Rezerwat przyrody Gogolewko

Gogolewko
Torfowisko alkaliczne w rezerwacie przyrody „Gogolewko” w grudniu 2019
rezerwat torfowiskowy
Typ	biocenotyczny i fizjocenotyczny
Podtyp	biocenoz naturalnych i półnaturalnych
Państwo	Polska
Województwo	pomorskie
Mezoregion	Wysoczyzna Polanowska
Data utworzenia	7 kwietnia 2018
Akt prawny	Dz. Urz. Woj. Pom. 2018.1131
Powierzchnia	37,51 ha
Położenie na mapie gminy Dębnica Kaszubska Gogolewko
Położenie na mapie Polski Gogolewko
Położenie na mapie województwa pomorskiego Gogolewko
Położenie na mapie powiatu słupskiego Gogolewko
54°21′20″N 17°25′39″E/54,355556 17,427500

Rezerwat przyrody Gogolewko – rezerwat torfowiskowy położony na terenie gminy Dębnica Kaszubska w powiecie słupskim w województwie pomorskim.

Obszar chroniony utworzony został 7 kwietnia 2018 r. na podstawie Zarządzenia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Gdańsku z dnia 21 marca 2018 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody „Gogolewko” (Dz. Urz. Woj. Pom. 2018.1131)^[1], jest jednym z najmłodszych polskich rezerwatów.

Położenie

Rezerwat obejmuje 37,51 ha powierzchni na terenie obszaru ewidencyjnego Gogolewko (działki nr 16, 139/2, 161/2, 192, 434^[1]). Jest otoczony przez otulinę o powierzchni 75,10 ha, sięgającą aż do zabudowań Gogolewka (sam rezerwat znajduje się kilkaset metrów na południe od tej miejscowości)^[2]. Obszar chroniony położony jest na terenie specjalnego obszaru ochrony siedlisk Dolina Słupi PLB220002, chronionego w ramach sieci Natura 2000, oraz w obrębie otuliny Parku Krajobrazowego Dolina Słupi i Nadleśnictwa Łupawa^[3].

Charakterystyka

Torfowisko alkaliczne w rezerwacie przyrody „Gogolewko” w grudniu 2019

Celem ochrony rezerwatu jest „zachowanie kompleksu torfowisk soligenicznych oraz łąk wraz z charakterystycznymi dla tych ekosystemów biocenozami”^[2]. Jest to teren dawnego jeziora, który później wykorzystywany był rolniczo i melioracyjnie. Dopiero około 2003 w wyniku analizy zdjęć satelitarnych oceniono ten obszar jako cenny przyrodniczo^[4]. Dawna misa jeziora wypełniona została osadami torfowymi o średniej miąższości 1,5 m, pod którymi znajdują się pokłady gytii organiczno-wapiennej i wapiennej^[5]. W rezerwacie chronione są alkaliczne torfowiska niskie^[3], na terenie których zachodzą fitocenozy turzycowo-mszyste i łąkowe oraz akumulacja nowego torfu. Na terenie torfowiska od 2003 prowadzona jest ochrona czynna, polegająca na podnoszeniu w nim poziomu wody z użyciem zastawek i rowów, a także wykaszaniu i odkrzaczaniu w cyklu dwuletnim (głównie przez usuwanie brzóz i wierzb)^[6]. Rozszerzenie ochrony nastąpiło w 2013, gdy zaczął ją realizować pomorski Klub Przyrodników w ramach projektu „Ochrona torfowisk alkalicznych (7230) w młodoglacjalnym krajobrazie Polski północnej”^[5].

W granicach torfowiska zidentyfikowano 186 gatunków roślin, z czego 26 stanowią gatunki zagrożone wyginięciem w skali kraju i regionu, m.in. kukułki (szerokolistna, Fuchsa i krwista), kruszczyk błotny, podkolan biały, listera jajowata, bobrek trójlistkowy, turzyca obła, mszaki brunatne – sierpowiec błyszczący (Drepanocladus vernicosus), błyszcze włoskowate (Tomentypnum nitens), błotniszek wełnisty (Helodium blandowii), mszar krokiewkowy (Paludella squarrosa) – oraz torfowce – kończysty (Sphagnum fallax), frędzlowaty (Sphagnum fimbriatum), Russowa (Sphagnum russowii), czerwonawy (Sphagnum rubellum), nastroszony (Sphagnum squarrosum), obły (Sphagnum teres), ostrolistny (Sphagnum nemoreum, Sphagnum capillifolium), błotny (Sphagnum palustre) i brodawkowaty (Sphagnum papillosum)^[6][5].

Przypisy