Retapamulina

Retapamulina

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) (1S,2R,3S,4S,6R,7R,8R)-4-etenylo-3-hydroksy-2,4,7,14-tetrametylo-9-oksotricyklo[5.4.3.01,8]tetradekan-6-ylo-2-({8-metylo-8-azabicyklo[3.2.1]oktan-3-ylo}sulfanylo)octan
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C30H47NO4S
Masa molowa	517,763 g/mol
Wygląd	białe, krystaliczne ciało stałe
Identyfikacja
Numer CAS	224452-66-8
PubChem	6918462
DrugBank	DB01256
SMILES C[C@@H]1CC[C@@]23CCC(=O)[C@H]2[C@]1(C)[C@@H](C[C@@](C)(C=C)[C@@H](O)[C@@H]3C)OC(=O)CS[C@@H]1C[C@@H]2CC[C@H](C1)N2C
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2018-01-14] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Substancja nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według kryteriów GHS (na podstawie podanej karty charakterystyki).
Klasyfikacja medyczna
ATC	D06AX13
Farmakokinetyka Wiązanie z białkami osocza i tkanek 94% Metabolizm wątrobowy Wydalanie nerkowe
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania miejscowo

Retapamulina (łac. retapamulinum) – organiczny związek chemiczny, antybiotyk, pochodna pleuromutyliny, stosowany miejscowo w zakażeniach skóry^[1].

Mechanizm działania

Retapamulina jest półsyntetyczną pochodną pleuromutyliny, antybiotyku bakteriostatycznego będącego produktem fermentacji Clitopilus passackerianus. Działanie bakteriostatyczne retapamuliny polega na selektywnym hamowaniu syntezy białek bakterii przez łączenie się z wyjątkowym miejscem podjednostki 50S^[2] rybosomu bakteryjnego. Miejsce to różni się od miejsca wiązania innych antybiotyków.
Badania nad mechanizmem działania retapamuliny wskazują, że w miejscu działania antybiotyku aktywne jest białko rybosomalne L3, które znajduje się w okolicach miejsca P, z którym łączy się antybiotyk, i ośrodka transferazy peptydylowej. Blokując miejsce P, retapamulina nie dopuszcza do jego interakcji z białkiem L3, hamuje transferazę peptydylową i tym samym zatrzymuje powstawanie aktywnych rybosomalnych podjednostek 50S^[3].

Mechanizm oporności

Retapamulina nie wykazuje oporności krzyżowej z innymi środkami przeciwbakteryjnymi ze względu na odmienny mechanizm działania. Niemniej jednak, zidentyfikowano dwa mechanizmy oporności. Jednym z nich jest modyfikacja białka L3, drugim zaś nieswoista pompa usuwająca antybiotyk z komórki bakteryjnej^[4].

Spektrum działania przeciwbakteryjnego

Retapamulina jest aktywna głównie wobec bakterii^{[5][6][7][8][9]}:

• Staphylococcus aureus,
• Streptococcus pyogenes,
• Streptococcus agalactiae.

Bakteriami, które wykazują naturalną oporność na retapamulinę, są organizmy z rodzaju Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa oraz Enterococcus feacalis.
Retapamulina wykazuje dużą skuteczność w przypadku szczepów opornych na kwas fusydowy i mupirocynę^[10].

Farmakokinetyka

Retapamulina wchłania się bardzo słabo, zarówno ze skóry nieuszkodzonej, jak i uszkodzonej. Ze względu na małą ekspozycję, dystrybucja retapamuliny nie była badana. W badaniach in vitro wykazano, że lek jest inhibitorem glikoproteiny P (Pgp). Nie ma to jednak żadnego znaczenia klinicznego w przypadku podawania miejscowego. Retapamulina wiąże się z białkami osocza w 94%. Wydaje się, że lek metabolizowany jest w wątrobie, głównie przy udziale CYP3A4. Drogi wydalania retapamuliny nie były badane.

Wskazania

Retapamulina wskazana jest w krótkotrwałym leczeniu:

• liszajca^[11],
• zakażonych szczepami wrażliwymi na ten antybiotyk ran szarpanych, otarć lub ran szytych^[12].

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na retapamulinę lub jakikolwiek inny składnik preparatu.

Ostrzeżenia specjalne

• U pacjentów poniżej 18. roku życia całkowita powierzchnia leczona nie powinna być większa niż 2% powierzchni ciała.
• Retapamulina może wywoływać miejscowe podrażnienia lub reakcje alergiczne. Gdy objawy nasilą się, lek należy odstawić i wdrożyć inne leczenie przeciwbakteryjne.
• Należy chronić błony śluzowe i oczy przed kontaktem z preparatem.
• U pacjentów ze skórnymi zakażeniami wywołanymi MRSA wykazano niewystarczającą skuteczność leczenia retapamuliną. Z tego względu lek nie powinien być stosowany jeśli wiadomo, że zakażenie spowodowane jest przez bakterie metycylinooporne.
• Nie należy stosować retapamuliny w leczeniu ropni.
• Długotrwałe stosowanie retapamuliny może spowodować wystąpienie wtórnych zakażeń mikroorganizmami niewrażliwymi (np. grzybami).

Interakcje

Nie zaleca się stosowania retapamuliny wraz z innymi preparatami do stosowania miejscowego na tę samą powierzchnię skóry.

Podawanie ketokonazolu podnosi ekspozycję na retapamulinę o około 81%, powodując wzrost jej stężenia we krwi. Nie ma to jednak istotnego znaczenia klinicznego.

Działania niepożądane

Objawy uboczne występują średnio u 1% leczonych retapamuliną. Najczęściej występuje podrażnienie skóry, ból, świąd, rumień. Rzadziej dochodzi do kontaktowego zapalenia skóry.

Preparaty

• Altargo – GlaxoSmithKline – maść 1%.

Przypisy

Bibliografia

• Sprawozdanie producenta preparatu (EPAR) – plik pdf (pol.). [dostęp 2009-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 lipca 2007)].
• Informacje o leku ze strony FDA (ang.). [dostęp 2009-04-19].