Ricardo Bochini
| |||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 25 stycznia 1954 Zárate | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 168 cm | ||||||||||||||||
| Pozycja | pomocnik | ||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Ricardo Enrique Bochini (ur. 25 stycznia 1954 w Zárate) – były argentyński piłkarz grający jako ofensywny pomocnik.
Obdarzany przydomkiem El Bocha.
Kariera klubowa
Bochini jest jednym z symboli Indepediente. W klubie z Avellanedy grał w latach 1972-1991. W tym okresie rozegrał 653 ligowe mecze i strzelił 106 goli. Z Indepediente czterokrotnie był mistrzem Argentyny, czterokrotnie sięgał po Copa Libertadores (1973, 1974, 1975, 1984), a dwa razy wywalczył Puchar Interkontynentalny (1973, 1984).
Szesnaście lat po zakończeniu kariery, Sportivo Barracas grający ówcześnie w piątej lidze, zdecydował się zatrudnić Bochiniego, by rozegrał oficjalny mecz, który miał być ukoronowaniem jego kariery[1]. 27 lutego 2007, rozegrał kilka minut w meczu.
Kariera reprezentacyjna
Mimo niepodważalnej pozycji w Indepediente, w reprezentacji Argentyny pojawiał się epizodycznie. W kręgu zainteresowania kolejnych selekcjonerów znajdował się już od połowy lat 70., jednak w kadrze na mistrzostwa świata znalazł się dopiero w 1986. W turnieju w Meksyku zagrał 4 minuty w półfinałowym meczu z Belgią, co dało mu tytuł mistrza świata. Łącznie w kadrze rozegrał 28 spotkań (1973-1986).
Styl gry
Pomimo słabych warunków fizycznych, Bochini charakteryzował się wysokim wyskokiem. Chociaż nie był ponadprzeciętnym strzelcem, to jeśli już strzelał, zwykle miało to miejsce w ważnych spotkaniach. Był uważany za jednego z najlepszych rozgrywających lat 80., często pomagając kolegom z drużyny, ze względu na boiskową inteligencję, przegląd pola, wizję oraz dokładne podania. W Argentynie, używana się wyrażenia pase bochinesco[2], w odniesieniu do precyzyjnego, przecinającego linię obrony, podania do napastnika, w celu wyprowadzenia go jeden na jednego przeciwko bramkarzowi. Bochini stał się mistrzem gry na pozycji nr 10 – zawsze gotowy do podania, potrafił utrzymywać się przy piłce i opóźniać podanie na tak długo, dopóki zawodnik, którego chce obsłużyć podaniem, nie osiągnie idealnej pozycji do strzału[3]. Taki styl gry nazywa się la pausa[3].
Sukcesy
Klubowe
- Independiente
- Primera División: Nacional 1977, Nacional 1978, Metropolitano 1983, 1988–89
- Copa Libertadores: 1972, 1973, 1974, 1975, 1984
- Copa Interamericana : 1972, 1974, 1975
- Puchar Interkontynentalny: 1973, 1984
Reprezentacyjne
- Argentyna
- Złoty medal Mistrzostw Świata: 1986
Indywidualne
- Piłkarz roku w Argentynie: 1983
- Trzecie miejsce w plebiscycie na piłkarz roku w Ameryce Południowej: 1983
- Drużyna roku Argentyny Południowej: 1989
Przypisy
- ↑ Funebrero, Ricardo Bochini en el Torneo Argentino C 2007, laquimerasantacrucenia.blogspot.com, 13 stycznia 2007 [dostęp 2021-05-17] (hiszp.).
- ↑ Ricardo Bochini, football-the-story.com [dostęp 2021-05-17] (fr.).
- ↑ a b Jonathan Wilson, Ricardo Bochini's long wait to become Argentina's legend of la pausa, theguardian.com, 23 stycznia 2014 [dostęp 2021-05-17] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Ricardo Bochini posing with small replicas of the trophies won by his club, C.A. Independiente.