Richard Gasquet
Państwo | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 18 czerwca 1986 | |||||||||
Wzrost | 183 cm | |||||||||
Gra | praworęczny, jednoręczny bekhend | |||||||||
Status profesjonalny | 2002 | |||||||||
Zakończenie kariery | aktywny | |||||||||
Trener | Julien Cassaigne | |||||||||
Gra pojedyncza | ||||||||||
Wygrane turnieje | 15 | |||||||||
Najwyżej w rankingu | 7 (9 lipca 2007) | |||||||||
Australian Open | 4R (2007, 2008, 2012, 2013) | |||||||||
Roland Garros | QF (2016) | |||||||||
Wimbledon | SF (2007, 2015) | |||||||||
US Open | SF (2013) | |||||||||
Gra podwójna | ||||||||||
Wygrane turnieje | 2 | |||||||||
Najwyżej w rankingu | 45 (7 kwietnia 2008) | |||||||||
Australian Open | 1R (2006) | |||||||||
Roland Garros | 1R (2002, 2003, 2005) | |||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||
|
Richard Gasquet (ur. 18 czerwca 1986 w Béziers) – francuski tenisista, brązowy medalista igrzysk olimpijskich z Londynu z 2012 roku w grze podwójnej, zdobywca Puchar Hopmana 2017 i Pucharu Davisa 2017.
Kariera tenisowa
Ma za sobą bogatą karierę juniorską; sezon 2002 zakończył jako najlepszy junior na świecie, wygrał wielkoszlemowe turnieje French Open i US Open oraz był w półfinale Australian Open. W tym samym roku zadebiutował w gronie seniorów; wystąpił we French Open dzięki dzikiej karcie (przegrał w I rundzie z obrońcą tytułu Albertem Costą w czterech setach), stając się jednym z najmłodszych uczestników turnieju wielkoszlemowego w historii. W 2003 roku był najmłodszym zawodnikiem w czołowej setce rankingu światowego, ale występował przede wszystkim w turniejach niższej rangi, ATP Challenger Tour.
W 2004 roku zagrał w swoim pierwszym finale w turnieju rangi ATP World Tour; przegrał w Metzu w decydującym meczu z rodakiem, Jérôme Haehnelem. Osiągnął duży sukces w turnieju French Open – w parze z Tatianą Golovin wygrał konkurencję mikście; w finale pokonali parę Cara Black-Wayne Black. W 2005 dotarł do finału turnieju z cyklu ATP Masters Series w Hamburgu (przegrał ten mecz z Rogerem Federerem), a w czerwcu tegoż roku odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe – na kortach trawiastych w Nottingham; w finale pokonał Maksa Mirnego.
W czerwcu 2006 roku obronił tytuł w Nottingham, a miesiąc później triumfował w szwajcarskim Gstaad, gdzie wygrał w finale z Hiszpanem Feliciano Lópezem. W dalszych miesiącach odniósł swój trzeci zawodowy triumf w Lyonie oraz awansował do finału zawodów Masters Series w Toronto; ostatecznie przegrał z Federerem.
Pod koniec września 2007 roku wygrał rozgrywki w Mumbaju. Gasquet przez cały turniej nie stracił seta, a w finale pokonał Belga Oliviera Rochusa. Do końca sezonu zagrał również w finale turnieju w Tokio, w którym przegrał z Davidem Ferrerem.
W roku 2008 Francuz doszedł do jednego turniejowego finału, na kortach ziemnych w Stuttgarcie, jednak w finale nie sprostał Juanowi Martínowi del Potro.
W marcu 2009 roku został oskarżony o spożycie niedozwolonych środków dopingowych; efektem było roczne zawieszenie, obniżone później do 2,5 miesiąca.
Rok 2010 rozpoczął od finału w Sydney (porażka z Markosem Pagdatisem). W maju wygrał szósty turniej ATP World Tour, w Nicei, pokonując w meczu o tytuł Hiszpana Fernando Verdasco w trzech setach. Pod koniec lipca zaliczył swój trzeci w sezonie finał, na kortach w Gstaad. Francuz przegrał jednak spotkanie finałowe w dwóch setach z Nicolásem Almagro.
W sezonie 2012 doszedł do finału turnieju w Estoril. Przegrał w nim z Juanem Martínem del Potro 4:6, 2:6. Na przełomie lipca i sierpnia 2012 roku wspólnie z Julienem Benneteau zdobył brązowy medal XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w grze podwójnej. W meczu o trzecie miejsce pokonali debel David Ferrer-Feliciano López 7:6(4), 6:2. W połowie sierpnia Gasquet po sześciu latach awansował do finału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000, w Toronto. Wyeliminował m.in. po drodze Tomáša Berdycha oraz Mardy’ego Fisha, jednak decydujący o tytule pojedynek przegrał z Novakiem Đokoviciem. Pod koniec września, po dwóch i pół roku, Gasquet wygrał kolejny tytuł w grze pojedynczej, w halowym turnieju w Bangkoku. Finałowy pojedynek zakończył się zwycięstwem Gasqueta 6:2, 6:1 z Gilles’em Simonem.
Na początku sezonu 2013 Francuz zwyciężył w turnieju rozgrywanym w Dosze, po wygranej w finale 3:6, 7:6(4), 6:3 z Nikołajem Dawydienką. Miesiąc później Gasquet triumfował w Montpellier, gdzie w finale pokonał 6:2, 6:3 Benoît Paire’a. Dwudziesty finał w zawodowej karierze Gasquet osiągnął w październiku, w Moskwie. O tytuł zmierzył się z Michaiłem Kukuszkinem, którego pokonał 4:6, 6:4, 6:4.
W 2014 roku pierwszy finał Gasquet osiągnął w lutym podczas rywalizacji w Montpellier, gdzie pojedynek o tytuł przegrał z Gaëlem Monfilsem. W czerwcu Gasquet awansował do finału w Eastbourne, jednak poniósł porażkę w decydującym spotkaniu z Feliciano Lópezem.
W sezonie 2015 pierwszy tytuł Gasquet wygrał w lutym, w Montpellier po finale z Jerzym Janowiczem. Trzy miesiące później pokonując Nicka Kyrgiosa został mistrzem zawodów w Estoril.
Na krótko przed rozpoczęciem Australian Open 2016 Francuza z gry w wielkoszlemowym turnieju wyeliminowała kontuzja pleców[1]. W lutym obronił tytuł wywalczony w Montpellier, pokonując Paula-Henriego Mathieu 7:5, 6:4. W październiku został mistrzem zawodów halowych w Antwerpii po finale z Diegiem Schwartzmanem. Gasquet w sezonie 2016 został również finalistą w Shenzhen ponosząc porażkę z Tomášem Berdychem.
Sezon 2017 zakończył bez zwycięstwa w cyklu ATP World Tour, był natomiast w jednym finale, w Montpellier ponosząc porażkę z Alexandrem Zverevem. W listopadzie przyczynił się do pierwszego od 2001 roku triumfu Francji w Pucharze Davisa wygrywając w finale przeciwko Belgii mecz gry podwójnej wspólnie z Pierre-Huguesem Herbertem z parą Ruben Bemelmans–Joris De Loore[2]. Końcowy wynik rywalizacji to 3:2 dla Francji.
W roku 2018 Francuz wygrał jeden tytuł, w Rosmalen na nawierzchni trawiastej, oraz został finalistą w Montpellier i Båstad.
W sezonie 2019 najdalej awansował do półfinałów w Rosmalen i turnieju ATP Tour Masters 1000 w Cincinnati. Jedynym występem Francuza w półfinale w 2020 roku były zawody w Sofii.
W 2021 roku Gasquet osiągnął finał rozgrywek w Umagu, w którym przegrał z Carlosem Alcarazem.
W grze podwójnej Gasquet wygrał dwa turnieje, najpierw w roku 2006 w Metzu w parze z Fabrice’em Santoro, a potem w 2008 roku w Sydney, wspólnie z Jo-Wilfriedem Tsongą. Ponadto był uczestnikiem dwóch deblowych finałów, w Monte Carlo (sezon 2007 z Julienem Benneteau) oraz Petersburgu (sezon 2009 z Jérémym Chardym).
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 7. miejscu w lipcu 2007 roku, natomiast w zestawieniu deblistów w kwietniu 2008 roku zajmował 45. pozycję.
Finały w turniejach ATP Tour
Legenda |
---|
Wielki Szlem |
Igrzyska olimpijskie |
Tennis Masters Cup / ATP Finals |
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (15–17)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 17 października 2004 | Metz | Twarda (hala) | Jérôme Haehnel | 6:7(9), 4:6 |
Finalista | 2. | 15 maja 2005 | Hamburg | Ceglana | Roger Federer | 3:6, 5:7, 6:7(4) |
Zwycięzca | 1. | 19 czerwca 2005 | Nottingham | Trawiasta | Maks Mirny | 6:2, 6:3 |
Zwycięzca | 2. | 25 czerwca 2006 | Nottingham | Trawiasta | Jonas Björkman | 6:4, 6:3 |
Zwycięzca | 3. | 16 lipca 2006 | Gstaad | Ceglana | Feliciano López | 7:6(4), 6:7(3), 6:3, 6:3 |
Finalista | 3. | 13 sierpnia 2006 | Toronto | Twarda | Roger Federer | 6:2, 3:6, 2:6 |
Zwycięzca | 4. | 29 października 2006 | Lyon | Dywanowa (hala) | Marc Gicquel | 6:3, 6:1 |
Finalista | 4. | 6 maja 2007 | Estoril | Ceglana | Novak Đoković | 6:7(7), 6:0, 1:6 |
Zwycięzca | 5. | 30 września 2007 | Mumbaj | Twarda | Olivier Rochus | 6:3, 6:4 |
Finalista | 5. | 7 października 2007 | Tokio | Twarda | David Ferrer | 1:6, 2:6 |
Finalista | 6. | 13 lipca 2008 | Stuttgart | Ceglana | Juan Martín del Potro | 4:6, 5:7 |
Finalista | 7. | 16 stycznia 2010 | Sydney | Twarda | Markos Pagdatis | 4:6, 6:7(2) |
Zwycięzca | 6. | 22 maja 2010 | Nicea | Ceglana | Fernando Verdasco | 6:3, 5:7, 7:6(5) |
Finalista | 8. | 1 sierpnia 2010 | Gstaad | Ceglana | Nicolás Almagro | 5:7, 1:6 |
Finalista | 9. | 6 maja 2012 | Estoril | Ceglana | Juan Martín del Potro | 4:6, 2:6 |
Finalista | 10. | 12 sierpnia 2012 | Toronto | Twarda | Novak Đoković | 3:6, 2:6 |
Zwycięzca | 7. | 30 września 2012 | Bangkok | Twarda (hala) | Gilles Simon | 6:2, 6:1 |
Zwycięzca | 8. | 6 stycznia 2013 | Doha | Twarda | Nikołaj Dawydienko | 3:6, 7:6(4), 6:3 |
Zwycięzca | 9. | 10 lutego 2013 | Montpellier | Twarda (hala) | Benoît Paire | 6:2, 6:3 |
Zwycięzca | 10. | 20 października 2013 | Moskwa | Twarda (hala) | Michaił Kukuszkin | 4:6, 6:4, 6:4 |
Finalista | 11. | 9 lutego 2014 | Montpellier | Twarda (hala) | Gaël Monfils | 4:6, 4:6 |
Finalista | 12. | 21 czerwca 2014 | Eastbourne | Trawiasta | Feliciano López | 6:3, 6:7(5), 7:5 |
Zwycięzca | 11. | 8 lutego 2015 | Montpellier | Twarda (hala) | Jerzy Janowicz | 3:0 krecz |
Zwycięzca | 12. | 3 maja 2015 | Estoril | Ceglana | Nick Kyrgios | 6:3, 6:2 |
Zwycięzca | 13. | 7 lutego 2016 | Montpellier | Twarda (hala) | Paul-Henri Mathieu | 7:5, 6:4 |
Finalista | 13. | 2 października 2016 | Shenzhen | Twarda | Tomáš Berdych | 6:7(5), 7:6(2), 3:6 |
Zwycięzca | 14. | 23 października 2016 | Antwerpia | Twarda (hala) | Diego Schwartzman | 7:6(4), 6:1 |
Finalista | 14. | 12 lutego 2017 | Montpellier | Twarda (hala) | Alexander Zverev | 6:7(4), 3:6 |
Finalista | 15. | 11 lutego 2018 | Montpellier | Twarda (hala) | Lucas Pouille | 6:7(2), 4:6 |
Zwycięzca | 15. | 17 czerwca 2018 | Rosmalen | Trawiasta | Jérémy Chardy | 6:3, 7:6(5) |
Finalista | 16. | 22 lipca 2018 | Båstad | Ceglana | Fabio Fognini | 3:6, 6:3, 1:6 |
Finalista | 17. | 25 lipca 2021 | Umag | Ceglana | Carlos Alcaraz | 2:6, 2:6 |
Gra podwójna (2–2)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 8 października 2006 | Metz | Twarda (hala) | Fabrice Santoro | Julian Knowle Jürgen Melzer | 3:6, 6:1, 11–9 |
Finalista | 1. | 22 kwietnia 2007 | Monte Carlo | Ceglana | Julien Benneteau | Bob Bryan Mike Bryan | 2:6, 1:6 |
Zwycięzca | 2. | 12 stycznia 2008 | Sydney | Twarda | Jo-Wilfried Tsonga | Bob Bryan Mike Bryan | 4:6, 6:4, 11–9 |
Finalista | 2. | 1 listopada 2009 | Petersburg | Twarda (hala) | Jérémy Chardy | Colin Fleming Ken Skupski | 6:2, 5:7, 4–10 |
Gra mieszana (1–0)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 6 czerwca 2004 | French Open, Paryż | Ceglana | Tatiana Golovin | Cara Black Wayne Black | 6:3, 6:4 |
Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)
Turniej | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 | 2022 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Australian Open | – | 1R | 1R | – | 1R | 4R | 4R | 3R | 1R | 3R | 4R | 4R | 3R | 3R | – | 3R | 3R | – | – | – | 2R | 0 / 15 | 25–15 |
French Open | 1R | 1R | 1R | 3R | 2R | 2R | – | – | 1R | 4R | 4R | 4R | 3R | 4R | QF | 3R | 3R | 2R | 1R | 2R | 2R | 0 / 19 | 29–19 |
Wimbledon | – | – | 1R | 4R | 1R | SF | 4R | – | – | 4R | 4R | 3R | 2R | SF | 4R | 1R | 1R | 1R | NH | 2R | 3R | 0 / 16 | 31–16 |
US Open | – | – | – | 4R | 4R | 2R | 1R | 1R | 4R | 2R | 4R | SF | 3R | QF | 1R | 1R | 3R | 1R | 2R | 1R | 3R | 0 / 18 | 30–17 |
Bilans spotkań | 0–1 | 0–2 | 0–3 | 8–3 | 4–4 | 10–3 | 6–3 | 2–2 | 3–3 | 9–4 | 12–4 | 13–4 | 7–4 | 14–4 | 7–3 | 4–4 | 6–4 | 1–3 | 1–2 | 2–3 | 6–4 | N/A | 115–67 |
Przypisy
- ↑ Richard Gasquet withdraws from Australian Open with back injury (ang.). espn.go.com, 2015-12-30. [dostęp 2016-02-07].
- ↑ Wirtualna Polska Media , Puchar Davisa: dziesiąty tytuł Francji. Lucas Pouille bohaterem finału – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 26 listopada 2017 [dostęp 2017-12-02] (pol.).
Bibliografia
- Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-09-08] (ang.).
- Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-09-08] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-09-08] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Autor: Pedro A. Gracia Fajardo, escudo de Manual de Imagen Institucional de la Administración General del Estado, Licencja: CC0
Flaga Hiszpanii
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Autor: Tatiana from Moscow, Russia, Licencja: CC BY-SA 2.0
Richard Gasquet