Richard Wetz

Richard Wetz
Richard Wetz, około 1913 roku
Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1875 Gliwice
Data i miejsce śmierci	16 stycznia 1935 Erfurt
Gatunki	muzyka romantyczna
Zawód	kompozytor

Richard Wetz (ur. 26 lutego 1875 w Gliwicach, zm. 16 stycznia 1935 w Erfurcie) – niemiecki kompozytor, dyrygent i teoretyk muzyki okresu romantyzmu, najbardziej znany ze swoich trzech symfonii. Jego muzyka miała późnoromantyczny charakter i opiera się na tradycjach XIX wieku.

Życiorys

1875–1906: Młodość

Richard Wetz urodził się w kupieckiej rodzinie w Gleiwitz na Górnym Śląsku. Choć w jego rodzinnym domu było pianino, żaden z domowników nie był szczególnie zainteresowany muzyką. Młody Richard, który czuł pociąg do muzyki od najmłodszych lat, nie pobierał regularnych lekcji pianina poniżej ósmego roku życia, lecz szybko nauczył się komponować krótsze utwory na pianino i piosenki. Jak sam późnej stwierdził, decyzję o poświęceniu się muzyce podjął w wieku trzynastu lat.

Po zdaniu egzaminów końcowych w 1897 pojechał do Lipska studiować w konserwatorium u takich nauczycieli jak Carl Reinecke i Salomon Jadassohn. Jednakże po zaledwie sześciu tygodniach przerwał studia w wyniku rozczarowania zbyt akademickimi, jak uważał, lekcjami. Zamiast studiów rozpoczął prywatną naukę u ówczesnego kierownika akademii muzycznej w Lipsku – Richarda Hofmanna. W tym samym czasie rozpoczął na lipskim uniwersytecie studia z zakresu filozofii, psychologii i literatury. Szczególnie upodobał sobie twórczość Goethego, która miała wielki wpływ na późne dzieła Wetza. Jesienią 1899 roku Wetz opuścił Lipsk i przeprowadził się do Monachium, gdzie rozpoczął studia z Ludwigiem Thuille. Po przerwaniu studiów ponownie przeprowadza się w 1900 roku do Stralsund, gdzie Felix Weingartner znalazł mu posadę teatralnego kapelmistrza. Niedługo później przyjął taką samą posadę w Barmen, żeby tylko nieco później wrócić jako bezrobotny do Lipska. W Lipsku kształcił się dalej w historii muzyki oraz studiując dzieła klasyków i współczesnych kompozytorów. Anton Bruckner i Franciszek Liszt stali się dla niego wzorami do naśladowania.