Rezerwat przyrody Głowacz

Głowacz
rezerwat leśny
Typ	krajobrazów[1][2]
Podtyp	krajobrazów naturalnych[1][2]
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Położenie	gmina Ińsko
Mezoregion	Pojezierze Ińskie
Data utworzenia	11 kwietnia 1985
Akt prawny	M.P. z 1985 r. nr 7, poz. 60, § 12
Powierzchnia	78,12 ha
Ochrona	czynna
Położenie na mapie gminy Ińsko Głowacz
Położenie na mapie Polski Głowacz
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Głowacz
Położenie na mapie powiatu stargardzkiego Głowacz
53°28′10″N 15°29′24″E/53,469444 15,490000

Rezerwat przyrody „Głowacz” – leśny rezerwat przyrody w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Ińsko^[1][2], 1 km na zachód od jeziora Dłusko, 2 km na północny wschód od Ściennego i 3 km na południe od Dłuska. Rezerwat położony jest na terenie Ińskiego Parku Krajobrazowego oraz w granicach dwóch obszarów sieci Natura 2000: obszaru specjalnej ochrony ptaków „Ostoja Ińska” PLB 320008 oraz obszaru siedliskowego „Pojezierze Ińskie” PLH320067^[3].

Został utworzony zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 11 kwietnia 1985 roku^[4]. Zajmuje powierzchnię 78,12 ha^[1][2] (akt powołujący podawał 78,70 ha^[4]).

Celem ochrony w rezerwacie jest zachowanie rzeźby terenu charakterystycznej dla krajobrazu młodoglacjalnego, torfowisk mszarnych i mokradeł śródleśnych, lasów bukowych i olsów oraz związanych z nimi lokalnych populacji rzadkich i zagrożonych gatunków roślin, grzybów i zwierząt^[1].

Opis rezerwatu

W rezerwacie znajdują się liczne mokradła i oczka wodne zajmujące łączną powierzchnię około 19 ha. Dominują lasy, których jest około 59 ha. Reszta, czyli 0,85 ha to drogi leśne. Rezerwat zlokalizowany jest w strefie moreny czołowej, dla której charakterystyczna jest bardzo urozmaicona rzeźba terenu: liczne wzniesienia posiadają znaczne jak na lokalne warunki deniwelacje, dochodzące do 30 m, ich stoki osiągają nachylenie 10%. Wzniesienie Głowacz o wysokości 180 m n.p.m. jest najwyższym wzniesieniem na Pojezierzu Ińskim. Charakterystyczne dla tego obszaru jest występowanie licznych bezodpływowych zagłębień terenowych. Innym dowodem glacjalnej przeszłości terenu są liczne głazy narzutowe, z których największy ma 6,3 m obwodu.

Niemal 2/3 powierzchni lasów w rezerwacie stanowią drzewostany brzozowe i osikowe pochodzące z samosiewu na gruntach porolnych. Chronione są one jako przykład spontanicznej sukcesji roślinności leśnej. Pozostałe lasy to zbliżone do naturalnych buczyny żyzne Melico-Fagetum i kwaśne Luzulo pilosae-Fagetum, olsy (zarówno torfowcowe jak i porzeczkowe), na niewielkich powierzchniach grądy, łęgi olszowe i łozowiska. Z rzadkich gatunków roślin leśnych występuje tu: podkolan biały, kruszczyk szerokolistny, czerniec gronkowy. Lasy są ostoją orlika krzykliwego, żurawia oraz schronieniem dla zwierzyny łownej (zwłaszcza dzików i saren).

Największe mokradło w rezerwacie to mszar o powierzchni około 11 ha. Na kożuchu torfowców występują tu m.in. tak rzadkie gatunki jak: przygiełka biała, turzyca bagienna, rosiczka okrągłolistna, bagno zwyczajne, modrzewnica zwyczajna, w okrajku występuje wolfia bezkorzeniowa.

Według obowiązującego planu ochrony ustanowionego w 2009 roku (z późniejszymi zmianami), obszar rezerwatu objęty jest ochroną czynną^[2][3].

Turystyka

• Północno-wschodnim skrajem rezerwatu^[3] prowadzi znakowany zielony turystyczny Szlak Wzniesieniami Moreny Czołowej z Ińska do Cieszyna^[5].
• czarny szlak „Na Głowacz” prowadzi od szlaku zielonego na szczyt wzniesienia Głowacz^[3], długość 0,5 km^[6]

Przypisy