Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn

Polska

Godło Polski
Przydomek	Biało-czerwoni, Orły
Związek	Polski Związek Piłki Nożnej
Sponsor techniczny	Nike
Trener	Czesław Michniewicz (do 31 grudnia 2022)
Asystent trenera	Mirosław Kalita Kamil Potrykus Hubert Małowiejski
Skrót FIFA	POL
Ranking FIFA	26. (1544 pkt.)[a]
Miejsce w rankingu Elo	21. (1779 pkt.)[a]
Zawodnicy
Kapitan	Robert Lewandowski (od 2014)
Najwięcej występów	Robert Lewandowski (138)
Najwięcej bramek	Robert Lewandowski (78)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz  Węgry 1:0 Polska (Budapeszt, Węgry; 18 grudnia 1921)
Najwyższe zwycięstwo  Polska 10:0  San Marino (Kielce, Polska; 1 kwietnia 2009)
Najwyższa porażka  Dania 8:0 Polska (Kopenhaga, Dania; 26 czerwca 1948)
Medale
Igrzyska olimpijskie
1972 1976, 1992
Mistrzostwa świata
1974, 1982
Strona internetowa
↑ Stan aktualny na 31 marca 2022.

Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn – drużyna piłkarska reprezentująca Rzeczpospolitą Polską w zawodach międzynarodowych. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialny jest Polski Związek Piłki Nożnej, organ zarządzający piłką nożną w Polsce. W reprezentacji mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo polskie.

Reprezentacja Polski swój pierwszy mecz międzypaństwowy rozegrała w 1921 przeciwko Węgrom. Głównym stadionem, na którym podejmuje rywali w roli gospodarza, jest obecnie Stadion Narodowy w Warszawie. Z kolei jedynym obiektem posiadającym nadane przez PZPN miano narodowego jest Stadion Śląski w Chorzowie.

Polska bierze udział w rozgrywkach Pucharu Świata FIFA (mistrzostw świata) oraz mistrzostw Europy UEFA (EURO), które odbywają się naprzemiennie co dwa lata. Uczestniczyła w ośmiu z dwudziestu jeden turniejów finałowych MŚ oraz w czterech z szesnastu turniejów finałowych ME. Najlepszym wynikiem Polski w turnieju FIFA jest dwukrotnie trzecie miejsce osiągnięte w 1974 i 1982, a w ME – ćwierćfinał w 2016. W 1974 polski napastnik Grzegorz Lato został królem strzelców MŚ (7 trafień). W 2012 Polska wraz z Ukrainą organizowała ME 2012.

W przeszłości Polacy, w ramach reprezentacji A, sześciokrotnie brali również udział w turniejach olimpijskich, zdobywając w nich mistrzostwo w 1972 oraz wicemistrzostwo w 1976. Od 1992 w IO startują jednak tylko reprezentacje do lat 23 (w tej kategorii Polacy sięgnęli po wicemistrzostwo w 1992).

Reprezentacja błędnie nazywana jest również często kadrą, która jest szerszym pojęciem. Kadra powoływana jest przez właściwego trenera lub selekcjonera w kategorii klubu, okręgu lub związku i stanowi bazę do wyłonienia reprezentacji. Z kolei reprezentacja to grupa wyłoniona spośród członków kadry, czynnie uczestnicząca w rozgrywce sportowej^[1].

Historia

1921–1939: Początki

Reprezentacja Polski przed swoim pierwszym meczem w historii, 18 grudnia 1921.

Mecz Brazylii i Polski podczas MŚ 1938.

Koncepcja utworzenia piłkarskiej reprezentacji Polski pojawiła się w 1919 podczas założycielskiego zgromadzenia Polskiego Związku Piłki Nożnej. Za jeden ze swoich głównych celów władze PZPN postawiły sobie udział drużyny narodowej w turnieju piłkarskim igrzysk olimpijskich w Antwerpii. Planom olimpijskiego debiutu przeszkodziła jednak agresja bolszewicka, dlatego ze startu zrezygnowano^[2]. Swój inauguracyjny pojedynek międzypaństwowy Biało-Czerwoni rozegrali dopiero 18 grudnia 1921 na stadionie Hungária körúti w Budapeszcie, w towarzyskim meczu przeciwko Węgrom, zakończonym porażką 0:1.

Pierwsze zwycięstwo Polacy odnieśli 28 maja 1922 w towarzyskiej potyczce na Stadionie w Sztokholmie nad Szwecją (2:1), a historyczną premierową bramkę uzyskał z rzutu karnego Józef Klotz. 20 kwietnia 1923 PZPN stał się członkiem FIFA podczas kongresu tej organizacji w Genewie. W maju 1924 reprezentacja Polski zadebiutowała na światowej imprezie – Letnich Igrzyskach Olimpijskich. W Paryżu Polacy rozegrali jedno spotkanie, ulegając Węgrom 0:5. W październiku 1933 Biało-Czerwoni po raz pierwszy przystąpili do eliminacji mistrzostw świata, w których walczyli z Czechosłowacją. W pierwszym spotkaniu na warszawskim Stadionie WP goście okazali się lepsi, zwyciężając 2:1. Bramkę dla Polski zdobył Henryk Martyna z rzutu karnego. Polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych zakazało polskim piłkarzom wyjazdu do Pragi na mecz rewanżowy.

Cztery lata później, w eliminacjach MŚ 1938 Polacy wyeliminowali Jugosławię^[3]. Debiut w finałach mistrzostw świata miał miejsce 5 czerwca 1938 na Stade de la Meinau w Strasburgu w przegranym po dogrywce 5:6 spotkaniu 1/8 finału z Brazylią. W 1936 Polacy prowadzeni przez Józefa Kałużę wywalczyli 4. miejsce w turnieju olimpijskim w Berlinie. Największą gwiazdą przedwojennej reprezentacji był Ernest Wilimowski, zdobywca czterech goli w jednym meczu MŚ, co pozostawało rekordem mundiali do 1994. Sukcesem polskiej reprezentacji było również pokonanie w sierpniu 1939 wicemistrzów świata Węgrów 4:2.

1947–1970

Pierwszy po II wojnie światowej mecz polska reprezentacja rozegrała 11 czerwca 1947 w Oslo, przegrywając 1:3 z Norwegią. Największym sukcesem Polaków w pierwszych powojennych latach było towarzyskie zwycięstwo 3:1 nad jedną z czołowych wówczas drużyn europejskich, Czechosłowacją (1948). W tym samym roku, 26 czerwca 1948 w Kopenhadze reprezentacja Polski doznała najwyższej porażki w swojej historii, przegrywając z Danią 0:8^[4].

Do połowy lat 50. reprezentacja narodowa rozegrała tylko jedno spotkanie o wyższą stawkę. Doszło do niego w 1952 w 1/8 finału igrzysk olimpijskich w Finlandii przeciwko Danii, a zakończył się on porażką 0:2 (wcześniej Polska pokonała występujący w kategorii amatorskiej zespół Francji). Jednym z najważniejszych piłkarzy w składzie reprezentacji był wówczas Gerard Cieślik. Polska miała przystąpić do eliminacji MŚ 1954, ale po wylosowaniu Węgier (jednej z najsilniejszych drużyn na świecie) wycofała się. Dnia 2 marca 1955 w Wiedniu PZPN przystąpił do nowo zawiązanej Europejskiej Unii Piłkarskiej.

W 1957 drużyna prowadzona m.in. przez Henryka Reymana rywalizowała ze Związkiem Radzieckim o awans do finałów MŚ 1958. Po porażce w Moskwie i rewanżowej wygranej w Chorzowie, w dodatkowym meczu na neutralnym terenie w Lipsku Polacy przegrali i nie wystąpili w MŚ. W 1959 zespół zadebiutował w eliminacjach do Pucharu Narodów Europy 1960, przegrywając rywalizację z Hiszpanią. Jesienią powodzeniem zakończyły się z kolei eliminacje do IO 1960, w których Polacy nie wyszli z grupy. Ważną postacią zespołu był wówczas napastnik Ernest Pol.

W 1961 reprezentacja Polski wzięła udział w eliminacjach do MŚ 1962, przegranych po dwumeczu z Jugosławią. Rok później Polacy dwukrotnie przegrali z Irlandią Północną w eliminacjach Pucharu Narodów Europy 1964. 4 września 1963 w Szczecinie Polacy pokonali Norwegów 9:0, co przez następne 45 lat było najwyższym zwycięstwem polskiego zespołu. Swojego pierwszego gola w reprezentacji strzelił wtedy Włodzimierz Lubański, czołowa postać tej drużyny w kolejnych latach. Polska przegrała również kolejne eliminacje, tym razem do MŚ 1966. W decydującym meczu uległa w Rzymie Włochom 1:6.

W następnych latach piłkarze zaliczali kolejne przegrane eliminacje, kolejno do PNE 1968 oraz IO 1968. W 1969 w zespole pojawił się Kazimierz Deyna. Pomimo obecności w składzie kilku klasowych graczy, Polska nie przebrnęła fazy eliminacji MŚ 1970.

1970–1986

Kazimierz Górski (z prawej) podczas spotkania z dziennikarzami (1985).

Początek nowej dekady stał się początkiem serii sukcesów polskiego futbolu. Jesienią 1970 ze stanowiskiem selekcjonera kadry narodowej pożegnał się ostatecznie Ryszard Koncewicz. 1 grudnia władze PZPN po raz drugi powierzyły tę funkcję Kazimierzowi Górskiemu, tym razem miał podejmować samodzielne decyzje (wcześniej był członkiem trzyosobowego kapitanatu). Pierwszym sprawdzianem były rozgrywane równolegle eliminacje ME 1972 oraz IO 1972. W tych pierwszych Polacy zanotowali kolejną porażkę^[5], lepiej wiodło im się w meczach o awans na olimpiadę w Monachium. W decydujących o promocji Polski spotkaniach zawodnicy Górskiego pokonali Bułgarów, a amatorska reprezentacja Hiszpanii z nimi zremisowała. W pierwszej rundzie igrzysk Polacy odnieśli komplet zwycięstw, pokonując Kolumbię, Ghanę i Niemcy Wschodnie. W drugiej rundzie zremisowali z Danią oraz pokonali Związek Radziecki i Maroko. W rozegranym 10 września 1972 finale Polacy wygrali z drużyną Węgier 2:1 i zdobyli tytuł mistrza olimpijskiego. Kazimierz Deyna z 9 bramkami został królem strzelców turnieju. Po powrocie do kraju wszyscy piłkarze kadry i trenerzy zostali odznaczeni Złotymi Odznakami PZPN, a władze centralne związku podjęły uchwałę o ustanowieniu 10 września „Dniem Polskiego Piłkarza”^[6].

(c) Bundesarchiv, Bild 183-N0706-0039 / Mittelstädt, Rainer / CC-BY-SA 3.0

Polacy w meczu o 3. miejsce mistrzostw świata, lipiec 1974.

(c) Bundesarchiv, Bild 183-N0706-0040 / Mittelstädt, Rainer / CC-BY-SA 3.0

Grzegorz Lato w walce o piłkę z Marinho Chagasem, lipiec 1974.

W 1973 Polacy rywalizowali z Walijczykami i Anglikami o awans do MŚ 1974. Eliminacje rozpoczęli od przegranej w Cardiff, natomiast w kolejnym meczu, 6 czerwca 1973 na Stadionie Śląskim w Chorzowie pokonali faworyzowanych Anglików 2:0. Jesienią w rewanżowym spotkaniu z Walią zwyciężyli 3:0 i do awansu potrzebowali już tylko remisu w Londynie^[7]. Mecz na Wembley zakończył się remisem 1:1 po bramce Jana Domarskiego. Znacznie więcej okazji do zdobycia bramki mieli gospodarze, lecz dzięki skutecznej postawie bramkarza Jana Tomaszewskiego, który otrzymał po meczu przydomek Człowieka, który zatrzymał Anglię, udało im się uzyskać tylko jedno trafienie. Mundial Biało-Czerwoni rozpoczęli od wygranej z Argentyną 3:2. W kolejnych spotkaniach ograli Haiti 7:0 oraz wicemistrzów świata Włochów 2:1. W drugiej rundzie okazali się lepsi od Szwedów (1:0) i Jugosłowian (2:1). W spotkaniu ze Szwecją Tomaszewski obronił rzut karny wykonywany przez Staffana Tappera. O awansie do finału decydował mecz Polski z Niemcami Zachodnimi. Toczył się on w trudnych warunkach, na zalanym po ulewnym deszczu boisku – z tego względu spotkanie to przeszło do historii jako Mecz na wodzie (niem. Wasserschlacht von Frankfurt). Tomaszewski znów obronił rzut karny, tym razem wykonywany przez Uliego Hoeneßa. Na kwadrans przed końcem decydujące trafienie uzyskał Gerd Müller. Polacy tym samym odpadli z rywalizacji o złoty medal. Kilka dni później, w grze o 3. miejsce polscy piłkarze pokonali obrońców tytułu, drużynę Brazylii 1:0 po golu Grzegorza Laty, który z 7 bramkami został królem strzelców turnieju. Prócz niego, do najlepszych zawodników mistrzostw zaliczano Deynę i Roberta Gadochę^[8].

Niepowodzeniem dla Polaków zakończyły się kolejne eliminacje do ME 1976 w silnie obsadzonej grupie m.in. z Włochami i Holandią. 10 września 1975 drużyna Górskiego wygrała u siebie z wicemistrzami świata Holendrami 4:1. W rewanżu w Amsterdamie lepsi okazali się jednak Pomarańczowi, którzy wygrali 3:0. Oba mecze Polaków z Włochami zakończyły się wynikiem bezbramkowym. Latem 1976 Polacy wzięli udział w IO 1976 w Montrealu, w których jako obrońcy tytułu mieli zapewniony udział. Na inaugurację bezbramkowo zremisowali z Kubą, potem pokonali kolejno Iran, Koreę Północną, a w półfinale amatorską Brazylię. W finałowym spotkaniu z Niemcami Wschodnimi przegrali 1:3 i zdobyli ostatecznie srebrny medal. Andrzej Szarmach z 6 bramkami został królem strzelców turnieju. Wyniki zmagań uznano w kraju za porażkę i w tej atmosferze Kazimierz Górski odszedł ze stanowiska.

Nowym selekcjonerem wybrano Jacka Gmocha. W eliminacjach do MŚ 1978 Biało-Czerwoni tylko raz stracili punkty (po remisie 1:1 w ostatnim spotkaniu z Portugalią). Na turniej finałowy do Argentyny jechali z aspiracjami sięgającymi mistrzowskiego tytułu. W meczu otwarcia z broniącymi złota Niemcami Zachodnimi zremisowali 0:0. W kolejnych spotkaniach piłkarze wygrali z Tunezją 1:0 i z Meksykiem 3:1, dzięki czemu awansowali do drugiej rundy mistrzostw. Trafili w niej do grupy z gospodarzami turnieju Argentyną oraz z Peru i Brazylią. Mecz z Argentyńczykami przegrali 0:2, nie wykorzystując rzutu karnego. Mecz z Peru wygrali 1:0, a w kolejnym ulegli 1:3 Brazylijczykom i zostali ostatecznie sklasyfikowani poza strefą medalową. Gmocha obarczono odpowiedzialnością za słaby względem wysokich oczekiwań występ reprezentacji^[9] i wkrótce potem opuścił stanowisko.

Kolejnym selekcjonerem władze PZPN wybrały Ryszarda Kuleszę. Pod jego kierunkiem drużyna przystąpiła do eliminacji EUROPA 80. Tak jak cztery lata wcześniej, decydujące były spotkania ze znów będącymi wicemistrzami świata Holendrami. W Chorzowie gospodarze wygrali 2:0, lecz po stratach punktowych w meczach z NRD, w ostatnim spotkaniu eliminacji w Amsterdamie Polacy musieli wygrać. Długo utrzymywał się korzystny wynik, jednak mecz ostatecznie zakończył się remisem 1:1. W ostatnim meczu tej fazy Holendrzy pokonali Niemcy Wschodnie, zdobywając promocję do finałów ME. Po wydarzeniach afery na Okęciu Kulesza w grudniu 1980 przestał pełnić funkcję selekcjonera, a zastąpił go Antoni Piechniczek.

W 1981 zawodnicy wznowili grę w eliminacjach hiszpańskiego mundialu. W maju w Chorzowie pokonali NRD, ponownie lepsi okazali się w październikowym spotkaniu rewanżowym w Lipsku. Awans Polacy zapewnili sobie po wygranej z Maltą. W międzyczasie pokonali też 2:1 w towarzyskim spotkaniu w Buenos Aires obrońców tytułu, Argentyńczyków. Premierowy pojedynek MŚ 1982 z Włochami zakończył się bezbramkowym remisem, podobnie jak następne spotkanie z Kamerunem. W ostatnim meczu pierwszej rundy z Peru Polacy wygrali 5:1. W drugiej rundzie ich przeciwnikami byli Belgowie i Związek Radziecki. W wygranym 3:0 meczu z Belgami wszystkie trzy bramki zdobył Zbigniew Boniek. Decydujące o awansie do półfinału spotkanie z ZSRR zakończyło się bezbramkowym remisem, co premiowało do dalszej gry Polaków. W grze o finał nie byli oni jednak w stanie zatrzymać Włochów (0:2), przyszłych mistrzów świata, a zwłaszcza Paolo Rossiego, autora dwóch bramek. 10 lipca w Alicante drużyna Piechniczka zmierzyła się z Francuzami w spotkaniu o 3. miejsce, które zakończył się zwycięstwem Polski 3:2.

Drużyna słabo spisała się w eliminacjach ME 1984 wygrywając tylko jeden mecz. Sukcesem po raz czwarty z rzędu zakończyły się za to eliminacje MŚ 1986. W decydującym spotkaniu we wrześniu 1985 Polacy bezbramkowo zremisowali z Belgią, co premiowało ich awansem do finałów. W listopadzie w towarzyskim spotkaniu wygrali ponadto 1:0 z mistrzami świata Włochami. Meksykański turniej zaczęli od bezbramkowego remisu z Marokiem. Jedyna bramka strzelona przez Polaków w tej imprezie padła w kolejnym meczu z Portugalią (1:0). W ostatnim meczu grupowym Polacy przegrali 0:3 z Anglią. Mimo zajęcia 3. miejsca w grupie, dzięki korzystnemu bilansowi reprezentacji udało się uzyskać awans do 1/8 finału. W tejże ulegli jednak wysoko Brazylii (0:4). Piechniczek podał się do dymisji, która została przyjęta.

1986–2000

Po dymisji Piechniczka stanowisko selekcjonera zostało po raz pierwszy w historii obsadzone w drodze konkursu. Jego zwycięzcą został Wojciech Łazarek. Bez sukcesu prowadził on reprezentację w eliminacjach Euro 1988 i MŚ 1990. Po wyjazdowej porażce z Anglią w czerwcu 1989 selekcjoner złożył dymisję.

Przed kolejnymi grami eliminacyjnymi stanowisko objął Andrzej Strejlau. Polacy mieli jeszcze szanse awansu na mundial, lecz nie udało im się go wywalczyć – w turnieju finałowym zabrakło ich po raz pierwszy od 1970. Jesienią 1990 prowadzeni przez Strejlaua zawodnicy przystąpili do eliminacji Euro 1992. Tym razem również nie udało się wywalczyć awansu do turnieju finałowego. W eliminacjach do MŚ 1994 szanse promocji Polacy stracili w przegranych meczach wyjazdowych z Anglią i Norwegią we wrześniu 1993. Strejlau przegrywając trzecie z rzędu eliminacje do turnieju mistrzowskiego podał się do dymisji, a w ostatnich spotkaniach tamtej fazy mistrzostw drużynę prowadził jego dotychczasowy asystent, Lesław Ćmikiewicz.

Jego następcą został mianowany Henryk Apostel, który również bez powodzenia prowadził piłkarzy w eliminacjach Euro 1996. O ostatecznej przegranej zdecydowała porażka 1:4 ze Słowacją w Bratysławie.

W pierwszej połowie 1996 cztery towarzyskie mecze bez zwycięstwa reprezentacja rozegrała pod wodzą Władysława Stachurskiego. Selekcjoner odszedł po remisie z Białorusią, a zastąpił go Antoni Piechniczek. Drugie podejście do pracy z kadrą tego trenera nie było tak udane jak pierwsze^[10], a Polacy odpadli w eliminacjach do finałów MŚ 1998. Po domowej porażce w maju 1997 z Anglią, zakończyła się druga kadencja Piechniczka. Tymczasowo funkcję selekcjonera powierzono jego asystentowi, Krzysztofowi Pawlakowi. Pod jego wodzą Polacy pokonali Gruzję w meczu eliminacyjnym.

Pod koniec lipca 1997 władze PZPN ogłosiły decyzję o powierzeniu funkcji selekcjonera Januszowi Wójcikowi. Szkoleniowiec ten od czasu zdobycia przez prowadzoną przez niego w 1992 reprezentację U23 srebrnego medalu olimpijskiego w Barcelonie wielokrotnie był faworytem mediów do objęcia stanowiska trenera dorosłej kadry. Po dokończeniu przegranych eliminacji MŚ 1998 Polacy rozpoczęli udział w eliminacjach Euro 2000. O końcowym niepowodzeniu zdecydowały porażki w pierwszym meczu z Anglikami i w obu spotkaniach ze Szwedami (Polska zdobyła łącznie tyle samo punktów, co Anglia, jednak Brytyjczycy awansowali do gier barażowych dzięki korzystniejszemu bilansowi bramek). Po wyjazdowej porażce ze Skandynawami w ostatnim spotkaniu eliminacji PZPN zrezygnował z usług Wójcika.

2000–2013

Po odejściu Wójcika władze federacji podjęły współpracę z Jerzym Engelem, który swoją pracę prowadził pod hasłem futbol na tak. Eliminacje MŚ 2002 w wykonaniu prowadzonego przezeń zespołu zakończyły się powodzeniem po raz pierwszy od 16 lat; dodatkowo Polacy wywalczyli promocję do finałów jako pierwsza drużyna z Europy. Awans zapewnili sobie wygraną 3:0 z Norwegią we wrześniu 2001. Mundialowe mecze zawiodły jednak oczekiwania kibiców: Polacy przegrali w fazie grupowej z Koreą Południową 0:2 oraz z Portugalią 0:4. W ostatnim spotkaniu z USA grająca w rezerwowym składzie polska reprezentacja okazała się lepsza, pokonując rywali 3:1. Po powrocie do kraju drużynę i selekcjonera poddano mocnej krytyce, domagano się dymisji Engela. Trener odpierał zarzuty i zgłaszał chęć kontynuowania pracy. Federacja zdecydowała się jednak zakończyć współpracę.

Maciej Żurawski (z lewej) podczas meczu z Kostaryką na MŚ 2006.

Następcą Engela został Zbigniew Boniek. Już po pięciu spotkaniach reprezentacji, w grudniu 2002 przebywający za granicą ogłosił on swoją dymisję. W tym samym miesiącu zdecydowano o zatrudnieniu Pawła Janasa. Nowy szkoleniowiec kontynuował rywalizację w eliminacjach Euro 2004. Przed ostatnią kolejką spotkań Polacy mieli jeszcze szansę zająć miejsce barażowe, lecz w tym samym czasie Łotysze nieoczekiwanie wygrali 1:0 z pewnymi awansu Szwedami i mimo pokonania przez Polaków w wyjazdowym meczu Węgrów to Łotysze zajęli drugie miejsce w grupie. Jesienią 2004 Polska rozpoczęła eliminacje MŚ 2006. W dziesięciu spotkaniach odniosła osiem zwycięstw i pomimo dwóch porażek z Anglią, dzięki korzystnym rezultatom w innych grupach, awansowała do turnieju głównego bezpośrednio z drugiego miejsca. Rozgrywany w Niemczech mundial nie był dla polskich zawodników udany. Przegrali wówczas z Ekwadorem 0:2 oraz z Niemcami 0:1. Jedyne zwycięstwo Polacy odnieśli w ostatnim meczu fazy grupowej przeciwko Kostaryce 2:1.

Radość Polaków po zdobyciu zwycięskiej bramki w meczu el. ME 2008 z Armenią, marzec 2007.

Mecz Polski z Czechami podczas ME, 16 czerwca 2012.

PZPN zwolnił Janasa i zatrudnił na stanowisku selekcjonera reprezentacji Holendra Leo Beenhakkera, któremu postawiono za cel awans do finałów Euro 2008. Po słabych pierwszych spotkaniach, reprezentacja zaczęła odnosić lepsze wyniki (m.in. wygrywając ze znacznie wyżej notowaną Portugalią oraz Belgią), co poprawiło wizerunek zespołu oraz trenera. Decydująca runda meczów eliminacyjnych przyniosła pierwszy w historii awans Polski do finałów mistrzostw Europy. Stało się tak m.in. po wrześniowym remisie wyjazdowym z Portugalią oraz listopadowej wygranej z Belgią. W samym turnieju Polacy zagrali jednak słabo; przegrali pierwszy mecz z Niemcami 0:2, a następnie zremisowali z Austrią 1:1. W trzecim meczu przegrali z Chorwacją 0:1, kończąc udział w turnieju na rundzie grupowej. Po nieudanych mistrzostwach Europy Polacy przystąpili do eliminacji MŚ 2010. Notowali w nich jednak dużo gorsze wyniki niż w poprzednich eliminacjach. 1 kwietnia 2009 w Kielcach Polska pokonała 10:0 San Marino, ustanawiając tym samym najwyższe zwycięstwo w swojej historii. Po wrześniowej porażce w Mariborze ze Słowenią zarząd PZPN zwolnił Beenhakkera i zastąpił go Stefanem Majewskim. Dwa ostatnie mecze eliminacyjne pod jego wodzą zostały przez Polaków przegrane i nie uzyskali oni awansu do finałowych rozgrywek.

Reprezentanci Polski przed meczem z Irlandią, 19 listopada 2013.

W październiku 2009 wybrano nowego selekcjonera kadry, którym został Franciszek Smuda^[11]. Miał on przygotować i poprowadzić zespół w finałach Euro 2012, którego współorganizatorem miała być Polska i do którego nie musiała się ona kwalifikować. Mecz otwarcia tego turnieju rozegrany na Stadionie Narodowym w Warszawie zakończył się remisem 1:1 z Grecją. W drugiej połowie rzut karny dla gości został wybroniony przez Przemysława Tytonia. Kolejny mecz, tym razem z Rosją również zakończył się wynikiem 1:1. Biało-Czerwoni aby awansować do ćwierćfinału musieli wygrać w ostatnim spotkaniu z Czechami we Wrocławiu; przegrali go jednak 0:1^[12]. Franciszek Smuda podał się do dymisji.

Po zakończeniu mistrzostw PZPN wybrał nowego selekcjonera, którym został Waldemar Fornalik. Prowadzona przez niego drużyna brała udział w eliminacjach MŚ 2014, które zakończyły się dla niej porażką. Definitywnie szansę awansu stracili w październiku 2013 po porażce z Ukrainą. Dzień po przegranym meczu z Anglią prezes PZPN zdymisjonował trenera.

2013–2018

Łukasz Piszczek i Cristiano Ronaldo, 30 czerwca 2016.

Wyjściowa jedenastka przed meczem MŚ z Japonią, 28 czerwca 2018.

W listopadzie 2013 funkcję selekcjonera kadry objął Adam Nawałka^[13]. W pierwszym meczu pod wodzą nowego trenera Polska przegrała ze Słowacją 0:2. We wrześniu 2014 Biało-Czerwoni rozpoczęli eliminacje Euro 2016. W ramach tych rozgrywek 11 października 2014 reprezentacja Polski pierwszy raz w historii pokonała zespół Niemiec (2:0). Awans do finałów Polacy zapewnili sobie wygraną z Irlandią 2:1 w październiku 2015. Pierwszy mecz fazy grupowej ME Polska rozegrała z Irlandią Północną i zwyciężyła 1:0. W kolejnym spotkaniu z Niemcami drużyna Nawałki zremisowała 0:0, a w ostatnim meczu fazy grupowej z Ukrainą wygrała 1:0. W meczu 1/8 finału Polacy zmierzyli się ze Szwajcarią (1:1). O ich awansie do ćwierćfinału zdecydowała zwycięska seria rzutów karnych (5-4). W kolejnej rundzie Polacy zagrali z Portugalią, a ten mecz również zakończył się wynikiem 1:1. Rzuty karne lepiej wykonali tym razem przeciwnicy, którzy wygrali w nich 5-3.

W eliminacjach MŚ 2018 Polska zajęła pierwsze miejsce w grupie, wygrywając osiem spotkań, jedno remisując i jedno przegrywając. W decydującym meczu zwyciężyła Czarnogórę 4:2. Najwięcej bramek w eliminacjach zdobył Robert Lewandowski – 16, co było najlepszym wynikiem na świecie. W fazie grupowej turnieju finałowego Polska przegrała z Senegalem 1:2 i Kolumbią 0:3 oraz wygrała z Japonią 1:0, nie uzyskując tym samym awansu do fazy pucharowej mistrzostw. Nawałka nie zdecydował się na przedłużenie kontraktu i z końcem lipca rozstał się z reprezentacją.

Od 2018

Nowym selekcjonerem został Jerzy Brzęczek^[14][15]. Jesienią 2018 polska drużyna wzięła udział w pierwszej edycji nowo powstałej Ligi Narodów UEFA. Polacy występujący w najwyższej Lidze A zajęli w swojej grupie ostatnie miejsce, za Portugalią i Włochami i tym samym spadli do niższej dywizji. Po późniejszej decyzji UEFA rozszerzającej skład Ligi A z 12 do 16 zespołów, zachowali oni jednak miejsce na najwyższym poziomie rozgrywkowym^[16].

W kwalifikacjach ME 2020 Polska zajęła pierwsze miejsce w grupie G wyprzedzając bezpośrednio Austrię. Wygrała osiem spotkań, jedno zremisowała i jedno przegrała. Zakwalifikowała się 13 października 2019, wygrywając z Macedonią Północną^[17]. W ostatnim meczu zwyciężyła Słowenię 3:2^[18].

W rozgrywanej jesienią 2020 fazie ligowej drugiej edycji Ligi Narodów biało-czerwoni zajęli w swojej grupie trzecie miejsce, przegrywając w klasyfikacji z Włochami i Holandią, a wyprzedzając Bośnię i Hercegowinę^[19].

W styczniu 2021 Brzęczek stracił posadę, a jego miejsce zajął Portugalczyk Paulo Sousa^[20]. Również w 2021 odbyło się przełożone o rok z powodu pandemii COVID-19 Euro 2020^[21]. Polska zagrała na nim w grupie E ze Słowacją, Hiszpanią i Szwecją^[22][23], notując z tymi zespołami kolejno 1:2, 1:1 oraz 2:3 i odpadając z turnieju z jednym punktem na koncie. W tym samym roku przeprowadzono główną część fazy kwalifikacyjnej Pucharu Świata 2022. Biało-czerwoni w grupie I odnieśli sześć zwycięstw, dwukrotnie zremisowali i ponieśli dwie porażki (w tym jedną z triumfatorem grupy – Anglią), co w efekcie dało im drugą lokatę i konieczność gry w dwustopniowych barażach^[24].

W grudniu 2021 Polski Związek Piłki Nożnej rozwiązał kontrakt z Sousą za porozumieniem stron^[25]. Miesiąc później, a dokładniej 31 stycznia 2022 PZPN podpisał kontrakt z Czesławem Michniewiczem na stanowisku selekcjonera reprezentacji Polski^[26].

W marcu 2022 polska drużyna miała zmierzyć się z Rosją w ramach półfinału baraży do Mistrzostw Świata 2022, jednak wskutek wszczętej przez ten kraj inwazji na Ukrainę Rosjanie zostali wykluczeni z udziału w rozgrywkach międzynarodowych^[27], a Polsce przyznano walkower^[28]. 29 marca 2022 w finale baraży na Stadionie Śląskim biało-czerwoni wygrali 2:0 ze Szwecją, zapewniając sobie awans na MŚ^[29]. Gole w tym meczu dla Reprezentacji Polski strzelali Robert Lewandowski i Piotr Zieliński.

W czerwcu i wrześniu 2022 roku, Reprezentacja rozegrała jeszcze 6 spotkań w ramach Ligi Narodów. Mierzyła się wówczas z reprezentacjami Walii, Belgii i Holandii. Reprezentacja zajeła ostatecznie w swojej grupie trzecie miejsce, wyprzedzając Walię^[30].

Reprezentacja Polski zagrała w Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej w roku 2022. Gdzie po remisie z Meksykiem 0:0, wygraną z Arabią Saudyjską 2:0 i przegraną z Argentyną 0:2, reprezentacja wyszła z grupy z 2. miejsca i zagrała w 1/8 finału mistrzostw świata z Francją, z którą przegrała 1:3.

12 grudnia 2022 PZPN wydał komunikat, w którym poinformował, że nie skorzystał z opcji jednostronnego przedłużenia umowy z Michniewiczem, obowiązującej do końca 2022^[31]. 22 grudnia 2022 PZPN poinformował, że z dniem 31 grudnia 2022 roku Michniewicz przestanie pełnić funkcję selekcjonera^[32].

Identyfikacja zespołu

Barwy i stroje

Polscy kibice podczas ME 2012, Plac Defilad w Warszawie.

Kolorystyka ubiorów reprezentantów Polski jest odzwierciedleniem barw państwowych RP oraz flagi i herbu państwa, a więc związana z barwą białą i czerwoną.

Stroje domowe tradycyjnie składają się z białej koszulki, czerwonych spodenek i białych getrów, natomiast najczęściej wszystkie elementy zestawu wyjazdowego są czerwone (choć w przeszłości niekiedy na wyjazdach grano w białych spodenkach). Na przestrzeni lat różnice w projekcie i kolorystyce strojów dotyczyły zwykle szczegółów, a ogólny wzór ubioru pozostaje niezmienny od 1921^[33]. W latach 1948–1970 stosowana była biało-czerwona, pasiasta wersja getrów.

W rzadkich przypadkach używano odmiennego od dwóch podstawowych zestawu kolorystycznego. W 1961 Polacy w meczu z ZSRR zagrali w błękitnych strojach, w 1998 z Chorwacją w granatowych koszulkach i czerwonych spodenkach^[34], również w tym samym roku z Luksemburgiem w czarnych koszulach i białych szortach^[35], następnie w 2002 z Danią w jednolitym granatowym stroju^[36], w 2005 z Austrią w białych koszulkach i czarno-granatowych spodenkach^[37], a w 2006 z Chorwacją w jednolicie niebieskich kostiumach^[38]. Po raz ostatni Polacy zagrali w innych, niż białe i czerwone barwach w 2010 z Bułgarią (jednolite granatowe z czerwono-białymi rękawkami^[39]).

Koszulki reprezentacji Polski (2015).

Tradycyjne stroje reprezentacji Polski

Zestaw domowy.

Zestaw wyjazdowy.

W latach 2014–2015 domowe stroje reprezentacji Polski były białe z pionowym czerwonym pasem pośrodku, spodenki natomiast były jednolicie białe. Na zestaw wyjazdowy składały się koszulka w kolorze czerwonym z białym pasem pośrodku oraz czerwone spodenki^[40][41]. Pierwszy występ w odzieży z tym wzorem Polacy zanotowali 5 marca 2014 na Stadionie Narodowym w Warszawie w meczu ze Szkocją^[42].

Od 2016 reprezentacja występuje w białych koszulkach i czerwonych spodenkach (zestaw domowy) oraz w czerwonych koszulkach i spodenkach (zestaw wyjazdowy)^[43].

Producent	Okres
Polsport	?–1974
Adidas	1974–1992
Admiral	1992
Dorbill[44]	1992–1993
Adidas	1993
Lotto	1993–1994
Puma	1994–1996
Nike	1996–1999
Adidas	1999
Puma	1999–2000
Tico	2000
Puma	2001–2008
Nike	2009–

Historia strojów

Stroje domowe

MŚ 1974

MŚ 1978

MŚ 1982

MŚ 1986

1990–1991

1992

1994–1995

1996

1998

MŚ 2002

2004–2005

MŚ 2006

ME 2008

2009

2010–2011

ME 2012

2014–2015

ME 2016

MŚ 2018

ME 2020

Stroje wyjazdowe

MŚ 1974

MŚ 1978

MŚ 1982

MŚ 1986

1990–1991

1992

1994–1997

1998

MŚ 2002

2004

MŚ 2006

ME 2008

2009

2010–2011

ME 2012

2014–2015

ME 2016

MŚ 2018

ME 2020

Logo

Ubiór reprezentacji tradycyjnie ozdabiany jest polskim herbem państwowym. Odróżnia to polski zespół od wielu innych drużyn narodowych, u których umieszcza się na piersiach graczy znaki krajowych federacji piłkarskich (oprócz reprezentacji Polski stroje ozdobione znakiem państwowym, a nie logotypem krajowego związku używają m.in. Słowacy i Węgrzy, a do niedawna także Czesi). Jedynie na początku istnienia reprezentacji Polski na koszulkach umieszczano nie herb, a samo godło (orła).

W latach 20. orzeł (bez tarczy, niebędący dokładnym odwzorowaniem ani godła ani herbu RP) umieszczany był na lewej piersi piłkarzy i zajmował całą jej powierzchnię^[33]. W latach 30. orzeł uległ zmniejszeniu, upodobniono go też do oficjalnego wzoru ustawowego. W latach 50. doszło do kolejnej zmiany i symbol został przesunięty z wysokości serca na środek torsu. Od połowy lat 90. orzeł umieszczany był naprzemiennie na środku lub z lewej strony koszulki, na wysokości serca stale zaczęto umieszczać go od 2002. Podczas meczu z Holandią w 1975 Polacy przez pomyłkę producenta wystąpili w koszulce z czerwonym orłem^[45].

Na początku lat 60. w tarczy nad godłem (orłem) pojawił się napis „POLSKA”^[33], wpisywano go w tarczę herbową do końca 2005. W latach 2006–2007 koszulki zawierały z przodu motyw husarza, a prócz herbu Polski, po prawej stronie piersi umieszczono ówczesny logotyp reprezentacji: piłkę i skrzydło z napisem „POLSKA” pod spodem^[46]. Znak ten pojawił się również na kolejnym wzorze koszulek, obowiązującym w 2008.

Po raz pierwszy polskiego herbu lub godła zabrakło na koszulkach reprezentantów w 1992. Ich producent (Admiral) zastąpił znak państwowy wariacją ówczesnego logotypu PZPN ze zmienionym graficznie wyglądem orła (ptak był skierowany w swoją lewą stronę, lecz z przekręconym w prawo łbem)^[47]. W listopadzie 2011 na Stadionie Miejskim we Wrocławiu zaprezentowano nowy wzór ubiorów, w których reprezentacja Polski rozgrywać miała spotkania ME 2012 (zestaw wykorzystano po raz pierwszy podczas meczu z Włochami 11 listopada we Wrocławiu). Na koszulkach znalazło się nowe logo PZPN, z napisem „POLSKA” (zamiast „PZPN”) pod spodem, logo producenta odzieży, a na ramieniu okrągła naszywka z marką EURO 2012^[48]. Wygląd nowych trykotów (umieszczenie związkowego znaku zamiast herbu było pomysłem działaczy PZPN^[49]) spotkał się z ogromną falą krytyki wśród kibiców, którzy zapowiedzieli bojkot nowych strojów^[50]. W wyniku protestów kibiców (w trakcie meczu z Włochami oraz cztery dni później z Węgrami w Poznaniu skandowano Gdzie jest orzeł?^[51]) symbol państwowy został przed kolejnymi meczami naszyty pomiędzy logotypem związku i marką producenta stroju^[52]. Kilka miesięcy później umieszczanie godła państwowego na strojach reprezentantów kraju stało się obowiązkiem ustawowym^[53].

Od 2014 koszulki reprezentacji nie zawierają już marki PZPN^[54]. Dotyczy to całego sprzętu meczowego zawodników, logo pozostało na niektórych elementach ubioru członków sztabu, marynarkach i dokumentach.

Stadion domowy

Stadiony reprezentacji Polski

Stadion Narodowy w Warszawie przed półfinałowym meczem ME 2012 Niemców z Włochami.

Stadion Śląski w Chorzowie (2017).

Stadion WP w Warszawie (2015).

Stadion Dziesięciolecia w Warszawie (lata 60.).

Polska drużyna podejmowała dotąd rywali na 51 obiektach rozmieszczonych w 30 polskich miastach^[55]. Najwięcej spotkań w roli gospodarza piłkarska reprezentacja Polski rozegrała na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie (74); po raz pierwszy wystąpiła na nim 26 października 1930 w meczu z Łotwą, a po raz ostatni jak dotąd 16 listopada 2022 z Chile[1].

Drugą pozycję wśród polskich stadionów pod względem liczby rozegranych spotkań międzypaństwowych zajmuje Stadion Śląski w Chorzowie (61 meczów; pierwszy 22 lipca 1956 z Niemcami Wschodnimi, ostatni 29 marca 2022 ze Szwecją). Obiekt ten najbardziej ze wszystkich krajowych aren kojarzony jest z sukcesami reprezentacji^[56], m.in. ze zwycięstwami nad ZSRR (1957), Anglią (1973), Holandią (1975 i 1979), Włochami (1985) i Portugalią (2006); również w spotkaniach na Śląskim polska drużyna zapewniała sobie awanse na MŚ 1978, MŚ 1986, MŚ 2002, MŚ 2022 i ME 2008. Po meczu z Anglią w 1973 brytyjscy dziennikarze określili stadion Kotłem Czarownic^[57], co do dziś pozostaje w użyciu wśród dziennikarzy i kibiców. W latach 2009–2017 obiekt był w przebudowie, po ponownym otwarciu posiada pojemność 54 378 miejsc^[58].

Z kolei 25 spotkań Polska rozegrała na warszawskim Stadionie Dziesięciolecia (pierwszy 28 października 1956 z Norwegią, ostatni 17 kwietnia 1983 z Finlandią). Po tym meczu obiekt ten nie był już wykorzystywany w celach sportowych, a w latach 90. na jego koronie powstało targowisko. W latach 2008–2012 stadion zburzono i w jego miejscu postawiono Stadion Narodowy o pojemności 58 500 miejsc^[59]. Na nowym obiekcie reprezentacja rozegrała dotąd 33 spotkania^[b].

Stadion Śląski decyzją Polskiego Związku Piłki Nożnej z 10 lipca 1993 posiada, jako jedyny w kraju, status stadionu narodowego^[60]. Określenie narodowy nie jest jednak częścią oficjalnej nazwy tej areny. Z kolei oddany do użytku w 2012 obiekt, pomimo faktu zarejestrowania pod nazwą Stadion Narodowy w Warszawie, nie posiada nadawanej z woli PZPN godności stadionu narodowego^[61][62].

Co najmniej 10 spotkań domowych polska reprezentacja rozegrała także na Stadionie Miejskim w Poznaniu (17 gier w latach 1986–2021), Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu (14 gier w latach 1950–1987^[c]), Stadionie Henryka Reymana w Krakowie (13 gier w latach 1956–2016), Stadionie Miejskim we Wrocławiu (12 gier w latach 2011–2021), Stadionie ŁKS w Łodzi (10 gier w latach 1924–1983), Stadionie Zdzisława Krzyszkowiaka w Bydgoszczy (10 gier w latach 1972–2009) oraz na Stadionie w Gdańsku (10 gier w latach 2011–2020).

Najwyższą frekwencję na domowym meczu Polaków zanotowano 28 czerwca 1959 na Stadionie Śląskim – mecz el. ME 1960 z Hiszpanią obserwowało ponad 100 000 widzów^[63]. Z kolei najwyższa frekwencja w meczu za granicą to ponad 130 000 widzów w Rio de Janeiro podczas towarzyskiej gry Brazylii z Polską 8 czerwca 1966^[64].

Zasięg medialny

Polskie Radio transmituje mecze polskiej drużyny od lat 30. XX wieku.

Pierwsze relacje ze spotkań reprezentacji Polski publikowane były w prasie sportowej, m.in. w Przeglądzie Sportowym, który na początku swego istnienia był oficjalnym organem PZPN^[65]. Z kolei pierwsze bezpośrednie transmisje radiowe zaczęto przeprowadzać w latach 30. Jednym ze sprawozdawców Polskiego Radia był wtedy Michał Frank, który komentował na żywo rozgrywane w 1938 we francuskim Strasburgu spotkanie mistrzostw świata Polska–Brazylia^[66]. Jego relację emitowaną z odbiorników wystawianych na ulicach i zainstalowanych na stadionach głośników śledziły w Polsce miliony osób^[67][68]. PR od lat jest jedynym nadawcą radiowym transmitującym w całości spotkania polskiej drużyny. Na przełomie XX i XXI wieku głównymi sprawozdawcami byli Tomasz Zimoch (do 2016) i Andrzej Janisz^[69].

TVP1 emituje mecze reprezentacji od 1957 (z okresowymi przerwami).

Pierwszym meczem polskiej reprezentacji transmitowanym przez telewizję był pojedynek Polska–Turcja z 19 maja 1957 (TVP, dziś TVP1). Komentowali je Stefan Rzeszot, Karol Hig i Zbigniew Smarzewski^[70]. W kolejnych latach liczba spotkań drużyny narodowej emitowanych w telewizji rosła. Największą popularność wśród widzów osiągnęły w czasie sukcesów piłkarzy na igrzyskach olimpijskich i mistrzostwach świata w latach 70. i 80. Mecz otwarcia mundialu w 1978 Polska–Niemcy miało w polskiej telewizji śledzić 23 miliony widzów^[71]. Czołowym sprawozdawcą w tym okresie był Jan Ciszewski, który komentował m.in. mecz eliminacji mundialu Anglia–Polska (1973) oraz spotkania Polaków na IO 1972, MŚ 1974, IO 1976, MŚ 1978 i MŚ 1982. Dziś uznawany jest za najsłynniejszego polskiego komentatora sportowego^[72]. Spotkania reprezentacji Polski w TVP na przestrzeni lat komentowali również m.in. Andrzej Zydorowicz, Dariusz Szpakowski, Maciej Iwański, Tomasz Jasina i Jacek Laskowski.

Po raz pierwszy mecz drużyny narodowej poza TVP transmitowano na antenie Wizja TV, a miało to miejsce 6 września 1998 (Bułgaria–Polska)^[73]. Stacja ta przeprowadzała transmisje ze spotkań reprezentacji do końca 2001 (od jesieni 1999 na antenie kanału Wizja Sport). W TVP niektóre ze spotkań w tym czasie było retransmitowanych z opóźnieniem, transmitowanych równocześnie lub nieemitowanych w ogóle. W 1999 mecz Anglia–Polska został nadany na żywo przez Canal+^[73].

Polsat Sport – nadawca spotkań reprezentacji w latach 2002, 2006, 2008, 2014–2017 i od 2018.

Występy Polaków na MŚ 2002 i MŚ 2006 były pokazywane jednocześnie w kanałach Polsatu oraz w TVP2. W drugim programie Telewizji Polskiej nadawano w tamtym okresie wszystkie mecze reprezentacji (na początku 2008 przeniesiono je ponownie do programu pierwszego; wyjątkiem były ME 2008, do których prawa miał tylko Polsat^[74]). W latach 2014–2017 wszystkie mecze eliminacji ME i MŚ oraz finałów mistrzostw kontynentu emitowano w Polsacie (w tym w Polsacie Sport^[75], którego podstawowym komentatorem był Mateusz Borek). Z kolei wszystkie gry towarzyskie w tym czasie pokazywała TVP^[76]. Mecze Polski na ME 2016 były transmitowane przez TVP i Polsat równocześnie. W tym samym roku Telewizja Polska zakupiła prawa emisji wszystkich spotkań polskiej drużyny w latach 2018–2022^[77]. Występy Polaków na MŚ 2018 były emitowane również w TVP 4K^[78].

Obecnie wszystkie mecze reprezentacji Polski transmitowane są w całości na żywo na antenach PR Program I oraz TVP1, TVP Sport i Polsat Sport.

Sztab szkoleniowy

Stan na 9 lutego 2022^[79]

Stanowisko	Osoba
Selekcjoner	Czesław Michniewicz
Trener-asystent	Mirosław Kalita
	Kamil Potrykus
	Hubert Małowiejski
Trenerzy bramkarzy	Andrzej Dawidziuk i Tomasz Muchiński
Trener przygotowania fizycznego	Grzegorz Witt
	Karol Bortnik
Analitycy	Robert Musiałek, Jakub Rejmoniak
Lekarz	Jacek Jaroszewski
Fizjoterapeuci	Paweł Bamber
	Adam Kurek
	Wojciech Herman
	Marcin Bator
Team Manager ds. sportowych, rzecznik prasowy	Jakub Kwiatkowski
Team Manager ds. logistycznych	Łukasz Gawrjołek
Kierownik techniczny	Paweł Kosedowski
Asystent kierownika technicznego	Paweł Sidorowicz
Kucharz	Tomasz Leśniak
Dietetyk	Wojciech Zep

Zawodnicy

Obecny skład

Następujący gracze zostali powołani przez selekcjonera Czesława Michniewicza do wąskiej 26-osobowej kadry na mecze Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej Katar 2022 z Meksykiem, Arabią Saudyjską i Argentyną w dniach 22, 26 i 30 listopada 2022:

Mecze i gole wg stanu z 4 grudnia 2022 po meczu z Francją

Nr	Zawodnik	Data urodzenia (wiek)	Mecze	Gole	Klub
Bramkarze
1	Wojciech Szczęsny	18 kwietnia 1990 (32 lata)	70	0	Juventus FC
12	Łukasz Skorupski	5 maja 1991 (31 lat)	8	0	Bologna FC
22	Kamil Grabara	8 stycznia 1999 (23 lata)	1	0	FC København
	Kacper Tobiasz	4 listopada 2002 (20 lat)	0	0	Legia Warszawa
Obrońcy
2	Matty Cash	7 sierpnia 1997 (25 lat)	11	1	Aston Villa
3	Artur Jędrzejczyk	4 listopada 1987 (35 lat)	41	3	Legia Warszawa
4	Mateusz Wieteska	11 lutego 1997 (25 lat)	2	0	Clermont Foot 63
5	Jan Bednarek	12 kwietnia 1996 (26 lat)	46	1	Aston Villa
14	Jakub Kiwior	15 lutego 2000 (22 lata)	9	0	Spezia
15	Kamil Glik	3 lutego 1988 (34 lata)	103	6	Benevento
18	Bartosz Bereszyński	12 lipca 1992 (30 lat)	50	0	Sampdoria
25	Robert Gumny	4 czerwca 1998 (24 lata)	5	0	Augsburg
Pomocnicy
6	Krystian Bielik	4 stycznia 1998 (24 lata)	9	0	Birmingham City
8	Damian Szymański	16 czerwca 1995 (27 lat)	10	1	AEK Ateny
10	Grzegorz Krychowiak	29 stycznia 1990 (32 lata)	98	5	Al-Shabab
11	Kamil Grosicki	8 czerwca 1988 (34 lata)	88	17	Pogoń Szczecin
13	Jakub Kamiński	5 czerwca 2002 (20 lat)	8	1	VfL Wolfsburg
17	Szymon Żurkowski	25 września 1997 (25 lat)	7	0	Fiorentina
19	Sebastian Szymański	10 maja 1999 (23 lata)	20	1	Feyenoord
20	Piotr Zieliński	20 maja 1994 (28 lat)	78	10	Napoli
21	Nicola Zalewski	23 stycznia 2002 (20 lat)	9	0	AS Roma
24	Przemysław Frankowski	12 kwietnia 1995 (27 lat)	30	1	Lens
26	Michał Skóraś	15 lutego 2000 (22 lata)	2	0	Lech Poznań
Napastnicy
7	Arkadiusz Milik	28 lutego 1994 (28 lat)	67	16	Juventus FC
9	Robert Lewandowski	21 sierpnia 1988 (34 lata)	138	78	FC Barcelona
16	Karol Świderski	23 stycznia 1997 (25 lat)	19	8	Charlotte FC
23	Krzysztof Piątek	1 lipca 1995 (27 lat)	27	11	Salernitana

Ostatnio powołani

Następujący gracze również byli powołani do polskiej kadry w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy:

Zawodnik	Data urodzenia (wiek)	Mecze	Gole	Klub	Ostatnie powołanie
Bramkarze
Bartłomiej Drągowski 1	19 sierpnia 1997 (25 lat)	2	0	Spezia Calcio	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Radosław Majecki	16 listopada 1999 (23 lata)	1	0	Cercle Brugge	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Obrońcy
Bartosz Salamon 1	1 maja 1991 (31 lat)	10	0	Lech Poznań	vs.  Szkocja, 24 marca 2022 vs.  Szwecja, 29 marca 2022
Marcin Kamiński	15 stycznia 1992 (30 lat)	7	0	Schalke 04	vs.  Walia, 1 czerwca 2022 vs.  Belgia, 8 czerwca 2022 vs.  Holandia, 11 czerwca 2022 vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Tomasz Kędziora	11 czerwca 1994 (28 lat)	26	1	Dynamo Kijów	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Paweł Dawidowicz	20 maja 1995 (27 lat)	8	0	Hellas Verona	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Arkadiusz Reca 1	17 czerwca 1995 (27 lat)	15	0	Spezia Calcio	vs.  Szkocja, 24 marca 2022 vs.  Szwecja, 29 marca 2022
Michał Helik	9 września 1995 (27 lat)	7	0	Huddersfield Town	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Paweł Bochniewicz	30 stycznia 1996 (26 lat)	2	0	Sc Heerenveen	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Kamil Pestka	22 sierpnia 1998 (24 lata)	0	0	Cracovia	vs.  Walia, 1 czerwca 2022 vs.  Belgia, 8 czerwca 2022 vs.  Holandia, 11 czerwca 2022 vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Tymoteusz Puchacz	23 stycznia 1999 (23 lata)	12	0	Union Berlin	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Sebastian Walukiewicz	5 kwietnia 2000 (22 lata)	3	0	Empoli	vs.  Walia, 1 czerwca 2022 vs.  Belgia, 8 czerwca 2022 vs.  Holandia, 11 czerwca 2022 vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Maik Nawrocki	7 lutego 2001 (21 lat)	0	0	Legia Warszawa	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Michał Karbownik	13 marca 2001 (21 lat)	3	0	Fortuna Düsseldorf	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Pomocnicy
Mateusz Klich	13 czerwca 1990 (32 lata)	41	2	Leeds United	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Jacek Góralski 1	21 września 1992 (30 lat)	21	1	VfL Bochum	vs.  Walia, 1 czerwca 2022 vs.  Belgia, 8 czerwca 2022 vs.  Holandia, 11 czerwca 2022 vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Karol Linetty	2 lutego 1995 (27 lat)	42	5	Torino FC	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Patryk Kun	20 kwietnia 1995 (27 lat)	0	0	Raków Częstochowa	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Konrad Michalak	19 września 1997 (25 lat)	0	0	Konyaspor	vs.  Walia, 1 czerwca 2022 vs.  Belgia, 8 czerwca 2022 vs.  Holandia, 11 czerwca 2022 vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Jakub Piotrowski	4 października 1997 (25 lat)	0	0	Łudogorec Razgrad	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Patryk Dziczek	25 marca 1998 (24 lata)	0	0	Piast Gliwice	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Kamil Jóźwiak	22 kwietnia 1998 (24 lata)	22	3	Charlotte FC	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Jakub Moder 1	7 kwietnia 1999 (23 lata)	20	2	Brighton & Hove Albion	vs.  Szkocja, 24 marca 2022 vs.  Szwecja, 29 marca 2022
Mateusz Łęgowski	29 stycznia 2003 (19 lat)	1	0	Pogoń Szczecin	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Kacper Kozłowski	16 października 2003 (19 lat)	6	0	SBV Vitesse	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022
Napastnicy
Adam Buksa 1	12 lipca 1996 (26 lat)	9	5	RC Lens	vs.  Walia, 1 czerwca 2022 vs.  Belgia, 8 czerwca 2022 vs.  Holandia, 11 czerwca 2022 vs.  Belgia, 14 czerwca 2022
Dawid Kownacki	14 marca 1997 (25 lat)	7	1	Fortuna Düsseldorf	Szeroka kadra na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Katar 2022

¹ wycofany z kadry z powodu kontuzji

Składy w turniejach międzynarodowych

Składy na mistrzostwach świata

Składy na mistrzostwach Europy

Składy na igrzyskach olimpijskich

Kapitanowie

Lista zawodników, którzy wyprowadzali reprezentację Polski na boisko w co najmniej 10 spotkaniach^[80]:

Obecnym kapitanem reprezentacji jest Lewandowski (wyznaczony przez trenera Adama Nawałkę w grudniu 2014^[81]), który wyprowadzał polski zespół na boisko w rekordowych 71 spotkaniach^[d]. Wcześniej wieloletnim rekordzistą w liczbie występów z kapitańską opaską od początku spotkania był Deyna (57 meczów^[80]).

Mecze i wyniki

2022

el. MŚ 2022 - baraż 24 marca 2022	Rosja	Odwołany[e]	Polska	VTB Arena, Moskwa, Rosja
18:00 CET

Towarzyski 24 marca 2022	Szkocja	1:1	Polska	Hampden Park, Glasgow, Szkocja
20:45 CET	Tierney  68'	(0:0)	90+4' (k.) Piątek	Sędzia: Robert Hennessy (Irlandia)

el. MŚ 2022 - baraż 29 marca 2022	Polska	2:0	Szwecja	Stadion Śląski, Chorzów, Polska
20:45 CEST	Lewandowski  50' (k.) Zieliński  72'	(0:0) Raport		Widzów: 54 078 Sędzia: Daniele Orsato (Włochy)

LN 2022/2023 1 czerwca 2022	Polska	2:1	Walia	Tarczyński Arena, Wrocław, Polska
18:00 CEST	J. Kamiński  72' Świderski  85'	(0:0) Raport	52' Williams	Widzów: 35 214 Sędzia: Rade Obrenovič

LN 2022/2023 8 czerwca 2022	Belgia	6:1	Polska	Stadion Króla Baudouina I, Bruksela, Belgia
20:45 CEST	Witsel  42' De Bruyne  59' Trossard  73', 80' Dendoncker  83' Openda  90+3'	(1:1) Raport	28' Lewandowski	Widzów: 27 409 Sędzia: Ivan Kružliak

LN 2022/2023 11 czerwca 2022	Holandia	2:2	Polska	Stadion Feijenoord, Rotterdam, Holandia
20:45 CEST	Klassen  51' Dumfries  54'	(0:1) Raport	18' Cash  49' Zieliński	Widzów: 39 382 Sędzia: Halil Umut Meler

LN 2022/2023 14 czerwca 2022	Polska	0:1	Belgia	Stadion Narodowy, Warszawa, Polska
20:45 CEST		(0:1) Raport	16' Batshuayi	Widzów: 56 803 Sędzia: Irfan Peljto

LN 2022/2023 22 września 2022	Polska	0:2	Holandia	Stadion Narodowy, Warszawa, Polska
20:45 CEST		(0:1) Raport	13' Cody Gakpo  60' Bergwijn	Widzów: 56 673 Sędzia: Alejandro Hernández Hernández

LN 2022/2023 25 września 2022	Walia	0:1	Polska	Cardiff City Stadium, Cardiff, Walia
20:45 CEST		(0:0) Raport	58' Świderski	Widzów: 31 520 Sędzia: Andris Treimanis

Towarzyski 16 listopada 2022	Polska	1:0	Chile	Stadion Wojska Polskiego, Warszawa, Polska
18:00 CET	Piątek  85'	(0:0)		Sędzia: Harm Osmers

MŚ 2022 22 listopada 2022	Meksyk	0:0	Polska	Stadium 974, Doha, Katar
17:00 CET		Raport		Widzów: 39 369 Sędzia: Chris Beath

MŚ 2022 26 listopada 2022	Polska	2:0	Arabia Saudyjska	Education City Stadium, Ar-Rajjan, Katar
14:00 CET	Zieliński  39' Lewandowski  82'	(1:0) Raport		Widzów: 44 259 Sędzia: Wilton Sampaio

MŚ 2022 30 listopada 2022	Polska	0:2	Argentyna	Stadium 974, Doha
20:00 CET		(0:0) Raport	46' Mac Allister  67' Álvarez	Widzów: 44 089 Sędzia: Danny Makkelie

MŚ 2022 4 grudnia 2022	Francja	3:1	Polska	Al Thumama Stadium, Doha, Katar
16:00 CET	Giroud  44' Mbappé  74', 90+1'	(1:0) Raport	90+9' (k.) Lewandowski	Widzów: 40 989 Sędzia: Jesús Valenzuela

Udział w turniejach międzynarodowych

Igrzyska olimpijskie

Przez wiele lat w piłkarskich turniejach olimpijskich mogli brać udział wyłącznie zawodnicy amatorscy, nie profesjonalni. W praktyce jednak niektóre kraje wystawiały swoje najsilniejsze zespoły, inne zaś były reprezentowane przez drużyny znacząco słabsze od potencjalnie najmocniejszej ekipy. Było to związane ze znacznie się od siebie różniącymi przepisami regulującymi kwestię amatorstwa w różnych państwach (FIFA pozostawiła kwestię uznawania piłkarza za amatora federacjom członkowskim^[84]), a także z często fikcyjnym amatorstwem (piłkarze-amatorzy otrzymywali nieoficjalnie wynagrodzenie za grę). W latach 20. XX wieku piłkarskie turnieje olimpijskie miały rangę nieoficjalnych mistrzostw świata^[85].

Po odzyskaniu przez Polskę państwowości, jej reprezentacja miała zadebiutować w igrzyskach olimpijskich w 1920, jednak z powodu wojny z bolszewikami na miesiąc przed olimpiadą PKOl zrezygnował ze startu^[86]. Po raz pierwszy Polacy wystąpili na igrzyskach w 1924, odpadając w pierwszej rundzie. Cztery lata później, z powodu niskiego poziomu drużyny narodowej i rozbudowanego kalendarza rozgrywek ligowych, nie wystawiono reprezentacji do igrzysk w Amsterdamie^[87]. Powrót nastąpił w 1936 – prowadzeni przez Józefa Kałużę Polacy w Berlinie zajęli czwartą pozycję, przegrywając półfinał oraz mecz o trzecie miejsce różnicą jednej bramki.

W pierwszych po II wojnie światowej igrzyskach polska reprezentacja po rezygnacji PZPN nie wzięła udziału – przyznano wówczas walkower drużynie amerykańskiej, z którą Polacy mieli zagrać w pierwszej rundzie^[88]. Kolejny start olimpijski nastąpił w 1952 (Polacy odpadli w 1/8 rozgrywek). Cztery lata później po raz pierwszy przeprowadzono eliminacje do turnieju olimpijskiego, z których Polska była zwolniona^[89], ale z wyjazdu do Melbourne i tak zrezygnowała, prawdopodobnie z powodów politycznych bądź finansowych^[88]. W 1960 po przejściu eliminacji Polacy zagrali w turnieju we Włoszech, jednak nie wyszli w nim z grupy. W fazie kwalifikacyjnej do kolejnej olimpiady w Tokio polska drużyna okazała się słabsza od Italii. Włosi zostali jednak zdyskwalifikowani za grę w tym dwumeczu profesjonalnych piłkarzy i MKOl przyznał awans Polsce. Piłkarski związek w Warszawie odrzucił jednak możliwość uczestnictwa w igrzyskach^[90][91]. Do igrzysk w Meksyku Polacy również się nie dostali.

Sukcesem zakończyły się za to dwa kolejne starty – w Monachium drużyna trenera Kazimierza Górskiego zdobyła złoty, a cztery lata później w Montrealu srebrny medal (do drugiego z tych turniejów jako obrońca tytułu Polska nie musiała się kwalifikować^[92]).

Do 1976 włącznie PZPN wystawiał zarówno w turniejach finałowych, jak i w eliminacjach reprezentację Polski A. Rywale Polaków niejednokrotnie przeciwstawiali jej drużynę kategorii amatorskiej, z tego powodu niektóre mecze w tych rozgrywkach (między zespołami różnych kategorii) uznane są za nieoficjalne. W latach 1980–1988 w eliminacjach olimpijskich brała udział polska reprezentacja olimpijska o innym składzie osobowym od pierwszej drużyny (wprowadzono bowiem nowe przepisy, które zabraniały uczestnictwa w rozgrywkach olimpijskich piłkarzom, którzy zagrali choć jeden mecz w eliminacjach lub finałach MŚ^[93]), prowadzona również przez innego selekcjonera (Polska odpadała w eliminacjach do trzech kolejnych igrzysk: 1980, 1984 i 1988^[94]). Od 1992 kwalifikacjami do IO są kontynentalne mistrzostwa drużyn do lat 21. Podczas turnieju finałowego wiek zawodników w dniu rozpoczęcia igrzysk nie może przekroczyć 23 lat^[95]. Od 1996 w kadrze może się znaleźć dodatkowo trzech starszych graczy. Reprezentacje olimpijskie nazywane są obecnie też reprezentacjami U23.

Polska drużyna po raz ostatni wzięła udział w igrzyskach w 1992 i w turnieju w Barcelonie zdobyła srebrny medal (trenerem był Janusz Wójcik). Do ośmiu kolejnych edycji igrzysk Polakom poprzez ME U21 nie udało się awansować.

Igrzyska olimpijskie
Rok	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS
1900	Nie brała udziału (Polska nie istniała)
1904
1908
1912
1920	Wycofała się
1924	1/16 finału	20/22	1	0	0	1	0	5
1928	Nie brała udziału
1936	IV miejsce	4/16	4	2	0	2	11	10
1948	Wycofała się
1952	1/8 finału	13/25	2	1	0	1	2	3
1956	Wycofała się
1960	Faza grupowa	10/16	3	1	0	2	7	5
1964	Nie zakwalifikowała się
1968
1972	Mistrzostwo	1/16	7	6	1	0	21	5
1976	II miejsce	2/13	5	3	1	1	11	5
1980	Nie zakwalifikowała się
1984
1988
1992	II miejsce	2/16	6	4	1	1	17	6
1996	Nie zakwalifikowała się
2000
2004
2008
2012
2016
2020
2024
2028	Kwalifikacje do rozegrania
Razem	Mistrzostwo	7/26	28	17	3	8	69	39

Mistrzostwa świata

Polska drużyna dziewięciokrotnie brała udział w turniejach finałowych MŚ, najlepszy wynik – trzecie miejsce – osiągając w 1974 (w spotkaniu o brązowy medal^[f] Polacy pokonali broniącą tytułu Brazylię 1:0) i w 1982 (w decydującym meczu wygrali z Francją 3:2). Jest jednym z dwudziestu zespołów narodowych, które zdobyły medal MŚ. W najlepszej ósemce turnieju Polska znalazła się też w 1978.

Zwycięsko przez eliminacje polski zespół nie przeszedł dziesięciokrotnie, przy czym runda kwalifikacyjna MŚ 1934 nie została przez Polskę dokończona: rewanżowy mecz z Czechosłowacją Polska oddała walkowerem z powodów politycznych (konflikt o Zaolzie^[96]). Polacy nie wystartowali w trzech edycjach mundialu: w MŚ 1930 (rozegranych bez eliminacji), MŚ 1950 oraz MŚ 1954 (wycofali się z eliminacji po ich rozlosowaniu). Po 36 latach, od mistrzostw świata w 1986 roku, Polska weszła do fazy pucharowej, ostatecznie przegrywając z Francją w 1/8 finału.

Mistrzostwa świata									.	Kwalifikacje do mistrzostw świata						.	Selekcjonerzy
Rok	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS		M	W	R	P	GZ	GS
1930	Nie brała udziału									–	–	–	–	–	–		–
1934	Nie zakwalifikowała się									1	0	0	1	1	2		Kałuża
1938	1/8 finału	11/15	1	0	0	1	5	6		2	1	0	1	4	1
1950	Nie brała udziału									–	–	–	–	–	–		–
1954	Wycofała się z eliminacji									–	–	–	–	–	–
1958	Nie zakwalifikowała się									5	3	0	2	9	7		Reyman oraz Dyrda i Ziemian[g]
1962										2	0	1	1	2	3		Krug
1966										6	2	2	2	11	10		Motoczyński oraz Koncewicz i Krawczyk[g]
1970										6	4	0	2	19	8		Koncewicz
1974	III miejsce	3/16	7	6	0	1	16	5		4	2	1	1	6	3		Górski
1978	Druga runda	5/16	6	3	1	2	6	6		6	5	1	0	17	4		Gmoch
1982	III miejsce	3/24	7	3	3	1	11	5		4	4	0	0	12	2		Kulesza, Piechniczek[h]
1986	1/8 finału	14/24	4	1	1	2	1	7		6	3	2	1	10	6		Piechniczek
1990	Nie zakwalifikowała się									6	2	1	3	4	8		Łazarek, Strejlau[i]
1994										10	3	2	5	10	15		Strejlau, Ćmikiewicz[j]
1998										8	3	1	4	10	12		Piechniczek, Pawlak, Wójcik[k]
2002	Faza grupowa	25/32	3	1	0	2	3	7		10	6	3	1	21	11		Engel
2006	Faza grupowa	21/32	3	1	0	2	2	4		10	8	0	2	27	9		Janas
2010	Nie zakwalifikowała się.									10	3	2	5	19	14		Beenhakker, Majewski[l]
2014										10	3	4	3	18	12		Fornalik
2018	Faza grupowa	25/32	3	1	0	2	2	5		10	8	1	1	28	14		Nawałka
2022	1/8 finału	15/32	4	1	1	2	3	5		11	7	2	2	32	11		Sousa, Michniewicz
2026	Kwalifikacje do rozegrania
Razem	III miejsce (dwa razy)	9/22	38	17	6	15	49	50		128	67	23	38	260	154

Polska w MŚ
Pierwszy mecz	Polska –  Brazylia 5:6 pd. (5 czerwca 1938; Strasburg, Francja)
Najwyższa wygrana	Polska –  Haiti 7:0 (19 czerwca 1974; Monachium, Niemcy Zachodnie)
Najwyższa porażka	Brazylia – Polska 4:0 (16 czerwca 1986; Guadalajara, Meksyk)  Polska –  Portugalia 0:4 (10 czerwca 2002; Jeonju, Korea Południowa)
Najlepsza pozycja	3. miejsce (MŚ 1974, MŚ 1982)
Najgorsza pozycja	25. miejsce (MŚ 2002, MŚ 2018)

Mistrzostwa Europy

Reprezentacja Polski wzięła udział we wszystkich dotąd rozegranych edycjach mistrzostw kontynentu, lecz w dwunastu z nich nie przechodziła eliminacji. W turnieju finałowym startowała czterokrotnie – w 2008, 2012 i w 2020 odpadła w fazie grupowej, z kolei w 2016 doszła do ćwierćfinału, remisując w nim z późniejszym zwycięzcą turnieju - Portugalią 1:1 i żegnając się z mistrzostwami po przegranych rzutach karnych. W 2012 Polska była wraz z Ukrainą współgospodarzem finałów EURO.

Mistrzostwa Europy									.	Kwalifikacje do mistrzostw Europy						.	Selekcjonerzy
Rok	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS		M	W	R	P	GZ	GS
1960	Nie zakwalifikowała się									2	0	0	2	2	7		Krug
1964										2	0	0	2	0	4
1968										6	3	1	2	13	9		Nowak oraz Brzeżańczyk i Górski[g], Matyas[m]
1972										6	2	2	2	10	6		Koncewicz, Górski[n]
1976										6	3	2	1	9	5		Górski
1980										8	5	2	1	13	4		Gmoch, Kulesza[o]
1984										6	1	2	3	6	9		Piechniczek
1988										8	3	2	3	9	11		Łazarek
1992										6	2	3	1	8	6		Strejlau
1996										10	3	4	3	14	12		Apostel
2000										8	4	1	3	12	8		Wójcik
2004										8	4	1	3	11	7		Boniek, Janas[p]
2008	Faza grupowa	14/16	3	0	1	2	1	3		14	8	4	2	24	12		Beenhakker
2012	Faza grupowa	14/16	3	0	2	1	2	3		Kwalifikacja jako gospodarz							Smuda
2016	Ćwierćfinał	7/24	5	2	3	0	4	2		10	6	3	1	33	10		Nawałka
2020	Faza grupowa	21/24	3	0	1	2	4	6		10	8	1	1	18	5		Brzęczek, Sousa[q]
2024	Kwalifikacje do rozegrania
Razem	Ćwierćfinał	4/16	14	2	7	5	11	14		110	52	28	30	182	115

Polska w ME
Pierwszy mecz	Polska –  Niemcy 0:2 (8 czerwca 2008; Klagenfurt, Austria)
Najwyższa wygrana	Polska –  Irlandia Północna 1:0 (12 czerwca 2016; Nicea, Francja)  Polska –  Ukraina 1:0 (21 czerwca 2016; Marsylia, Francja)
Najwyższa porażka	Polska –  Niemcy 0:2 (8 czerwca 2008; Klagenfurt, Austria)
Najlepsza pozycja	7. miejsce (ME 2016)
Najgorsza pozycja	21. miejsce (ME 2020)

Liga Narodów

Liga Narodów
Rok	Liga	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS
2018/19	A	Faza grupowa	3/3	4	0	2	2	4	6
2020/21	A	Faza grupowa	3/4	6	2	1	3	6	6
2022/23	A	Faza grupowa	3/4	6	2	1	3	6	12
Razem		Faza grupowa Liga A	2/2	16	4	4	8	16	24

Pozostałe turnieje

Turniej	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS	Przypisy
Turniej Słowiański 1928 1	Półfinał	4. miejsce	2	0	0	2	2	4	[97]
Puchar Europy Środkowej amatorów 1929/1930(ang.) 2	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	6	3	1	2	15	10	[98][99]
Igrzyska Bałkańsko-Środkowoeuropejskie 1948(ang.) 3	Faza grupowa	6. miejsce	5	1	2	2	6	9	[100]
Nehru Cup 1984(ang.) 4	Zwycięstwo	1. miejsce	6	4	2	0	7	3	[101][102]
Querétaro Tournament 1985	Faza grupowa	4. miejsce	2	0	1	1	2	7	[103]
Israel Tournament 1988	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	2	1	1	0	5	3	[104]
Marlboro Cup 1990(ang.)	Półfinał	3. miejsce	2	1	0	1	3	2	[105]
Carlsberg Cup 1996(ang.) 5	Półfinał	3. miejsce	2	1	0	1	1	5	[106]
Cyprus International Football Tournaments 1997(ang.)	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	3	2	1	0	6	4	[107]
Turniej Czterech Narodów 1999 6	Półfinał	3. miejsce	2	0	1	1	0	2	[108]
Trofej Marjana 2003	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	2	1	1	0	3	0	[109]
Memoriał Walerego Łobanowskiego 2005	Zwycięstwo	1. miejsce	2	2	0	0	6	4	[110]
Puchar Króla Tajlandii 2010	Faza grupowa	2. miejsce	3	2	0	1	10	5	[111]
Razem		6 zwycięstw	39	18	9	11	66	58

Ten artykuł od 2020-10 wymaga poprawy formatowania kodu źródłowego. Uwagi: zastosować prawidłowe technicznie przypisy. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

¹ mecz półfinałowy oficjalny, mecz o 3. miejsce nieoficjalny (z reprezentacją amatorską)
² wszystkie mecze nieoficjalne (z reprezentacjami amatorskimi)
³ turniej niedokończony
⁴ oficjalne trzy mecze fazy grupowej oraz finał, dwa mecze fazy grupowej nieoficjalne (z drużyną klubową oraz z reprezentacją U21)
⁵ mecz półfinałowy oficjalny, mecz o 3. miejsce nieoficjalny (z reprezentacją ligi)
⁶ mecz półfinałowy nieoficjalny, mecz o 3. miejsce zakończony rzutami karnymi

Sukcesy

Tomaszewski

Żmuda

Gorgoń

Musiał

Szymanowski

Maszczyk

Deyna

Kasperczak

Gadocha

Szarmach

Lato

Wyjściowe ustawienie reprezentacji Polski podczas MŚ 1974.

Mistrzostwa świata

• Trzecie miejsce (2): 1974, 1982
• Piąte miejsce (1): 1978

Mistrzostwa Europy

• Ćwierćfinał (1): 2016

Igrzyska olimpijskie

• Złoty medal (1): 1972
• Srebrny medal (2): 1976, 1992
• Czwarte miejsce (1): 1936

Mistrzostwa				Razem
Mistrzostwa świata	0	0	2	2
Mistrzostwa Europy	0	0	0	0
Igrzyska olimpijskie	1	2	0	3
Total	1	2	2	5

Puchar Europy Środkowej amatorów

• Zwycięstwo (1): 1929/1930 (mecze nieoficjalne)

Nehru Cup

• Zwycięstwo (1): 1984

Israel Tournament

• Zwycięstwo (1): 1988

Marlboro Cup

• Trzecie miejsce (1): 1990

Carlsberg Cup

• Trzecie miejsce (1): 1996

Cyprus International Football Tournaments

• Zwycięstwo (1): 1997

Turniej Czterech Narodów

• Trzecie miejsce (1): 1999