć ludzi wywodzących się z Resistance w życie polityczne Republiki^[1]. W latach 1946–1953 był przewodniczącym tego ugrupowania^[1]. ednym z jego partyjnych kolegów był wielokrotny minister, a następnie socjalistyczny prezydent François Mitterrand.

W październiku 1949 roku został mianowany ministrem obrony w rządzie Georges’a Bidaulta^[1]. Tą samą funkcję pełnił w rządach Antoine’a Pinaya, René Mayera i Josepha Laniela^[1]. W latach 1950–1951 i 1951–1952 pełnił urząd premiera^[1]. W maju 1958 roku pełnił krótko funkcję ministra spraw zagranicznych^[1]. W latach 1958–1969 był jednym z delegatów Francji w Parlamencie Europejskim^[1]. Następnie pełnił funkcję ministra sprawiedliwości w rządach Jacques’a Chabana-Delmasa i Pierre’a Messmera^[1].

Obecnie pamiętany jest głównie ze względu na tzw. „Plan Plevena”, który zmierzał do stworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej (co ostatecznie zablokowali komuniści i gaulliści).

Od 1944 był członkiem kapituły Orderu Wyzwolenia, a od 1948 członkiem Francuskiej Akademii Nauk^[1].

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczony następującymi odznaczeniami^[1]:

• Order Wyzwolenia
• Komandor Orderu Zasługi Morskiej
• Krzyż Wielki Orderu Imperium Brytyjskiego
• Krzyż Wielki Orderu Oranje-Nassau
• Wielki Oficer Orderu Leopolda
• Krzyż Wielki Orderu Danebroga
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej
• Krzyż Wielki Orderu Alawitów
• Krzyż Wielki Orderu Miliona Słoni i Białego Parasola
• Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Polarnej
• Wielki Oficer Narodowego Orderu Wybrzeża Kości Słoniowej
• Doktorat honoris causa Uniwersytetu Karoliny Północnej

Zobacz też

• Wolna Francja
• Premierzy Francji

Przypisy

Bibliografia

• Wielka Encyklopedia A-Z • Suplement, 2005