Rewizja (prawo procesowe)

Rewizja (oryg. niem. Revision[1]) – środek zaskarżenia orzeczenia wykształcony w prawie II Rzeszy niemieckiej. Nazwę tę odnosi się także do instytucji polskiego prawa procesowego.

Na gruncie ogólnoniemieckiej ustawy procesowej z 21 stycznia 1877 (Zivilprozessordnung), która regulowała proces trójinstancyjny, rewizja była zwyczajnym środkiem odwoławczym. Miała zapewniać ochronę interesów skarżącego. Polegała na przeanalizowaniu zaskarżonego orzeczenia pod kątem zgodności z prawem (kontrola legalności orzeczenia) oraz okolicznościami sprawy (kontrola zasadności orzeczenia). Na jej podstawie sąd odwoławczy mógł zmienić zaskarżone orzeczenie lub wydać nowe (orzeczenie reformatoryjne, iudicum rescissorium)[1].

Model rewizji konkurował z francuskim modelem kasacji. Rewizję wprowadzono w prawie szwajcarskim (w kantonach niemieckojęzycznych), austriackim, węgierskim czechosłowackim i jugosłowiańskim[2]. W polskim postępowaniu karnym rewizję wprowadzono w drodze noweli do Kodeksu postępowania karnego z 27 kwietnia 1949; był to element wprowadzenia procesu dwuinstancyjnego. Od 1950 do 1996 instytucję rewizji znało także polskie postępowanie cywilne. Osobną instytucją była rewizja nadzwyczajna[2].

Przypisy

  1. ↑ a b Piątek 2011 ↓.
  2. ↑ a b Bladowski 2013 ↓.

Bibliografia

  • Bogdan Bladowski, Środki odwoławcze w postępowaniu cywilnym, Wolters Kluwer, 2013, ISBN 978-83-264-4219-3.
  • Wojciech Piątek, Podstawy skargi kasacyjnej w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Wolters Kluwer, 2011, ISBN 978-83-264-1411-4.