Reunion

Reunion
Région de La Réunion
Flaga
Herb Reunionu
FlagaHerb
Dewiza: (łac.) Florebo quocumque ferar
Hymn:
La Marseillaise

(Marsylianka)
Położenie Reunionu
Język urzędowy

francuski

Stolica

Saint-Denis

Status terytorium

departament zamorski

Zależne od

Francji

Głowa terytorium

prezydent Emmanuel Macron

Prefekt

Régine Pam (p.o.)

Szef rządu

Przewodniczący Rady Regionalnej Didier Robert[1]

Powierzchnia
 • całkowita


2511 km²

Liczba ludności (2018[2])
 • całkowita 
 • gęstość zaludnienia


865 826
340 osób/km²

Waluta

euro (€)

Rok utworzenia

1642

Strefa czasowa

UTC +4

Kod ISO 3166

RE/REU/638

Kod telefoniczny

262

Mapa Reunionu

Reunion (fr. La Réunion) – wyspa na Oceanie Indyjskim, położona około 700 km na wschód od Madagaskaru i 174 km na południowy zachód od Mauritiusu.

Stanowi ona najdalej wysuniętą na zachód część archipelagu Maskarenów. Wyspa zajmuje powierzchnię 2512 km². Zamieszkuje ją 842 767 (2014)[3] mieszkańców. Reunion stanowi region administracyjny i jednocześnie departament Francji o statusie departamentu zamorskiego nr 974 (od 1946 r.). Wyspa dzieli się na 4 okręgi (arrondissement) i 49 kantonów. Stolicą departamentu jest położone na północy wyspy Saint-Denis (142,6 tys. mieszk.). Inne ważne miasta to Saint-Paul (95,1 tys.), Saint-Pierre (74,7 tys.), Le Tampon (65,4 tys.), Saint-Louis (47,2 tys.), Saint-André (46,5 tys.) i Le Port (41,5 tys.).

Geografia

Wyspa jest pochodzenia wulkanicznego. Najwyższym punktem jest szczyt wygasłego wulkanu Piton des Neiges – 3070,5 m n.p.m. Za to niższy wulkan Piton de la Fournaise, o wysokości 2632 m n.p.m., należy do najbardziej aktywnych wulkanów na świecie (ostatnia erupcja 14 lipca 2017[4]).

Na wyspie panuje klimat zwrotnikowy. Ochłodzenie przynoszą południowo-zachodnie pasaty, a wraz z nimi obfite opady deszczu oraz niekiedy gwałtowne cyklony. Niegdyś porastały ją bujne lasy równikowe. Większość z nich wycięto, a wraz z nimi wyginęło wiele gatunków zwierząt.

Przyroda

Na terytorium zaobserwowano 2685 gatunków autochtonicznych zwierząt, w tym aż 697 występujących endemicznie. 29 gatunków uznano za wymarłe[5]; należą do nich: Alopochen kervazoi, Anas theodori, Cylindraspis indica, Dryolimnas augusti, Dupontia proletaria, Falco duboisi, Foudia delloni, Fregilupus varius, Fulica newtoni, Gongylomorphus borbonicus, Gulella argoudi Griffiths, Harmogenanina linophora, Harmogenanina subdetecta, Leiolopisma ceciliae, Lophopsittacus bensoni, Mascarenotus grucheti, Mascarinus mascarin, Nactus soniae, Nesoenas duboisi, Nycticorax borbonensis, Nycticorax duboisi, Porphyrio coerulescens, Psittacus borbonicus, Pteropus niger, Pteropus subniger, Scotophilus borbonicus, Threskiornis solitarius, Tropidophora carinata oraz Tropidophora semilirata[6].

Z kolei 217 gatunków zwierząt zostało introdukowanych lub ich pochodzenie nie jest znane (36 z nich ma status gatunku inwazyjnego). Zarejestrowano także 1173 gatunki autochtoniczne roślin, z czego 259 to endemity. Ponadto 1476 gatunków zostało sztucznie wprowadzonych lub ich pochodzenie nie jest znane, z czego 84 ma charakter inwazyjny[5].

Na wyspie utworzono Park Narodowy Reunionu.

Historia

Wyspa była długo niezamieszkana, jednak arabscy żeglarze czasami do niej przypływali. Znali Reunion pod nazwą Dina Morgabin, czyli 'wyspa Zachodu’. Portugalski żeglarz Diogo Diaz wylądował na niej 9 lutego 1507, w dniu świętej Apolonii, stąd wkrótce na portugalskich mapach pojawiła się pod nazwą Santa Apolonia. Około roku 1520 trzy wyspy: Reunion, Mauritius i Rodrigues zostały nazwane Maskarenami, od nazwiska innego portugalskiego żeglarza Pedro de Mascarenhasa.

Isle de Bourbon, moneta z 1816

Na początku XVII wieku wyspa stanowiła przystań dla angielskich i holenderskich statków płynących do Indii. W 1638 roku wyspę zajęli Francuzi i nadali jej nazwę Bourbon. Pierwsi stali mieszkańcy osiedlili się w 1665 roku. Grupą 20 osadników dowodził Étienne Régnault, pierwszy gubernator wyspy. Francuscy kolonizatorzy sprowadzali do pracy na plantacjach trzciny cukrowej najpierw afrykańskich niewolników, a później chińskich robotników.

23 marca 1793 Konwent Narodowy zmienił nazwę wyspy, kojarzącą się z l'Ancien Régime, na La Réunion. Nowa nazwa miała upamiętniać spotkanie sfederowanych Marsylczyków z paryską gwardią narodową, które poprzedziło insurekcję z 10 sierpnia 1792 i marsz na pałac Tuileries[7].

Do 31 grudnia 1945 Reunion był kolonią Francji, a od 1 stycznia 1946 roku funkcjonuje jako departament zamorski (département d’outre-mer – DOM). Po uzyskaniu niepodległości w 1968 roku przez sąsiedni Mauritius na początku lat 70. XX wieku zaczęły działać na wyspie ugrupowania o orientacji lewicowej, których celem była niepodległość lub autonomia wyspy. Ugrupowania te nie uzyskały jednak znaczącego poparcia Reuniończyków.

W roku 1982 władze francuskie opracowały plan ograniczonej reformy decentralizacyjnej i samorządowej swoich terytoriów zamorskich (de facto – kolonii). W ich wyniku Reunion jako departament zamorski od 2 marca 1983 posiada Radę Departamentu (Conseil général) o poszerzonych kompetencjach. Od roku 1997 Reunion jako integralna część Republiki Francuskiej jest częścią Unii Europejskiej (jej regionem peryferyjnym).

W roku 2003 Reunion stał się również regionem zamorskim Francji (région d’outre-mer) z własną Radą Regionalną (Conseil régional). W odróżnieniu od Martyniki i Gwadelupy 7 grudnia 2003 roku nie przeprowadzono na wyspie referendum dot. zmiany statusu terytorium na tzw. zbiorowość zamorską (collectivité d’outremer – COM).

Do 2005 roku pod administracją Reunionu pozostawały niezamieszkane wysepki leżące wokół Madagaskaru: Bassas da India, Europa, Juan de Nova, Glorieuses i Tromelin; obecnie wchodzą one w skład Francuskich Terytoriów Południowych i Antarktycznych.

7 grudnia 2007 roku władze francuskie i administracja wyspy opublikowały wspólny plan kolejnej reformy samorządowej i decentralizacji, polegającej m.in. na połączeniu Rady Departamentu i Rady Regionalnej w jedną Radę Regionu i Departamentu o rozszerzonych kompetencjach. Konsultacje w sprawie tego planu odbyły się w 1 półroczu 2008 roku.

Ludność

Nie ma rdzennej ludności, wyspę zamieszkuje ludność mieszana – potomkowie pracujących na plantacjach robotników przybyłych z różnych zakątków świata. Językiem urzędowym jest francuski, ale w powszechnym użyciu jest lokalny język kreolski. Dominującą religią jest katolicyzm.

Religia

Świątynia tamilska na Reunionie

Struktura religijna w 2020 roku według The ARDA[8]:

Największą niekatolicką grupą na wyspie są zielonoświątkowcy. Zbory Boże założone na całej wyspie w latach 60. XX wieku, położyły kres monopolizacji katolicyzmu na wyspie i w 2012 roku liczyły ponad 22 tys. członków w 47 zborach. Od 1983 r. pojawiły się liczne podziały w Zborach Bożych prowadząc do powstania niezależnych kościołów zielonoświątkowych z członkostwem szacowanym na 10 tysięcy. Wyspa Reunion była również świadkiem rozwoju katolickiej odnowy charyzmatycznej, która w tym samym czasie również przekroczyła 20 tys. zwolenników. Inne grupy chrześcijańskie obejmują świadków Jehowy (3,5 tys. głosicieli), Kościół Ewangeliczny (2 tys. członków) i Kościół adwentystyczny (1,5 tys. wiernych)[9][10].

Polityka

Przylądek Méchant koło Saint-Philippe

Wyspa stanowi część Francji – jest jednym z departamentów zamorskich. Stanowi integralną część Unii Europejskiej w ramach tzw. regionów najbardziej oddalonych, z wyjątkiem strefy Schengen i unii VAT. We francuskim Zgromadzeniu Narodowym reprezentuje ją 5 deputowanych oraz w Senacie 3 senatorów. Rząd francuski mianuje prefekta zarządzającego wyspą.

Ponadto władzę sprawują 44-osobowa Rada Generalna oraz 45-osobowa Rada Regionalna, których członkowie wybierani są co 6 lat w wyborach powszechnych.

Gospodarka

Pierwszym źródłem dochodów Reunionu jest uprawa trzciny cukrowej, a kolejnym turystyka. Pomimo pewnego rozwoju ekonomicznego, na wyspie panuje dość duże bezrobocie. Wynika to głównie z wysokiego przyrostu naturalnego. Stąd też wielu mieszkańców wyspy zmuszonych jest do emigracji, głównie do metropolii. Produkt krajowy brutto (PKB) na jednego mieszkańca wynosi 6200 USD (2005). Wyspa obsługiwana jest przez port lotniczy imienia Rolanda Garrosa, położony w Gillot, niedaleko stolicy wyspy Saint-Denis oraz przez port morski Pointe-des-Galets.

Emisja dwutlenku węgla

Emisja równoważnika dwutlenku węgla z Reunionu wyniosła w 1990 roku 1,318 Mt, z czego 1,01 Mt stanowiła emisja dwutlenku węgla. W przeliczeniu na mieszkańca emisja wyniosła wówczas 1,655 t dwutlenku węgla. Od tego czasu emisje wahają się, przy czym szczyt wystąpił w 2012. Głównym źródłem emisji przez cały czas był transport. W 2018 emisja dwutlenku węgla pochodzenia kopalnego wyniosła 2,98 Mt, a w przeliczeniu na mieszkańca 3,374 t[11].

Zobacz też

Przypisy

  1. Reunion. World Statesmen.org - Ben M. Cahoon. [dostęp 2015-01-22]. (ang.).
  2. INSEE: Estimation de population au 1er janvier, par région, sexe et grande classe d'âge. estim-pop-nreg-sexe-gca-1975-2018.xls. [dostęp 2018-02-20]. (fr.).
  3. Populations légales 2014−Populations légales 2014 | Insee, www.insee.fr [dostęp 2017-09-28] (fr.).
  4. Le volcan du Piton de la Fournaise sur l'île de la Réunion, www.fournaise.info [dostęp 2017-09-28].
  5. a b Synthèse de Données Espèces – TAAF. Inventaire National du Patrimoine Naturel,. [dostęp 2015-10-18]. (fr.).
  6. Réunion / Animalia – liste espèces eteintes. Inventaire National du Patrimoine Naturel,. [dostęp 2015-10-18]. (fr.).
  7. Andrzej Czerny: Teoria nazw geograficznych. Warszawa: IGiPZ PAN, 2011, s. 41. ISBN 978-83-61590-16-3.
  8. National Profiles, www.thearda.com [dostęp 2022-10-01].
  9. Valérie Aubourg, Néo-pentecôtisme à l’île de La Réunion : la revanche du Sud, „Territoire en mouvement Revue de géographie et aménagement. Territory in movement Journal of geography and planning” (13), 2012, s. 70–83, DOI10.4000/tem.1593, ISSN 1954-4863 [dostęp 2022-10-01] (fr.).
  10. Valérie Aubourg, Fragmentations pentecôtistes à l’île de La Réunion. Discours des origines, „Cahiers d’études du religieux. Recherches interdisciplinaires” (18), 2017, DOI10.4000/cerri.1843, ISSN 1760-5776 [dostęp 2022-10-01] (fr.).
  11. Réunion, [w:] F. Monforti-Ferrario i inni, Fossil CO2 and GHG emissions of all world countries. 2019 report – Study [pdf], Luksemburg: Publications Office of the European Union, 2019, s. 189, DOI10.2760/687800, ISBN 978-92-76-11100-9 (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Africa (orthographic projection).svg
Autor: Martin23230, Licencja: CC BY-SA 3.0
Orthographic map of Africa
EU 2020.png
Autor: Aotearoa, Licencja: CC BY 3.0
Unia Europejska w 2013; bez terytoriów zamorskich.
La Marseillaise.ogg
National anthem of France, La Marseillaise
Reunion-CIA WFB Map.png
Map of Reunion, showing major towns.
Conservatoire botanique de Mascarin.jpg
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to Thierry Caro (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC BY-SA 2.5

Description: Conservatoire botanique de Mascarin, Sechium edule, novembre 2004, La Réunion

Source: Bouba
Armoiries Réunion.svg
Autor: Superbenjamin, Licencja: CC BY-SA 4.0
Armoiries de la Réunion
Temple tamoul2.JPG
Temple tamoul à La Réunion.
10-cent-1816-Isle-Bourbon.jpg
Autor: Andrey Zhivotov, Licencja: CC BY-SA 3.0
10 сантимов 1816 Остров Бурбон - 10 cent. 1816 Isle de Bourbon. Оригинал находится по адресу (The original is located at): http://coin.iti.cx/franciya/10-santimov-1816-ostrov-burbon
France in its region (Reunion special).svg
Autor: TUBSEmail Silk.svg Gallery, Licencja: CC BY-SA 3.0
Location of XY (see filename) in the region.