Renesans karoliński
Renesans karoliński – okres rozwoju kultury zachodnioeuropejskiej, przypadający na panowanie Karolingów, zwłaszcza Karola Wielkiego, w którym nastąpiło ponowne przyjęcie kultury starożytnej[1].
Termin „renesans karoliński” ma charakter pozytywnie wartościujący i wskazuje (podobnie jak termin „renesans XII wieku” czy „renesans ottoński”) na pewne podobieństwa do renesansu wieku XV i XVI[2].
Program reorganizacyjny w zakresie kultury zakładał odnowę łaciny, która w ten sposób ostatecznie oderwała się od języków romańskich. Dzięki mecenatowi cesarskiemu i zdolnościom organizacyjnym Alkuina znacznie rozwinęła się sieć szkół[3]. Przy klasztorach powstawały skryptoria, w których kopiowano dzieła antycznych autorów. Przeprowadzono również reformę szkolnictwa kościelnego, tak by tok nauczania został ujęty w cykle trivium i quadrivium[4]. Literatura i malarstwo zostały odnowione i przez to nastąpił ich rozwój. Powstało wiele monumentalnych budowli, nawiązujących stylem do budowli starożytnego Rzymu (architektura karolińska, np. katedra w Akwizgranie). Na dwór Karola Wielkiego w Akwizgranie przybywali uczeni z odległych krajów. Z Brytanii przybył Alkuin, z Italii – Piotr z Pizy i Paweł Diakon, natomiast z Hiszpanii Teodulf.
W czasach renesansu karolińskiego został odnowiony i ujednolicony krój łacińskiego pisma (tzw. minuskuła karolińska).
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Renesans karoliński - sukcesy Karolingów (pol.). startbook.com. [dostęp 2014-05-01].
- ↑ Renesans karoliński (pol.). W: Historia średniowiecza [on-line]. [dostęp 2014-05-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-02)].
- ↑ Marcin Szrama: Renesans karoliński (pol.). [dostęp 2014-05-01].
- ↑ Franków państwo, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2014-05-01].
Media użyte na tej stronie
Ordonnance de Charlemagne Admonitio generalis (Exhortation générale) Capitulaire promulgué par Charlemagne le 23 mars 789
BnF, Manuscrits, Latin 10758 p. 50Raban Maur (left), supported by Alcuin (middle), dedicates his work to Archbishop Otgar of Mainz (Right)