Repaglinid
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||
| Wzór sumaryczny | C27H36N2O4 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa | 452,59 g/mol | ||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||
| DrugBank | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Repaglinid – organiczny związek chemiczny, lek przeciwcukrzycowy i hipoglikemizujący.
Jest krótkodziałającym lekiem hipoglikemizującym zaliczanym do pochodnych kwasu karbamoilobenzoesowego z grupy leków znanych jako meglitynidy, który został wynaleziony w 1983. Udowodnionym mechanizmem jego działania jest stymulowanie uwalniania insuliny z komórek ß trzustki poprzez hamowanie kanałów potasowych ATP-zależnych. Głównym problemem ubocznym jest możliwość wystąpienia hipoglikemii[2].
W cukrzycy typu 2 lek ten szybko koryguje zaburzenie wydzielania insuliny stymulowane posiłkiem, bez zwiększania wydzielania hormonu pomiędzy posiłkami i w nocy. Pozwala to choremu leczonemu repaglinidem na przyjmowanie posiłków w rytmie dostosowanym do indywidualnych potrzeb przy równoczesnym zmniejszeniu ryzyka hipoglikemii.
Budowa chemiczna
Repaglinid jest pochodną kwasu karbamoilometylobenzoesowego. Aktywność antyhiperglikemiczna leku jest stereoselektywna, enancjomer (S) wykazuje 100 razy większą siłę działania niż enancjomer (R).
Wskazania
Wskazaniem do leczenia repaglinidem jest cukrzyca typu 2. Lek podaje się chorym, u których zawiodło postępowanie niefarmakologiczne (dieta, zmniejszanie masy ciała i ćwiczenia fizyczne). Repaglinid spełnia szczególną rolę u chorych z wysokim poposiłkowym stężeniem cukru we krwi lub/i u chorych z nieregularnymi czasami posiłków. Preparat można stosować w terapii skojarzonej u pacjentów leczonych nieskutecznie metforminą lub insuliną. Połączenie repaglinidu z metforminą lub insuliną ułatwia utrzymanie glikemii na prawidłowym poziomie[2].
Dawkowanie
Lek powinien być przyjmowany przed każdym głównym posiłkiem. Zaleca się, aby wstępna jednorazowa dawka wynosiła 0,5 mg u chorych wcześniej nie leczonych oraz 1 mg u osób przyjmujących uprzednio inne leki hipoglikemizujące. W przypadku nie uzyskania pożądanego efektu terapeutycznego dawkę można zwiększać co 1–2 tygodnie, przy czym najwyższa dawka jednorazowa wynosi 4 mg. Dobowa dawka maksymalna nie powinna przekraczać 16 mg.
W 2010 lek wycofano z rynku europejskiego.
Interakcje
Repaglinid metabolizowany jest w wątrobie przez izoenzym 3A4 cytochromu P450, dlatego też wszystkie substancje wpływające na aktywność tego izoenzymu mogą zmieniać metabolizm leku. Wykazano, że ketokonazol i erytromycyna mogą hamować, a ryfampicyna, karbamazepina oraz barbiturany przyspieszać metabolizm repaglinidu.
U chorych leczonych repaglinidem nie stwierdzono wpływu diazepamu, glikenklamidu i nikardypiny na stopień jego wiązania z białkami osocza. Wykazano natomiast, że warfaryna, furosemid i tolbutamid zwiększają o 20–30% stężenie wolnego repaglinidu w surowicy krwi. U zdrowych ochotników repaglinid nie zmieniał parametrów farmakokinetycznych digoksyny, warfaryny, teofiliny i cymetydyny.
Przeciwskazania
- u chorych kawsicą ketonową ze śpiączką lub bez z cukrzycą typu 1
- jednoczesne podawanie z gemfibrozylem
- znana nadwrażliwość na lek lub składniki nieaktywne
Grupy specjalne
Bezpieczeństwo u kobiet w ciąży nie zostało ustalone. Dane są ograniczone i istnieje tylko jeden opis przypadku, w którym odnotowuje się brak komplikacji związanych ze stosowaniem repaglinidu w czasie ciąży[3].
Agencja FDA umieściła Repaglinid w klasie C do stosowania w ciąży. Ta klasa obejmuje leki, których badania reprodukcyjne na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na płód (teratogenny, śmiertelny lub inny) lub te leki, dla których kontrolowane badania nie są dostępne na ludziach, a czasami ani na ludziach, ani na zwierzętach[4].
Podczas stosowania tego leku należy zachować ostrożność u osób z chorobami wątroby i zaburzeniami czynności nerek[2].
Objawy niepożądane
Hipoglikemia jest najczęstszym i najpoważniejszym objawem niepożądanym mogącym wystąpić w czasie terapii lekami pobudzającymi sekrecję insuliny. Sugeruje się, że charakterystyczne dla repaglinidu parametry farmakokinetyczne: krótki okres, w którym lek osiąga maksymalne stężenie w osoczu i krótki okres półtrwania, w połączeniu z zalecanym sposobem przyjmowania wraz z posiłkiem, znacznie zmniejsza ryzyko hipoglikemii.
Przypisy
- ↑ a b Repaglinide, [w:] DrugBank [online], University of Alberta, DB00912 (ang.).
- ↑ a b c DRUG LABEL INFORMATION. dailymed.nlm.nih.gov. [dostęp 2022-03-11].
- ↑ M. A. Mollar-Puchades, A. Martin-Cortes, A. Perez-Calvo, C. Diaz-Garcia: Drugs during pregnancy: an issue of risk classification and information to prescribers. Diabetes Obes Matab, 2007, 9:146-147. dom-pubs.onlinelibrary.wiley.com. [dostęp 2022-03-11].
- ↑ R Sannerstedt, P Lundborg, B R Danielsson, I Kihlström, G Alván, B Prame, E Ridley: Use of repaglinide on a pregnant woman during embryogenesis. Drug Saf, 1996, 14: 69-76. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov. [dostęp 2022-03-11].
Bibliografia
- Halina Adamska-Dyniewska, Leki współczesne które warto znać, Łódź: Wydawnictwo TTM, 2000, s. 76–82, ISBN 83-900967-7-3.
Media użyte na tej stronie
