Riccardo Cocciante
 Riccardo Cocciante (1975) | |
| Imię i nazwisko | Richard Cocciante |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 20 lutego 1946 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność | od 1968 |
| Wydawnictwo | RCA Talent, Delta, RCA Italiana, Virgin Dischi, 20th Century |
| Odznaczenia | |
 | |
| Strona internetowa | |
Riccardo Cocciante (ur. 20 lutego 1946 w Sajgonie) – włoski piosenkarz i kompozytor, autor kilku musicali, w tym Notre-Dame de Paris (1998). Zwycięzca Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo w 1991 roku z piosenką „Se stiamo insieme”.
Życiorys
Wczesne lata
Urodzony w Sajgonie w 1946 roku jako syn Włocha i Francuzki, wyjechał z rodziną powodu wojny z Indochin i zamieszkał w Rzymie podejmując pracę w jednym z hoteli. Pomimo niskiego wzrostu odbył służbę wojskową, a pod koniec lat 60. pojawił się w lokalnych środowiskach muzycznych[1].
Lata 70.
Zadebiutował w 1972 roku albumem Mu, będącym czymś w rodzaju rock-opery, z tekstami Paula Casselli i Marca Lubertiego. W 1973 wydał album Poesia, również z tekstami firmowanymi przez spółkę Cassella–Luberti, który został zauważony dzięki promującemu go singlowi pod tym samym tytułem. Ten sam zespół zrealizował w 1974 album Anima, który dzięki pochodzącym z niego singlom „Bella senz’anima” i „Quando finisce un amore” stał się pierwszym wielkim sukcesem Riccarda Cocciante. W 1976 roku powrócił on na szczyty list przebojów z piosenką „Margherita” i albumem Concerto per Margherita. Mniejszym powodzeniem cieszyły się jego kolejne albumy, wydawane do końca dekady. W międzyczasie artyście udało się zdobyć popularność we Francji[2].
Lata 80.
Lata 80. otworzył albumem Cervo a primavera (1980), napisanym po raz pierwszy wspólnie z Mogolem. Po nim wydał, napisany również wspólnie z Mogolem, album Cocciante, na którym wyróżniała się piosenka „Celeste nostalgia” (wydana też na singlu)[1]. Po eksperymentalnym, nagranym w Stanach Zjednoczonych albumie Sincerità (1983) powrócił do muzyki pop albumem Mare dei papaveri (kolejnym napisanym wspólnie z Mogolem), na którym znalazł się duet z Miną, „Questione di feeling”[2]. Odbył tournée, udokumentowane w 1986 roku podwójnym albumem koncertowym Quando si vuole bene veramente[1]. W 1987 roku nagrał album La grande avventura, do którego teksty napisali Mogol, Enrico Ruggeri i Lucio Dalla. Koniec lat 80 to kolejne tournée, Viva! i dokumentujący je, podwójny album koncertowy Viva! Cocciante (1988)[2]. Później artysta wyjechał z żoną Catherine Boutet do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkał kilka lat[3].
Lata 90.
Po kilku latach milczenia Riccardo Cocciante powrócił do Włoch i wystąpił na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo wygrywając go z piosenką „Se stiamo insieme”. Znalazła się ona na wydanym w tym samym roku albumie Cocciante, ostatnim napisanym wspólnie z Mogolem. Teksty do jego kolejnego albumu Eventi e mutamenti (1993) napisali różni autorzy. Cechą charakterystyczną jego następnego albumu, Un uomo felice (1994), były niemal wyłącznie duety nagrane z różnymi wykonawcami, między innymi z: Miną, Miettą, Cecilią Gasdią i Toscą[2]. W 1997 roku ukazał się album Innamorato, a w roku następnym – podwójny koncertowy Istantanea. We wrześniu 1998 roku w Paryżu odbyła się premiera musicalu Riccarda Cocciante Notre-Dame de Paris, napisanego do tekstu Luca Plamondona[2]. Spektakl stał się międzynarodowym sukcesem,w tym w tak trudnych miejscach jak Londyn czy Las Vegas, a Riccardo Cocciante za 10 milionów sprzedanych płyt z nagraniem swego dzieła otrzymał w Monako World Music Award[1].
XXI wiek
W 2002 roku Notre-Dame de Paris został wystawiony we Włoszech z tekstem przetłumaczonym przez Pasquale Panellę. W tym samym roku w Paryżu został wystawiony drugi musical Riccarda Cocciante, Le Petit Prince[2]. W 2005 roku artysta wydał album Songs, na którym zaśpiewał w czterech językach: włoskim, francuskim, angielskim i hiszpańskim[1]. W tym samym roku, w Rzymie, miała miejsce premiera jego kolejnego musicalu, Romeo i Julia, z librettem Pasquale Panelli[2]. 35 młodych wykonawców (w wieku od 15 do 18 lat), śpiewających w różnych językach, zostało wybranych w 27 krajach na całym świecie[4]. Premiera światowa musicalu odbyła się w czerwcu 2007 roku w Arena di Verona[2].
W 2009 roku Riccardo Cocciante ogłosił, iż jego aktywność koncertowa i nagraniowa będzie mniej intensywna, niż dotychczas[2]. Latem 2012 roku powrócił jednak na trasę koncertową[1]. W 2013 roku ukazał się jego album wspominkowy Sulle labbra e nel pensiero, zawierający 69 piosenek[2].
Życie prywatne
Żonaty z Catherine Boutet, z którą ma syna Davida (ur. 1990) i która jest jego menadżerem. Oboje zamieszkali w Dublinie, po tym jak w 2007 roku oboje zostali skazani we Francji na karę więzienia za oszustwa podatkowe, popełnione na początku dekady[4].
Odznaczenia
24 marca 1999 roku Prezydent Republiki Włoskiej Oscar Luigi Scalfaro uhonorował Riccarda Cocciante Orderem Zasługi Republiki Włoskiej w klasie II: Wielki Oficer[5].
Przypisy
- ↑ a b c d e f Massimo Emanuelli i Emanuele Ambrosio: RICCARDO COCCIANTE. www.storiaradiotv.it. [dostęp 2016-02-22]. (wł.).
- ↑ a b c d e f g h i j Rockol: Riccardo Cocciante - BIOGRAFIA. www.rockol.it. [dostęp 2016-02-22]. (wł.).
- ↑ Sergio Dragone: Tu chiamale, se vuoi, poesie: Antologia dei versi più belli della canzone italiana Sergio. Lampi di stampa, 2015, s. 330. ISBN 978-88-488-1593-2. (wł.).
- ↑ a b Giorgio Dell’Arti: RICCARDO COCCIANTE. cinquantamila.it. [dostęp 2016-02-22]. (wł.).
- ↑ Presidenza della Repubblica: Cocciante Sig. Riccardo Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. www.quirinale.it. [dostęp 2016-02-22]. (wł.).
Linki zewnętrzne
- Riccardo Cocciante w bazie IMDb (ang.)
- Dyskografia Riccarda Cocciante na Discogs (ang.)
Media użyte na tej stronie
The ribbon of the Grand Officer medal of the Order of Merit, the Italian Republic
Portrait of Italian singer, songwriter and musician Riccardo Cocciante wearing a polo neck. Rome, 1975.