Rob Calloway

Rob Calloway
Ilustracja
Rob Calloway po lewej
Pseudonim

All-American Prizefighter[1]

Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1969
Hartford

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

juniorciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

91

Zwycięstwa

71

Przez nokauty

57

Porażki

14 (8 przez KO)

Remisy

2

Nieodbyte

4

Rob Calloway (ur. 18 lipca 1969 w Hartford) – amerykański bokser wagi juniorciężkiej i ciężkiej.

Kariera zawodowa

Rob Calloway na zawodowym ringu zadebiutował 24 października 1992 roku. Po 4-rundowym pojedynku, pokonał na punkty rodaka – Kenny'ego Browna.

23 października 1993 roku, w swoim szóstym pojedynku doznał pierwszej porażki. Po 6 rundach przegrał niejednogłośnie na punkty z Kenem McCurdy.

2 kwietnia 1997 roku, zdobył pas mało znaczącej federacji WAA w wadze półciężkiej, pokonując w 9. rundzie, przez techniczny nokaut Raya Domenge'a.

3 kwietnia 1999 po 12-rundowym pojedynku wygrał z Darrellem Spinksem jednogłośnie na punkty. Stawką pojedynku był pas federacji IBA "Continental Americas" w wadze junior ciężkiej.

12 listopada 1999 Calloway stoczył walkę o Mistrzostwo Świata federacji IBA wagi junior ciężkiej. Po 12 rundach przegrał jednogłośną decyzją sędziów z Kennym Keene.

31 marca 2000 zdobył pas Mistrza Świata federacji IBA w wadze ciężkiej, pokonując już w 1. rundzie Troya Weida.

21 września 2001 przegrał 12-rundową walkę z Duńczykiem Tue Bjornem Thomsenem, której stawką był wakujący pas Mistrza Świata federacji IBC w kategorii junior ciężkiej.

28 czerwca 2002 roku zdobył Interkontynentalny pas federacji WBF w kategorii ciężkiej, zwyciężając w 11. rundzie, przez techniczny nokaut Otisa Tisdale.

5 października 2002 stoczył pojedynek z Rusłanem Czagajewem. Walka została przerwana po 3. rundzie, z powodu kontuzji Callowaya, spowodowanej przez przypadkowe zderzenie głowami. Ostatecznie sędziowie orzekli remis.

18 października 2003 Calloway po raz pierwszy bronił interkontynentalnego pasa federacji WBF w kategorii ciężkiej. Po 12-rundowym pojedynku pokonał jednogłośnie na punkty Juliusa Longa.

17 czerwca 2004 przegrał w drugiej rundzie, przez nokaut z Hasimem Rahmanem.

24 czerwca 2005 wygrał z Australijczykiem Bobem Mirovicem jednogłośnie na punkty po 12 rundach. Stawką tego pojedynku był wakujący pas Mistrza Świata federacji WBF w wadze ciężkiej[2].

7 stycznia 2006 stoczył rewanżowy pojedynek z Rusłanem Czagajewem. Rob Calloway uległ w 2. rundzie przez nokaut.

26 kwietnia 2006 przegrał jednogłośnie na punkty 10-rundową walkę, z Jameelem McClinem[3].

18 grudnia 2009 Calloway przegrał z Polakiem Pawłem Kołodziejem pojedynek o Mistrzostwo Świata federacji IBC w kategorii junior ciężkiej. Został poddany przez narożnik między 6. a 7. rundą[4][5].

28 maja 2010 w walce z Shannonem Briggsem przegrał przed techniczny nokaut w pierwszej rundzie[6][7].

2 sierpnia 2010 Rob Calloway przerwał passę dwóch porażek z rzędu, pokonując dwa do remisu, po 6 rundach Travisa Fultona. Było to drugie starcie między tymi pięściarzami. Pierwsze, które miało miejsce w 2005 roku, wygrał Calloway przez techniczny nokaut w 2. rundzie[8].

Przypisy

  1. Podstawowe dane. [dostęp 2010-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-29)].
  2. Mirovic vs. Calloway
  3. McCline vs. Calloway
  4. Kolodziej vs. Calloway
  5. Popis Kołodzieja
  6. bokser.org: Trwa passa Briggsa. [dostęp 2010-05-29]. (pol.).
  7. boxrec.com: Briggs vs. Calloway. [dostęp 2010-05-29]. (ang.).
  8. Rob Calloway Vs. Travis Fulton II Ends In Controversy. boxingforum.org, 07.08.2009. [dostęp 2010-08-07]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Boxing pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Ruslan Chagaev MUC-20060108.jpg
Autor: André Zahn, Licencja: CC BY-SA 2.0 de
Left: Rob Calloway (Boxer), middle: Ruslan Chagayev (Boxer), right: Michael Timm (Trainer); before a fight in Munich.