Rinaldo d’Este (1618–1672)

Rinaldo d’Este
Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	1618 Modena
Data i miejsce śmierci	30 września 1672 Modena
Biskup Reggio Emilia
Okres sprawowania	5 grudnia 1650–23 kwietnia 1660
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	5 grudnia 1650
Sakra biskupia	19 listopada 1651
Kreacja kardynalska	16 grudnia 1641 Urban VIII
Kościół tytularny	S. Maria Nuova (28 listopada 1644) San Nicola in Carcere (12 grudnia 1644) Santa Pudenziana (12 marca 1668) S. Lorenzo in Lucina (18 marca 1671) Biskup Palestriny (24 sierpnia 1671)

Rinaldo d’Este (ur. 1618 w Modenie, zm. 30 września 1672 tamże) − włoski kardynał, wywodzący się z rodu książęcego D’Este, rządzącego księstwem Modeny.

Życiorys

Był synem księcia Modeny Alfonsa III d’Este i jego żony Izabeli Sabaudzkiej^[1]. W wieku zaledwie 23 lat, 16 grudnia 1641 został mianowany kardynałem diakonem przez papieża Urbana VIII (1623–1644), jednak za jego pontyfikatu nie przybył do Rzymu z uwagi na wybuch pierwszej wojny o Castro (1642–1644)^[2]. Przybył dopiero na konklawe zwołane po śmierci Urbana VIII w 1644. Początkowo należał do stronników Hiszpanii i Austrii w Kurii Rzymskiej, jednak z uwagi na konflikt z cesarskim ambasadorem w Rzymie, księciem Savellim oraz zmianę sojuszy po pierwszej wojnie o Castro, dość szybko przeszedł na stronę Francji^[2]. Bronił też krewnych Urbana VIII przed represjami, jakie spotkały ich od nowego papieża Innocentego X^[2]. W 1647 był przejściowo regentem księstwa Modeny, pod nieobecność swego brata, księcia Franciszka, który walczył z Hiszpanami po stronie Francji^[1].

5 października 1650 został wybrany biskupem Reggio Emilia, drugiego co do znaczenia miasta w księstwie Modeny^[1]. 19 listopada 1651 przyjął sakrę biskupią z rąk Roberto Fontany, biskupa Modeny^[1]. Z wielkim oddaniem pełnił swe obowiązki diecezjalne. Kiedy w 1655 musiał znowu tymczasowo zastąpić brata w zarządzaniu księstwem, uczynił do niechętnie z uwagi na konieczność opuszczenia diecezji^[1]. Ostatecznie jednak zrezygnował z biskupstwa 23 kwietnia 1660 z uwagi na obowiązki w Kurii Rzymskiej^[1].

Od 1645 aż do śmierci pełnił w Kurii funkcję kardynała-protektora Królestwa Francji. Z tego tytułu przysługiwało mu prawo do wielu bogatych beneficjów na terenie Francji, np. w 1661 został opatem komendatoryjnym Cluny. W 1652 król Ludwik XIV wysunął jego kandydaturę do objęcia diecezji Montpellier, jednak papież Innocenty X nie zgodził się, z uwagi na normy kanoniczne zabraniające łączenia dwóch lub więcej diecezji w rękach jednego biskupa (d’Este był wówczas biskupem Reggio). Był nadto komendatariuszem wielu opactw i beneficjów we Francji i we Włoszech^[1]. Aresztowanie przez papieską gwardię korsykańską przestępcy, który schronił się w ogrodach jego willi w Rzymie w sierpniu 1662 stało się zaczątkiem jednego z najpoważniejszych kryzysów dyplomatycznych w stosunkach papiestwa z Francją w XVII wieku^[2].

Na konklawe 1655 poparł wybór kardynała Fabio Chigiego, który został papieżem Aleksandrem VII (1655–1667). W październiku 1666 został protodiakonem Kolegium Kardynalskiego. Z racji sprawowania tej funkcji, był jedną z najważniejszych postaci w trakcie obrzędów konklawe 1667; to on wygłosił formułę habemus papam oraz koronował nowego papieża Klemensa IX (26 czerwca 1667)^[1]. W 1668 został promowany do rangi kardynała prezbitera i w marcu 1671 osiągnął pozycję protoprezbitera Kolegium Kardynałów, co uprawniło go do objęcia pierwszej wakującej diecezji suburbikarnej^[1]. Korzystając z tego prawa, 24 sierpnia 1671 Rinaldo otrzymał promocję do rangi kardynała biskupa Palestriny^[1]. Uczestniczył w Konklawe 1669–1670^[1].

Był członkiem kilku kongregacji kurialnych^[3]:

• Kongregacji ds. Ceremoniału,
• Kongregacji Rozkrzewiania Wiary,
• Kongregacji ds. Obrzędów,
• Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników,
• Kongregacji Świętego Oficjum Inkwizycji,
• Kongregacji Konsystorialnej,
• Trybunału Apostolskiej Sygnatury Łaski.

Rinaldo d’Este zmarł w Modenie w wieku 54 lat^[1].

Przypisy