Rezerwat przyrody Źródliskowe Zbocza

Źródliskowe Zbocza
rezerwat krajobrazowy
Typ	biocenotyczny i fizjocenotyczny
Podtyp	biocenoz naturalnych i półnaturalnych
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Położenie	gminy Ińsko i Węgorzyno
Mezoregion	Pojezierze Ińskie
Data utworzenia	22 października 2009
Akt prawny	Dz. Urz. Woj. Zach. z 2009 r., Nr 68, poz. 1859
Powierzchnia	51,8269 ha
Ochrona	czynna
Położenie na mapie gminy Ińsko Źródliskowe Zbocza
Położenie na mapie Polski Źródliskowe Zbocza
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Źródliskowe Zbocza
Położenie na mapie powiatu stargardzkiego Źródliskowe Zbocza
53°28′05″N 15°30′36″E/53,468056 15,510000

Rezerwat przyrody Źródliskowe Zbocza – krajobrazowy rezerwat przyrody położony w województwie zachodniopomorskim na terenie gmin Ińsko (powiat stargardzki) i Węgorzyno (powiat łobeski).

Obszar chroniony utworzony został 22 października 2009 r. na podstawie Zarządzenia Nr 56/2009 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 15 września 2009 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody „Źródliskowe Zbocza” (Dz. Urz. Woj. Zach. z 2009 r., Nr 68, poz. 1859)^[1].

Położenie

Rezerwat ma 51,8269 ha powierzchni (w innych źródłach 51,82 ha^[2]), w całości pod ochroną czynną^[3]. Akt powołujący podawał 52,21 ha^[1], a powierzchnię zmniejszono w 2016^[4]. Obejmuje tereny nadleśnictwa Łobez (wydzielenia leśne 357a, b, c, d, j, ~a, ~b, ~c, 357r, t, x, ~f, 357w, 392c, ~c, 392ax, k, l, t, w, z, ~d, 393a, b, f, ~a, ~b, 397b, c), co odpowiada obrębom ewidencyjnym Dłusko (działka ewidencyjna nr 367/1), Sarnikierz (fragm. dz. ew. nr 357/11, 357/9, 392/3) i Ścienne (dz. ew. nr 392/4, 393/1, 397/1)^[1][4].

Leży w całości na terenie Ińskiego Parku Krajobrazowego oraz obszaru specjalnej ochrony ptaków programu Natura 2000 „Ostoja Ińska” PLB320008; niewielka część rezerwatu znajduje się także w granicach obszaru mającego znaczenie dla Wspólnoty „Pojezierze Ińskie” PLH320067^[5].

W odległości ok. 500 m na zachód leży rezerwat przyrody Głowacz, ok. 400 m na zachód – Kleszcze (przysiółek wsi Ścienne), ok. 500 m na północ – Dłusko, a kilkadziesiąt metrów od granic na wschód – Sarnikierz. Na większości swej długości granicę rezerwatu stanowi brzeg jeziora Dłusko. Przez teren rezerwatu przebiegają 2 szlaki piesze i 3 trasy rowerowe, otwarte w 2014^[6].

Charakterystyka

Celem ochrony jest „zachowanie krajobrazu o dużych deniwelacjach na Pojezierzu Ińskim wraz z licznymi źródliskami i wysiękami oraz występujących na tym terenie olsów, zwłaszcza w odmianie źródliskowej oraz zespołów żyznej i kwaśnej buczyny niżowej”^[3]. W runie występują też rośliny takie, jak mchy i wątrobowce oraz nietypowe rzeżucha gorzka i porzeczka czarna. Warunki sprzyjają również obecności ptaków i płazów^[6].

Wśród zadań ochronnych rezerwatu znajdują się m.in. usuwanie zagrożonych drzew, monitoring gatunków występujących i inwazyjnych, utrzymywanie i oznakowanie ścieżek pieszych i rowerowych^[7].

Przypisy