Republic XF-103

Republic XF-103 Thunderwarrior
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo Stany Zjednoczone
ProducentRepublic Aviation
Typmyśliwiec przechwytujący
Konstrukcjatytanowa
Załoga1
Dane techniczne
Napęd1 × Curtiss-Wright XJ67-W-3
1 x Curtiss-Wright XRJ55-W-1
Wymiary
Rozpiętość10,49 m
Długość23,46 m
Wysokość5,05 m
Powierzchnia nośna37,25 m²
Masa
Własna11 320 kg
Startowa17 465 kg
Osiągi
Prędkość maks.3,6 Ma
Prędkość wznoszenia200 m/s
Pułap21 050 m
Zasięg2485 km
Promień działania600 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
6 × AIM-4 Falcon i 36 rakiet 70 mm
4 × AIM-4 i 2 × AIM-47 Super Falcon
Użytkownicy
USA

Republic XF-103 Thunderwarrioramerykański, naddźwiękowy, myśliwiec przechwytujący, mający za zadanie przechwytywać nieprzyjacielskie bombowce strategiczne. Projekt myśliwca nigdy nie wyszedł poza zbudowanie makiety samolotu.

Geneza

W 1949 roku Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych ogłosiły konkurs na system przechwytywania MX-1554, który miał się składać z myśliwca przechwytującego, systemu kierowania ogniem współpracującego z naziemnym zautomatyzowanym systemem wykrywania i dowodzenia SAGE oraz z kierowanych pocisków "powietrze-powietrze". Do konkursu stanęła firma Convair, firma Republic oraz Lockheed. Program badań nowego samolotu w przypadku firmy Convair zaowocował zbudowaniem samolotu F-102 Delta Dagger a w przypadku firmy Lockheed, samolotu F-104 Starfighter. Republic postanowił zbudować samolot osiągający prawie czterokrotną prędkość dźwięku.

Konstrukcja

Prace nad samolotem naddźwiękowym firma Republic rozpoczęła już w 1948 roku. Na podstawie tych prac, zespół kierowany przez Alexandra Kartveli opracował projekt oznaczony jako AP-57. Był to samolot swoim kształtem przypominający pocisk, którego kabina została "wtopiona" w obrys kadłuba, a widoczność podczas startu i lądowania miał zapewnić pilotowi wysuwany peryskop. Zautomatyzowany system przechwytywania i kierowania lotem pozwalał sterować samolotem tylko na podstawie wskazań przyrządów. Samolot nie był zdolny do prowadzenia klasycznej, manewrowej walki myśliwców. W przedniej części kadłuba planowano umieścić stację radiolokacyjną. Za kabiną pilota, umieszczono wnękę podwozia przedniego i sześć komór na uzbrojenie. Za komorami znajdował się zbiornik paliwa o pojemności 9235 dm³. Pod spodem, za podwoziem przednim, znajdował się chwyt powietrza z wysuniętą do przodu dolną krawędzią. Wlot o przekroju prostokątnym przechodził w dwa kanały powietrza. Dolny z nich zasilał silnik turboodrzutowy XJ67-W-3 (licencyjny Rolls Royce Olympus). Górny zasilał silnik strumieniowy XRJ55-W-1. Silnik turboodrzutowy pracował do prędkości 3 Ma, zamykał się wówczas kanał wlotowy powietrza do silnika, który przechodził na bieg jałowy. Cały ciąg silnika zapewniał od tej pory silnik strumieniowy o ciągu 166 kN. Skrzydła miały trójkątny kształt o cienkim profilu. Podwozie główne również umieszczone było w kadłubie, za skrzydłami. Przy prędkości 3 Ma powierzchnia samolotu nagrzewała się do temperatury ponad 300 °C, a krawędzie natarcia skrzydła – do ponad 700 °C, dlatego niemal cały samolot wykonano z tytanu, który zapewniał utrzymanie sztywności i trwałości konstrukcji w tym zakresie temperatur. Przy dużych prędkościach niemożliwa była ewakuacja pilota poprzez klasyczne katapultowanie, dlatego też opracowano specjalną kapsułę chroniącą pilota przed wpływem strug powietrza, wystrzeliwaną w dół przez specjalną, odrzucaną klapę.

XF-103

Uzbrojenie

System kierowania ogniem i uzbrojenia, oznaczony jako MX-1179 opracowała firma Hughes. Samolot w ostatecznym zakładanym wariancie miał zabierać na pokład sześć rakiet powietrze-powietrze AIM-4 Falcon lub cztery pociski AIM-4 i dwa pociski AIM-47 Super Falcon (przeznaczone również do niszczenia celów powietrznych, ale uzbrojonych w głowice atomowe W-57). Uzbrojenie miało być uzupełnione o 36 niekierowanych rakiet kalibru 70 mm. Uzbrojenie mogło być używane tylko do prędkości 2 Ma, gdyż przy większych prędkościach nie można było otworzyć osłon komór przenoszących rakiety.

Budowa

W połowie 1951 roku siły powietrzne dokonały wyboru zwycięzcy konkursu i został nim myśliwiec F-102. Jednak, z uwagi na jego słabe osiągi, prace nad docelowym myśliwcem, osiągającym prędkość 2 Ma miały być kontynuowane, dlatego też obok zamówienia dla Convaira, siły powietrzne zamówiły również trzy prototypy AP-57, oznaczonego teraz jako XF-103. Latem 1957 roku wybrano ostatecznego zwycięzcę, którym został samolot F-106 A Delta Dart, będący rozwinięciem konstrukcji F-102B. W rezultacie program XF-103 zakończono 21 sierpnia 1957 roku, a budowany pierwszy prototyp, nieukończony, pocięto na złom.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Republic XF-103 in flight.jpg
XF-103 Fighter. The dark oval near the nose is one of the two side-view windows. The outlines of the weapons bays can be seen just behind the cockpit area. The air-brakes can be seen at the rear, just in front of the jet nozzle. The line separating the "tiperons" from the rest of the wing is also visible.
Republic XF-103 mock-up.jpg
Republic XF-103 mock-up