Reprezentacja Portugalii w piłce nożnej mężczyzn

Portugalia

Portugal

Przydomek	Seleção das Quinas, Os Navegadores (Nawigatorzy)
Związek	Federação Portuguesa de Futebol
Sponsor techniczny	Nike
Trener	wakat
Asystent trenera	Ilídio Vale Jorge Rosário Ricardo Santos
Skrót FIFA	POR
Ranking FIFA	8. (1674.78 pkt.)[a]
Miejsce w rankingu Elo	4. (2037 pkt.)[a]
Zawodnicy
Kapitan	Cristiano Ronaldo
Najwięcej występów	Cristiano Ronaldo (196)
Najwięcej bramek	Cristiano Ronaldo (118)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz  Hiszpania 3:1 Portugalia  (Madryt, Hiszpania; 18 grudnia 1921)
Najwyższe zwycięstwo  Portugalia 8:0 Liechtenstein  (Lizbona, Portugalia; 18 listopada 1994)  Portugalia 8:0 Liechtenstein  (Coimbra, Portugalia; 9 czerwca 1999)  Portugalia 8:0 Kuwejt  (Leiria, Portugalia; 19 listopada 2003)
Najwyższa porażka  Portugalia 0:10 Anglia  (Lizbona, Portugalia; 25 maja 1947)
Medale
Mistrzostwa świata
1966
Mistrzostwa Europy
2016 2004 1984, 2000, 2012
Strona internetowa
↑ Stan aktualny na 31 marca 2022.

Reprezentacja Portugalii w piłce nożnej mężczyzn – zespół piłkarski, biorący udział w imieniu Portugalii w meczach i międzynarodowych turniejach sportowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo portugalskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Portugalski Związek Piłki Nożnej.

Obecnie Portugalia zajmuje 8. miejsce w rankingu FIFA^[1] i 7. miejsce w rankingu UEFA^[2].

Historia

Reprezentacja Portugalii pierwszy mecz rozegrała w 1921, aż do 2016 roku nie triumfowała w żadnym znaczącym międzynarodowym turnieju.

Po przegraniu pierwszych czterech meczów międzypaństwowych (z Hiszpanią), Portugalia wygrała po raz pierwszy dopiero w 1925 roku z Włochami 1:0. Zwycięstwo nad Hiszpanią Portugalczycy odnieśli w swoim trzynastym spotkaniu.

Do 1966 roku Portugalia ani razu nie zdołała zakwalifikować się do finałów mistrzostw świata. W swoim debiucie, drużyna prowadzona przez Brazylijczyka Otto Glórię, której liderem na boisku był przyszły król strzelców turnieju Eusébio, dotarła do półfinału. Wcześniej wyeliminowała Brazylię, Bułgarię oraz po emocjonującym meczu (do 25 minuty przegrywała 0:3, ostatecznie zwyciężyła 5:3) Koreę Północną. W półfinale uległa przyszłym mistrzom świata Anglikom, a w meczu o 3. miejsce wygrała 2:1 ze Związkiem Radzieckim.

Na kolejny awans Portugalczycy musieli czekać dwadzieścia lat. W 1986 roku, mimo iż w pierwszy meczu ograli Anglię, rozczarowali i po porażkach z Polską 0:1 i Marokiem 1:3 odpadli już po fazie grupowej. Swoich kibiców zawiedli tym bardziej, że do Meksyku jechali jako jedni z faworytów po tym, jak dwa lata wcześniej w efektownym stylu stanęli na podium mistrzostw Europy (ulegli w nich dopiero w półfinale gospodarzom i przyszłym triumfatorom tej imprezy – reprezentacji Francji 2:3).

Druga połowa lat 80. i lata 90. to, nie licząc startu na Euro 1996 (ćwierćfinał), okres, w którym reprezentacja znów stopniowo popadała w przeciętność. Ciągłe zmiany selekcjonerów, kłótnie i brak dyscypliny wśród zawodników (trener Artur Jorge w 1997 roku podał się do dymisji, kiedy został pobity przez piłkarza Ricardo Sá Pinto) spowodowały, że Portugalczycy przegrywali najważniejsze mecze. Zdaniem obserwatorów najbardziej zawiodło tzw. „Złote pokolenie”, piłkarze, który na początku lat 90. pod wodzą Carlosa Queiróza dwukrotnie zdobyli młodzieżowe mistrzostwo świata (w 1989 i 1991 roku). Mimo sukcesów odnoszonych w klubach, nie byli w stanie powtórzyć z dorosłą reprezentacją wyników kadry U-20. Większość z nich pożegnała się z drużyną narodową po nieudanym Mundialu 2002 (Portugalczycy odpadli już po fazie grupowej), chociaż kilku – Luís Figo, Rui Costa i Fernando Couto – doczekało jeszcze srebrnego medalu Euro 2004.

Od 2000 roku Portugalia obecna jest na każdym ważnym turnieju międzynarodowym. Na Mundialu 2006 podopieczni brazylijskiego szkoleniowca Luiza Felipe Scolariego awansowali bez problemów, jako jedni z pierwszych na Starym Kontynencie. Na niemieckich boiskach nowe pokolenie portugalskich zawodników (bramkarz Ricardo, Cristiano Ronaldo, Deco, Ricardo Carvalho), w czterdzieści lat po pamiętnym Mundialu, również dotarło do półfinału, w którym uległo 0:1 Francji. Inaczej niż Eusébio i jego koledzy, piłkarze Felipão przegrali w meczu o trzecie miejsce, z gospodarzami imprezy Niemcami 1:3.

Dwa lata później Portugalia zakończyła mistrzostwa Europy na ćwierćfinale. W tej fazie uległa (podobnie jak w meczu o trzecie miejsce MŚ 2006) Niemcom tym razem jednak 2:3. Mistrzostwa Świata 2010 portugalscy piłkarze zakończyli na 1/8 finału po porażce z Hiszpanami 0:1. Europejski czempionat w 2012 roku Portugalczycy zakończyli na półfinale, w którym (podobnie jak w 1/8 finału mistrzostw świata dwa lata wcześniej) ulegli Hiszpanom tym razem jednak po rzutach karnych stosunkiem 2:4. Mundial w Brazylii z kolei zakończyli już na fazie grupowej, zajmując trzecie miejsce w grupie z czterema punktami na koncie.

Na Euro 2016 zespół prowadzony przez Fernando Santosa po raz pierwszy w swojej historii triumfował na ważnym turnieju międzynarodowym zdobywając mistrzostwo Europy. W swojej grupie Portugalczycy odnieśli trzy remisy (z Islandią, Austrią i Węgrami) w trzech meczach co pozwoliło jednak wyjść z grupy z 3. miejsca. W 1/8 finału po dogrywce zwyciężyli z Chorwacją 1:0, potem w ćwierćfinale wygrali z Polską po rzutach karnych (zarówno w regulaminowym czasie, jak i po dogrywce był wynik 1:1), a następnie w półfinale pokonali Walię 2:0 co było jedynym zwycięstwem Portugalii w regulaminowym czasie gry na tych mistrzostwach. W meczu finałowym wygrali z gospodarzami mistrzostw Francją po dogrywce 1:0. Bramkę na wagę tytułu mistrzowskiego zdobył w 109. minucie Éder.

Portugalczycy jako triumfatorzy Euro 2016 wzięli również udział w Pucharze Konfederacji 2017 w Rosji. W pierwszym meczu tego turnieju Portugalia zremisowała z Meksykiem 2:2. W drugim wygrała z Rosjanami 1:0. W trzecim mecz turnieju Portugalczycy zwyciężyli z reprezentacją Nowej Zelandii 4:0. Awansowali tym samym z pierwszego miejsca w swojej grupie z siedmioma punktami do półfinałów. Spotkali się w nich z reprezentacją Chile z którą przegrali po serii rzutów karnych stosunkiem 0:3 (w regulaminowym czasie gry i po dogrywce 0:0). W meczu o trzecie miejsce zmierzyli się z reprezentacją Meksyku, z którą wygrali po dogrywce 2:1. Zajęli tym samym trzecie miejsce w turnieju.

Portugalczycy awansowali również do Mistrzostw Świata 2018 w Rosji. Na tym turnieju zmierzyli się z Hiszpanią, Marokiem, oraz Iranem. Po remisie 3:3 z Hiszpanami w pierwszym meczu przyszła minimalna wygrana z Marokańczykami 1:0, oraz remis 1:1 z Irańczykami. Pozwoliło im to ostatecznie zająć drugie miejsce w grupie i awansować do 1/8 finału. W tej fazie turnieju rywalem podopiecznych Fernando Santosa była reprezentacja Urugwaju. Portugalia przegrała ostatecznie ten mecz 1:2 i odpadła z mistrzostw.

Ekipa portugalska to również triumfator pierwszej edycji Ligi Narodów. Wygrywając swoją grupę w Dywizji A z ośmioma punktami po dwóch zwycięstwach i dwóch remisach, awansowała do turnieju finałowego będąc jednocześnie jego gospodarzem. Po zwycięstwie 3:1 z ekipą Szwajcarii w meczu półfinałowym dotarła do finału w którym wygrała 1:0 z Holendrami.

Lata 2003–2008. Scolariada

Nieudany występ Portugalczyków na Mundialu w 2002 roku (zwycięstwo z reprezentacją Polski 4:0 po trzech golach Paulety i jednym trafieniu Rui Costy), oraz dwie porażki (2:3 ze Stanami Zjednoczonymi i 0:1 z Koreą Południową), oznaczał pożegnanie z kadrą nie tylko dla selekcjonera António Oliveiry, ale także dla większości piłkarzy z tzw. „Złotego pokolenia”, czyli zawodników, którzy na początku lat 90. dwukrotnie zdobyli młodzieżowe mistrzostwo świata. Średnia wieku piłkarzy powołanych na koreańsko-japoński Mundial wynosiła 29 lat. Słaby występ na mistrzostwach podopiecznych Oliveiry, którzy w przedmundialowych sondażach wymieniani byli wśród głównych kandydatów do strefy medalowej (ostatecznie nie wyszli nawet z grupy), przyspieszyło odkładane od dawna odmłodzenie drużyny narodowej. Konieczność radykalnych i szybkich zmian potęgował fakt, że Portugalczycy byli gospodarzami kolejnej imprezy – Euro 2004.

Prezes federacji Gilberto Madaíl uznał, że chaos, jaki od kilku lat panował w portugalskiej kadrze (brak dyscypliny, podporządkowanie gry zespołu kilku zawodnikom, jawne kwestionowanie poleceń trenera), może posprzątać tylko ktoś z zewnątrz. Nowym selekcjonerem w styczniu 2003 roku został więc Brazylijczyk Luiz Felipe Scolari, który kilka miesięcy wcześniej doprowadził reprezentację „canarinhos” do złotego medalu mistrzostw świata.

2004 – wicemistrzostwo Europy

Początki pracy Scolariego zbiegły się w czasie z renesansem klubów portugalskich na europejskiej arenie. FC Porto, prowadzone przez młodego trenera José Mourinho, zdobyło w czerwcu 2003 roku Puchar UEFA, a rok później – Puchar Mistrzów. Wprowadzona przez Mourinho nowa szkoła trenerska, podporządkowana żelaznej dyscyplinie taktycznej i skuteczności kosztem efektownego stylu gry oraz zaproponowany przez niego model trenera-wizjonera, który bierze pełną odpowiedzialność za wyniki zespołu, sprawdził się również w drużynie narodowej. Scolari podjął wiele niepopularnych, krytykowanych przez kibiców decyzji, np. zrezygnował z usług piłkarzy, którzy jeszcze do niedawna mieli niepodważalną pozycję w drużynie, jak napastnik João Pinto, obrońca Jorge Costa, czy – przede wszystkim – bramkarz Vítor Baía. Inny internacjonał Rui Costa musiał zadowolić się rolą rezerwowego. Brazylijczyk stwierdził, że od skupiska indywidualności woli zespół rzemieślników, który będzie bezwzględnie wykonywał jego polecenia. Nawet kapitan zespołu Luís Figo musiał podporządkować się trenerowi.

W miejsce odsuniętych piłkarzy Scolari wprowadził do kadry zawodników wypromowanych przez Mourinho w FC Porto. Nowy blok defensywny tworzyło zwykle aż pięciu graczy tego klubu: obrońcy Paulo Ferreira (25 lat), Ricardo Carvalho (26) i Nuno Valente (30) oraz dwaj defensywni pomocnicy Costinha (30) i Maniche (27). Najwięcej kontrowersji oraz sprzeciw samych piłkarzy wywołała zmiana dotychczasowego rozgrywającego; Rui Costę (32) zastąpił Deco (27), Brazylijczyk przekonany przez Scolariego do zmiany obywatelstwa, także wychowanek Mourinho. W swoim debiucie strzelił gola z rzutu wolnego, ale jeszcze w czasie przygotowań do mistrzostw Europy grupa zawodników z Figo na czele groziła buntem, jeśli selekcjoner da mu miejsce w wyjściowej jedenastce.

Przed rozpoczęciem mistrzostw, w okresie od lutego 2003 do czerwca 2004, Portugalia rozegrała siedemnaście meczów towarzyskich, z tak różnymi przeciwnikami jak np. Macedonia, Boliwia, Kazachstan, Kuwejt, Brazylia, Włochy, Anglia, czy Holandia. Zanotowała tylko trzy porażki, dwukrotnie z Włochami i raz (0:3) z Hiszpanią. Selekcjoner rozpoczął swoją kadencję od licznych eksperymentów, nie tylko kadrowych, ale też i taktycznych. Początkowo stosował ustawienie 3-5-2, które prowadzoną przez niego reprezentację Brazylii doprowadziło do mistrzostwa świata, ale ostatecznie wybrał 4-2-1-2-1, czyli tzw. „diament”.

Na inaugurację mistrzostw Portugalczycy niespodziewanie ulegli w Porto Grecji 1:2. Scolari postawił w tym meczu na starszych zawodników, w obronie zagrali piłkarze ze „Złotego pokolenia” Fernando Couto (35) i Rui Jorge (31), a na środku pomocy Rui Costa. Dziennikarze w obawie przed kolejnym szybkim odpadnięciem z turnieju zażądali od trenera radykalnych zmian. Przed następnym, decydującym meczem z Rosją, Scolari dokonał aż czterech roszad w składzie; Couto zastąpił Ricardo Carvalho, Rui Jorge’a Nuno Valente, Rui Costę Deco, a zamiast prawego obrońcy Paulo Ferreiry, który popełnił poważny błąd przy pierwszym golu dla Greków, wybiegł Miguel (26, SL Benfica). Na prawnym skrzydle trener wciąż widział Simão Sabrosę (25, Benfica), chociaż prasa domagała się wprowadzenia efektownego Cristiano Ronaldo, dziewiętnastolatka, kupionego właśnie przez Manchester United. Odmienieni Portugalczycy wygrali z podopiecznymi Gieorgija Jarcewa 2:0. W ostatnim spotkaniu, w którym po raz pierwszy szansę od pierwszej minuty dostał Ronaldo, ograli 1:0 Hiszpanię, i dzięki porażce Grecji z Rosjanami, zajęli pierwsze miejsce w grupie. Jedenastka, która wybiegła na boisko w meczu z Hiszpanią, grała w niezmienionym składzie aż do końca turnieju, a także w dużym stopniu na Mundialu 2006.

W ćwierćfinale Portugalczycy spotkali się z Anglią. Po dziewięćdziesięciu minutach utrzymywał się remis 1:1, a jeden gol dla każdego zespołu padł także w dogrywce. W konkursie rzutów karnych lepsi okazali się podopieczni Scolariego (6:5), a bohaterem spotkania był bramkarz Ricardo (28, Sporting CP), który nie tylko obronił jedną jedenastkę (bez rękawic), ale także – tę decydującą o zwycięstwie – samodzielnie wykonał. Ricardo, któremu kibice wielokrotnie zarzucali chimeryczność i nieprzewidywalność, i głośno domagali się powrotu do kadry Vítora Baí, został nowym bohaterem narodowym Portugalii. Rywalem Portugalczyków w półfinale byli Holendrzy, którzy swój poprzedni mecz wygrali także po karnych. Gospodarze turnieju zwyciężyli 2:1; strzelili w tym spotkaniu wszystkie trzy bramki, ponieważ gola dla Holandii zdobył Jorge Andrade. Mecz finałowy z Grecją określany był z jednej strony jako wielki rewanż, a z drugiej jako spotkanie dwu różnych sposobów myślenia o futbolu: koncepcji piłki defensywnej, nieefektownej, podporządkowanej strzeleniu gola i kurczowemu bronieniu wyniku, hołdowanej przez selekcjonera Greków Otto Rehhagela, i żywiołowości, radości i akcentowaniu przede wszystkim widowiskowości i piękna gry, za której przedstawicieli uważani byli Portugalczycy. Skuteczniejsza okazała się filozofia Rehhagela. Grecy wygrali 1:0 po bramce zdobytej w '57 minucie przez Angelosa Charisteasa.

System diamentowy, którego zwolennikiem był Scolari, cieszył się podczas Euro 2004 dużym zainteresowaniem, chociaż z powodzeniem był już stosowany wcześniej (np. przez Francję w czasie Euro 2000). W koncepcji Brazylijczyka „diament” wyglądał następująco: czterech obrońców, dwu defensywnych pomocników, rozgrywający, dwu skrzydłowych i napastnik (4-2-1-2-1, patrz grafika). Najaktywniejszym z obrońców był Miguel, jedno z odkryć turnieju, mimo iż wcześniej typowany był jako zmiennik Paulo Ferreiry. Tylko on włączał się do ataków. Wysocy stoperzy Ricardo Carvalho i Jorge Andrade (26, Deportivo La Coruña) stawiali się na polu karnym przeciwnika tylko w czasie wykonywania stałych fragmentów gry.

Zadaniem dwójki defensywnych pomocników Costinhi i Maniche'a było powstrzymywanie ataków rywala już na jego połowie oraz jak najszybsze przekazanie piłki rozgrywającemu Deco. Rzadko angażowali się w akcje zaczepne (jeśli już, to częściej Maniche, który nawet strzelił dwa gole, w tym decydujący o zwycięstwie w meczu z Holandią), najwyżej zaskakiwali bramkarza drużyny przeciwnej strzałami z daleka. „Mózgiem” zespołu był Deco, któremu dobre występy na portugalskich boiskach otworzyły drogę do Barcelony, której liderem był przez wiele kolejnych lat. Dobrze wyszkolony technicznie pomocnik czasem angażował się w akcje destrukcyjne, ale przede wszystkim był odpowiedzialny za rozpoczęcie ataku, zwykle podaniem do jego ze skrzydłowych.

Na skrzydłach grali Luís Figo (32, Real Madryt) i Cristiano Ronaldo, którzy wymieniali się pozycjami. Spokojny Figo, często cofający się pod swoją bramkę, częściej rozgrywający piłkę, aniżeli atakujący, był zdaniem wielu obserwatorów cennym dopełnieniem dla żywiołowego i efektownego, zainteresowanego tylko strzelaniem goli Cristiano Ronaldo. To właśnie Ronaldo zazwyczaj spełniał funkcję ostatniego napastnika-egzekutora, podczas gdy nominalny napastnik Pauleta (31, Paris Saint Germain) cofał się przed pole karne i odciągał uwagę obrońców rywali. Energiczne ataki z flanek, wspomagane przez Deco i Miguela, powodowały zamknięcie przeciwnika w jego własnym polu karnym jak w kleszczach.

Drugie miejsce zostało w Portugalii uznane za duży sukces, chociaż kibice i dziennikarze odczuwali spory niedosyt. Przypominano, że jest to najlepszy wynik drużyny w historii jej występów w finałach mistrzostw Europy oraz podkreślano, że nowe pokolenie piłkarzy nie jest wcale gorsze od tego, które właśnie kończyło reprezentacyjne kariery. A Luiz Felipe Scolari spełnił dane na samym początku swojej kadencji przyrzeczenie, że jego podopieczni awansują do finału Euro 2004. Dodał wtedy: „Rodacy w Brazylii wiedzą, że dotrzymuję słowa.”^[3]

2006 – IV miejsce w mistrzostwach świata

Po zdobyciu wicemistrzostwa Europy reprezentacyjne kariery zakończyli rezerwowi na tamtym turnieju Fernando Couto (35 lat), Rui Jorge (31) i Rui Costa (32). Rozbrat z kadrą ogłosił również kapitan drużyny Luís Figo, ale jego rozłąka z reprezentacją trwała tylko osiem miesięcy; dał się namówić Scolariemu na powrót przed spotkaniem eliminacyjnym do Mundialu 2006 ze Słowacją w marcu 2005 roku. W czasie jego nieobecności, kiedy na prawej flance występował najczęściej Simão Sabrosa (25), Portugalczycy rozegrali sześć spotkań w kwalifikacjach; zanotowali cztery zwycięstwa (w tym 7:1 z Rosją), ale także dwa remisy ze znacznie niżej notowanymi rywalami: Słowacją i Liechtensteinem (2:2). Ostatecznie rozgrywki zakończyli na pierwszym miejscu i po raz czwarty (a drugi z rzędu) awansowali do finałów mistrzostw świata. Chociaż Scolari w eliminacjach często pozwalał sobie na eksperymenty kadrowe, to zasadniczo pierwsza jedenastka pozostawała niezmieniona. Brazylijczyk konsekwentnie stawiał na piłkarzy, którzy dotarli do finału Euro 2004.

Zawodnicy, których nazwiska w większości jeszcze dwa lata temu były nieznane poza swoim krajem, tym razem jechali na mistrzostwa jako gwiazdy europejskiego formatu. Bramkarz Ricardo (30) ustabilizował formę i ze Sportingiem dotarł w 2005 roku do finału Pucharu UEFA. W budowanym przez Romana Abramowicza zespole mistrza Anglii Chelsea F.C. pewne miejsce w składzie mieli obrońcy Ricardo Carvalho (28) i Paulo Ferreira (27) oraz pomocnik Maniche (28). Liderem FC Barcelony – zdobywcy Pucharu Mistrzów ad. 2006 – był Deco (29), a jego partner z reprezentacji Cristiano Ronaldo (21) stał się nowym idolem fanów Manchesteru United. Najbardziej doświadczeni piłkarze – Pauleta (33) i Figo (34) – także grali w jedenastkach renomowanych klubów, odpowiednio Paris Saint Germain i Interu Mediolan.

Niedługo przed Mundialem portugalskich kibiców zelektryzowały dwie niepokojące wiadomości. Bohaterem pierwszej był selekcjoner Scolari, który otrzymał propozycję pracy z reprezentacją Anglii. Brazylijczyk miał po mistrzostwach zastąpić na tym stanowisku Szweda Svena-Görana Erikssona, ale odmówił, tłumacząc się względami moralnymi; nie mógł sobie wyobrazić sytuacji, w której na mistrzostwach Portugalczycy spotkaliby się z Anglikami. Druga wiadomość dotyczyła jednego z liderów formacji defensywnej Jorge’a Andrade (28). Zawodnik Deportivo La Coruña w lutym doznał poważnej kontuzji kolana, która – jak się okazało – wyeliminowała go z udziału w turnieju. Jego miejsce w jedenastce zajął jego rówieśnik Fernando Meira z VfB Stuttgart.

W 2006 do pierwszego meczu Mundialu Portugalczycy rozegrali jedynie trzy spotkania sparingowe, z drużynami znacznie niżej rozstawionymi: Arabią Saudyjską (3:0), Wyspami Zielonego Przylądka (4:1) i Luksemburgiem (3:0). Zresztą wydaje się, że specyficzny dobór rywali był jednym z elementów długoterminowego planu taktycznego Scolariego, bowiem od czasu zakończenia Euro 2004 jego podopieczni ani razu nie zmierzyli się z zespołem ze światowej lub europejskiej czołówki. Ich rywalami w meczach towarzyskich byli Irlandczycy, Kanadyjczycy, Egipcjanie i Irlandczycy z Ulsteru.

Być może wybór słabszych reprezentacji w przygotowaniach, związany był z poziomem przeciwników Portugalczyków na mistrzostwach. Po losowaniu grup komentatorzy zgodnie orzekli, że podopieczni Scolariego nie mogli lepiej trafić; w pierwszej rundzie mieli zmierzyć się z Meksykanami, Irańczykami oraz debiutującą na Mundialu Angolą. Scolari chciał wygrać grupę jak najmniejszym nakładem sił, ale jednocześnie pamiętał o porażce sprzed czterech lat, kiedy Portugalczycy również byli faworytem, a ostatecznie ulegli Stanom Zjednoczonym i Korei Południowej. W pierwszym spotkaniu (rozegranym bez kontuzjowanego Deco) wygrali 1:0 z Angolą; po szybko strzelonym golu (w '4 minucie przez Pauletę) atakowali z coraz mniejszym impetem, oszczędzając energię. Po drugiej wygranej – 2:0 z Iranem – mieli już zapewniony awans do 1/8 finału, więc na ostatni mecz Scolari desygnował jedenastkę złożoną w dużej mierze z dublerów. Bez Nuno Valente, Costinhi, Cristiano Ronaldo i Paulety Portugalczycy ograli 2:1 Meksyk. Mimo trzech zwycięstw, wielu komentatorów narzekało, że wicemistrzowie Europy ponad efektowny styl gry, z którego do niedawna słynęli, przedłożyli piłkarską kalkulację, czyli jak najszybsze zdobycie gola i bronienie wyniku do końca meczu.

Spotkanie drugiej rundy z Holendrami zapisało się w historii jako najbrutalniejszy mecz tych mistrzostw; rosyjski sędzia Walentin Iwanow pokazał aż szesnaście żółtych kartek i cztery czerwone, w tym dwie dla Portugalczyków Costinhi i Deco. Jedyny gol padł w 23. minucie, a jego strzelcem – tak jak w spotkaniu tych drużyn na Euro 2004 – był Maniche. W ćwierćfinale rywalem Portugalii był inny zespół, z którym, zresztą na tym samym etapie rozgrywek, zmierzyli się na ostatnich mistrzostwach Europy – Anglia. Identycznie jak przed dwoma laty o zwycięstwie podopiecznych Scolariego zdecydowały rzuty karne (0:0, k. 3:1), a w nich znów dobrze spisał się Ricardo, który obronił trzy jedenastki. To była trzecia z rzędu porażka Synów Albionu na wielkim turnieju z drużyną prowadzoną przez Scolariego, bowiem na Mundialu 2002 ulegli przyszłym mistrzom świata Brazylijczykom. Półfinał również miał być rewanżem za mecze z przeszłości; oba zespoły, Portugalia i Francja, mierzyły się ze sobą – także w półfinałach – na Euro 1984 i Euro 2000, i za każdym razem górą byli Trójkolorowi. Tym razem również wygrali (1:0), po golu Zinédine’a Zidane’a z rzutu karnego. Portugalczykom pozostał mecz o trzecie miejsce, i gdyby zdobyli brązowy medal, to powtórzyliby sukces Eusébio i jego kolegów z Mundialu 1966. Jednak gospodarze mistrzostw Niemcy okazali się za silni, i, głównie dzięki skuteczności Bastiana Schweisteigera i słabszej dyspozycji Ricardo (przepuścił gole z 20 i 30 metrów), zwyciężyli 3:1.

Scolari nie wprowadził prawie żadnych modyfikacji do systemu gry od czasu Euro 2004. Portugalia, tak jak dwa lata wcześniej, grała „diamentem”, czyli ustawieniem 1-4-2-1-2-1 (patrz grafika oraz analiza gry na mistrzostwach Europy). W jedenastce zaszła tylko jedna – zresztą wymuszona przez kontuzję – zmiana: Jorge’a Andrade na środku defensywy zastąpił Fernando Meira. Jego partnerem był Ricardo Carvalho oraz na lewej stronie Nuno Valente (32, Everton), a na prawej Miguel (Valencia CF), który po raz kolejny stasował cieszącego się większą renomą Paulo Ferreirę. Gracz Chelsea F.C. zagrał tylko w dwu meczach, w tym w jednym od początku, kiedy z powodu kontuzji zabrakło Miguela. Wydaje się, że na Mundialu to właśnie defensywa była najsilniejszą oraz najrówniej i najspokojniej grającą formacją Portugalii. W porównaniu z mistrzostwami Europy portugalscy obrońcy, szczególnie Nuno Valente, częściej włączali się do akcji ofensywnych.

Liderem drugiej linii był Deco, który jednak dobre mecze przeplatał ze słabymi (półfinał z Francją), a wytłumaczeniem jego chimerycznej postawy mogło być zmęczenie po ciężkim i owocnym (Puchar Mistrzów i mistrzostwo Hiszpanii) sezonie z Barceloną oraz lekka kontuzja, jakiej nabawił się tuż przed turniejem. Za plecami miał solidnych Maniche'a oraz doświadczonego Costinhę (32, Dinamo Moskwa), którego trzykrotnie w pierwszej jedenastce zastępował młodszy o dwa lata Petit (SL Benfica). Defensywni pomocnicy odciążyli Deco od walki o odzyskanie piłki, dlatego pomocnik Barcelony mógł skupić się na konstruowaniu akcji, strzałach z daleka (w spotkaniu z Iranem zdobył gola z 25 metrów) i dyrygowaniem skrzydłowymi – Luísem Figo (34) i Cristiano Ronaldo (21). Kapitan Figo, dla którego mistrzostwa były pożegnaniem z reprezentacją, bazował głównie na rutynie i piłkarskim wyrachowaniu, ale to pozwoliło mu zebrać pozytywne recenzje. Jego vis-à-vis, który zresztą – jako jedyny Portugalczyk – trafił do najlepszej jedenastki turnieju, znów wyróżniał się efektywnym stylem gry i zamiłowaniem do dryblingu.

Portugalczycy w siedmiu meczach strzelili zaledwie siedem goli, w tym pięć w rundzie grupowej. Najlepszym strzelcem okazał się defensywny pomocnik Maniche, który dwukrotnie pokonał bramkarza rywali. Najbardziej krytykowanym piłkarzem portugalskiej jedenastki był niewidoczny Pauleta (33). Widząc jego słabą postawę, Scolari często w czasie meczu wprowadzał za niego Simão Sabrosę, który następnie zmieniał się pozycjami ze skrzydłowym Cristiano Ronaldo. Jednak selekcjoner konsekwentnie od początku meczu wystawiał napastnika PSG, chociaż obserwatorzy i kibice domagali się sprawdzenia Nuno Gomesa (30). Zawodnik Benfiki Lizbona dostał swoją szansę dopiero w ostatnim spotkaniu; wszedł na boisko w '69 minucie i strzelił gola.

Chociaż Scolari przed turniejem zapowiedział, że po Mundialu złoży dymisję, pozostał na swoim stanowisku i prowadził zespół w eliminacjach do Euro 2008, w których Portugalczycy musieli już sobie radzić bez Figo i Paulety.

2008 – ćwierćfinał mistrzostw Europy

Czas kwalifikacji do Euro 2008 upłynął pod znakiem długiej i nerwowej walki o udział w turnieju oraz licznych eksperymentów kadrowych. Portugalczycy zanotowali aż sześć remisów (m.in. dwukrotnie z Finlandią oraz Serbią i raz z Armenią), a ze zwycięzcą grupy – Polską zdobyli tylko jeden punkt (1:2 i 2:2). Do ostatniego meczu rywalizowali o miejsce gwarantujące start w turnieju z Serbami i Finami. Podobnie jak nieskuteczność zawodników, komentarze wywoływało zachowanie Scolariego, który na konferencjach prasowych wyzywał dziennikarzy, a w spotkaniu z Serbią rzucił się z pięściami na jednego z zawodników rywali, za co został zawieszony na trzy mecze^[4]. Humorów piłkarzom i kibicom nie poprawiły wyniki w sparingach przed turniejem; Portugalia uległa zarówno mistrzom świata Włochom (1:3), jak i aktualnym mistrzom Europy Grekom (1:2).

Brazylijski selekcjoner przed mistrzostwami dokonał znacznych i odważnych zmian w reprezentacji. Odsunął od kadry Nuno Valente, Tiago i Costinhę, a także – co wzbudziło największe kontrowersje – Maniche’a. Brak powołania dla dotychczasowego lidera drugiej linii Scolari tłumaczył tym, że zawodnik przez cały sezon był tylko rezerwowym w Interze Mediolan. Inne przesunięcia w jedenastce zostały wymuszone – Luis Figo i Pauleta po mistrzostwach świata zakończyli reprezentacyjne kariery. Ich miejsca w kadrze zajęli ich dotychczasowi zmiennicy, tj. Simão Sabrosa (29) i Nuno Gomes (32). Obaj zresztą byli krytykowani za nieskuteczność, a wśród słabszych stron drużyny podawano właśnie brak klasowych napastników^[4]. Maniche’a zaś zastąpił 22-letni João Moutinho (Sporting CP), jeden z częściej chwalonych graczy portugalskich podczas turnieju^[5]. Losu pomocnika Interu nie podzielił bramkarz Ricardo (32), chociaż ostatni sezon również spędził głównie na ławce rezerwowych, gdyż po przejściu do Realu Betis nie udało mu się wygrać rywalizacji z Casto.

Scolari jeszcze w czasie eliminacji długo konstruował linię obrony. W czternastu spotkaniach w defensywie grało piętnastu różnych zawodników, najczęściej: Miguel (28 lat), Ricardo Carvalho (30) i Paulo Ferreira (29). Selekcjoner największy kłopot miał z obsadą lewej strony: dotychczasowy podstawowy gracz na tej pozycji Nuno Valente (34) nie grał w swoim klubie Evertonie i wypadł z kadry już w październiku 2006 roku, po przegranym 1:2 meczu z Polską. Początkowo jego następcą został Marco Caneira z Valencii, jednakże Scolari coraz częściej przesuwał na lewą flankę prawonożnego Paulo Ferreirę.

I na taki właśnie wariant zdecydował się podczas mistrzostw. Partnerami Ferreiry w linii defensywy byli: doświadczony Ricardo Carvalho, jedyny piłkarz z tej formacji, który grał w podstawowej jedenastce na ostatnim Mundialu, oraz dwaj młodzi i nie ograni gracze Realu Madryt: 25-letni naturalizowany Brazylijczyk, który miał za sobą udany sezon w hiszpańskim klubie, Pepe (środek) oraz urodzony w Kongu 26-letni Bosingwa (prawa strona), nowy nabytek Chelsea F.C. Obecność dwu debiutantów na tych pozycjach została również spowodowana przez kontuzję Jorge’a Andrade, który po raz drugi z rzędu przez problemy zdrowotne nie pojechał na międzynarodowy turniej. Nowi defensorzy oprócz obowiązków obronnych wywiązywali się również z zadań stricte ofensywnych – Bosingwa, przy aktywnym i stale zmieniającym pozycje Cristiano Ronaldo, właściwie pełnił rolę skrzydłowego, zaś Pepe był częstym gościem na polu karnym przeciwnika, i to nie tylko podczas stałych fragmentów gry, ale także w czasie ataków pozycyjnych. Dowodem jego zaangażowania w akcje linii napadu są dwa gole (tylko jeden został uznany), jakie strzelił w pierwszym spotkaniu z Turcją. Jeden z nich padł po dwójkowej akcji z Nuno Gomesem. Tak jak i w dwu poprzednich turniejach najczęściej krytykowana była lewa strona – Paulo Ferreira często popełniał błędy (mecz ze Szwajcarią, w którym opuścił boisko już po pierwszej połowie) oraz rzadko angażował się w akcje ofensywne.

Rozgrywki grupowe Portugalczycy zainaugurowali zwycięstwem 2:0 z Turcją. Następnie pokonali 3:1 najgroźniejszego rywala w walce o awans do ćwierćfinału – Czechy. Jedną z bramek dla podopiecznych Scolariego strzelił Cristiano Ronaldo (23), najskuteczniejszy strzelec w eliminacjach (5 goli) i – przynajmniej w opinii Johana Cruyffa – najlepszy piłkarz globu^[6]. Był to pierwszy i ostatni gol napastnika Manchesteru United, któremu dziennikarze zarzucali, że bardziej interesuje się doglądaniem transferu do Realu Madryt niż przygotowywaniem do kolejnych zawodów^[7]. Zdaniem wielu komentatorów król strzelców Premiership nie zdołał podczas mistrzostw wziąć na siebie ciężaru rozgrywania akcji i nie potwierdził wysokiej klasy z rozgrywek ligowych i Champions League. W ostatnim spotkaniu grupowym podopieczni Scolariego ulegli 0:2 współgospodarzom imprezy Szwajcarom. Brazylijski szkoleniowiec w porównaniu z poprzednimi meczami dokonał w tym spotkaniu aż ośmiu zmian personalnych.

Portugalczycy zakończyli swój udział w mistrzostwach na ćwierćfinale. Zmierzyli się w nim z Niemcami, z którymi grali już podczas ostatniego Mundialu. I tak jak zawsze za czasów Scolariego wygrywali z Anglią, tak i podtrzymali tradycję przegranych spotkań z Niemcami. Podopieczni Joachima Löwa, który z powodu czerwonej kartki musiał oglądać ten mecz z trybun (na boisku jego obowiązki pełnił Hansi Flick), już po pół godzinie gry prowadzili 2:0. Ostatecznie wygrali 3:2, a bramki dla Portugalii zdobyli kapitan drużyny Nuno Gomes oraz rezerwowy Hélder Postiga (26).

Ćwierćfinałowy mecz z Niemcami był siedemdziesiątym czwartym i ostatnim w selekcjonerskiej przygodzie Scolariego. Jeszcze w czasie trwania turnieju ogłoszono, że od nowego sezonu Brazylijczyk będzie pracował w Chelsea F.C., gdzie spotkał swoich podopiecznych z kadry: Paulo Ferreirę, Bosingwę, Ricardo Carvalho, a także Michaela Ballacka, który zdobył zwycięskiego gola dla Niemiec. Scolari w ciągu pięciu lat pracy z drużyną narodową Portugalii wprowadził ją do czołówki drużyn europejskich: zdobył wicemistrzostwo Starego Kontynentu oraz doprowadził do czwartego miejsca na mistrzostwach świata. Miał swój udział w wykreowaniu jednej z najlepszych generacji zawodników w historii futbolu portugalskiego. Jego następcą jeszcze w tym samym (2008) roku został Carlos Queiroz

Lata 2008–2016.

2010 – 1/8 finału mistrzostw świata

W eliminacjach do Mistrzostw Świata 2010 w RPA Portugalczycy znaleźli się w grupie 1, razem z Danią, Szwecją, Węgrami, Albanią i Maltą. Zajęli w niej drugie miejsce z dziewiętnastoma punktami po pięciu zwycięstwach, czterech remisach i jednej porażce. ustępując o dwa punkty reprezentacji Danii. Oznaczało to grę w barażach, w których to spotkali się z reprezentacją Bośni i Hercegowiny. Po dwóch skromnych zwycięstwach (po 1:0) awansowali oni do turnieju głównego

Na MŚ 2010 reprezentacja Portugalii znalazła się w grupie G razem z Brazylią, Wybrzeżem Kości Słoniowej i Koreą Północną. Po jednym zwycięstwie (z Koreą Północną 7:0), oraz dwóch remisach (z Wybrzeżem kości Słoniowej oraz z Brazylią po 0:0) awansowała ona do 1/8 finału. Zmierzyła się tam z reprezentacją Hiszpanii z którą przegrała 0:1 po golu Davida Villi. Odpadła tym samym z turnieju.

2012 – III/IV miejsce na Mistrzostwach Europy

Po Mundialu 2010 Queiroz został zawieszony na pół roku za obrażenie kontrolerów antydopingowych. W tym czasie Portugalczycy (prowadzeni na boisku de facto przez Agostinho Oliveirę) rozpoczęli eliminacje do Euro 2012; po dwóch pierwszych meczach mieli na koncie tylko jeden punkt, po remisie z Cyprem (4:4) i porażce z Norwegią (0:1). 9 września, dwa dni po tym ostatnim spotkaniu, portugalska federacja postanowiła rozwiązać kontrakt z trenerem. Jego następcą został Paulo Bento. Pod jego wodzą reprezentacja zajęła ostatrecznie drugie miejsce w grupie eliminacyjnej i poprzez baraże z Bośnią i Hercegowiną (0:0 i 6:2), awansowała do Mistrzostw Europy w Polsce i na Ukrainie.

Na tych mistrzostwach Portugalczycy grali w grupie B razem z Niemcami, Danią i Holandią. Po dwóch zwycięstwach (z Danią 3:2 i Holandią 2:1) i jednej porażce (z Niemcami 0:1) z sześcioma punktami na koncie awansowali do ćwierćfinału gdzie zmierzyli się z reprezentacją Czech. Wygrali ten mecz 1:0 po bramce Cristiano Ronaldo. Awansowali tym samym do półfinału w którym to zagrali z reprezentacją Hiszpanii. Po regulaminowych 90 minutach spotkania, a także dodatkowych 30 minutach dogrywki utrzymał się wynik 0:0. Do wyłonienia finalisty potrzebne były zatem rzuty karne w których lepsi okazali się Hiszpanie (wygrali 4:2). Portugalczycy musieli więc pożegnać się z turniejem.

2014 – faza grupowa Mistrzostw Świata

W kwalifikacjach do brazylijskiego Mundialu podopieczni Paulo Bento zajęli w swojej grupie eliminacyjnej (Rosja, Izrael, Azerbejdżan, Irlandia Północna i Luksemburg) drugie miejsce z dorobkiem dwudziestu jeden punktów tuż za plecami reprezentacji Rosji. Skutkowalo to koniecznością ponownego grania w barażach, tym razem z reprezentacją Szwecji. Po dwóch zwycięstwach (1:0 i 3:2) udało im się awansować do Mundialu.

Na turnieju Portugalczycy zostali przydzieleni do grupy G razem z Niemcami, Stanami Zjednoczonymi, oraz Ghaną. Po jednym zwycięstwie (z Ghaną 2:1), jednym remisie (z USA 2:2) i porażce z Niemcami (0:4) zakończyli swój udział w mistrzostwach na fazie grupowej.

2016 – mistrzostwo Europy

W eliminacjach do turnieju we Francji podopieczni Fernando Santosa (Paulo Bento został zwolniony po meczu eliminacyjnym z Albanią) zajęli pierwsze miejsce z 21 punktami, odnosząc siedem zwycięstw (dwukrotnie z Danią, Serbią, oraz Armenią i jednokrotnie z Albanią) i tylko raz przegrywając (z Albańczykami).

Na Euro 2016 Portugalczycy grali w grupie razem z Węgrami, Islandią i Austrią. Po trzech remisach kolejno z: Islandią (1:1), Austrią (0:0) i Węgrami (3:3), z trzema punktami na koncie i bilansem bramkowym 4:4 awansowali ostatecznie do kolejnej fazy turnieju. W 1/8 finału spotkali się z reprezentacją Chorwacji, z którą wygrali po dogrywce 1:0. Gola na wagę awansu do ćwierćfinału zdobył Ricardo Quaresma. W 1/4 finału reprezentacja Portugalii zmierzyła się z reprezentacją Polski. Po regulaminowych 90 minutach, oraz dodatkowych 30 minutach dogrywki na tablicy wyników widniał remis 1:1. Do wyłonienia zwycięzcy potrzebne były więc rzuty karne, które Portugalczycy wygrali 5:3. W półfinale reprezentacja Portugalii zmierzyła się z reprezentacją Walii. Wygrała ten mecz 2:0 po golach Cristiano Ronaldo i Naniego. Awansowała tym samym do finału, w którym zmierzyła się z gospodarzem turnieju, Francją. Portugalia pokonała Francję po dogrywce 1:0 po golu strzelonym przez Édera. Był to pierwszy finał Portugalczyków od czasu Euro 2004, którego byli gospodarzami.

Udział w międzynarodowych turniejach

Mistrzostwa świata Udział w mistrzostwach świata Rok Kwalifikacje Wynik 1930 Nie brała udziału 1934 Nie zakwalifikowała się 1938 1950 1954 1958 1962 1966 Awans III Miejsce 1970 Nie zakwalifikowała się 1974 1978 1982 1986 Awans Faza grupowa 1990 Nie zakwalifikowała się 1994 1998 2002 Awans Faza grupowa 2006 Awans IV Miejsce 2010 Awans 1/8 Finału 2014 Awans Faza grupowa 2018 Awans 1/8 Finału 2022 Awans Ćwierćfinał

Mistrzostwa Europy Udział w mistrzostwach Europy Rok Kwalifikacje Wynik 1960 Nie zakwalifikowała się 1964 1968 1972 1976 1980 1984 Awans III/IV miejsce 1988 Nie zakwalifikowała się 1992 1996 Awans Ćwierćfinał 2000 Awans III/IV miejsce 2004 Gospodarz II miejsce 2008 Awans Ćwierćfinał 2012 Awans III/IV miejsce 2016 Awans Mistrzostwo 2020 Awans 1/8 finału

Rekordziści

     Kolorem niebieskim zaznaczono wciąż aktywnych piłkarzy

Stan na 10 grudnia 2022

Najwięcej występów w kadrze Lp. Zawodnik Lata gry Mecze[8] Bramki[8] 1. Cristiano Ronaldo 2003– 196 118 2. João Moutinho 2005– 146 7 3. Pepe 2007– 133 8 4. Luís Figo 1991–2006 127 32 5. Nani 2006–2017 112 24 6. Fernando Couto 1990–2004 110 8 7. Bruno Alves 2007–2018 96 11 8. Rui Costa 1993–2004 94 26 9. Ricardo Carvalho 2003–2016 89 5 10. Pauleta 1997–2006 88 47

Najwięcej goli w kadrze Lp. Zawodnik Lata gry Bramki[8] Mecze[8] Średnia 1. Cristiano Ronaldo 2003– 118 196 0.6 2. Pauleta 1997–2006 47 88 0.53 3. Eusébio 1961–1973 41 64 0.64 4. Luís Figo 1991–2006 32 127 0.25 5. Nuno Gomes 1996–2011 29 79 0.37 6. Hélder Postiga 2003–2014 27 71 0.38 7. Rui Costa 1993–2004 26 94 0.28 8. Nani 2006–2017 24 112 0.21 9. João Pinto 1991–2002 23 81 0.28 10. Tamagnini Nené 1971–1984 22 66 0.33 Simão Sabrosa 1998–2010 22 85 0.26

Cristiano Ronaldo – najlepszy strzelec i rekordzista pod względem występów.

Aktualny skład

26 osobowa kadra na Mistrzostwa Europy 2020, które odbywają się w dniach 11 czerwca 2021–11 lipca 2021. Występy i gole aktualne na 20 czerwca 2021.

Nr	Imię i nazwisko	Data urodzenia	Występy	Gole	Obecny klub
Bramkarze
1	Rui Patrício	15 lutego 1988	105	0	AS Roma
12	José Sá	17 stycznia 1993	0	0	Wolverhampton Wanderers
22	Diogo Costa	19 września 1999	10	0	FC Porto
Obrońcy
2	Diogo Dalot	18 marca 1999	8	2	Manchester United
3	Pepe	26 lutego 1983	131	7	FC Porto
4	Rúben Dias	14 maja 1997	42	2	Manchester City
5	Raphaël Guerreiro	22 grudnia 1993	59	3	Borussia Dortmund
19	Nuno Mendes	19 czerwca 2002	18	0	Paris Saint-Germain
20	João Cancelo	27 maja 1994	40	7	Manchester City
24	António Silva	30 października 2003	2	0	SL Benfica
Pomocnicy
6	João Palhinha	9 lipca 1995	18	2	Fulham
8	Bruno Fernandes	8 września 1994	51	13	Manchester United
10	Bernardo Silva	10 sierpnia 1994	76	8	Manchester City
13	Danilo Pereira	9 września 1991	64	2	Paris Saint-Germain
14	William Carvalho	7 kwietnia 1992	79	5	Real Betis
16	Vitinha	13 lutego 2000	6	0	Paris Saint-Germain
17	João Mário	19 stycznia 1993	55	3	SL Benfica
18	Rúben Neves	13 marca 1997	35	0	Wolverhampton Wanderers
23	Matheus Nunes	27 sierpnia 1998	11	1	Wolverhampton Wanderers
25	Otávio	9 lutego 1995	9	2	FC Porto
Napastnicy
7	Cristiano Ronaldo	5 lutego 1985	194	118	Wolny agent
9	André Silva	6 listopada 1995	53	19	RB Leipzig
11	João Félix	10 listopada 1999	26	4	Atlético Madryt
15	Rafael Leão	10 czerwca 1999	14	1	AC Milan
21	Ricardo Horta	15 września 1994	7	2	SC Braga
26	Gonçalo Ramos	20 czerwca 2001	3	1	SL Benfica

Selekcjonerzy

Znani piłkarze

Brązowi medaliści Mundialu 1966

José Pereira • Joaquim Carvalho • João Morais • Alberto Festa • Alexandre Baptista • Vicente Lucas • Hilário • Germano • Jaime Graça • Mário Coluna • José Augusto • Eusébio • António Simões • José Augusto Torres

Brązowi medaliści Euro 1984 oraz uczestnicy Mundialu 1986

Manuel Bento • Vítor Damas • Rui Jordão • Fernando Chalana • Tamagnini Nené • António Oliveira • António Sousa • João Pinto • Fernando Gomes • Paulo Futre • António Frasco • Eurico Gomes • Jaime Magalhães • Carlos Manuel • Jaime Pacheco • Diamantino • Rui Águas • Augusto Inácio • Álvaro Magalhães

Srebrni medaliści Euro 2004 oraz zdobywcy IV miejsca na Mundialu 2006

Deco • Cristiano Ronaldo • Ricardo Carvalho • Miguel • Tiago • Paulo Ferreira • Petit • Nuno Valente • Jorge Andrade • Maniche • Nuno Gomes • Hugo Viana • Ricardo Quaresma • Pauleta • Costinha • Hélder Postiga • Ricardo • Luís Boa Morte • Simão Sabrosa • Quim • Ricardo Costa • Marco Caneira • Fernando Meira • Luís Figo

Złoci medaliści Euro 2016

Rui Patrício • Bruno Alves • Pepe • José Fonte • Raphaël Guerreiro • Ricardo Carvalho • Cristiano Ronaldo • João Moutinho • Éder • João Mário • Vieirinha • Anthony Lopes • Danilo • William Carvalho • André Gomes • Renato Sanches • Nani • Rafael Silva • Eliseu • Ricardo Quaresma • Cédric • Eduardo • Adrien Silva

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna witryna związku (port.)
• Reprezentacja Portugalii w bazie FIFA (ang.)
• Reprezentacja Portugalii w bazie Eu-Football.info (ang.)
• Reprezentacja Portugalii w bazie National Football Teams (ang.)
• RSSSF – archiwum wyników (ang.)
• RSSSF – archiwum trenerów (ang.)
• RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą występów i goli (ang.)