Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn

Polska
Ilustracja
Godło Polski
Przydomek

Biało-czerwoni, Orły

Związek

Polski Związek Piłki Nożnej

Sponsor techniczny

Nike

Trener

Czesław Michniewicz
(do 31 grudnia 2022)

Asystent trenera

Mirosław Kalita
Kamil Potrykus
Hubert Małowiejski

Skrót FIFA

POL

Ranking FIFA

Increase2.svg 26. (1544 pkt.)[a]

Miejsce w rankingu Elo

Increase2.svg 21. (1779 pkt.)[a]

Zawodnicy
Kapitan

Robert Lewandowski
(od 2014)

Najwięcej występów

Robert Lewandowski (138)

Najwięcej bramek

Robert Lewandowski (78)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz
 Węgry 1:0 II Rzeczpospolita Polska
(Budapeszt, Węgry; 18 grudnia 1921)
Najwyższe zwycięstwo
 Polska 10:0  San Marino
(Kielce, Polska; 1 kwietnia 2009)
Najwyższa porażka
 Dania 8:0 Polska
(Kopenhaga, Dania; 26 czerwca 1948)
Medale
Igrzyska olimpijskie
Gold medal.svg1972
Silver medal.svg1976, 1992
Mistrzostwa świata
Bronze medal world centered-2.svg1974, 1982
Strona internetowa
  1. Stan aktualny na 31 marca 2022.

Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzndrużyna piłkarska reprezentująca Rzeczpospolitą Polską w zawodach międzynarodowych. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialny jest Polski Związek Piłki Nożnej, organ zarządzający piłką nożną w Polsce. W reprezentacji mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo polskie.

Reprezentacja Polski swój pierwszy mecz międzypaństwowy rozegrała w 1921 przeciwko Węgrom. Głównym stadionem, na którym podejmuje rywali w roli gospodarza, jest obecnie Stadion Narodowy w Warszawie. Z kolei jedynym obiektem posiadającym nadane przez PZPN miano narodowego jest Stadion Śląski w Chorzowie.

Polska bierze udział w rozgrywkach Pucharu Świata FIFA (mistrzostw świata) oraz mistrzostw Europy UEFA (EURO), które odbywają się naprzemiennie co dwa lata. Uczestniczyła w ośmiu z dwudziestu jeden turniejów finałowych MŚ oraz w czterech z szesnastu turniejów finałowych ME. Najlepszym wynikiem Polski w turnieju FIFA jest dwukrotnie trzecie miejsce osiągnięte w 1974 i 1982, a w ME – ćwierćfinał w 2016. W 1974 polski napastnik Grzegorz Lato został królem strzelców MŚ (7 trafień). W 2012 Polska wraz z Ukrainą organizowała ME 2012.

W przeszłości Polacy, w ramach reprezentacji A, sześciokrotnie brali również udział w turniejach olimpijskich, zdobywając w nich mistrzostwo w 1972 oraz wicemistrzostwo w 1976. Od 1992 w IO startują jednak tylko reprezentacje do lat 23 (w tej kategorii Polacy sięgnęli po wicemistrzostwo w 1992).

Reprezentacja błędnie nazywana jest również często kadrą, która jest szerszym pojęciem. Kadra powoływana jest przez właściwego trenera lub selekcjonera w kategorii klubu, okręgu lub związku i stanowi bazę do wyłonienia reprezentacji. Z kolei reprezentacja to grupa wyłoniona spośród członków kadry, czynnie uczestnicząca w rozgrywce sportowej[1].

Historia

1921–1939: Początki

Reprezentacja Polski przed swoim pierwszym meczem w historii, 18 grudnia 1921.
Mecz Brazylii i Polski podczas MŚ 1938.

Koncepcja utworzenia piłkarskiej reprezentacji Polski pojawiła się w 1919 podczas założycielskiego zgromadzenia Polskiego Związku Piłki Nożnej. Za jeden ze swoich głównych celów władze PZPN postawiły sobie udział drużyny narodowej w turnieju piłkarskim igrzysk olimpijskich w Antwerpii. Planom olimpijskiego debiutu przeszkodziła jednak agresja bolszewicka, dlatego ze startu zrezygnowano[2]. Swój inauguracyjny pojedynek międzypaństwowy Biało-Czerwoni rozegrali dopiero 18 grudnia 1921 na stadionie Hungária körúti w Budapeszcie, w towarzyskim meczu przeciwko Węgrom, zakończonym porażką 0:1.

Pierwsze zwycięstwo Polacy odnieśli 28 maja 1922 w towarzyskiej potyczce na Stadionie w Sztokholmie nad Szwecją (2:1), a historyczną premierową bramkę uzyskał z rzutu karnego Józef Klotz. 20 kwietnia 1923 PZPN stał się członkiem FIFA podczas kongresu tej organizacji w Genewie. W maju 1924 reprezentacja Polski zadebiutowała na światowej imprezie – Letnich Igrzyskach Olimpijskich. W Paryżu Polacy rozegrali jedno spotkanie, ulegając Węgrom 0:5. W październiku 1933 Biało-Czerwoni po raz pierwszy przystąpili do eliminacji mistrzostw świata, w których walczyli z Czechosłowacją. W pierwszym spotkaniu na warszawskim Stadionie WP goście okazali się lepsi, zwyciężając 2:1. Bramkę dla Polski zdobył Henryk Martyna z rzutu karnego. Polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych zakazało polskim piłkarzom wyjazdu do Pragi na mecz rewanżowy.

Cztery lata później, w eliminacjach MŚ 1938 Polacy wyeliminowali Jugosławię[3]. Debiut w finałach mistrzostw świata miał miejsce 5 czerwca 1938 na Stade de la Meinau w Strasburgu w przegranym po dogrywce 5:6 spotkaniu 1/8 finału z Brazylią. W 1936 Polacy prowadzeni przez Józefa Kałużę wywalczyli 4. miejsce w turnieju olimpijskim w Berlinie. Największą gwiazdą przedwojennej reprezentacji był Ernest Wilimowski, zdobywca czterech goli w jednym meczu MŚ, co pozostawało rekordem mundiali do 1994. Sukcesem polskiej reprezentacji było również pokonanie w sierpniu 1939 wicemistrzów świata Węgrów 4:2.

1947–1970

Pierwszy po II wojnie światowej mecz polska reprezentacja rozegrała 11 czerwca 1947 w Oslo, przegrywając 1:3 z Norwegią. Największym sukcesem Polaków w pierwszych powojennych latach było towarzyskie zwycięstwo 3:1 nad jedną z czołowych wówczas drużyn europejskich, Czechosłowacją (1948). W tym samym roku, 26 czerwca 1948 w Kopenhadze reprezentacja Polski doznała najwyższej porażki w swojej historii, przegrywając z Danią 0:8[4].

Do połowy lat 50. reprezentacja narodowa rozegrała tylko jedno spotkanie o wyższą stawkę. Doszło do niego w 1952 w 1/8 finału igrzysk olimpijskich w Finlandii przeciwko Danii, a zakończył się on porażką 0:2 (wcześniej Polska pokonała występujący w kategorii amatorskiej zespół Francji). Jednym z najważniejszych piłkarzy w składzie reprezentacji był wówczas Gerard Cieślik. Polska miała przystąpić do eliminacji MŚ 1954, ale po wylosowaniu Węgier (jednej z najsilniejszych drużyn na świecie) wycofała się. Dnia 2 marca 1955 w Wiedniu PZPN przystąpił do nowo zawiązanej Europejskiej Unii Piłkarskiej.

W 1957 drużyna prowadzona m.in. przez Henryka Reymana rywalizowała ze Związkiem Radzieckim o awans do finałów MŚ 1958. Po porażce w Moskwie i rewanżowej wygranej w Chorzowie, w dodatkowym meczu na neutralnym terenie w Lipsku Polacy przegrali i nie wystąpili w MŚ. W 1959 zespół zadebiutował w eliminacjach do Pucharu Narodów Europy 1960, przegrywając rywalizację z Hiszpanią. Jesienią powodzeniem zakończyły się z kolei eliminacje do IO 1960, w których Polacy nie wyszli z grupy. Ważną postacią zespołu był wówczas napastnik Ernest Pol.

W 1961 reprezentacja Polski wzięła udział w eliminacjach do MŚ 1962, przegranych po dwumeczu z Jugosławią. Rok później Polacy dwukrotnie przegrali z Irlandią Północną w eliminacjach Pucharu Narodów Europy 1964. 4 września 1963 w Szczecinie Polacy pokonali Norwegów 9:0, co przez następne 45 lat było najwyższym zwycięstwem polskiego zespołu. Swojego pierwszego gola w reprezentacji strzelił wtedy Włodzimierz Lubański, czołowa postać tej drużyny w kolejnych latach. Polska przegrała również kolejne eliminacje, tym razem do MŚ 1966. W decydującym meczu uległa w Rzymie Włochom 1:6.

W następnych latach piłkarze zaliczali kolejne przegrane eliminacje, kolejno do PNE 1968 oraz IO 1968. W 1969 w zespole pojawił się Kazimierz Deyna. Pomimo obecności w składzie kilku klasowych graczy, Polska nie przebrnęła fazy eliminacji MŚ 1970.

1970–1986

Kazimierz Górski (z prawej) podczas spotkania z dziennikarzami (1985).

Początek nowej dekady stał się początkiem serii sukcesów polskiego futbolu. Jesienią 1970 ze stanowiskiem selekcjonera kadry narodowej pożegnał się ostatecznie Ryszard Koncewicz. 1 grudnia władze PZPN po raz drugi powierzyły tę funkcję Kazimierzowi Górskiemu, tym razem miał podejmować samodzielne decyzje (wcześniej był członkiem trzyosobowego kapitanatu). Pierwszym sprawdzianem były rozgrywane równolegle eliminacje ME 1972 oraz IO 1972. W tych pierwszych Polacy zanotowali kolejną porażkę[5], lepiej wiodło im się w meczach o awans na olimpiadę w Monachium. W decydujących o promocji Polski spotkaniach zawodnicy Górskiego pokonali Bułgarów, a amatorska reprezentacja Hiszpanii z nimi zremisowała. W pierwszej rundzie igrzysk Polacy odnieśli komplet zwycięstw, pokonując Kolumbię, Ghanę i Niemcy Wschodnie. W drugiej rundzie zremisowali z Danią oraz pokonali Związek Radziecki i Maroko. W rozegranym 10 września 1972 finale Polacy wygrali z drużyną Węgier 2:1 i zdobyli tytuł mistrza olimpijskiego. Kazimierz Deyna z 9 bramkami został królem strzelców turnieju. Po powrocie do kraju wszyscy piłkarze kadry i trenerzy zostali odznaczeni Złotymi Odznakami PZPN, a władze centralne związku podjęły uchwałę o ustanowieniu 10 września „Dniem Polskiego Piłkarza”[6].

(c) Bundesarchiv, Bild 183-N0706-0039 / Mittelstädt, Rainer / CC-BY-SA 3.0
Polacy w meczu o 3. miejsce mistrzostw świata, lipiec 1974.
(c) Bundesarchiv, Bild 183-N0706-0040 / Mittelstädt, Rainer / CC-BY-SA 3.0
Grzegorz Lato w walce o piłkę z Marinho Chagasem, lipiec 1974.

W 1973 Polacy rywalizowali z Walijczykami i Anglikami o awans do MŚ 1974. Eliminacje rozpoczęli od przegranej w Cardiff, natomiast w kolejnym meczu, 6 czerwca 1973 na Stadionie Śląskim w Chorzowie pokonali faworyzowanych Anglików 2:0. Jesienią w rewanżowym spotkaniu z Walią zwyciężyli 3:0 i do awansu potrzebowali już tylko remisu w Londynie[7]. Mecz na Wembley zakończył się remisem 1:1 po bramce Jana Domarskiego. Znacznie więcej okazji do zdobycia bramki mieli gospodarze, lecz dzięki skutecznej postawie bramkarza Jana Tomaszewskiego, który otrzymał po meczu przydomek Człowieka, który zatrzymał Anglię, udało im się uzyskać tylko jedno trafienie. Mundial Biało-Czerwoni rozpoczęli od wygranej z Argentyną 3:2. W kolejnych spotkaniach ograli Haiti 7:0 oraz wicemistrzów świata Włochów 2:1. W drugiej rundzie okazali się lepsi od Szwedów (1:0) i Jugosłowian (2:1). W spotkaniu ze Szwecją Tomaszewski obronił rzut karny wykonywany przez Staffana Tappera. O awansie do finału decydował mecz Polski z Niemcami Zachodnimi. Toczył się on w trudnych warunkach, na zalanym po ulewnym deszczu boisku – z tego względu spotkanie to przeszło do historii jako Mecz na wodzie (niem. Wasserschlacht von Frankfurt). Tomaszewski znów obronił rzut karny, tym razem wykonywany przez Uliego Hoeneßa. Na kwadrans przed końcem decydujące trafienie uzyskał Gerd Müller. Polacy tym samym odpadli z rywalizacji o złoty medal. Kilka dni później, w grze o 3. miejsce polscy piłkarze pokonali obrońców tytułu, drużynę Brazylii 1:0 po golu Grzegorza Laty, który z 7 bramkami został królem strzelców turnieju. Prócz niego, do najlepszych zawodników mistrzostw zaliczano Deynę i Roberta Gadochę[8].

Niepowodzeniem dla Polaków zakończyły się kolejne eliminacje do ME 1976 w silnie obsadzonej grupie m.in. z Włochami i Holandią. 10 września 1975 drużyna Górskiego wygrała u siebie z wicemistrzami świata Holendrami 4:1. W rewanżu w Amsterdamie lepsi okazali się jednak Pomarańczowi, którzy wygrali 3:0. Oba mecze Polaków z Włochami zakończyły się wynikiem bezbramkowym. Latem 1976 Polacy wzięli udział w IO 1976 w Montrealu, w których jako obrońcy tytułu mieli zapewniony udział. Na inaugurację bezbramkowo zremisowali z Kubą, potem pokonali kolejno Iran, Koreę Północną, a w półfinale amatorską Brazylię. W finałowym spotkaniu z Niemcami Wschodnimi przegrali 1:3 i zdobyli ostatecznie srebrny medal. Andrzej Szarmach z 6 bramkami został królem strzelców turnieju. Wyniki zmagań uznano w kraju za porażkę i w tej atmosferze Kazimierz Górski odszedł ze stanowiska.

Nowym selekcjonerem wybrano Jacka Gmocha. W eliminacjach do MŚ 1978 Biało-Czerwoni tylko raz stracili punkty (po remisie 1:1 w ostatnim spotkaniu z Portugalią). Na turniej finałowy do Argentyny jechali z aspiracjami sięgającymi mistrzowskiego tytułu. W meczu otwarcia z broniącymi złota Niemcami Zachodnimi zremisowali 0:0. W kolejnych spotkaniach piłkarze wygrali z Tunezją 1:0 i z Meksykiem 3:1, dzięki czemu awansowali do drugiej rundy mistrzostw. Trafili w niej do grupy z gospodarzami turnieju Argentyną oraz z Peru i Brazylią. Mecz z Argentyńczykami przegrali 0:2, nie wykorzystując rzutu karnego. Mecz z Peru wygrali 1:0, a w kolejnym ulegli 1:3 Brazylijczykom i zostali ostatecznie sklasyfikowani poza strefą medalową. Gmocha obarczono odpowiedzialnością za słaby względem wysokich oczekiwań występ reprezentacji[9] i wkrótce potem opuścił stanowisko.

Kolejnym selekcjonerem władze PZPN wybrały Ryszarda Kuleszę. Pod jego kierunkiem drużyna przystąpiła do eliminacji EUROPA 80. Tak jak cztery lata wcześniej, decydujące były spotkania ze znów będącymi wicemistrzami świata Holendrami. W Chorzowie gospodarze wygrali 2:0, lecz po stratach punktowych w meczach z NRD, w ostatnim spotkaniu eliminacji w Amsterdamie Polacy musieli wygrać. Długo utrzymywał się korzystny wynik, jednak mecz ostatecznie zakończył się remisem 1:1. W ostatnim meczu tej fazy Holendrzy pokonali Niemcy Wschodnie, zdobywając promocję do finałów ME. Po wydarzeniach afery na Okęciu Kulesza w grudniu 1980 przestał pełnić funkcję selekcjonera, a zastąpił go Antoni Piechniczek.

W 1981 zawodnicy wznowili grę w eliminacjach hiszpańskiego mundialu. W maju w Chorzowie pokonali NRD, ponownie lepsi okazali się w październikowym spotkaniu rewanżowym w Lipsku. Awans Polacy zapewnili sobie po wygranej z Maltą. W międzyczasie pokonali też 2:1 w towarzyskim spotkaniu w Buenos Aires obrońców tytułu, Argentyńczyków. Premierowy pojedynek MŚ 1982 z Włochami zakończył się bezbramkowym remisem, podobnie jak następne spotkanie z Kamerunem. W ostatnim meczu pierwszej rundy z Peru Polacy wygrali 5:1. W drugiej rundzie ich przeciwnikami byli Belgowie i Związek Radziecki. W wygranym 3:0 meczu z Belgami wszystkie trzy bramki zdobył Zbigniew Boniek. Decydujące o awansie do półfinału spotkanie z ZSRR zakończyło się bezbramkowym remisem, co premiowało do dalszej gry Polaków. W grze o finał nie byli oni jednak w stanie zatrzymać Włochów (0:2), przyszłych mistrzów świata, a zwłaszcza Paolo Rossiego, autora dwóch bramek. 10 lipca w Alicante drużyna Piechniczka zmierzyła się z Francuzami w spotkaniu o 3. miejsce, które zakończył się zwycięstwem Polski 3:2.

Drużyna słabo spisała się w eliminacjach ME 1984 wygrywając tylko jeden mecz. Sukcesem po raz czwarty z rzędu zakończyły się za to eliminacje MŚ 1986. W decydującym spotkaniu we wrześniu 1985 Polacy bezbramkowo zremisowali z Belgią, co premiowało ich awansem do finałów. W listopadzie w towarzyskim spotkaniu wygrali ponadto 1:0 z mistrzami świata Włochami. Meksykański turniej zaczęli od bezbramkowego remisu z Marokiem. Jedyna bramka strzelona przez Polaków w tej imprezie padła w kolejnym meczu z Portugalią (1:0). W ostatnim meczu grupowym Polacy przegrali 0:3 z Anglią. Mimo zajęcia 3. miejsca w grupie, dzięki korzystnemu bilansowi reprezentacji udało się uzyskać awans do 1/8 finału. W tejże ulegli jednak wysoko Brazylii (0:4). Piechniczek podał się do dymisji, która została przyjęta.

1986–2000

Po dymisji Piechniczka stanowisko selekcjonera zostało po raz pierwszy w historii obsadzone w drodze konkursu. Jego zwycięzcą został Wojciech Łazarek. Bez sukcesu prowadził on reprezentację w eliminacjach Euro 1988 i MŚ 1990. Po wyjazdowej porażce z Anglią w czerwcu 1989 selekcjoner złożył dymisję.

Przed kolejnymi grami eliminacyjnymi stanowisko objął Andrzej Strejlau. Polacy mieli jeszcze szanse awansu na mundial, lecz nie udało im się go wywalczyć – w turnieju finałowym zabrakło ich po raz pierwszy od 1970. Jesienią 1990 prowadzeni przez Strejlaua zawodnicy przystąpili do eliminacji Euro 1992. Tym razem również nie udało się wywalczyć awansu do turnieju finałowego. W eliminacjach do MŚ 1994 szanse promocji Polacy stracili w przegranych meczach wyjazdowych z Anglią i Norwegią we wrześniu 1993. Strejlau przegrywając trzecie z rzędu eliminacje do turnieju mistrzowskiego podał się do dymisji, a w ostatnich spotkaniach tamtej fazy mistrzostw drużynę prowadził jego dotychczasowy asystent, Lesław Ćmikiewicz.

Jego następcą został mianowany Henryk Apostel, który również bez powodzenia prowadził piłkarzy w eliminacjach Euro 1996. O ostatecznej przegranej zdecydowała porażka 1:4 ze Słowacją w Bratysławie.

W pierwszej połowie 1996 cztery towarzyskie mecze bez zwycięstwa reprezentacja rozegrała pod wodzą Władysława Stachurskiego. Selekcjoner odszedł po remisie z Białorusią, a zastąpił go Antoni Piechniczek. Drugie podejście do pracy z kadrą tego trenera nie było tak udane jak pierwsze[10], a Polacy odpadli w eliminacjach do finałów MŚ 1998. Po domowej porażce w maju 1997 z Anglią, zakończyła się druga kadencja Piechniczka. Tymczasowo funkcję selekcjonera powierzono jego asystentowi, Krzysztofowi Pawlakowi. Pod jego wodzą Polacy pokonali Gruzję w meczu eliminacyjnym.

Pod koniec lipca 1997 władze PZPN ogłosiły decyzję o powierzeniu funkcji selekcjonera Januszowi Wójcikowi. Szkoleniowiec ten od czasu zdobycia przez prowadzoną przez niego w 1992 reprezentację U23 srebrnego medalu olimpijskiego w Barcelonie wielokrotnie był faworytem mediów do objęcia stanowiska trenera dorosłej kadry. Po dokończeniu przegranych eliminacji MŚ 1998 Polacy rozpoczęli udział w eliminacjach Euro 2000. O końcowym niepowodzeniu zdecydowały porażki w pierwszym meczu z Anglikami i w obu spotkaniach ze Szwedami (Polska zdobyła łącznie tyle samo punktów, co Anglia, jednak Brytyjczycy awansowali do gier barażowych dzięki korzystniejszemu bilansowi bramek). Po wyjazdowej porażce ze Skandynawami w ostatnim spotkaniu eliminacji PZPN zrezygnował z usług Wójcika.

2000–2013

Po odejściu Wójcika władze federacji podjęły współpracę z Jerzym Engelem, który swoją pracę prowadził pod hasłem futbol na tak. Eliminacje MŚ 2002 w wykonaniu prowadzonego przezeń zespołu zakończyły się powodzeniem po raz pierwszy od 16 lat; dodatkowo Polacy wywalczyli promocję do finałów jako pierwsza drużyna z Europy. Awans zapewnili sobie wygraną 3:0 z Norwegią we wrześniu 2001. Mundialowe mecze zawiodły jednak oczekiwania kibiców: Polacy przegrali w fazie grupowej z Koreą Południową 0:2 oraz z Portugalią 0:4. W ostatnim spotkaniu z USA grająca w rezerwowym składzie polska reprezentacja okazała się lepsza, pokonując rywali 3:1. Po powrocie do kraju drużynę i selekcjonera poddano mocnej krytyce, domagano się dymisji Engela. Trener odpierał zarzuty i zgłaszał chęć kontynuowania pracy. Federacja zdecydowała się jednak zakończyć współpracę.

Maciej Żurawski (z lewej) podczas meczu z Kostaryką na MŚ 2006.

Następcą Engela został Zbigniew Boniek. Już po pięciu spotkaniach reprezentacji, w grudniu 2002 przebywający za granicą ogłosił on swoją dymisję. W tym samym miesiącu zdecydowano o zatrudnieniu Pawła Janasa. Nowy szkoleniowiec kontynuował rywalizację w eliminacjach Euro 2004. Przed ostatnią kolejką spotkań Polacy mieli jeszcze szansę zająć miejsce barażowe, lecz w tym samym czasie Łotysze nieoczekiwanie wygrali 1:0 z pewnymi awansu Szwedami i mimo pokonania przez Polaków w wyjazdowym meczu Węgrów to Łotysze zajęli drugie miejsce w grupie. Jesienią 2004 Polska rozpoczęła eliminacje MŚ 2006. W dziesięciu spotkaniach odniosła osiem zwycięstw i pomimo dwóch porażek z Anglią, dzięki korzystnym rezultatom w innych grupach, awansowała do turnieju głównego bezpośrednio z drugiego miejsca. Rozgrywany w Niemczech mundial nie był dla polskich zawodników udany. Przegrali wówczas z Ekwadorem 0:2 oraz z Niemcami 0:1. Jedyne zwycięstwo Polacy odnieśli w ostatnim meczu fazy grupowej przeciwko Kostaryce 2:1.

Radość Polaków po zdobyciu zwycięskiej bramki w meczu el. ME 2008 z Armenią, marzec 2007.
Mecz Polski z Czechami podczas ME, 16 czerwca 2012.

PZPN zwolnił Janasa i zatrudnił na stanowisku selekcjonera reprezentacji Holendra Leo Beenhakkera, któremu postawiono za cel awans do finałów Euro 2008. Po słabych pierwszych spotkaniach, reprezentacja zaczęła odnosić lepsze wyniki (m.in. wygrywając ze znacznie wyżej notowaną Portugalią oraz Belgią), co poprawiło wizerunek zespołu oraz trenera. Decydująca runda meczów eliminacyjnych przyniosła pierwszy w historii awans Polski do finałów mistrzostw Europy. Stało się tak m.in. po wrześniowym remisie wyjazdowym z Portugalią oraz listopadowej wygranej z Belgią. W samym turnieju Polacy zagrali jednak słabo; przegrali pierwszy mecz z Niemcami 0:2, a następnie zremisowali z Austrią 1:1. W trzecim meczu przegrali z Chorwacją 0:1, kończąc udział w turnieju na rundzie grupowej. Po nieudanych mistrzostwach Europy Polacy przystąpili do eliminacji MŚ 2010. Notowali w nich jednak dużo gorsze wyniki niż w poprzednich eliminacjach. 1 kwietnia 2009 w Kielcach Polska pokonała 10:0 San Marino, ustanawiając tym samym najwyższe zwycięstwo w swojej historii. Po wrześniowej porażce w Mariborze ze Słowenią zarząd PZPN zwolnił Beenhakkera i zastąpił go Stefanem Majewskim. Dwa ostatnie mecze eliminacyjne pod jego wodzą zostały przez Polaków przegrane i nie uzyskali oni awansu do finałowych rozgrywek.

Reprezentanci Polski przed meczem z Irlandią, 19 listopada 2013.

W październiku 2009 wybrano nowego selekcjonera kadry, którym został Franciszek Smuda[11]. Miał on przygotować i poprowadzić zespół w finałach Euro 2012, którego współorganizatorem miała być Polska i do którego nie musiała się ona kwalifikować. Mecz otwarcia tego turnieju rozegrany na Stadionie Narodowym w Warszawie zakończył się remisem 1:1 z Grecją. W drugiej połowie rzut karny dla gości został wybroniony przez Przemysława Tytonia. Kolejny mecz, tym razem z Rosją również zakończył się wynikiem 1:1. Biało-Czerwoni aby awansować do ćwierćfinału musieli wygrać w ostatnim spotkaniu z Czechami we Wrocławiu; przegrali go jednak 0:1[12]. Franciszek Smuda podał się do dymisji.

Po zakończeniu mistrzostw PZPN wybrał nowego selekcjonera, którym został Waldemar Fornalik. Prowadzona przez niego drużyna brała udział w eliminacjach MŚ 2014, które zakończyły się dla niej porażką. Definitywnie szansę awansu stracili w październiku 2013 po porażce z Ukrainą. Dzień po przegranym meczu z Anglią prezes PZPN zdymisjonował trenera.

2013–2018

Wyjściowa jedenastka przed meczem z Japonią, 28 czerwca 2018.

W listopadzie 2013 funkcję selekcjonera kadry objął Adam Nawałka[13]. W pierwszym meczu pod wodzą nowego trenera Polska przegrała ze Słowacją 0:2. We wrześniu 2014 Biało-Czerwoni rozpoczęli eliminacje Euro 2016. W ramach tych rozgrywek 11 października 2014 reprezentacja Polski pierwszy raz w historii pokonała zespół Niemiec (2:0). Awans do finałów Polacy zapewnili sobie wygraną z Irlandią 2:1 w październiku 2015. Pierwszy mecz fazy grupowej ME Polska rozegrała z Irlandią Północną i zwyciężyła 1:0. W kolejnym spotkaniu z Niemcami drużyna Nawałki zremisowała 0:0, a w ostatnim meczu fazy grupowej z Ukrainą wygrała 1:0. W meczu 1/8 finału Polacy zmierzyli się ze Szwajcarią (1:1). O ich awansie do ćwierćfinału zdecydowała zwycięska seria rzutów karnych (5-4). W kolejnej rundzie Polacy zagrali z Portugalią, a ten mecz również zakończył się wynikiem 1:1. Rzuty karne lepiej wykonali tym razem przeciwnicy, którzy wygrali w nich 5-3.

W eliminacjach MŚ 2018 Polska zajęła pierwsze miejsce w grupie, wygrywając osiem spotkań, jedno remisując i jedno przegrywając. W decydującym meczu zwyciężyła Czarnogórę 4:2. Najwięcej bramek w eliminacjach zdobył Robert Lewandowski – 16, co było najlepszym wynikiem na świecie. W fazie grupowej turnieju finałowego Polska przegrała z Senegalem 1:2 i Kolumbią 0:3 oraz wygrała z Japonią 1:0, nie uzyskując tym samym awansu do fazy pucharowej mistrzostw. Nawałka nie zdecydował się na przedłużenie kontraktu i z końcem lipca rozstał się z reprezentacją.

Od 2018

Nowym selekcjonerem został Jerzy Brzęczek[14][15]. Jesienią 2018 polska drużyna wzięła udział w pierwszej edycji nowo powstałej Ligi Narodów UEFA. Polacy występujący w najwyższej Lidze A zajęli w swojej grupie ostatnie miejsce, za Portugalią i Włochami i tym samym spadli do niższej dywizji. Po późniejszej decyzji UEFA rozszerzającej skład Ligi A z 12 do 16 zespołów, zachowali oni jednak miejsce na najwyższym poziomie rozgrywkowym[16].

W kwalifikacjach ME 2020 Polska zajęła pierwsze miejsce w grupie G wyprzedzając bezpośrednio Austrię. Wygrała osiem spotkań, jedno zremisowała i jedno przegrała. Zakwalifikowała się 13 października 2019, wygrywając z Macedonią Północną[17]. W ostatnim meczu zwyciężyła Słowenię 3:2[18].

W rozgrywanej jesienią 2020 fazie ligowej drugiej edycji Ligi Narodów biało-czerwoni zajęli w swojej grupie trzecie miejsce, przegrywając w klasyfikacji z Włochami i Holandią, a wyprzedzając Bośnię i Hercegowinę[19].

W styczniu 2021 Brzęczek stracił posadę, a jego miejsce zajął Portugalczyk Paulo Sousa[20]. Również w 2021 odbyło się przełożone o rok z powodu pandemii COVID-19 Euro 2020[21]. Polska zagrała na nim w grupie E ze Słowacją, Hiszpanią i Szwecją[22][23], notując z tymi zespołami kolejno 1:2, 1:1 oraz 2:3 i odpadając z turnieju z jednym punktem na koncie. W tym samym roku przeprowadzono główną część fazy kwalifikacyjnej Pucharu Świata 2022. Biało-czerwoni w grupie I odnieśli sześć zwycięstw, dwukrotnie zremisowali i ponieśli dwie porażki (w tym jedną z triumfatorem grupy – Anglią), co w efekcie dało im drugą lokatę i konieczność gry w dwustopniowych barażach[24].

W grudniu 2021 Polski Związek Piłki Nożnej rozwiązał kontrakt z Sousą za porozumieniem stron[25]. Miesiąc później, a dokładniej 31 stycznia 2022 PZPN podpisał kontrakt z Czesławem Michniewiczem na stanowisku selekcjonera reprezentacji Polski[26].

W marcu 2022 polska drużyna miała zmierzyć się z Rosją w ramach półfinału baraży do Mistrzostw Świata 2022, jednak wskutek wszczętej przez ten kraj inwazji na Ukrainę Rosjanie zostali wykluczeni z udziału w rozgrywkach międzynarodowych[27], a Polsce przyznano walkower[28]. 29 marca 2022 w finale baraży na Stadionie Śląskim biało-czerwoni wygrali 2:0 ze Szwecją, zapewniając sobie awans na MŚ[29]. Gole w tym meczu dla Reprezentacji Polski strzelali Robert Lewandowski i Piotr Zieliński.

W czerwcu i wrześniu 2022 roku, Reprezentacja rozegrała jeszcze 6 spotkań w ramach Ligi Narodów. Mierzyła się wówczas z reprezentacjami Walii, Belgii i Holandii. Reprezentacja zajeła ostatecznie w swojej grupie trzecie miejsce, wyprzedzając Walię[30].

Reprezentacja Polski zagrała w Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej w roku 2022. Gdzie po remisie z Meksykiem 0:0, wygraną z Arabią Saudyjską 2:0 i przegraną z Argentyną 0:2, reprezentacja wyszła z grupy z 2. miejsca i zagrała w 1/8 finału mistrzostw świata z Francją, z którą przegrała 1:3.

12 grudnia 2022 PZPN wydał komunikat, w którym poinformował, że nie skorzystał z opcji jednostronnego przedłużenia umowy z Michniewiczem, obowiązującej do końca 2022[31]. 22 grudnia 2022 PZPN poinformował, że z dniem 31 grudnia 2022 roku Michniewicz przestanie pełnić funkcję selekcjonera[32].

Identyfikacja zespołu

Barwy i stroje

Polscy kibice podczas ME 2012, Plac Defilad w Warszawie.

Kolorystyka ubiorów reprezentantów Polski jest odzwierciedleniem barw państwowych RP oraz flagi i herbu państwa, a więc związana z barwą białą i czerwoną.

Stroje domowe tradycyjnie składają się z białej koszulki, czerwonych spodenek i białych getrów, natomiast najczęściej wszystkie elementy zestawu wyjazdowego są czerwone (choć w przeszłości niekiedy na wyjazdach grano w białych spodenkach). Na przestrzeni lat różnice w projekcie i kolorystyce strojów dotyczyły zwykle szczegółów, a ogólny wzór ubioru pozostaje niezmienny od 1921[33]. W latach 1948–1970 stosowana była biało-czerwona, pasiasta wersja getrów.

W rzadkich przypadkach używano odmiennego od dwóch podstawowych zestawu kolorystycznego. W 1961 Polacy w meczu z ZSRR zagrali w błękitnych strojach, w 1998 z Chorwacją w granatowych koszulkach i czerwonych spodenkach[34], również w tym samym roku z Luksemburgiem w czarnych koszulach i białych szortach[35], następnie w 2002 z Danią w jednolitym granatowym stroju[36], w 2005 z Austrią w białych koszulkach i czarno-granatowych spodenkach[37], a w 2006 z Chorwacją w jednolicie niebieskich kostiumach[38]. Po raz ostatni Polacy zagrali w innych, niż białe i czerwone barwach w 2010 z Bułgarią (jednolite granatowe z czerwono-białymi rękawkami[39]).

Koszulki reprezentacji Polski (2015).
Tradycyjne stroje reprezentacji Polski
Zestaw domowy.
Zestaw wyjazdowy.

W latach 2014–2015 domowe stroje reprezentacji Polski były białe z pionowym czerwonym pasem pośrodku, spodenki natomiast były jednolicie białe. Na zestaw wyjazdowy składały się koszulka w kolorze czerwonym z białym pasem pośrodku oraz czerwone spodenki[40][41]. Pierwszy występ w odzieży z tym wzorem Polacy zanotowali 5 marca 2014 na Stadionie Narodowym w Warszawie w meczu ze Szkocją[42].

Od 2016 reprezentacja występuje w białych koszulkach i czerwonych spodenkach (zestaw domowy) oraz w czerwonych koszulkach i spodenkach (zestaw wyjazdowy)[43].

ProducentOkres
Polsport?–1974
Niemcy Adidas1974–1992
Wielka Brytania Admiral1992
Polska Dorbill[44]1992–1993
Niemcy Adidas1993
Włochy Lotto1993–1994
Niemcy Puma1994–1996
Stany Zjednoczone Nike1996–1999
Niemcy Adidas1999
Niemcy Puma1999–2000
Polska Tico2000
Niemcy Puma2001–2008
Stany Zjednoczone Nike2009–

Historia strojów

Stroje domowe

1990–1991
1992
1994–1995
1996
1998
2004–2005
2009
2010–2011
2014–2015

Stroje wyjazdowe

1990–1991
1992
1994–1997
1998
2004
2009
2010–2011
2014–2015

Ubiór reprezentacji tradycyjnie ozdabiany jest polskim herbem państwowym. Odróżnia to polski zespół od wielu innych drużyn narodowych, u których umieszcza się na piersiach graczy znaki krajowych federacji piłkarskich (oprócz reprezentacji Polski stroje ozdobione znakiem państwowym, a nie logotypem krajowego związku używają m.in. Słowacy i Węgrzy, a do niedawna także Czesi). Jedynie na początku istnienia reprezentacji Polski na koszulkach umieszczano nie herb, a samo godło (orła).

W latach 20. orzeł (bez tarczy, niebędący dokładnym odwzorowaniem ani godła ani herbu RP) umieszczany był na lewej piersi piłkarzy i zajmował całą jej powierzchnię[33]. W latach 30. orzeł uległ zmniejszeniu, upodobniono go też do oficjalnego wzoru ustawowego. W latach 50. doszło do kolejnej zmiany i symbol został przesunięty z wysokości serca na środek torsu. Od połowy lat 90. orzeł umieszczany był naprzemiennie na środku lub z lewej strony koszulki, na wysokości serca stale zaczęto umieszczać go od 2002. Podczas meczu z Holandią w 1975 Polacy przez pomyłkę producenta wystąpili w koszulce z czerwonym orłem[45].

Na początku lat 60. w tarczy nad godłem (orłem) pojawił się napis „POLSKA”[33], wpisywano go w tarczę herbową do końca 2005. W latach 2006–2007 koszulki zawierały z przodu motyw husarza, a prócz herbu Polski, po prawej stronie piersi umieszczono ówczesny logotyp reprezentacji: piłkę i skrzydło z napisem „POLSKA” pod spodem[46]. Znak ten pojawił się również na kolejnym wzorze koszulek, obowiązującym w 2008.

Po raz pierwszy polskiego herbu lub godła zabrakło na koszulkach reprezentantów w 1992. Ich producent (Admiral) zastąpił znak państwowy wariacją ówczesnego logotypu PZPN ze zmienionym graficznie wyglądem orła (ptak był skierowany w swoją lewą stronę, lecz z przekręconym w prawo łbem)[47]. W listopadzie 2011 na Stadionie Miejskim we Wrocławiu zaprezentowano nowy wzór ubiorów, w których reprezentacja Polski rozgrywać miała spotkania ME 2012 (zestaw wykorzystano po raz pierwszy podczas meczu z Włochami 11 listopada we Wrocławiu). Na koszulkach znalazło się nowe logo PZPN, z napisem „POLSKA” (zamiast „PZPN”) pod spodem, logo producenta odzieży, a na ramieniu okrągła naszywka z marką EURO 2012[48]. Wygląd nowych trykotów (umieszczenie związkowego znaku zamiast herbu było pomysłem działaczy PZPN[49]) spotkał się z ogromną falą krytyki wśród kibiców, którzy zapowiedzieli bojkot nowych strojów[50]. W wyniku protestów kibiców (w trakcie meczu z Włochami oraz cztery dni później z Węgrami w Poznaniu skandowano Gdzie jest orzeł?[51]) symbol państwowy został przed kolejnymi meczami naszyty pomiędzy logotypem związku i marką producenta stroju[52]. Kilka miesięcy później umieszczanie godła państwowego na strojach reprezentantów kraju stało się obowiązkiem ustawowym[53].

Od 2014 koszulki reprezentacji nie zawierają już marki PZPN[54]. Dotyczy to całego sprzętu meczowego zawodników, logo pozostało na niektórych elementach ubioru członków sztabu, marynarkach i dokumentach.

Stadion domowy

Stadiony reprezentacji Polski
Stadion Narodowy w Warszawie przed półfinałowym meczem ME 2012 Niemców z Włochami.
Stadion Śląski w Chorzowie (2017).
Stadion Dziesięciolecia w Warszawie (lata 60.).

Polska drużyna podejmowała dotąd rywali na 51 obiektach rozmieszczonych w 30 polskich miastach[55]. Najwięcej spotkań w roli gospodarza piłkarska reprezentacja Polski rozegrała na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie (74); po raz pierwszy wystąpiła na nim 26 października 1930 w meczu z Łotwą, a po raz ostatni jak dotąd 16 listopada 2022 z Chile[1].

Drugą pozycję wśród polskich stadionów pod względem liczby rozegranych spotkań międzypaństwowych zajmuje Stadion Śląski w Chorzowie (61 meczów; pierwszy 22 lipca 1956 z Niemcami Wschodnimi, ostatni 29 marca 2022 ze Szwecją). Obiekt ten najbardziej ze wszystkich krajowych aren kojarzony jest z sukcesami reprezentacji[56], m.in. ze zwycięstwami nad ZSRR (1957), Anglią (1973), Holandią (1975 i 1979), Włochami (1985) i Portugalią (2006); również w spotkaniach na Śląskim polska drużyna zapewniała sobie awanse na MŚ 1978, MŚ 1986, MŚ 2002, MŚ 2022 i ME 2008. Po meczu z Anglią w 1973 brytyjscy dziennikarze określili stadion Kotłem Czarownic[57], co do dziś pozostaje w użyciu wśród dziennikarzy i kibiców. W latach 2009–2017 obiekt był w przebudowie, po ponownym otwarciu posiada pojemność 54 378 miejsc[58].

Z kolei 25 spotkań Polska rozegrała na warszawskim Stadionie Dziesięciolecia (pierwszy 28 października 1956 z Norwegią, ostatni 17 kwietnia 1983 z Finlandią). Po tym meczu obiekt ten nie był już wykorzystywany w celach sportowych, a w latach 90. na jego koronie powstało targowisko. W latach 2008–2012 stadion zburzono i w jego miejscu postawiono Stadion Narodowy o pojemności 58 500 miejsc[59]. Na nowym obiekcie reprezentacja rozegrała dotąd 33 spotkania[b].

Stadion Śląski decyzją Polskiego Związku Piłki Nożnej z 10 lipca 1993 posiada, jako jedyny w kraju, status stadionu narodowego[60]. Określenie narodowy nie jest jednak częścią oficjalnej nazwy tej areny. Z kolei oddany do użytku w 2012 obiekt, pomimo faktu zarejestrowania pod nazwą Stadion Narodowy w Warszawie, nie posiada nadawanej z woli PZPN godności stadionu narodowego[61][62].

Co najmniej 10 spotkań domowych polska reprezentacja rozegrała także na Stadionie Miejskim w Poznaniu (17 gier w latach 1986–2021), Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu (14 gier w latach 1950–1987[c]), Stadionie Henryka Reymana w Krakowie (13 gier w latach 1956–2016), Stadionie Miejskim we Wrocławiu (12 gier w latach 2011–2021), Stadionie ŁKS w Łodzi (10 gier w latach 1924–1983), Stadionie Zdzisława Krzyszkowiaka w Bydgoszczy (10 gier w latach 1972–2009) oraz na Stadionie w Gdańsku (10 gier w latach 2011–2020).

Najwyższą frekwencję na domowym meczu Polaków zanotowano 28 czerwca 1959 na Stadionie Śląskim – mecz el. ME 1960 z Hiszpanią obserwowało ponad 100 000 widzów[63]. Z kolei najwyższa frekwencja w meczu za granicą to ponad 130 000 widzów w Rio de Janeiro podczas towarzyskiej gry Brazylii z Polską 8 czerwca 1966[64].

Zasięg medialny

Polskie Radio transmituje mecze polskiej drużyny od lat 30. XX wieku.

Pierwsze relacje ze spotkań reprezentacji Polski publikowane były w prasie sportowej, m.in. w Przeglądzie Sportowym, który na początku swego istnienia był oficjalnym organem PZPN[65]. Z kolei pierwsze bezpośrednie transmisje radiowe zaczęto przeprowadzać w latach 30. Jednym ze sprawozdawców Polskiego Radia był wtedy Michał Frank, który komentował na żywo rozgrywane w 1938 we francuskim Strasburgu spotkanie mistrzostw świata Polska–Brazylia[66]. Jego relację emitowaną z odbiorników wystawianych na ulicach i zainstalowanych na stadionach głośników śledziły w Polsce miliony osób[67][68]. PR od lat jest jedynym nadawcą radiowym transmitującym w całości spotkania polskiej drużyny. Na przełomie XX i XXI wieku głównymi sprawozdawcami byli Tomasz Zimoch (do 2016) i Andrzej Janisz[69].

TVP1 emituje mecze reprezentacji od 1957 (z okresowymi przerwami).

Pierwszym meczem polskiej reprezentacji transmitowanym przez telewizję był pojedynek Polska–Turcja z 19 maja 1957 (TVP, dziś TVP1). Komentowali je Stefan Rzeszot, Karol Hig i Zbigniew Smarzewski[70]. W kolejnych latach liczba spotkań drużyny narodowej emitowanych w telewizji rosła. Największą popularność wśród widzów osiągnęły w czasie sukcesów piłkarzy na igrzyskach olimpijskich i mistrzostwach świata w latach 70. i 80. Mecz otwarcia mundialu w 1978 Polska–Niemcy miało w polskiej telewizji śledzić 23 miliony widzów[71]. Czołowym sprawozdawcą w tym okresie był Jan Ciszewski, który komentował m.in. mecz eliminacji mundialu Anglia–Polska (1973) oraz spotkania Polaków na IO 1972, MŚ 1974, IO 1976, MŚ 1978 i MŚ 1982. Dziś uznawany jest za najsłynniejszego polskiego komentatora sportowego[72]. Spotkania reprezentacji Polski w TVP na przestrzeni lat komentowali również m.in. Andrzej Zydorowicz, Dariusz Szpakowski, Maciej Iwański, Tomasz Jasina i Jacek Laskowski.

Po raz pierwszy mecz drużyny narodowej poza TVP transmitowano na antenie Wizja TV, a miało to miejsce 6 września 1998 (Bułgaria–Polska)[73]. Stacja ta przeprowadzała transmisje ze spotkań reprezentacji do końca 2001 (od jesieni 1999 na antenie kanału Wizja Sport). W TVP niektóre ze spotkań w tym czasie było retransmitowanych z opóźnieniem, transmitowanych równocześnie lub nieemitowanych w ogóle. W 1999 mecz Anglia–Polska został nadany na żywo przez Canal+[73].

Polsat Sport – nadawca spotkań reprezentacji w latach 2002, 2006, 2008, 2014–2017 i od 2018.

Występy Polaków na MŚ 2002 i MŚ 2006 były pokazywane jednocześnie w kanałach Polsatu oraz w TVP2. W drugim programie Telewizji Polskiej nadawano w tamtym okresie wszystkie mecze reprezentacji (na początku 2008 przeniesiono je ponownie do programu pierwszego; wyjątkiem były ME 2008, do których prawa miał tylko Polsat[74]). W latach 2014–2017 wszystkie mecze eliminacji ME i MŚ oraz finałów mistrzostw kontynentu emitowano w Polsacie (w tym w Polsacie Sport[75], którego podstawowym komentatorem był Mateusz Borek). Z kolei wszystkie gry towarzyskie w tym czasie pokazywała TVP[76]. Mecze Polski na ME 2016 były transmitowane przez TVP i Polsat równocześnie. W tym samym roku Telewizja Polska zakupiła prawa emisji wszystkich spotkań polskiej drużyny w latach 2018–2022[77]. Występy Polaków na MŚ 2018 były emitowane również w TVP 4K[78].

Obecnie wszystkie mecze reprezentacji Polski transmitowane są w całości na żywo na antenach PR Program I oraz TVP1, TVP Sport i Polsat Sport.

Sztab szkoleniowy

Stan na 9 lutego 2022[79]

StanowiskoOsoba
SelekcjonerPolska Czesław Michniewicz
Trener-asystentPolska Mirosław Kalita
Polska Kamil Potrykus
Polska Hubert Małowiejski
Trenerzy bramkarzyPolska Andrzej Dawidziuk i Tomasz Muchiński
Trener przygotowania fizycznegoPolska Grzegorz Witt
Polska Karol Bortnik
AnalitycyPolska Robert Musiałek, Jakub Rejmoniak
LekarzPolska Jacek Jaroszewski
FizjoterapeuciPolska Paweł Bamber
Polska Adam Kurek
Polska Wojciech Herman
Polska Marcin Bator
Team Manager ds. sportowych, rzecznik prasowyPolska Jakub Kwiatkowski
Team Manager ds. logistycznychPolska Łukasz Gawrjołek
Kierownik technicznyPolska Paweł Kosedowski
Asystent kierownika technicznegoPolska Paweł Sidorowicz
KucharzPolska Tomasz Leśniak
DietetykPolska Wojciech Zep

Zawodnicy

Obecny skład

Następujący gracze zostali powołani przez selekcjonera Czesława Michniewicza do wąskiej 26-osobowej kadry na mecze Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej Katar 2022 z Meksykiem, Arabią Saudyjską i Argentyną w dniach 22, 26 i 30 listopada 2022:

Mecze i gole wg stanu z 4 grudnia 2022 po meczu z Francją

NrZawodnikData urodzenia (wiek)MeczeGoleKlub
Bramkarze
1Wojciech Szczęsny18 kwietnia 1990 (32 lata)700Włochy Juventus FC
12Łukasz Skorupski5 maja 1991 (31 lat)80Włochy Bologna FC
22Kamil Grabara8 stycznia 1999 (23 lata)10Dania FC København
Kacper Tobiasz4 listopada 2002 (20 lat)00Polska Legia Warszawa
Obrońcy
2Matty Cash7 sierpnia 1997 (25 lat)111Anglia Aston Villa
3Artur Jędrzejczyk4 listopada 1987 (35 lat)413Polska Legia Warszawa
4Mateusz Wieteska11 lutego 1997 (25 lat)20Francja Clermont Foot 63
5Jan Bednarek12 kwietnia 1996 (26 lat)461Anglia Aston Villa
14Jakub Kiwior15 lutego 2000 (22 lata)90Włochy Spezia
15Kamil Glik3 lutego 1988 (34 lata)1036Włochy Benevento
18Bartosz Bereszyński12 lipca 1992 (30 lat)500Włochy Sampdoria
25Robert Gumny4 czerwca 1998 (24 lata)50Niemcy Augsburg
Pomocnicy
6Krystian Bielik4 stycznia 1998 (24 lata)90Anglia Birmingham City
8Damian Szymański16 czerwca 1995 (27 lat)101Grecja AEK Ateny
10Grzegorz Krychowiak29 stycznia 1990 (32 lata)985Arabia Saudyjska Al-Shabab
11Kamil Grosicki8 czerwca 1988 (34 lata)8817Polska Pogoń Szczecin
13Jakub Kamiński5 czerwca 2002 (20 lat)81Niemcy VfL Wolfsburg
17Szymon Żurkowski25 września 1997 (25 lat)70Włochy Fiorentina
19Sebastian Szymański10 maja 1999 (23 lata)201Holandia Feyenoord
20Piotr Zieliński20 maja 1994 (28 lat)7810Włochy Napoli
21Nicola Zalewski23 stycznia 2002 (20 lat)90Włochy AS Roma
24Przemysław Frankowski12 kwietnia 1995 (27 lat)301Francja Lens
26Michał Skóraś15 lutego 2000 (22 lata)20Polska Lech Poznań
Napastnicy
7Arkadiusz Milik28 lutego 1994 (28 lat)6716Włochy Juventus FC
9Robert Lewandowski21 sierpnia 1988 (34 lata)13878Hiszpania FC Barcelona
16Karol Świderski23 stycznia 1997 (25 lat)198Stany Zjednoczone Charlotte FC
23Krzysztof Piątek1 lipca 1995 (27 lat)2711Włochy Salernitana

Ostatnio powołani

Następujący gracze również byli powołani do polskiej kadry w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy:

ZawodnikData urodzenia (wiek)MeczeGoleKlubOstatnie powołanie
Bramkarze
Bartłomiej Drągowski 119 sierpnia 1997 (25 lat)20Włochy Spezia CalcioSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Radosław Majecki16 listopada 1999 (23 lata)10Belgia Cercle BruggeSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Obrońcy
Bartosz Salamon 11 maja 1991 (31 lat)100Polska Lech Poznańvs.  Szkocja, 24 marca 2022
vs.  Szwecja, 29 marca 2022
Marcin Kamiński15 stycznia 1992 (30 lat)70Niemcy Schalke 04vs.  Walia, 1 czerwca 2022
vs.  Belgia, 8 czerwca 2022
vs.  Holandia, 11 czerwca 2022
vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Tomasz Kędziora11 czerwca 1994 (28 lat)261Ukraina Dynamo KijówSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Paweł Dawidowicz20 maja 1995 (27 lat)80Włochy Hellas VeronaSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Arkadiusz Reca 117 czerwca 1995 (27 lat)150Włochy Spezia Calciovs.  Szkocja, 24 marca 2022
vs.  Szwecja, 29 marca 2022
Michał Helik9 września 1995 (27 lat)70Anglia Huddersfield TownSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Paweł Bochniewicz30 stycznia 1996 (26 lat)20Holandia Sc HeerenveenSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Kamil Pestka22 sierpnia 1998 (24 lata)00Polska Cracoviavs.  Walia, 1 czerwca 2022
vs.  Belgia, 8 czerwca 2022
vs.  Holandia, 11 czerwca 2022
vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Tymoteusz Puchacz23 stycznia 1999 (23 lata)120Niemcy Union BerlinSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Sebastian Walukiewicz5 kwietnia 2000 (22 lata)30Włochy Empolivs.  Walia, 1 czerwca 2022
vs.  Belgia, 8 czerwca 2022
vs.  Holandia, 11 czerwca 2022
vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Maik Nawrocki7 lutego 2001 (21 lat)00Polska Legia WarszawaSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Michał Karbownik13 marca 2001 (21 lat)30Niemcy Fortuna DüsseldorfSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Pomocnicy
Mateusz Klich13 czerwca 1990 (32 lata)412Anglia Leeds UnitedSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Jacek Góralski 121 września 1992 (30 lat)211Niemcy VfL Bochumvs.  Walia, 1 czerwca 2022
vs.  Belgia, 8 czerwca 2022
vs.  Holandia, 11 czerwca 2022
vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Karol Linetty2 lutego 1995 (27 lat)425Włochy Torino FCSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Patryk Kun20 kwietnia 1995 (27 lat)00Polska Raków CzęstochowaSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Konrad Michalak19 września 1997 (25 lat)00Turcja Konyasporvs.  Walia, 1 czerwca 2022
vs.  Belgia, 8 czerwca 2022
vs.  Holandia, 11 czerwca 2022
vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Jakub Piotrowski4 października 1997 (25 lat)00Bułgaria Łudogorec RazgradSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Patryk Dziczek25 marca 1998 (24 lata)00Polska Piast GliwiceSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Kamil Jóźwiak22 kwietnia 1998 (24 lata)223Stany Zjednoczone Charlotte FCSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Jakub Moder 17 kwietnia 1999 (23 lata)202Anglia Brighton & Hove Albionvs.  Szkocja, 24 marca 2022
vs.  Szwecja, 29 marca 2022
Mateusz Łęgowski29 stycznia 2003 (19 lat)10Polska Pogoń SzczecinSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Kacper Kozłowski16 października 2003 (19 lat)60Holandia SBV VitesseSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Napastnicy
Adam Buksa 112 lipca 1996 (26 lat)95Francja RC Lensvs.  Walia, 1 czerwca 2022
vs.  Belgia, 8 czerwca 2022
vs.  Holandia, 11 czerwca 2022
vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Dawid Kownacki14 marca 1997 (25 lat)71Niemcy Fortuna DüsseldorfSzeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022

1 wycofany z kadry z powodu kontuzji

Składy w turniejach międzynarodowych

Składy na mistrzostwach świata

Składy na mistrzostwach Europy

Składy na igrzyskach olimpijskich

Kapitanowie

Lista zawodników, którzy wyprowadzali reprezentację Polski na boisko w co najmniej 10 spotkaniach[80]:

ZawodnikLataUwagi
Józef Kałuża1925–1928
Jerzy Bułanow1931–1935
Władysław Szczepaniak1934–1947Kapitan na MŚ 1938
Tadeusz Parpan1947–1950
Gerard Cieślik1950–1958Kapitan na IO 1952
Edmund Zientara1956–1961Kapitan na IO 1960
Lucjan Brychczy1960–1969
Henryk Szczepański1961–1965
Stanisław Oślizło1966–1971
Bernard Blaut1968–1971
Włodzimierz Lubański1970–1980Kapitan na IO 1972 (złoty medal)
Kazimierz Deyna1973–1978Kapitan na MŚ 1974 (brązowy medal), IO 1976 (srebrny medal) oraz na MŚ 1978
Antoni Szymanowski1975–1979
Grzegorz Lato1976–1980
Władysław Żmuda1980–1985Kapitan na MŚ 1982 (brązowy medal)
Zbigniew Boniek1985–1988Kapitan na MŚ 1986
Waldemar Prusik1987–1991
Zbigniew Kaczmarek1990–1991
Jerzy Brzęczek1992–1999Kapitan na IO 1992 (srebrny medal, reprezentacja IO)
Roman Kosecki1993–1995
Tomasz Wałdoch1993–2002Kapitan na MŚ 2002 (dwa mecze)
Tomasz Łapiński1994–1999
Jacek Zieliński1996–2003Kapitan na MŚ 2002 (jeden mecz)
Jacek Bąk2002–2008Kapitan na MŚ 2006 oraz na ME 2008 (jeden mecz)
Tomasz Kłos2004–2005
Michał Żewłakow2006–2011Kapitan na ME 2008 (jeden mecz)
Maciej Żurawski2006–2008Kapitan na ME 2008 (jeden mecz)
Jakub Błaszczykowski2010–2013Kapitan na ME 2012
Robert Lewandowski2013–Kapitan na ME 2016, MŚ 2018, ME 2020 oraz MŚ 2022

Obecnym kapitanem reprezentacji jest Lewandowski (wyznaczony przez trenera Adama Nawałkę w grudniu 2014[81]), który wyprowadzał polski zespół na boisko w rekordowych 71 spotkaniach[d]. Wcześniej wieloletnim rekordzistą w liczbie występów z kapitańską opaską od początku spotkania był Deyna (57 meczów[80]).

Mecze i wyniki

2022

Udział w turniejach międzynarodowych

Igrzyska olimpijskie

Przez wiele lat w piłkarskich turniejach olimpijskich mogli brać udział wyłącznie zawodnicy amatorscy, nie profesjonalni. W praktyce jednak niektóre kraje wystawiały swoje najsilniejsze zespoły, inne zaś były reprezentowane przez drużyny znacząco słabsze od potencjalnie najmocniejszej ekipy. Było to związane ze znacznie się od siebie różniącymi przepisami regulującymi kwestię amatorstwa w różnych państwach (FIFA pozostawiła kwestię uznawania piłkarza za amatora federacjom członkowskim[84]), a także z często fikcyjnym amatorstwem (piłkarze-amatorzy otrzymywali nieoficjalnie wynagrodzenie za grę). W latach 20. XX wieku piłkarskie turnieje olimpijskie miały rangę nieoficjalnych mistrzostw świata[85].

Po odzyskaniu przez Polskę państwowości, jej reprezentacja miała zadebiutować w igrzyskach olimpijskich w 1920, jednak z powodu wojny z bolszewikami na miesiąc przed olimpiadą PKOl zrezygnował ze startu[86]. Po raz pierwszy Polacy wystąpili na igrzyskach w 1924, odpadając w pierwszej rundzie. Cztery lata później, z powodu niskiego poziomu drużyny narodowej i rozbudowanego kalendarza rozgrywek ligowych, nie wystawiono reprezentacji do igrzysk w Amsterdamie[87]. Powrót nastąpił w 1936 – prowadzeni przez Józefa Kałużę Polacy w Berlinie zajęli czwartą pozycję, przegrywając półfinał oraz mecz o trzecie miejsce różnicą jednej bramki.

W pierwszych po II wojnie światowej igrzyskach polska reprezentacja po rezygnacji PZPN nie wzięła udziału – przyznano wówczas walkower drużynie amerykańskiej, z którą Polacy mieli zagrać w pierwszej rundzie[88]. Kolejny start olimpijski nastąpił w 1952 (Polacy odpadli w 1/8 rozgrywek). Cztery lata później po raz pierwszy przeprowadzono eliminacje do turnieju olimpijskiego, z których Polska była zwolniona[89], ale z wyjazdu do Melbourne i tak zrezygnowała, prawdopodobnie z powodów politycznych bądź finansowych[88]. W 1960 po przejściu eliminacji Polacy zagrali w turnieju we Włoszech, jednak nie wyszli w nim z grupy. W fazie kwalifikacyjnej do kolejnej olimpiady w Tokio polska drużyna okazała się słabsza od Italii. Włosi zostali jednak zdyskwalifikowani za grę w tym dwumeczu profesjonalnych piłkarzy i MKOl przyznał awans Polsce. Piłkarski związek w Warszawie odrzucił jednak możliwość uczestnictwa w igrzyskach[90][91]. Do igrzysk w Meksyku Polacy również się nie dostali.

Sukcesem zakończyły się za to dwa kolejne starty – w Monachium drużyna trenera Kazimierza Górskiego zdobyła złoty, a cztery lata później w Montrealu srebrny medal (do drugiego z tych turniejów jako obrońca tytułu Polska nie musiała się kwalifikować[92]).

Do 1976 włącznie PZPN wystawiał zarówno w turniejach finałowych, jak i w eliminacjach reprezentację Polski A. Rywale Polaków niejednokrotnie przeciwstawiali jej drużynę kategorii amatorskiej, z tego powodu niektóre mecze w tych rozgrywkach (między zespołami różnych kategorii) uznane są za nieoficjalne. W latach 1980–1988 w eliminacjach olimpijskich brała udział polska reprezentacja olimpijska o innym składzie osobowym od pierwszej drużyny (wprowadzono bowiem nowe przepisy, które zabraniały uczestnictwa w rozgrywkach olimpijskich piłkarzom, którzy zagrali choć jeden mecz w eliminacjach lub finałach MŚ[93]), prowadzona również przez innego selekcjonera (Polska odpadała w eliminacjach do trzech kolejnych igrzysk: 1980, 1984 i 1988[94]). Od 1992 kwalifikacjami do IO są kontynentalne mistrzostwa drużyn do lat 21. Podczas turnieju finałowego wiek zawodników w dniu rozpoczęcia igrzysk nie może przekroczyć 23 lat[95]. Od 1996 w kadrze może się znaleźć dodatkowo trzech starszych graczy. Reprezentacje olimpijskie nazywane są obecnie też reprezentacjami U23.

Polska drużyna po raz ostatni wzięła udział w igrzyskach w 1992 i w turnieju w Barcelonie zdobyła srebrny medal (trenerem był Janusz Wójcik). Do ośmiu kolejnych edycji igrzysk Polakom poprzez ME U21 nie udało się awansować.

Igrzyska olimpijskie
RokRundaPozycjaMWRPGZGS
1900Nie brała udziału (Polska nie istniała)
Stany Zjednoczone 1904
Wielka Brytania 1908
Szwecja 1912
Belgia 1920Wycofała się
19241/16 finału20/22100105
Holandia 1928Nie brała udziału
III Rzesza 1936IV miejsce4/1642021110
Wielka Brytania 1948Wycofała się
Finlandia 19521/8 finału13/25210123
Australia 1956Wycofała się
Włochy 1960Faza grupowa10/16310275
Japonia 1964Nie zakwalifikowała się
Meksyk 1968
1972Mistrzostwo1/167610215
Kanada 1976II miejsce2/135311115
1980Nie zakwalifikowała się
Stany Zjednoczone 1984
Korea Południowa 1988
Hiszpania 1992II miejsce2/166411176
Stany Zjednoczone 1996Nie zakwalifikowała się
Australia 2000
Grecja 2004
2008
Wielka Brytania 2012
Brazylia 2016
Japonia 2020
Francja 2024
Stany Zjednoczone 2028Kwalifikacje do rozegrania
RazemMistrzostwo7/262817386939

Mistrzostwa świata

Polska drużyna dziewięciokrotnie brała udział w turniejach finałowych MŚ, najlepszy wynik – trzecie miejsce – osiągając w 1974 (w spotkaniu o brązowy medal[f] Polacy pokonali broniącą tytułu Brazylię 1:0) i w 1982 (w decydującym meczu wygrali z Francją 3:2). Jest jednym z dwudziestu zespołów narodowych, które zdobyły medal MŚ. W najlepszej ósemce turnieju Polska znalazła się też w 1978.

Zwycięsko przez eliminacje polski zespół nie przeszedł dziesięciokrotnie, przy czym runda kwalifikacyjna MŚ 1934 nie została przez Polskę dokończona: rewanżowy mecz z Czechosłowacją Polska oddała walkowerem z powodów politycznych (konflikt o Zaolzie[96]). Polacy nie wystartowali w trzech edycjach mundialu: w MŚ 1930 (rozegranych bez eliminacji), MŚ 1950 oraz MŚ 1954 (wycofali się z eliminacji po ich rozlosowaniu). Po 36 latach, od mistrzostw świata w 1986 roku, Polska weszła do fazy pucharowej, ostatecznie przegrywając z Francją w 1/8 finału.

Mistrzostwa świata.Kwalifikacje do mistrzostw świata.Selekcjonerzy
RokRundaPozycjaMWRPGZGSMWRPGZGS
Urugwaj 1930Nie brała udziału
1934Nie zakwalifikowała się100112Kałuża
19381/8 finału11/15100156210141
Brazylia 1950Nie brała udziału
Szwajcaria 1954Wycofała się z eliminacji
Szwecja 1958Nie zakwalifikowała się530297Reyman oraz Dyrda i Ziemian[g]
Chile 1962201123Krug
Anglia 196662221110Motoczyński oraz Koncewicz i Krawczyk[g]
Meksyk 19706402198Koncewicz
1974III miejsce3/167601165421163Górski
Argentyna 1978Druga runda5/166312666510174Gmoch
Hiszpania 1982III miejsce3/2473311154400122Kulesza, Piechniczek[h]
Meksyk 19861/8 finału14/244112176321106Piechniczek
Włochy 1990Nie zakwalifikowała się621348Łazarek, Strejlau[i]
Stany Zjednoczone 1994103251015Strejlau, Ćmikiewicz[j]
Francja 199883141012Piechniczek, Pawlak, Wójcik[k]
Korea Południowa Japonia 2002Faza grupowa25/32310237106312111Engel
Niemcy 2006Faza grupowa21/3231022410802279Janas
Południowa Afryka 2010Nie zakwalifikowała się.103251914Beenhakker, Majewski[l]
Brazylia 2014103431812Fornalik
Rosja 2018Faza grupowa25/32310225108112814Nawałka
Katar 20221/8 finału15/32411235117223211Sousa, Michniewicz
Kanada Stany Zjednoczone Meksyk 2026Kwalifikacje do rozegrania
RazemIII miejsce
(dwa razy)
9/2238176154950128672338260154

Mistrzostwa Europy

Reprezentacja Polski wzięła udział we wszystkich dotąd rozegranych edycjach mistrzostw kontynentu, lecz w dwunastu z nich nie przechodziła eliminacji. W turnieju finałowym startowała czterokrotnie – w 2008, 2012 i w 2020 odpadła w fazie grupowej, z kolei w 2016 doszła do ćwierćfinału, remisując w nim z późniejszym zwycięzcą turnieju - Portugalią 1:1 i żegnając się z mistrzostwami po przegranych rzutach karnych. W 2012 Polska była wraz z Ukrainą współgospodarzem finałów EURO.

Mistrzostwa Europy.Kwalifikacje do mistrzostw Europy.Selekcjonerzy
RokRundaPozycjaMWRPGZGSMWRPGZGS
Francja 1960Nie zakwalifikowała się200227Krug
1964200204
Włochy 19686312139Nowak oraz Brzeżańczyk i Górski[g], Matyas[m]
Belgia 19726222106Koncewicz, Górski[n]
1976632195Górski
Włochy 19808521134Gmoch, Kulesza[o]
Francja 1984612369Piechniczek
19888323911Łazarek
Szwecja 1992623186Strejlau
Anglia 1996103431412Apostel
Belgia Holandia 20008413128Wójcik
Portugalia 20048413117Boniek, Janas[p]
Austria Szwajcaria 2008Faza grupowa14/16301213148422412Beenhakker
Polska Ukraina 2012Faza grupowa14/16302123Kwalifikacja jako gospodarzSmuda
Francja 2016Ćwierćfinał7/24523042106313310Nawałka
UEFA 2020Faza grupowa21/2430124610811185Brzęczek, Sousa[q]
Niemcy 2024Kwalifikacje do rozegrania
RazemĆwierćfinał4/16142751114110522830182115

Liga Narodów

Liga Narodów
RokLigaRundaPozycjaMWRPGZGS
Portugalia 2018/19AFaza grupowa3/3402246
Włochy 2020/21AFaza grupowa3/4621366
Holandia 2022/23AFaza grupowa3/46213612
RazemFaza grupowa
Liga A
2/2164481624

Pozostałe turnieje

TurniejRundaPozycjaMWRPGZGSPrzypisy
Czechosłowacja Turniej Słowiański 1928 1Półfinał4. miejsce200224[97]
Austria Czechosłowacja II Rzeczpospolita Puchar Europy Środkowej amatorów 1929/1930(ang.) 2Zwycięstwo, faza grupowa1. miejsce63121510[98][99]
Czechosłowacja Igrzyska Bałkańsko-Środkowoeuropejskie 1948(ang.) 3Faza grupowa6. miejsce512269[100]
Indie Nehru Cup 1984(ang.) 4Zwycięstwo1. miejsce642073[101][102]
Meksyk Querétaro Tournament 1985Faza grupowa4. miejsce201127[103]
Izrael Israel Tournament 1988Zwycięstwo, faza grupowa1. miejsce211053[104]
Stany Zjednoczone Marlboro Cup 1990(ang.)Półfinał3. miejsce210132[105]
Hongkong Carlsberg Cup 1996(ang.) 5Półfinał3. miejsce210115[106]
Cypr Cyprus International Football Tournaments 1997(ang.)Zwycięstwo, faza grupowa1. miejsce321064[107]
Tajlandia Turniej Czterech Narodów 1999 6Półfinał3. miejsce201102[108]
Chorwacja Trofej Marjana 2003Zwycięstwo, faza grupowa1. miejsce211030[109]
Ukraina Memoriał Walerego Łobanowskiego 2005Zwycięstwo1. miejsce220064[110]
Tajlandia Puchar Króla Tajlandii 2010Faza grupowa2. miejsce3201105[111]
Razem6 zwycięstw39189116658

1 mecz półfinałowy oficjalny, mecz o 3. miejsce nieoficjalny (z reprezentacją amatorską)
2 wszystkie mecze nieoficjalne (z reprezentacjami amatorskimi)
3 turniej niedokończony
4 oficjalne trzy mecze fazy grupowej oraz finał, dwa mecze fazy grupowej nieoficjalne (z drużyną klubową oraz z reprezentacją U21)
5 mecz półfinałowy oficjalny, mecz o 3. miejsce nieoficjalny (z reprezentacją ligi)
6 mecz półfinałowy nieoficjalny, mecz o 3. miejsce zakończony rzutami karnymi

Sukcesy

Mistrzostwa świata

Mistrzostwa Europy

  • Ćwierćfinał (1): 2016

Igrzyska olimpijskie

MistrzostwaGold medal with cup.svgSilver medal with cup.svgBronze medal with cup.svgRazem
Mistrzostwa świata0022
Mistrzostwa Europy0000
Igrzyska olimpijskie1203
Total1225

Puchar Europy Środkowej amatorów

  • Zwycięstwo (1): 1929/1930 (mecze nieoficjalne)

Nehru Cup

  • Zwycięstwo (1): 1984

Israel Tournament

  • Zwycięstwo (1): 1988

Marlboro Cup

  • Trzecie miejsce (1): 1990

Carlsberg Cup

  • Trzecie miejsce (1): 1996

Cyprus International Football Tournaments

  • Zwycięstwo (1): 1997

Turniej Czterech Narodów

  • Trzecie miejsce (1): 1999

Trofej Marjana

  • Zwycięstwo (1): 2003

Memoriał Walerego Łobanowskiego

  • Zwycięstwo (1): 2005

Puchar Króla Tajlandii

  • Drugie miejsce (1): 2010

Ranking FIFA

Pozycje reprezentacji Polski w rankingu FIFA i w rankingu Elo.

Pod koniec 1990 FIFA po raz pierwszy opublikowała ranking reprezentacji narodowych członków światowej federacji za miniony rok[112]. Ranking roczny opublikowano również na koniec 1991 i 1992, natomiast od sierpnia 1993 zestawienie opracowywane jest i publikowane co miesiąc (z rzadkimi wyjątkami, kiedy ranking nie był publikowany[113]). Zestawienie wykorzystywane jest przy ustalaniu koszyków przed losowaniami eliminacji oraz finałów MŚ i ME. Reprezentacja Polski najwyższe miejsce w tym zestawieniu (5.) osiągnęła w sierpniu 2017[114], z kolei najniższe w listopadzie 2013 (78.)[115]. Średnia pozycja zajmowana przez Polskę od czasu utworzenia rankingu to 37. Największy awans Polska zanotowała w październiku 2014 (o 26 pozycji), natomiast największy spadek nastąpił w październiku 2009 (o 20 miejsc).

Pozycje reprezentacji Polski w rankingu FIFA:

Miesiąc/rokIIIIIIIVVVIVIIVIIIIXXXIXII
199022
199122
199220
19932022232628
199424242827323233363329
199532343629322828273333
199635374042505556555253
199756525757515350454748
199860615554484034342931
1999292827302923262729303232
2000323232343536414436364443
2001393832232323242527283333
20023136333838393735353333
2003333332282933363431262425
2004272624302926272829292625
2005252527252423242217232322
20062226262829303035272224
2007252324211818212016202322
2008232024282728322930303234
2009312829414039414036565658
201057595858565666697173
2011727170717167696565646666
2012687075656562545456545455
2013565961636365757265697876
2014777073727269616170444041
2015414034353532303334433834
2016353431272727161617151515
2017151412111110656677
2018776101081818212020
20192020192022211919
20201919191919181919
20211921212724232727
2022282626262622

Innym rankingiem stosowanym do określenia mocy reprezentacji narodowych jest ranking Elo, oparty na rankingu szachowym Elo. Możliwy jest on do ustalenia w dowolnym momencie historii licząc od 1872. Reprezentacja Polski największą liczbę punktów miała w nim we wrześniu 1974; zajmowała wtedy drugie miejsce na świecie. Ranking FIFA narodowych drużyn męskich przez wiele lat obliczany był według innego od Elo wzoru MITC, jednak w lipcu 2018 władze światowej federacji zmieniły zasady sporządzania swojego rankingu i odtąd obliczany jest on z wykorzystaniem szachowych zasad Arpada Elo (do tej pory korzystano z nich tylko w rankingu reprezentacji kobiecych)[116].

Rekordy

Najwięcej występów

Robert Lewandowski z 78 golami jest najlepszym strzelcem w historii reprezentacji Polski, jest też rekordzistą w liczbie występów (138).
Jakub Błaszczykowski zaliczył 108 występów w reprezentacji.
Kamil Glik zagrał dla reprezentacji Polski w oficjalnych meczach 103 razy.

Lista zawodników z największą liczbą oficjalnych gier w polskiej drużynie narodowej w kategorii A[117] (wg stanu z 4 grudnia 2022 po meczu z Francją). Pogrubiono piłkarzy obecnie aktywnych w grze reprezentacyjnej. Graczy z taką samą liczbą występów uszeregowano w kolejności chronologicznej.

Lp.ZawodnikLataMeczeGole
1.Robert Lewandowski2008–13878
2.Jakub Błaszczykowski2006–201910821
3.Kamil Glik2010–1036
4.Michał Żewłakow1999–20111023
5.Grzegorz Lato1971–198410045
6.Grzegorz Krychowiak2008–985
7.Kazimierz Deyna1968–19789741
8.Jacek Bąk1993–2008963
Jacek Krzynówek1998–20099615
10.Władysław Żmuda1973–1986912
11.Kamil Grosicki2008–8817
12.Antoni Szymanowski1970–1980821
13.Zbigniew Boniek1976–19888024
14.Piotr Zieliński2013–7810
15.Włodzimierz Lubański1963–19807548
16.Tomasz Wałdoch1991–2002742
17.Maciej Żurawski1998–20087217
18.Piotr Świerczewski1992–2003701
Wojciech Szczęsny2009–700
20.Roman Kosecki1988–19956919
Tomasz Kłos1998–2006696
22.Arkadiusz Milik2012–6716
23.Mariusz Lewandowski2002–2013665
Łukasz Piszczek2007–2019663
Maciej Rybus2009–2021662
26.Dariusz Dudka2004–2012652
Artur Boruc2004–2017650
28.Jan Tomaszewski1971–1981630
Dariusz Dziekanowski1981–19906320
30.Robert Gadocha1967–19756216
Roman Wójcicki1978–1989622
Tomasz Hajto1996–2005626
33.Henryk Kasperczak1973–1978615
Andrzej Szarmach1973–19826132
35.Włodzimierz Smolarek1980–19926013
Jacek Zieliński1995–2003601
Jerzy Dudek1998–2013600
Marcin Wasilewski2002–2013603

Najlepsi strzelcy

Włodzimierz Lubański w liczbie strzelonych bramek (48 goli) ustępuje tylko Robertowi Lewandowskiemu.
Grzegorz Lato uzyskał w barwach Polski 45 trafień.
Kazimierz Deyna w polskiej drużynie państwowej zdobył 41 goli.

Lista zawodników z największą liczbą zdobytych bramek w polskiej drużynie narodowej w oficjalnych spotkaniach kategorii A[118] (wg stanu z 4 grudnia 2022 po meczu z Francją). Pogrubiono piłkarzy obecnie aktywnych w grze reprezentacyjnej. Graczy z taką samą liczbą goli uszeregowano w kolejności chronologicznej.

Lp.ZawodnikLataGoleMeczeŚrednia
1.Robert Lewandowski2008–781380,57
2.Włodzimierz Lubański1963–198048750,64
3.Grzegorz Lato1971–1984451000,45
4.Kazimierz Deyna1968–197841970,42
5.Ernest Pol1955–196539460,85
6.Andrzej Szarmach1973–198232610,52
7.Gerard Cieślik1947–195827450,60
8.Zbigniew Boniek1976–198824800,30
9.Ernest Wilimowski1934–193921220,96
Jakub Błaszczykowski2006–2019211080,19
11.Dariusz Dziekanowski1981–199020630,32
12.Roman Kosecki1988–199519690,28
Euzebiusz Smolarek2002–201019470,40
14.Lucjan Brychczy1954–196918580,31
15.Maciej Żurawski1998–200817720,24
Kamil Grosicki2008–17880,19
17.Józef Nawrot1928–193516190,84
Robert Gadocha1967–197516620,26
19.Arkadiusz Milik2012–16670,24
20.Jacek Krzynówek1998–200915960,16
21.Włodzimierz Smolarek1980–199213600,22
Andrzej Juskowiak1992–200113390,33
23.Wawrzyniec Staliński1922–192811130,85
Leonard Piątek1936–193911170,65
Eugeniusz Faber1959–196911360,31
Andrzej Jarosik1965–197211250,44
Andrzej Iwan1978–198711290,38
Wojciech Kowalczyk1991–199911390,28
Emmanuel Olisadebe2000–200411250,44
Radosław Kałużny1997–200511410,27
Krzysztof Piątek2018–11270,41
32.Zygfryd Szołtysik1963–197210460,22
Joachim Marx1966–197510230,43
Jan Furtok1984–199310360,28
Marek Leśniak1986–199410200,50
Paweł Kryszałowicz1999–200410330,30
Tomasz Frankowski1999–200610220,45
Piotr Zieliński2013–10780,13

Zawodnicy z największą liczbą zdobytych bramek w meczach o punkty (eliminacje i finały MŚ oraz eliminacje i finały ME)

Lp.ZawodnikLataRazem (fin.)MŚ (fin.)ME (fin.)Wyszczególnienie
1.Robert Lewandowski2008–56 (7)32 (2)24 (5)2010 – 2, 2012 – 1, 2014 – 3, 2016 – 13+1, 2018 – 16, 2020 – 6+3, 2022 – 9+2
2.Włodzimierz Lubański1963–198021 (0)15 (0)6 (0)1966 – 5, 1968 – 2, 1970 – 7, 1972 – 4, 1974 – 1, 1978 – 2
3.Grzegorz Lato1971–198419 (10)15 (10)4 (0)1974 – 1+7, 1976 – 3, 1978 – 4+2, 1980 – 1, 1982 – 0+1
4.Euzebiusz Smolarek2002–201015 (0)6 (0)9 (0)2006 – 1, 2008 – 9, 2010 – 5
5.Zbigniew Boniek1976–198814 (6)10 (6)4 (0)1978 – 1+2, 1980 – 3, 1982 – 1+4, 1984 – 1, 1986 – 2
6.Kazimierz Deyna1968–197814 (4)14 (4)1970 – 6, 1974 – 0+3, 1978 – 4+1
7.Andrzej Szarmach1973–198213 (7)10 (7)3 (0)1974 – 0+5, 1976 – 3, 1978 – 2+1, 1982 – 1+1
8.Włodzimierz Smolarek1980–199213 (2)10 (2)3 (0)1982 – 5+1, 1984 – 2, 1986 – 3+1, 1988 – 1
9.Andrzej Juskowiak1992–200111 (0)3 (0)8 (0)1996 – 7, 1998 – 3, 2000 – 1
10.Jakub Błaszczykowski2006–201910 (3)6 (0)4 (3)2010 – 1, 2012 – 1, 2014 – 4, 2016 – 1+2, 2018 – 1
11.Arkadiusz Milik2012–10 (1)1 (0)8 (1)2016 – 6+1, 2018 – 1, 2020 – 1, 2022 – 1
12.Emmanuel Olisadebe2000–20049 (1)9 (1)2002 – 8+1
13.Dariusz Dziekanowski1981–19909 (0)4 (0)5 (0)1982 – 1, 1984 – 1, 1986 – 3, 1988 – 3, 1992 – 1
14.Jacek Krzynówek1998–20098 (0)4 (0)4 (0)2006 – 4, 2008 – 4
Kamil Grosicki2008–8 (0)3 (0)5 (0)2016 – 4, 2018 – 3, 2020 – 1
Maciej Żurawski1998–20088 (0)7 (0)1 (0)2006 – 7, 2008 – 1
17.Tomasz Frankowski1999–20067 (0)7 (0)2006 – 7
Robert Gadocha1967–19757 (0)2 (0)5 (0)1972 – 3, 1974 – 2, 1976 – 2
19.Lucjan Brychczy1954–19696 (0)3 (0)3 (0)1958 – 2, 1960 – 1, 1962 – 1, 1968 – 2
Radosław Kałużny1997–20056 (0)6 (0)2002 – 5, 2006 – 1
Krzysztof Piątek2018–6 (0)2 (0)4 (0)2020 – 4, 2022 – 2
22.Ernest Wilimowski1934–19395 (4)5 (4)1938 – 1+4
23.Andrzej Jarosik1965–19725 (0)4 (0)1 (0)1968 – 1, 1970 – 4
Marek Leśniak1986–19945 (0)3 (0)2 (0)1988 – 2, 1994 – 3
Adam Buksa2021–5 (0)5 (0)2022 – 5
Karol Świderski2021–5 (0)5 (0)2022 – 5

Zawodnicy z największą liczbą zdobytych bramek w mistrzostwach świata (eliminacje i finały)

Lp.ZawodnikLata gryRazem (fin.)Wyszczególnienie
1.Robert Lewandowski2008–32 (2)2010 – 2, 2014 – 3, 2018 – 16, 2022 – 9+2
2.Grzegorz Lato1971–198415 (10)1974 – 1+7, 1978 – 4+2, 1982 – 0+1
3.Włodzimierz Lubański1963–198015 (–)1966 – 5, 1970 – 7, 1974 – 1, 1978 – 2
4.Kazimierz Deyna1968–197814 (4)1970 – 6, 1974 – 0+3, 1978 – 4+1
5.Andrzej Szarmach1972–198210 (7)1974 – 0+5, 1978 – 2+1, 1982 – 1+1
6.Zbigniew Boniek1976–198810 (6)1978 – 1+2, 1982 – 1+4, 1986 – 2
7.Włodzimierz Smolarek1980–199210 (2)1982 – 5+1, 1986 – 3+1
8.Emmanuel Olisadebe2000–20049 (1)2002 – 8+1
9.Tomasz Frankowski1999–20067 (–)2006 – 7
Maciej Żurawski1998–20087 (–)2006 – 7
11.Radosław Kałużny1997–20056 (–)2002 – 5, 2006 – 1
Euzebiusz Smolarek2002–20106 (–)2006 – 1, 2010 – 5
Jakub Błaszczykowski2006–20196 (–)2010 – 1, 2014 – 4, 2018 – 1
14.Ernest Wilimowski1934–19395 (4)1938 – 1+4
15.Adam Buksa2021–5 (–)2022 – 5
Karol Świderski2021–5 (–)2022 – 5
17.Marcin Żewłakow2000–20044 (1)2002 – 3+1
Piotr Zieliński2013–4 (1)2014 – 2, 2022 – 1+1
19.Dariusz Dziekanowski1981–19904 (–)1982 – 1, 1986 – 3
Edward Jankowski1952–19614 (–)1958 – 4
Andrzej Jarosik1965–19724 (–)1970 – 4
Jacek Krzynówek1998–20094 (–)2006 – 4
Marek Saganowski1996–20124 (–)2006 – 2, 2010 – 2
24.Andrzej Buncol1980–19863 (1)1982 – 2+1
Paweł Kryszałowicz1999–20043 (1)2002 – 2+1
26.Kamil Grosicki2008–3 (–)2018 – 3
Łukasz Piszczek2007–20193 (–)2014 – 2, 2018 – 1
Lucjan Brychczy1954–19693 (–)1958 – 2, 1962 – 1
Andrzej Juskowiak1992–20013 (–)1998 – 3
Marek Leśniak1986–19943 (–)1994 – 3
Jerzy Sadek1965–19713 (–)1966 – 3
Krzysztof Warzycha1984–19973 (–)1990 – 1, 1994 – 1, 1998 – 1

Zawodnicy z największą liczbą zdobytych bramek w mistrzostwach Europy (eliminacje i finały)

Lp.ZawodnikLata gryRazem (fin.)Wyszczególnienie
1.Robert Lewandowski2008–24 (5)2012 – 1, 2016 – 13+1, 2020 – 6+3
2.Euzebiusz Smolarek2002–20109 (–)2008 – 9
3.Arkadiusz Milik2012–8 (1)2016 – 6+1, 2020 – 1
4.Andrzej Juskowiak1992–20018 (–)1996 – 7, 2000 – 1
5.Włodzimierz Lubański1963–19806 (–)1968 – 2, 1972 – 4
6.Robert Gadocha1967–19755 (–)1972 – 3, 1976 – 2
Dariusz Dziekanowski1981–19905 (–)1984 – 1, 1988 – 3, 1992 – 1
Kamil Grosicki2008–5 (–)2016 – 4, 2020 – 1
9.Jakub Błaszczykowski2006–20194 (3)2012 – 1, 2016 – 1+2
10.Grzegorz Lato1971–19844 (–)1976 – 3, 1980 – 1
Zbigniew Boniek1976–19884 (–)1980 – 3, 1984 – 1
Roman Kosecki1988–19954 (–)1992 – 1, 1996 – 3
Jacek Krzynówek1998–20094 (–)2008 – 4
Krzysztof Piątek2019–4 (–)2020 – 4
15.Lucjan Brychczy1954–19693 (–)1960 – 1, 1968 – 2
Janusz Żmijewski1965–19693 (–)1968 – 3
Andrzej Szarmach1973–19823 (–)1976 – 3
Roman Ogaza1974–19813 (–)1980 – 3
Włodzimierz Smolarek1980–19923 (–)1984 – 2, 1988 – 1
Ryszard Tarasiewicz1984–19913 (–)1988 – 1, 1992 – 2
Tomasz Iwan1995–20023 (–)2000 – 3
Radosław Matusiak2006–20083 (–)2008 – 3

Rekordy krajowe

ZawodnikDataRekord
Włodzimierz Lubański04.09.1963Najmłodszy gracz w historii (16 lat i 188 dni)[117].
Jerzy Dudek04.06.2013Najstarszy gracz w historii (40 lat i 73 dni)[117].
Włodzimierz Lubański04.09.1963Najmłodszy strzelec w historii (16 lat i 188 dni)[118].
Lucjan Brychczy27.08.1969Najstarszy strzelec w historii (35 lat i 75 dni)[118].
Włodzimierz Lubański04.09.1963–24.09.1980Najdłuższy staż w reprezentacji (17 lat i 21 dni)[119].
  • 13 kolejnych meczów bez porażki (16.08.2000–01.09.2001[120] oraz 06.06.2016–10.06.2017),
  • 7 kolejnych zwycięstw (29.05.2005–07.10.2005)[121],
  • 5 kolejnych remisów (01.02.1993–31.03.1993)[121],
  • 6 kolejnych porażek (15.10.1933–09.09.1934)[121],
  • 13 kolejnych meczów bez zwycięstwa (29.06.1995–09.10.1996)[122],
  • 14 kolejnych meczów o punkty bez porażki (02.05.1979–04.07.1982 oraz 07.09.2015–10.06.2017).

Rekordy międzynarodowe

ZawodnikDataRekordUwagi
Walter Brom1938Najmłodszy w historii bramkarz powołany na MŚ (17 lat podczas MŚ 1938[123]).
Ernest Wilimowski1938Najwięcej goli w jednym meczu mistrzostw świata (4 bramki na MŚ 1938[124]).nieaktualny
Ernest Wilimowski1938Najwięcej goli w przegranym meczu MŚ (4 bramki podczas MŚ 1938).
Jan Tomaszewski1974Pierwszy bramkarz, który obronił dwa rzuty karne w czasie gry w jednym turnieju MŚ[r][125].
Władysław Żmuda1974–1986Najwięcej meczów rozegranych w MŚ (21)[126].nieaktualny
Kazimierz Deyna1974–1978Najwięcej meczów w MŚ w roli kapitana drużyny (13)[127].nieaktualny
Zbigniew Boniek1978–1986Pierwszy zawodnik, który został napomniany żółtą kartką w trzech turniejach MŚ[s][128].
Przemysław Tytoń2012Pierwszy bramkarz, który w ME obronił rzut karny po wejściu na boisko z ławki rezerwowych (ME 2012[129]).
Polska2002–2006Pierwsza reprezentacja, która dwa razy z rzędu spotkała się w fazie grupowej z gospodarzem MŚ
Polska1978–2006Reprezentacja pięciokrotnie z rzędu w swoim pierwszym meczu MŚ nie oddała celnego strzału na bramkę rywala[130].
Robert Lewandowski2014–2015Najwięcej bramek w jednej edycji eliminacji ME w historii (13)[t][131].
Robert Lewandowski2016–2017Najwięcej bramek w jednej edycji eliminacji MŚ w strefie europejskiej w historii (16)[132].

Bilanse meczów międzypaństwowych

Bilans dodatni
Bilans remisowy
Bilans ujemny

Stan na 4 grudnia 2022 po meczu z Francją.

RywalMWRPGZGSRG
Albania Albania13931198+11
 Algieria220061+5
 Andora3300111+10
 Anglia2118121333−20
 Arabia Saudyjska440072+5
 Argentyna123271220−8
 Armenia7511154+11
 Australia100112−1
 Austria105231917+2
 Azerbejdżan6510201+19
 Belgia2176827270
Białoruś Białoruś Białoruś6222910−1
 Boliwia220031+2
 Bośnia i Hercegowina541093+6
 Brazylia121291937−18
Bułgaria Bułgaria2512854730+17
 Chile211032+1
 Chiny220020+2
 Chorwacja511337−4
 Cypr7430145+9
 Czarnogóra422096+3
 Czechosłowacja1945102743−16
 Czechy8404109+1
 Dania2382133849−11
 Egipt201104−4
 Ekwador311154+1
 Estonia9711184+14
 Finlandia3322838229+53
 Francja173591730−13
 Ghana110040+4
 Gibraltar2200151+14
Grecja Grecja Grecja1710433012+18
Gruzja Gruzja Gruzja5401134+9
 Gwatemala211032+1
 Haiti3201113+8
Hiszpania Hiszpania Hiszpania11128928−19
 Holandia193791928−9
 Indie110021+1
Irak Irak Irak522173+4
Iran330062+4
 Irlandia28111164430+14
 Irlandia Północna104241413+1
 Islandia7520157+8
 Izrael137422815+13
 Japonia75021410+4
Jugosławia[u]196493946−7
 Kamerun302103−3
 Kanada6600204+16
 Kazachstan5410123+9
 Kolumbia6204810−2
 Korea Południowa311156−1
 Korea Północna211072+5
Kostaryka Kostaryka Kostaryka330083+5
 Kuba1010000
 Kuwejt211031+2
 Libia110050+5
 Liechtenstein110020+2
 Litwa11542178+9
 Luksemburg7610265+21
 Łotwa1511224015+25
 Macedonia Północna[v]5410112+9
 Malta4400130+13
 Maroko522193+6
 Meksyk9333913−4
 Mołdawia6510102+8
III Rzesza III Rzesza Niemcy Niemcy[w]2117131234−22
Niemcy Niemcy Wschodnie199462627−1
 Nigeria100101−1
 Norwegia1912345826+32
 Nowa Zelandia211020+2
 Paragwaj100104−4
 Peru330092+7
Południowa Afryka Południowa Afryka2101110
 Portugalia133551318−5
 Rosja5131770
Rumunia Rumunia36715145756+1
 San Marino101000452+43
 Senegal100112−1
 Serbia523053+2
 Serbia i Czarnogóra220075+2
 Singapur110061+5
 Słowacja931514140
 Słowenia8332990
Stany Zjednoczone  Stany Zjednoczone177373622+14
 Szkocja113621514+1
 Szwajcaria114612112+9
 Szwecja2894154159−18
 Tajlandia110031+2
 Tunezja430192+7
 Turcja1711333912+27
 Ukraina9423119+2
 Urugwaj412145−1
 Walia10721136+7
Węgry Węgry3485214392−49
 Włochy183871023−13
 Wybrzeże Kości Słoniowej110031+2
 Wyspy Owcze3300121+11
 Zjednoczone Emiraty Arabskie220092+7
Związek Radziecki143381127−16

kursywą państwa nieistniejące

Zobacz też

Uwagi

  1. Stan aktualny na 17 listopada 2022.
  2. Stan na 22 września 2022.
  3. Nie licząc wyjazdowego meczu z Niemcami z 1935, kiedy Wrocław znajdował się w granicach Niemiec.
  4. Stan na 8 czerwca 2022.
  5. 28 lutego, po rosyjskiej inwazji na Ukrainę FIFA i UEFA zawiesiły rosyjskie kluby i reprezentacje we wszystkich rozgrywkach[82]. Z powodu tego 9 marca FIFA przyznała walkower Polsce[83].
  6. De facto w 1974 i 1982 polskim piłkarzom, jako trzeciej ekipie czempionatu, zgodnie z ówczesnymi zasadami wręczono srebrne medale; mistrzowie otrzymywali wtedy złote, wicemistrzowie pozłacane, a czwarty w turnieju zespół brązowe krążki.
  7. a b c Wspólnie jako trzyosobowy kapitanat.
  8. Kulesza prowadził zespół w jednym meczu eliminacyjnym, Piechniczek w trzech pozostałych meczach eliminacyjnych oraz w turnieju finałowym.
  9. Łazarek prowadził zespół w trzech meczach eliminacyjnych, Strejlau w trzech pozostałych meczach eliminacyjnych.
  10. Strejlau prowadził zespół w siedmiu meczach eliminacyjnych, Ćmikiewicz w trzech pozostałych meczach eliminacyjnych.
  11. Piechniczek prowadził zespół w pięciu meczach eliminacyjnych, Pawlak w jednym, a Wójcik w dwóch pozostałych meczach eliminacyjnych.
  12. Beenhakker prowadził zespół w ośmiu meczach eliminacyjnych, Majewski w dwóch pozostałych meczach eliminacyjnych.
  13. Nowak oraz Brzeżańczyk i Górski prowadzili zespół w dwóch meczach eliminacyjnych, Matyas w czterech pozostałych meczach eliminacyjnych.
  14. Koncewicz prowadził zespół w jednym meczu eliminacyjnym, Górski w pięciu pozostałych meczach eliminacyjnych.
  15. Gmoch prowadził zespół w jednym meczu eliminacyjnym, Kulesza w siedmiu pozostałych meczach eliminacyjnych.
  16. Boniek prowadził zespół w dwóch meczach eliminacyjnych, Janas w sześciu pozostałych meczach eliminacyjnych.
  17. Brzęczek prowadził zespół w meczach eliminacyjnych, Sousa w turnieju finałowym.
  18. W 2002 dwa rzuty karne na MŚ obronił też Brad Friedel, z kolei Iker Casillas obronił po jedenastce w 2002 i 2010.
  19. Rekord wyrównał później Diego Maradona.
  20. Wcześniej 13 bramek w eliminacjach ME 2008 strzelił też David Healy.
  21. Do 1929 jako Królestwo SHS.
  22. Do 2019 jako Macedonia.
  23. W latach 1949–1990 jako Niemcy Zachodnie.

Przypisy

  1. Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1). Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017, s. 226. ISBN 978-83-88232-61-9.
  2. Magdalena Żmuda-Pałka, Monika Bigosińska, Renata Żabecka-Chowaniec: Antwerpia 1920 jako najważniejsze igrzyska olimpijskie w dziejach Polski. МОЛОДА СПОРТИВНА НАУКА УКРАЇНИ. 2013. Т.2 С. 286-290. [dostęp 2018-01-06].
  3. Mecze z Serbią: Nie przegraliśmy od 27 lat!. [dostęp 2009-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-04-10)].
  4. Łukasz Szpyrka: Dania – Polska 8-0. Pamiętny blamaż z 1948 roku. eurosport.interia.pl. [dostęp 2018-01-11].
  5. Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek: Biało-Czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski. T. 3: 1971–1980. Katowice: GiA, 1996, s. 21–22, seria: Encyklopedia piłkarska FUJI. (pol.).
  6. Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972. 
  7. Dariusz Wołowski: Brawo, panie Janie! Krótka historia meczów Anglia – Polska. sport.pl, 2003-10-16. (pol.).
  8. Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek: Biało-Czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski. T. 3: 1971–1980. Katowice: GiA, 1996, s. 74–75, seria: Encyklopedia piłkarska FUJI. (pol.).
  9. Jacek Szczerba: Górski i Gmoch o kulisach mundiali – wywiad-rzeka. sport.pl, 16 października 2003. [dostęp 2016-04-20]. (pol.).
  10. Andrzej Gowarzewski: Biało-Czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski. T. 4: 1981–1997. Katowice: GiA, 1997, s. 145–146, seria: Encyklopedia piłkarska FUJI. (pol.).
  11. Smuda trenerem reprezentacji!. sport.pl, 2009-10-29. (pol.).
  12. Robert Błoński: Lewandowski dla Sport.pl: Sami ustalaliśmy jak gramy. Trener nie bardzo wiedział, co powiedzieć. sport.pl, 2012-07-14. (pol.).
  13. PZPN: Nawałka selekcjonerem reprezentacji Polski!. pzpn.pl, 2013-10-26. [dostęp 2013-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-29)]. (pol.).
  14. Łączy Nas Piłka: Jerzy Brzęczek nowym selekcjonerem reprezentacji Polski!. laczynaspilka.pl. [dostęp 2018-07-12]. (pol.).
  15. PZPN: Jerzy Brzęczek selekcjonerem piłkarskiej reprezentacji Polski. Polska Agencja Prasowa, 2018-07-12. [dostęp 2018-07-23]. (pol.).
  16. Dale Johnson: Germany saved from Nations League relegation. espn.com, 2019-09-25. [dostęp 2020-11-27]. (ang.).
  17. El. Euro 2020. Polska – Macedonia Północna 2:0. Jedziemy na Euro!, sport.tvp.pl [dostęp 2019-10-16] (pol.).
  18. Edyta Bieńczak: Eliminacje Euro 2020: Polska wygrała ze Słowenią 3:2!. rmf24.pl, 2019-11-19. [dostęp 2020-11-27]. (pol.).
  19. Liga Narodów: Porażka Biało-Czerwonych. Zobacz sytuację w „polskiej grupie”. sport.onet.pl, 2020-11-18. [dostęp 2020-11-27]. (pol.).
  20. Paulo Sousa nowym selekcjonerem reprezentacji Polski!. laczynaspilka.pl. [dostęp 2021-01-21]. (pol.).
  21. Oficjalnie: Euro 2020 przełożone!. sport.tvp.pl. [dostęp 2020-03-19]. (pol.).
  22. Losowanie grup Euro 2020. Piekielnie trudne zadanie Polaków. eurosport.tvn24.pl. [dostęp 2019-12-03]. (pol.).
  23. Euro 2020: Polska zagra ze Słowacją, to nie jest nasz ulubiony rywal. sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2020-11-18]. (pol.).
  24. MŚ 2022 - wiadomości, tabele, wyniki. polsatsport.pl. [dostęp 2021-11-22]. (pol.).
  25. Łączy Nas Piłka: Paulo Sousa przestał pełnić funkcję selekcjonera reprezentacji Polski. laczynaspilka.pl. [dostęp 2021-12-29]. (pol.).
  26. Łączy Nas Piłka: Czesław Michniewicz selekcjonerem reprezentacji Polski. laczynaspilka.pl. [dostęp 2022-01-31]. (pol.).
  27. FIFA/UEFA suspend Russian clubs and national teams from all competitions, www.fifa.com [dostęp 2022-03-30] (ang.).
  28. Decisions taken concerning FIFA World Cup Qatar 2022™ qualifiers, www.fifa.com [dostęp 2022-03-30] (ang.).
  29. Wirtualna Polska Media, To się dzieje! Polacy zrobili to po raz czwarty!, sportowefakty.wp.pl, 29 marca 2022 [dostęp 2022-03-30] (pol.).
  30. Znamy wszystkie rozstrzygnięcia! Polacy zostają w elicie Ligi Narodów, Holandia zagra w finale [TABELA]. sport.onet.pl, 2022-09-25. [dostęp 2022-09-25]. (pol.).
  31. Dominik Pasternak, Co dalej z Michniewiczem? PZPN wydał komunikat, [w:] sport.tvp.pl [online], TVP Sport, 12 grudnia 2022 [dostęp 2022-12-20] (pol.).
  32. Komunikat Polskiego Związku Piłki Nożnej, www.laczynaspilka.pl, 22 grudnia 2022 [dostęp 2022-12-22].
  33. a b c Robert Murawski: Historia reprezentacyjnej koszulki. polsatsport.pl. [dostęp 2017-12-25]. (pol.).
  34. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 273.
  35. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 275.
  36. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 297.
  37. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 313.
  38. euro2012.onet.pl: Polska, biało-niebiescy*. [dostęp 2017-12-25]. (pol.).
  39. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 344.
  40. footyheadlines.com: Poland 2014 Home and Away Kits Leaked. [dostęp 2014-02-21]. (ang.).
  41. Tadeusz Kądziela: Piłka nożna. Reprezentacja Polski będzie miała nowe stroje. [dostęp 2014-02-21]. (pol.).
  42. Oto nowe stroje reprezentacji Polski?. sport.wp.pl. [dostęp 2014-02-21]. (pol.).
  43. Nike przedstawia nowe stroje reprezentacji Polski. Łączy Nas Piłka. [dostęp 2017-12-25]. (pol.).
  44. Miliony euro na trykoty. [dostęp 2022-01-23].
  45. Antoni Bugajski: Holendrzy ugotowani w kotle. To był najlepszy mecz w historii polskiej kadry. [dostęp 2017-12-25]. (pol.).
  46. Piłkarskie Mistrzostwa Europy. Warszawa: Ringier Axel Springer Polska, 2012, s. 21–25. ISBN 978-83-7813-270-7.
  47. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 239.
  48. Artur Długosz: Nowe stroje piłkarskiej reprezentacji Polski (foto). [dostęp 2014-02-21]. (pol.).
  49. Kadra bez orzełka? W ten sposób równamy do najlepszych, sport.dziennik.pl, 9 listopada 2011 [dostęp 2022-04-02] (pol.).
  50. fakt.pl: Walczyli o orła. Kto?. [dostęp 2014-02-21]. (pol.).
  51. Bartosz Zimkowski: „Gdzie jest orzeł?” – kibice nie odpuszczają, piłkarze łamią się, PZPN knebluje usta. [dostęp 2017-12-25]. (pol.).
  52. fakt.pl: Orzeł ląduje na koszulkach!. [dostęp 2014-02-21]. (pol.).
  53. Dz.U. z 2012 r. poz. 0.
  54. wykop.pl: Nowe koszulki reprezentacji Polski w piłce nożnej. [dostęp 2014-02-21]. (pol.).
  55. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 402.
  56. Andrzej Azyan: Śląski Stadion pamięta: Te mecze Polaków przeszły do historii. dziennikzachodni.pl. [dostęp 2017-12-27]. (pol.).
  57. Jacek Sroka: Kocioł Czarownic straszył Anglików. dziennikzachodni.pl. [dostęp 2017-12-27]. (pol.).
  58. Stadion Śląski z legendą w przyszłość. stadionslaski.pl. [dostęp 2018-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-30)]. (pol.).
  59. Protokół weryfikacji boiska. stadionnarodowy.org.pl. [dostęp 2017-12-27]. (pol.).
  60. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 403.
  61. Gdzie jest Stadion Narodowy? W Warszawie czy Chorzowie?. sport.dziennik.pl. [dostęp 2017-12-27]. (pol.).
  62. Maciej Stolarczyk: Awantura o Narodowy. Jeden jest w Chorzowie, drugi w Warszawie. polskatimes.pl. [dostęp 2017-12-27]. (pol.).
  63. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 79.
  64. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 104.
  65. Jakub Radomski: SZEŚCIU ZAŁOŻYCIELI. TAK POWSTAWAŁ „PS”. przegladsportowy.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  66. Jeden mecz oglądali, a drugi słuchali. poznan.sport.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  67. Leszek Jarosz: Retro TVP: Polska – Brazylia, czyli uczta niezrównana (MŚ 1938). sport.tvp.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  68. Przemysław Gajzler: Niewidzialny mecz, który porwał całą Polskę. sport.onet.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  69. Tomasz Zimoch, Andrzej Janisz i Henryk Sytner odznaczeni przez prezydenta. polskieradio.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  70. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 73.
  71. Mirosław Skórzewski. Najwyższe noty dla Deyny, Nawałki, Maculewicza i Gorgonia. Bezbramkowy remis na otwarcie mundialu '78. Biało-czerwoni byli lepsi. „Przegląd Sportowy”, 1978-06-02. RSW „Prasa-Książka-Ruch”. 
  72. Dariusz Dobek: Człowiek, który stał się legendą za życia. sport.onet.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  73. a b Bartosz Nosal: Przygody polskich drużyn piłkarskich z transmisjami telewizyjnymi. zczuba.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  74. Arkadiusz Droździel: Polsat nie zarobi na EURO 2008. money.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  75. TVP traci reprezentację. Eliminacje i Euro 2016 w Polsacie!. pomorska.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  76. Patryk Pallus: Mecz piłkarski Polska-Szwajcaria w TVP. Będą kolejne?. wirtualnemedia.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  77. Michał Gałęzewski: Oficjalnie: TVP z prawami do reprezentacji w latach 2018–2022. sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2017-12-23]. (pol.).
  78. Anita Kaźmierska, Plan transmisji 4K z mundialu | Futbol w TV – SATKurier.pl, SATKurier.pl, 29 maja 2018 [dostęp 2018-06-18] (pol.).
  79. Czesław Michniewicz selekcjonerem reprezentacji Polski, www.90minut.pl [dostęp 2022-01-31].
  80. a b Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 424.
  81. Adam Nawałka: Robert kapitanem, czekam na powrót Kuby. laczynaspilka.pl, 2014-12-09. [dostęp 2014-12-09].
  82. FIFA/UEFA suspend Russian clubs and national teams from all competitions, fifa.com [dostęp 2022-02-28] (ang.).
  83. Decisions taken concerning FIFA World Cup Qatar 2022 qualifiers, fifa.com, 9 marca 2022.
  84. Karel Stokkermans: VIII. Olympiad Paris 1924 Football Tournament. rsssf.com. [dostęp 2018-01-01]. (ang.).
  85. Karel Stokkermans: IX. Olympiad Amsterdam 1928 Football Tournament. rsssf.com. [dostęp 2018-01-01]. (ang.).
  86. Bartosz Dwernicki: Polska na igrzyskach #1: Trudne początki. rfbl.pl. [dostęp 2018-01-01]. (pol.).
  87. Bartosz Dwernicki: Polska na igrzyskach #2: Pierwszy sukces. rfbl.pl. [dostęp 2018-01-01]. (pol.).
  88. a b Bartosz Dwernicki: Polska na igrzyskach #3: Powrót do życia. rfbl.pl. [dostęp 2018-01-01]. (pol.).
  89. Russell Gerrard: Games of the XVI. Olympiad. Football Qualifying Tournament (Melbourne, Australia, 1956). rsssf.com. [dostęp 2018-01-01]. (ang.).
  90. Mikael Jönsson: Games of the XVIII. Olympiad. Football Qualifying Tournament (Tokyo, Japan, 1964). rsssf.com. [dostęp 2018-01-01]. (ang.).
  91. Bartosz Dwernicki: Polska na igrzyskach #4: Stracone pokolenie. rfbl.pl. [dostęp 2018-01-01]. (pol.).
  92. Søren Elbech: Games of the XXI. Olympiad. Football Qualifying Tournament (Montreal, Canada, 1976). rsssf.com. [dostęp 2018-01-01]. (ang.).
  93. Lars Aarhus: Football Tournament of the Olympic Games – Overview. rsssf.com. [dostęp 2018-06-29]. (ang.).
  94. Bartosz Dwernicki: Polska na igrzyskach #7: Ostatnie takie lato. rfbl.pl. [dostęp 2018-01-01]. (pol.).
  95. Piłka nożna na igrzyskach olimpijskich. opiłcenożnej.pl. [dostęp 2018-01-02]. (pol.).
  96. Leszek Jarosz: 1934: Polska, czyli pierwszy polityczny walkower. sport.tvp.pl. [dostęp 2018-01-02]. (pol.).
  97. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 17.
  98. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 17–18.
  99. Karel Stokkermans: Central European Cup for Amateurs 1929-1930. rsssf.com. [dostęp 2017-12-26]. (ang.).
  100. Guy de Dekker, Karel Stokkermans: Balkan Cup (for Nations). rsssf.com. [dostęp 2017-12-26]. (ang.).
  101. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 197–198.
  102. Neil Morrison: Nehru Cup 1984. rsssf.com. [dostęp 2017-12-22]. (ang.).
  103. Erik Garin: Querétaro Tournament 1985 (Mexico). rsssf.com. [dostęp 2017-12-26]. (ang.).
  104. Neil Morrison: Israel Tournament 1988. rsssf.com. [dostęp 2017-12-26]. (ang.).
  105. Cesar Silva, Neil Morrison, Santiago Reis: Marlboro Soccer Cup Series (USA) 1987-1990. rsssf.com. [dostęp 2017-12-24]. (ang.).
  106. Yoon Hyung-jin: Carlsberg Cup 1996. rsssf.com. [dostęp 2017-12-25]. (ang.).
  107. Neil Morrison: Cyprus International Tournament 1997. rsssf.com. [dostęp 2017-12-22]. (ang.).
  108. Neil Morrison: Four Nations’ Cup 1999. rsssf.com. [dostęp 2017-12-26]. (ang.).
  109. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 300.
  110. Andrea Veronese, Erik Garin: Lobanovsky International Tournament (Kyiv). rsssf.com. [dostęp 2017-12-22]. (ang.).
  111. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 343.
  112. ranking. gia.pl. [dostęp 2017-12-28]. (pol.).
  113. Andrzej Gowarzewski, Jerzy Cierpatka, Bożena Lidia Szmel: Biało-Czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski (6) 2008-2015. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2016, s. 211. ISBN 978-83-88232-48-0.
  114. Polska na 5. miejscu w rankingu FIFA. Tak wysoko nie byliśmy jeszcze nigdy w historii, a już we wrześniu możemy znaleźć się w pierwszej trójce najlepszych reprezentacji świata. newsweek.pl. [dostęp 2017-12-28]. (pol.).
  115. Ranking FIFA: Polska na 78. miejscu. pilkanozna.pl. [dostęp 2017-12-28]. (pol.).
  116. Łukasz Godlewski: Ranking FIFA z rewolucyjnymi zmianami. Polska na razie na nich straci. sport.pl. [dostęp 2019-09-09]. (pol.).
  117. a b c Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 422.
  118. a b c Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 423.
  119. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 425.
  120. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 291.
  121. a b c Statystyki meczów reprezentacji Polski, hppn.pl [dostęp 2018-01-06] (pol.).
  122. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 263.
  123. Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1). Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017, s. 24. ISBN 978-83-88232-61-9.
  124. Brazil 2014. Księga rekordów ↓, s. 189.
  125. Brazil 2014. Księga rekordów ↓, s. 225.
  126. Brazil 2014. Księga rekordów ↓, s. 236.
  127. Brazil 2014. Księga rekordów ↓, s. 292.
  128. Brazil 2014. Księga rekordów ↓, s. 237.
  129. Euro 2012: Przemysław Tytoń przeszedł do historii mistrzostw Europy. sport.onet.pl. [dostęp 2018-01-06]. (pol.).
  130. Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 317.
  131. Lewandowski wyrównał rekord Healy’ego. polsatsport.pl. [dostęp 2018-01-07]. (pol.).
  132. El. MŚ 2018: Lewandowski najskuteczniejszy w historii kwalifikacji w Europie. polsatsport.pl. [dostęp 2018-06-29]. (pol.).

Bibliografia

  • Andrzej Gowarzewski: Biało-Czerwoni. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921-2018. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017. ISBN 978-83-88232-54-1.
  • Andrzej Gowarzewski: Brazil 2014. Księga rekordów mistrzostw świata 1930-2014. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2014. ISBN 978-83-88232-45-9.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Herb Polski.svg
Uproszczony obraz godła Polski; oficjalne godło: Coat of arms of Poland-official.png
Increase2.svg
Icon representing an increase, consisting of a green-colored, up-pointing triangle.
Kit left arm.svg
Part of football kit based on Kit body.svg.
Kit body.svg

Complete kit:

Kit left arm.svg
Kit body.svg
Kit right arm.svg
Kit shorts.svg
Kit socks.svg






Kit socks long.svg
Football kit template socks
Flag of Poland (1919–1928).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Gold medal.svg
Autor: B1mbo, Licencja: CC BY-SA 2.5
Drawing of a gold medal, based on Olympic rings.svg.
Silver medal.svg
Autor: B1mbo, Licencja: CC BY-SA 2.5
Draw of a silver medal, based in Olympic rings.svg.
The joining of the rings is not correct drawn.
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Soccerball shade.svg
Autor: Derived from image:soccer ball.svg, this version made by User:Ed g2s., Licencja: CC0
A soccer ball with shade.
Flag of Chile.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of Germany (1935–1945).svg
National flag and merchant ensign of Germany from 1935 to 1945.
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
Flag of Canada (Pantone).svg
Flag of Canada introduced in 1965, using Pantone colors. This design replaced the Canadian Red Ensign design.