Rheintochter
 Rheintochter R 1 w Deutsches Museum w Monachium | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | pocisk rakietowy ziemia-powietrze |
| Przeznaczenie | |
| Data konstrukcji | |
| Lata produkcji | |
| Operacyjność | |
| Długość | 6,29 m ? |
| Średnica | 5,1 m ? |
| Rozpiętość | 2,64 m ? |
| Masa | 1750 kg |
| Napęd | |
| Prędkość | 1296 km/h |
| Zasięg | 16 000 m |
| Naprowadzanie | radiowe metodą trzech punktów |
| Masa głowicy | 22,5 kg materiału wybuchowego |
| Typ głowicy | odłamkowo-burząca |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | Rheinmetall-Borsig |
| Rodzaj | pocisk rakietowy ziemia-powietrze |
| Przeznaczenie | |
| Data konstrukcji | |
| Lata produkcji | |
| Operacyjność | |
| Długość | 5,00 m ? |
| Średnica | 0,55 m |
| Rozpiętość | 3,00 m |
| Masa | 1555 kg ? |
| Napęd | |
| Prędkość | 1480 km/h |
| Zasięg | 19 000 m |
| Naprowadzanie | radiowe |
| Masa głowicy | 100-150 kg materiału wybuchowego |
| Typ głowicy | odłamkowo-zapalająca |
Rheintochter (z niem. Córa Renu) – kierowany pocisk rakietowy ziemia-powietrze opracowany przez niemieckie przedsiębiorstwo Rheinmetall-Borsig.
Prace nad tym pociskiem rozpoczęto w 1941 roku. Była to rakieta dwustopniowa, kierowana za pomocą fal radiowych, która służyć miała jako skuteczny środek obrony przeciwlotniczej. Pracowano nad kilkoma wersjami pocisku (R 1, R2 i R 3), które docelowo miały osiągać pułap do 14 km.
Pierwszy prototyp wzniósł się w powietrze jesienią 1943, a od 1944 roku główną placówką doświadczalną była Łeba – tzw. Małe Peenemünde.
W skonstruowanej jako pierwsza poddźwiękowej wersji Rheintochter, oznaczonej R 1, paliwem silników obu stopni był proch bezdymny, dwunitrodwuglikol. Silnik pierwszego stopnia rakiety, umieszczony za kadłubem drugiego stopnia, pracował 0,6 sekundy i wyposażony był w siedem dysz wylotowych. Do jego korpusu przymocowane były cztery stateczniki ze sklejki.
Po zakończeniu pracy silnika pierwszego stopnia następowało rozdzielenie członów rakiety i uruchomienie silnika drugiego stopnia. Jego czas pracy wynosił 10 sekund. Obok sześciu dysz wylotowych rozmieszczonych dookoła kadłuba znajdowało się sześć skrzydeł wykonanych ze sklejki. Według niektórych opracowań 1/3 cięciwy skrzydeł pokryta była blachą, która służyła za antenę odbiorczą. Głowica bojowa znajdowała się w tylnej części kadłuba, zaś zapalnik zbliżeniowy i przedział kierowania zlokalizowano z przodu - sterowanie pociskiem zapewniały cztery płytowe stateczniki w układzie kaczki.
Pocisk wersji R 1 okazał się jednak nieudany ze względu na zbyt niskie osiągi, stąd też w późniejszym okresie użyto go jedynie do prób układów kierowania itp.
W rozwojowej wersji naddźwiękowej Rheintochter, oznaczonej jako R 3, której pierwszy prototyp wzniósł się w powietrze w końcu 1944 roku, w celu zwiększenia osiągów (prędkości i pułapu) zmieniono układ napędowy. Pierwszy stopień rakiety tworzyły dwa silniki, umieszczone po bokach kadłuba drugiego stopnia – ich czas pracy wynosił 0,9 sekundy, po czym następowało ich odrzucenie. Drugi stopień rakiety napędzany był silnikiem na ciekłe materiały pędne. Utleniaczem była mieszanina kwasu siarkowego i azotowego, oznaczana jako Sv-Stoff Salbei, zaś paliwem był eter winyloizobutylowy nazwany Visol lub mieszanina ksylidyny i trójetyloaminy – Tonka. Czas pracy silnika wynosił 43 sekundy. Głowicę bojową zlokalizowano tym razem pośrodku kadłuba, pomiędzy zbiornikami materiałów pędnych a liczbę skrzydeł zredukowano do czterech.
Ze względu na problemy z dopracowaniem tego napędu zdecydowano się powrócić do silnika drugiego stopnia na stały materiał pędny – tę wersję pocisku oznaczono R 3P, w odróżnieniu od wersji na paliwo ciekłe R 3F. Układ drugiego stopnia tej odmiany nawiązywał do zastosowanego w pocisku R 1 - z głowicą bojową zlokalizowaną za silnikiem zajmującym środkową część kadłuba. Także i w tym przypadku napotkano jednak na kłopoty z konstrukcją silnika (wynikłe z jego dużych rozmiarów) i najprawdopodobniej do końca wojny żaden z pocisków R 3P nie otrzymał docelowej jednostki napędowej.
Program Rheintochter anulowany został ostatecznie 6 lutego 1945 ze względu na nieperspektywiczność. Do tego czasu odpalono w ramach testów 51 rakiet w wersji R 1 i siedem R 3P – żaden pocisk Rheintochter nie został użyty bojowo.
Zobacz też
Bibliografia
- Burakowski T., Sala A.: Rakiety i pociski kierowane, cz. 1. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1960.
- Griehl M.: Deutsche Flakraketen bis 1945. Wölfersheim-Berstadt: Podzun-Pallas Verlag, 2002.
- Kotarski L.: Łeba - wojenne tajemnice. Stacja Doświadczalna 1941-1945. Konin: JMK, 2000.
Media użyte na tej stronie
.svg)