Rewolucja w Asturii 1934

Rewolucja w Asturii 1934
Aresztowani robotnicy w czasie rewolty
Czas	5–19 października 1934
Miejsce	Asturia
Terytorium	Druga Republika Hiszpańska
Przyczyna	bezrobocie, globalny kryzys, autorytarne struktury społeczne
Wynik	zwycięstwo sił rządowych
Strony konfliktu
Hiszpania (siły rządowe): Armia Marynarka Guardia Civil rebelianci: PSOE CNT UGT
Dowódcy
Alejandro Lerroux Diego Hidalgo Eduardo López Ochoa Francisco Franco Belarmino Tomás Ramón González Peña
Straty
260 zabitych 1700 zabitych, 15 000–30 000 aresztowanych
brak współrzędnych

Rewolucja w Asturii 1934 – ruch rewolucyjny, który trwał od 5 do 19 października 1934 roku w północnej Hiszpanii (Asturii).

Przyczyny

Bunt został wywołany pod wpływem wielu czynników. Przyczyną pośrednią buntu była między innymi słaba sytuacja gospodarczo-ekonomiczna Hiszpanii spowodowana globalnym kryzysem, a co za tym idzie wzrost bezrobocia i utrudnienia związane z emigracją. W związku z problemami na rynku pracy, klasa robotnicza zaczęła wyznawać ideologie socjalistyczne, co doprowadziło do wzrostu popularności związków zawodowych i partii lewicowych.

Przyczyną bezpośrednią były wybory i związane z nimi problemy polityczne. Po fali strajków i manifestacji w strefach uprzemysłowionych, prezydent republiki Alcalá Zamora ogłosił nowe wybory, które odbyły się w listopadzie 1933 roku. Sukces odniosły partie centro-prawicowe, które stworzyły silną koalicję (Akcja Ludowa – Acción Popular i Partia Liberalno-Demokratyczna – Partido Liberal-Demócrata). Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (Partido Socialista Obrero Español) otrzymała mało miejsc w parlamencie, ale razem z Powszechnym Związkiem Robotników (Unión General de Trabajadores) nie popierała decyzji nowego rządu.

Alcala Zamora był zadowolony z wyników wyborów, ponieważ CEDA (jej liderem był Jose Maria Gil-Robles) nie otrzymała bezwzględnej większości. Zezwolono więc na utworzenie rządu Alejandra Lerrouksa (umiarkowany centrolewicowy republikanin), jednak poparcie CEDA było niezbędne do prowadzenia dalszych rządów. W roku 1934 CEDA postawiła Lerrouksowi ultimatum: jego rząd zyska dalsze poparcie, jeśli włączy do niego parlamentarzystów z CEDA. Lerroux był zmuszony do przystania na te warunki, co zaniepokoiło lewicę^[1]. PSOE obawiała się represji i faszystowskiego rządu. Powszechny Związek Robotników ogłosił strajk generalny. Decyzja ta była nieprzemyślana i strajk okazał się porażką. Terytoriami zaangażowanymi w strajk były tylko Katalonia i Asturia, jednak wydarzenia o większej wadze miały miejsce w Asturii.

Przebieg rewolucji

Asturia na tle Hiszpanii

Asturia, jako region uprzemysłowiony, posiadała duży odsetek robotników wyznających ideologie socjalistyczne. Powszechny Związek Robotników cieszył się tam dużą popularnością. Ruch rewolucyjny zaczął się 5 października 1934 roku od buntu w kopalni węgla. Robotnicy zajęli kopalnię, aby pozyskiwać z niej dynamit. Centrum rewolucji stało się miasto Turón. Rewolucjoniści utworzyli nawet własne organizacje, takie jak Informacja Rewolucyjna (Información Revolucionaria), Zarząd Przemysłowy (Gestión Industrial), Służba Sanitarna (Sanidad) i Transport (Los Transportes). Robotnicy ustanowili również własne reformy regionalne, odpowiadające założeniom socjalizmu – zniesienie własności prywatnej czy zastąpienie waluty bonami. W celu kontynuowania działań zbrojnych przebudowali też fabryki przemysłowe na fabryki broni (produkcja bomb i wozów pancernych). 6 października zajęli Oviedo – punkt zarówno strategiczny, jak i symboliczny. Jednocześnie rozpoczęto walkę z Kościołem, mordowano księży katolickich i zniszczono 58 kościołów^[2]. Za symbol prześladowań Kościoła uznano pomordowanie zakonników z zakonu braci szkolnych, którzy prowadzili szkołę w Turón^[3][4]. Robotnicy zamordowali łącznie około 260 osób^[5]. Po powstaniu nasiliły się represje wobec socjalistów, komunistów i anarchistów.

Generałowie López Ochoa i Francisco Franco (późniejszy dyktator) wraz ze swoimi wojskami opanowali powstanie: w ciągu dwóch tygodni bunt został krwawo spacyfikowany. Najbardziej ucierpiało Oviedo, niszczone przez wojska republiki i samych rewolucjonistów (unikatowe zbiory biblioteczne Uniwersytetu, teatr Campoamor, katedra). Po tych wydarzeniach Asturia przybrała miano „czerwonej”. W pacyfikacji zginęło wielu cywili, gdyż oficerowie pacyfikujący rebelię nakazali traktować miasto jako wrogie (tak jak podczas wojen zagranicznych)^[6].

Zobacz też

• biały terror w Hiszpanii
• czerwony terror w Hiszpanii

Przypisy

Bibliografia

• John F. Coverdale, Uncommon faith: the early years of Opus Dei, 1928-1943, 2002.

Linki zewnętrzne

• opis wydarzeń na stronie El Camino Real